آن بانویی که داشت مواسات با علی

افتاده بود خسته و میگفت یاعلی

 

افتاده بود دربِ شکسته به روی او

با ناله گفت حرف دل خویش با علی

 

 

شش ماهه اَم، فدای سرت ای امام من

افتاده ام به پای تو دیگر ز پا علی

 

یا فضۀُ خُذینیِ او چون شنیده شد

دیگر نگفت یاریِ زهرا بیا علی

 

زهرا چگونه دستِ تو را بسته بنگرد

با اینکه هست، دست تو دست خدا علی

 

تا زنده ام، مقابلشان قد عَلَم کنم

تنها نمیگذارمَت ای مقتدا علی

 

یک عمر تو، سپر به پیمبر شدی، کنون

زهرا شود تو را سپر هر بلا علی

 

مُزد رسالتِ پدر این بس که اُمتَش

تنها گذاشت بعدِ پیمبر تو را علی

 

انصار با مهاجر اگر هم قسم شوند

من یک تنه به عهدِ تو سازم وفا علی

 

من دامنت رها نکنم روز بی کسی

حتی اگر به شعله زنم دست و پا علی

 

با اینکه زیر ضرب لگد پهلویم شکست

هرگز نیفتد از لب من ذکرِ یاعلی

 

 

با قنفذ و مغیره بگو بازویم که هیچ

جانم فدای جان تو یا مرتضی علی

 

از کربلای کوچه دهم کوفه را نشان

پیداست راه فاطمه تا کربلا علی

در کوچه چه محشر شده سادات ببخشند

اینگونه مقدّر شده سادات ببخشند

 

این روضه‌ی ناموسی و این قصه‌ی کوچه

تکرار مکرر شده سادات ببخشند

 

 

دیوار که تقصیر ندارد به گمانم

هر چه شده از در شده سادات ببخشند

 

مادر که زمین خورده و بابا که شکسته

شش‌ماهه که پرپر شده سادات ببخشند

 

مظلومه‌ی دنیاست ولی قاتل زهرا

مظلومیِ حیدر شده سادات ببخشند

 

دل سوخت ازین غصه که بین همه تقسیم

ارثیّه‌ی مادر شده سادات ببخشند

 

ارثیّه‌ی پهلوی لگد خورده‌ی مادر

سهم علی‌اکبر شده سادات ببخشند

 

گهواره‌ی شش‌ماهه‌ی زهرا به گمانم

وقف علی‌اصغر شده سادات ببخشند

 

سهمیّه‌ی  رخسار کبودش به خرابه

تقدیم به دختر شده سادات ببخشند

 

البتّه رسیده است به او ارث، اضافه

چشمی که مکدر شده  سادات ببخشند

 

 

ظلمی که به زهرا شده، تکرار به نوعی

با زینب مضطر شده سادات ببخشند

 

در شام خدا داند و زینب که به نیزه

با سنگ چه با سر شده سادات ببخشند

دم میدم موقع سینه زنیه 

روضه ی فاطمه ناگفتنیه

بچه ها بلند بلند گریه کنید

به خدا مادرمون رفتنیه 

 

 

مرد میدونیم ولی گریه کنیم

همه بی معطلی گریه کنیم

بیشتر از فاطمه این روزا باید 

به حال و روز علی گریه کنیم

 

مردم مدینه اکثرا بدن 

دست رد به سینه ی علی زدن

بسکه بُردن علی دیدنی بود

خیلیا برا تماشا اومدن 

 

من خودم فدای اشک چشماتون

خدا پشت و پناه مادراتون

بچه سیدا منو حلال کنین

روضه ناموسی میخونم براتون 

 

اومدن به هر دلیلی بزنن 

گل یاسو رنگ نیلی بزنن

فکرشو بکن چهل تا بی حیا

توو کوچه زنت رو سیلی بزنن

 

تو برو بیا میزد فاطمه رو 

خیلی بی هوا میزد فاطمه رو 

علی حق داره بمیره به خدا 

یه غلام سیاه میزد فاطمه رو 

 

 

خیلی بی عاطفه هستن به خدا

راهشو توو کوچه بستن به خدا 

توی لفافه میگم غیرتیا

بار شیشه شو شکستن به خدا 

خواست خاموش کُنَد دور و بَرَش را که نشد

پشتِ در جمع کُنَد بال و پَرَش را که نشد

 

در آتش زده شد ضربدرِ ضربه‌ی پا

خواست تا دفع کُنَد ضربِ دَرَش را که نشد

 

 

تاکه در خورد به او دادِ علی در آمد

هرچه او کرد نفهمد اثرش را که نشد

 

آتش ، جمعیت ، داد ، در ، دود ، علی

خواست از اینهمه گیرد خبرش را که نشد

 

خم شده تا نرسد بر پسرش زخمی تیز

تا به گهواره ببیند پسرش را که نشد

 

 

تاکه فهمید کشیدند علی را بُردند

رفت با دست بگیرد کمرش را که نشد

 

تا به مسجد برسد آنقدری راه نبود

رفت... بستند مسیرِ گذرش را که نشد

 

 

 قنفذ آمد نگذارد برسد تا مسجد

تا مغیره شکند بال و پَرَش را - که نشد

 

گرچه او رد شد و تا خانه علی را آورد...

