برگشته‌ای بدون سوارت به خیمه‌گاه
در امتداد واقعه، در عصر اشک و آه

دلواپس کسی‌ست نگاهت قدم قدم
گاهی اگر به پشت سرت می‌کنی نگاه

یالت چقدر سرخ... خیالت چقدر سرخ...
چشمت به خون نشسته چرا؟ آه ذوالجناح!

ای مرکب بهشت خدا! پس حسین کو؟
افتاده عرش روی زمین در کجای راه؟..

تن‌ها رها به دشت... خدایا چه بی‌سپر!
سرها به ‌روی نیزه... دریغا چه بی‌گناه!

فریاد «یا بُنَیَّ» جهان را گرفته‌ است
بوی مدینه می‌وزد از سمت قتلگاه

دید بالای بلندی ازدحام
صد حرامی، دور یک بیتُ‌الحَرام

حمله‌ور، بر کعبه دید اصحاب فیل
دشتی از نمرود گِرد یک خلیل..

کَعب نی‌ها گِرد کعبه، در طواف
سنگ‌ها دارند قصد اعتکاف..

«دیده‌ای تلفیق خون و خاک را؟
بر زمین افتادن افلاک را؟»

دیده‌ای مرگی بدین حَد، باشُکوه؟
دیده‌ای تکیه دهد بر نیزه کوه؟

دیده‌ای پَرپَر، گُل احساس را؟
دیده‌ای یک یاس و، صد‌ها داس را؟

دیده‌ای صد سنگ و یک آیینه را؟
نُو به نُو، صد کینۀ دیرینه را؟..

ماهتابی با شفق، آمیخته‌ست
خون پیشانی به رویش ریخته‌ست..

زخمه‌ها در پردۀ بیداد بود
یک گلو، صد حنجره فریاد بود
__________________________________
دید بالای بلندی، خواهر‌ است
دست او گه بر فلک، گه بر سر است

درد، در دل بود بر لب آه داشت
یا «رسول‌الله» و «یا الله» داشت..

هر دو تن، گویی دو بی‌جان پیکرند
شاهد جان دادن یکدیگرند

در صدای او، ولی جوهر نبود
جوهر گفتار، با خواهر نبود..

در نگاه خود، پیام صبر داشت
کوه را با استواری وا گذاشت

ای امید من برو اینجا مباش
خود نمک بر زخم‌های من مپاش..

رُو به خیمه رهبری آغاز کن
خار، بَر کَن، راه طفلان باز کن

ماه من، منظومه‌ام را کن رَصَد
بوی آتش بر مشامم می‌رسد..

آسمان در شب، پر از اَنجُم شود
در دل شب، قرص ماهم گم شود

جستجوی خویش را دنبال کن
گر نجُستی، روی در گودال کن..

کودکان ما همه دُر‌دانه‌اند
گِرد شمع داغ‌ها پروانه‌اند

بر سر بیمار من تیمار باش
در کنارش کاروان‌سالار باش..
________________________________
هر چه گفتش چشم بربند از حسین
زینب، امّا دل نمی‌کَند از حسین

داشت یک تن بیمِ جان دو امام
گاه در گودال، دل، گه در خیام

زین طرف، بی‌یار، مانده یک غریب
ز آن طرف، بیمار می‌خواهد طبیب

مرغ دل، گه در حرم، پَر می‌کشید
گه به سوی قتلگه، سر می‌کشید..

بود زینب، مُحرِمِ حجّ وفا
گه به سوی مَروه، گاهی در صفا

زیر پایش دید می‌لرزد زمین
رنگ گردون، همچو روی شرمگین..

آب‌ها، گویی تلاطُم می‌کنند
بادها هم، راه خود گم می‌کنند

جامه گردون در خُم نیلی زند
خود به روی خود، شفق سیلی زند

ز آسمان، خورشید باشد جلوه‌گر
یا که داغی را نهاده بر جگر؟..

رنگ از مهتابِ روی او پرید
بوی پرپر گشتن گُل را شنید

عشق، کوه صبر را از جای کَند
رفت سوی مجمر آتش، سپند

پای از ره ماند، امّا دل دواند
بر زمین چون سایه، خود را می‌کشاند..

با تن بی‌جان، سوی جانانه رفت
شمع، سوسو می‌زد و پروانه رفت..

آمد و دید از عِناد قوم کین
گوشوار عرش، بر روی زمین..

بانگ زد: آیین مهمانی‌ست این؟
کافران! رسم مسلمانی‌ست این؟..

