غمی به وسعت عالم نشسته بر جانش
تمام ناحیه خیس از دو چشم گریانش

شبیه ابر بهاری هوای ناحیه را
پر از ترنم غم کرده اشک سوزانش

سلام کرد به جدّش... سلامی از سر صدق
سلام آن‌ که کند جان فدای جانانش

سلام کرد بر آن گونه‌های خاک‌آلود
بر آن تنی که نمودند نیزه بارانش

سلام کرد بر آن بوسه‌گاه نورانی
سلام آن‌ که کند جان خویش قربانش

سلام آن‌ که دلش زخمی مصیبت‌هاست
سلام آن‌ که اگر بود کربلا، جانش،

میان طف، سپر نیزه و سنان می‌شد
و می‌سپرد به شمشیرها گریبانش...

سلام آن‌ که اگر نینوا حضور نداشت
علی‌الدوام شده نالۀ فراوانش

سلام آن‌ که سرازیر می‌شود هر روز
به جای اشک روان، سیل خون ز چشمانش...

کجا ماتم واسه حیدر گرفتی؟
بساط غم با چشمِ تر گرفتی؟
 
به قربون دلِ پُر دردت آقا
کجا قرآن به رویِ سر گرفتی؟

دعای بِینِ طلوعِین، مستجاب شود،
اگر زمان مناجات، "گریه" باب شود

عُروج اهل سحر را دو قطره هم کافی‌ست
چرا که دیده‌ی تر، بال و پَر حساب شود

چِقَدر سوخت دل‌ات از گناه‌کاری من
چِقَدر سوخت دل تو، دلم کباب شود

تو را به حضرت زهرا بیا دُرُستم کن
بیا اجازه مده نوکرت خراب شود

به برده‌های سرِ این گذر نگاهی کن
یکی شبیه به من شاید انتخاب شود

چِقَدر ندبه بخوانیم و اَینَ اَینَ کنیم
چِقَدر پرسش عُشّاق بی جواب شود

سوار مرکب اُمّید می‌رسی از راه
به شرط آن‌که دل شیعه پارِکاب شود

تو را قسم به علمدار کربلا برگرد
بیا که روضه به اذن تو فتح باب شود
* *
بنا نبود که آبی به خیمه ها نبرد
بنا نبود که سقا ز غُصه آب شود

قرار بود به شش‌ماهه دست کم برسد
بنا نبود که شرمنده‌ی رباب شود

پس از پسر، به‌خدا حق دهیم اگر همه عُمر
برای اُمِّ بنین آب‌ها سراب شود...

هرچه بد تا می کنم با من مدارا می کنی
از سر لطف و کرم با بی حیا تا می کنی

حاجتم را می دهی تا من تقاضا می کنم
دردهایم را خودت فوراً مداوا می‌کنی

پیش چشمان همه داری بزرگم می کنی
آبرویت را دوباره خرجِ رسوا می کنی

پرده پوشی می کنی و باز عصیان می کنم
هر که بویی می برد فوراً تو حاشا می کنی

صبح تا شب این همه بد می کنم اما شما
کار خوبم را فقط در بوق و کرنا می کنی!!!

سعی کردم تا گناهم را نبیند عابری
غافل از اینکه مرا داری تماشا می کنی

از "جمودُ العینِ" خود تا که شکایت می کنم...
...خشکیِ این چشمه را هربار دریا می کنی

یاد کن آلوده را یابن الحسن از بابِ لطف
در قنوت نیمه شب با رب که نجوا می کنی...

...یا زمانی که میان روضه های مادرت
 گریه بر درد و مصیبت های زهرا می کنی

*****
دوستانِ من همه کرب و بلا را دیده اند
نوبت من که شده، امروز و فردا می کنی

کربلا میخواهم آقا التماست می کنم
گریه دارم می کنم... داری تماشا می کنی؟!

آخرش هم ضامنم سلطان مشهد می شود
بعد از آن برگِ براتم را تو امضا می کنی

به چشم‌روشنیِ شام تار منتظرم
به صبح -آن قسم آشکار- منتظرم

بیا که عید بیاید به خانه‌ی دل ما
حضور سبز تو را ای بهار! منتظرم

اگرچه دیر شده با گذشت این‌همه سال
به حکم مطلقِ پروردگار منتظرم

تورا نخواستم آن‌گونه‌ای که باید خواست
شبیه مردم اهل شعار منتظرم!

زمانه می‌گذرد نا امید؛ اما من
به رغم خستگی روزگار، منتظرم

هنوز آمدنت آرزوی عقربه‌هاست
به دیرپایی* این انتظار منتظرم

تو را ندارم و از هرکسی ندارترم
کجاست آن کَرَم بی‌شمار؟ منتظرم

میان روضه هوای مدینه پیچیده
به خاکِ چادر آن بی‌مزار، منتظرم...