آه ای نفرین بی‌حد، بر شما
نیست آیا یک مسلمان در شما؟

این گلو را مصطفی بوسیده‌ست
صد گُل از گلبرگ رویش چیده‌ست..

دیدۀ او،‌ مشعل اُمّ‌القُرا‌ست
سینۀ او، لوح محفوظ خداست

سرخ بود این گُل، که بر آن رنگ زد؟
کی به یک آیینه، صد‌ها سنگ زد؟

این شَفَق‌رخسار، ماه زینب است
کعبۀ دل، قبله‌گاه زینب است..

از لبش دارد حیات، آب حیات
دست هَستی خواهد از دستش برات..
________________________________
دیده‌ای در پیش چشم خواهری
خنجری و، قاتلی و، حنجری؟..

دیده‌ای روی حریر، الماس را؟
دیده‌ای داسی نبُرّد یاس را؟..

خواهر از این سو و از آن سو، عدو
بود یک خنجر، به روی دو گلو

گر چه او را طاقت دیدن نبود
هم‌چنان‌ وحی،‌ آمد از بالا فرود

لیک با او هاله‌ای از نور بود
چشم خفّاشان به رویش کور بود

از خدای عشق، نیرو می‌گرفت
صبر، زیر بازوی او می‌گرفت

پیکر بی‌جان خود را می‌کشاند
می‌فتاد و عشق او را می‌دواند

تا حسین از عزم او آگاه شد
صحنه بیش از زخم‌ها، جانکاه شد

گفت، ای همسَنگر من خواهرم
ای تو ناموس خدا رُو در حرم..

باز سوی خیمه‌ها پیمود راه
ای قلم برگرد سوی خیمه‌گاه..

بس زبان افصح اینجا لال شد
کسی چه می‌داند چه در گودال شد..

هر قلم اینجا شکسته بهتر‌ است
جز لبان عشق، بسته بهتر‌ است
____________________________________
نِی توان دارد زبان، بر گفتنش
نِی دلی را طاقت بشنفتنش..

آیه‌های عاشقی تفسیر شد
خنجری با حنجری درگیر شد..

باغ را عطر خدا پُر کرده بود
کربلا را دو صدا پر کرده بود

خواهری گفتا: به قربان سرت
بانویی گفتا: بمیرد مادرت

آسمانا، گریه سر کن بر زمین
«سر بریدند آسمان را در زمین»

ای روضه‌روضه داغ تو جان‌سوز، یا حسین
ای داغ تا همیشه جهان‌سوز، یا حسین

با روضۀ تو دم به دم آتش گرفته‌ام
با بیت بیت محتشم آتش گرفته‌ام

«باز این چه شورش است که در خلق عالم است
باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است»

این ماتمی که آتش آن در جهان گرفت
داغی که شعله‌اش به پر قدسیان گرفت

داغی که برد تاب و توان از دل همه
شاید که خوانده با دل بی تاب فاطمه

«ای کشته فتاده به هامون حسین من
ای ماه دست و پا زده در خون حسین من»

بودند دیو و دد همه سیراب و ای دریغ
در خیمه‌های آل عبا تیر بود و تیغ

مهجور مانده است سلیمان کربلا
غوغا به پاست در دل میدان کربلا

نبض زمین و نبض زمان نامرتب است
انگار وقت رفتن خورشید زینب است

محشر شده‌ست در دل اهل حرم به پا
غرق تلاطم است دگر خاک نینوا

حالا حسین آن‌که جهان بی‌قرار اوست
دل از جهان بریده و خود بی‌قرار دوست

او می‌رود که زنده کند خاک مرده را
این خاکیان دل به مذلت سپرده را

او می‌رود قیامت عظمی به‌پا کند
این خاک معصیت‌زده را کربلا کند

لب تشنه می‌رود سوی گودال قتلگاه
خورشید می‌رود که شود روشنای راه

گویا زمان معجزه‌های پیمبری‌ست
اعجاز او ولی همه از جنس دیگری‌ست

معراج اوست از دل گودال قتلگاه
تنها و تشنه، بی‌کس و مظلوم و بی‌سپاه

از خون وضو گرفته و قد قامت الصلات
صف بسته‌اند پشت سرش عرش و کائنات

برپا شده‌ست در دل مقتل نماز او
زیباتر است از همه راز و نیاز او

در سجده از تمام جهان دل بریده است
تنها که نیست؛ لشکر کوفی رسیده است

سرنیزه‌ای برای طواف سر آمده
تیری به استلام لب و حنجر آمده

«انا الیه...» بر لب و... عالم به تاب و تب
چشمش به سوی زینب و... عالم به تاب و تب

وقت نماز سر شده بر روی نیزه‌ها
قد قامت الصلات بخوان خاک کربلا

معراج اوست در دل خون دیدنی شده
قرآن آیه آیه چه بوسیدنی شده

«وَ اَم حَسِبتَ» کار جهان را نظاره کن
خورشید روی نیزه! طلوعی دوباره کن!

برای روضه نشستیم و روضه‌خوان آمد
صداگرفته و غمگین و ناتوان آمد

نشست و گفت سلامٌ علیکَ یا عطشان
سلام حضرت لب تشنه! روضه‌خوان آمد

سلام حضرت شیب الخضیب! مقتل‌ها
نوشته‌اند چه بر روزگارتان آمد

نوشته‌اند مقاتل که ظهر روز دهم
چه روضه‌ها که از این داغ بر زبان آمد

سه سیب را، سه هدف را، سه تیر کافی بود
سه بار حرمله هربار با کمان آمد

نوشته‌اند که شاهی ز صدر زین افتاد
اگر غلط نکنم عرش در فغان آمد

نوشته‌اند مقاتل که عصر عاشورا
بلند مرتبه‌ای خسته، نیمه‌جان آمد

بلند مرتبه شاها! همین که افتادی
بریده باد زبانم ولی سنان آمد

بلند مرتبه شاها! همین که افتادی
به قصد حنجره‌ات شمر همچنان آمد

بلند مرتبه شاها! همین که افتادی
میان هروله زینب دوان دوان آمد

یکی به دشنه تو را زد‌، یکی به نیزه؛ ولی
یکی به قصد تبرک عصا زنان آمد

هنوز داخل گودالی و تنت بر خاک
رسید خولی و در دشت بوی نان آمد..

ابتدا گریه انتها گریه
می‌کشد آخرش مرا گریه

گریه گریه، همیشه می‌چسبد
در علن گریه در خفا گریه

مدتی هست دائم الاشکم
بی‌صدا گریه، با صدا گریه

(زخمی‌ام التیام می‌خواهم)*
مرهمِ دردِ بی‌دوا گریه

غزل و اشک، یار دیرین‌اند
به غزل می‌دهد صفا گریه

غزل است این؟ بعید میدانم
واژه واژه هجا هجا گریه

آخرش بی بهانه، بی‌علت
می‌رود سمت کربلا گریه
::
حرف گودال شد، چه باید کرد؟
در دوراهی مرگ یا گریه

شاه از روی زین زمین افتاد
شد تمامیِ ماسوا گریه

تا که افتاد، مادرش غش کرد
خواهرش ناله زد وَ ما گریه

چقدر کار شمر طول کشید
از سرِ ظهر تا عشا گریه

می‌کند کندیِ سرِ خنجر
به سری که شد از قفا... گریه

همواره حُسن مطلع و حُسن ختامم
حتی برای شمر و خولی من امامم

من آمدم از سنگ‌ها هم دُر بسازم
از کوفیان تا می‌توانم حر بسازم

بگذار ابر تیرها بارش بگیرند
شمشیرها از جسمم آرامش بگیرند

باید بمانم گرچه تیغ و دشنه باشد
شاید یکی از این جماعت تشنه باشد

شاید یکی یک جلوۀ روشن بخواهد
شاید یکی انگشتری از من بخواهد

پیراهنم وقتی که سهم این و آن است
آغوش من با نعل اسبان مهربان است

شاید دل سنگ کسی را نرم کردم
شاید تنور خانه‌ای را گرم کردم

تاریخ را پای کلام خود نشاندم
من خطبه‌ام را با زبان زخم خواندم

تاریخ را آزاد کردم با قیامم
همواره حُسن مطلع و حُسن ختامم

الهی بهر قربانی به درگاهت سر آوردم
نه تنها سر، برایت بلکه از سر بهتر آوردم

پی ابقایِ قَد قامَت، به ظهر روز عاشورا
برای گفتن اللّه‌اکبر، اکبر آوردم...

علی را در غدیر خم، نبی بگرفت روی دست
ولی من روی دست خود، علی اصغر آوردم

اگر با کشتن من دین تو جاوید می‌گردد
برای خنجر شمر ستمگر، حنجر آوردم

برای آن‌که قرآنت نگردد پایمال خصم
برای سُمّ مرکب‌ها، خدایا پیکر آوردم

علی، انگشتر خود را به سائل داد اما من
برای ساربان انگشت با انگشتر آوردم...

من «ژولیده» می‌گویم، حسین بن علی گفتا:
الهی بهر قربانی به درگاهت سر آوردم