خواست پنهان بکند زخمّ سرش را که نشد

کوه غمی بی حساب روی سر افتاده بود

خانه ی وحی خدا،در شرر افتاده بود

 

دومی بی حیا لگد به در می زدو

مرغ زمین خورده بی  بال و پر افتاده بود

 

 

به سینه ی همسرم رفت فرو میخ در

فاطمه در موج خون،غوطه ور افتاده بود

 

بس که در خانه را فشار داده،شکست

امید من یار من زیر در افتاده بود

 

با که بگویم همه از روی در رد شدن

جان عیال علی در خطر افتاده بود

 

پشت در سوخته شد سپر من ولی

خود وسط کوچه ها بی سپر افتاده بود

 

 

مگر به کوچه زن حامله را می زنند

آه که از نخل دین،برگ و بر افتاده بود

 

برگ و بر این درخت محسن ششماهه بود

که له شده روی خاک،از شجر افتاده بود

میخ داغ و سینه زهرای من ای وای من

سیلی و انسیه الحورای من ای وای من

 

خانه و کاشانه و  شمع و گل و پروانه نه

سوخت در آتش همه دنیای من ای وای من

 

آیه های کوثرم افتاده زیر دست و پا

لرزه افتاده به دست و پای من ای وای من

 

ابر سیلی هر دو روی روی یارم را گرفت

تار شد خورشید مه‌سیمای من ای وای من

 

در شکست و پشت در این غصه پشتم را شکست

خورد با صورت زمین طوبای(زهرای) من ای وای من

 

کشتن یک زن ، چهل نامرد میخواهد مگر؟!

داد از بی رحمی اعدای من ای وای من

 

کینه از من داشتند و همسرم را میزدند

فاطمه افتاد از پا ، پای من ای وای من

 

بشکند دست مغیره دست یارم را شکست

پیش چشم زینب کبرای من ای وای من

 

میکشد این غم مرا آخر که شد کاشانه ام

قتلگاه همسر تنهای من ای وای من

 

 

فاطمه با دیدن تابوت وقتی خنده زد

رفت دیگر خنده از لبهای من ای وای من

 

بعد زهرا این من و این میخ و این دیوار و در

وای من ای وای من ای وای من ای وای من

شبیه ربنایی که دم افطار می پیچد

صدای فاطمه در کوچه و بازار می پیچد

 

مگر زهرا نبود انگیزه ی ایجاد این عالم

چرا دور سر او گنبد دوار می پیچد

 

 

چه غوغایی به راه افتاده از زهرا در این خانه

صدایی که به در خورده است، از دیوار می پیچد

 

سرش خورده به دیوار و کمی با مکث می افتد

کنار استخوان پهلویش مسمار می پیچد

 

برای محسنش کاری نمی شد کرد اما او

به سمت مرتضی با حالتی غمبار می پیچد

 

علی رفته، در افتاده، زبانه می کشد آتش

وجود مادرم در شعله ها انگار می پیچد

 

 

همین آتش زبانه می کشد تا خیمه ی اطفال

صدای نازدانه دختری این بار می پیچد

 

تنم، پیراهنم آتش گرفت ای عمه کاری کن

زمین که می خورم، موهام لای خار می پیچد

خدا کند که کسی بی هوا زمین نخورد

به ضرب پا وسط شعله ها زمین نخورد

 

هزار مرد بیفتد به پیش چشم همه

ولی زنی وسط کوچه ها زمین نخورد

 

 

در ازدحام هجوم ستم ، در خانه

خدا کند که زنی (پا به ما) زمین نخورد....

 

به آن عبا که علی روی همسرش انداخت

زنی مقابل نامردها زمین نخورد

 

به اشک چشم حسینش خدا کند دیگر

که مادری جلوی بچه ها زمین نخورد

 

زدند فاطمه را هر چه ، باز هم میگفت

که من زمین بخورم ، مرتضی زمین نخورد

 

پس از مدینه و این مادر و زمین خوردن

خدا کند پسرش کربلا زمین نخورد

 

خدا کند که کسی نیزه بی هوا نزند

خدا کند که دگر بی هوا زمین نخورد

 

خدا کند که دگر پیش خواهری مضطر

سر برادری از نیزه ها زمین نخورد

 

 

سر بریده به نیزه خدا خدا میکرد

رقیه ام زروی ناقه ها زمین نخورد

 

رباب هم به روی ناقه ها دعا میکرد

علی اصغرم از نیزه ها زمین نخورد

کاش اصلا نبود هشدار و

کاش اصلا نبود آزاری

کاش مادر زمین نمیخورد و

کاش اصلا نبود مسماری

 

کاش آتش نمیگرفت اصلا

هیزمِ پشتِ خانه ی مولا

یا که این گونه لج نمیکردند 

سیلی و تازیانه با زهرا

 

 

کاش پاهایشان قلم می شد

کاش دستانشان فلج می شد

میخِ بی معرفت چی می شد اگر

در مسیرش نبود،کج می شد؟

 

کاش اصلا زمین کمک‌ میکرد

یا که در، تابِ ایستادن داشت

کاش  بارانِ  بی وفا  قصدِ

آتشی را فرو نشاندن داشت

 

کاش بعد از هجومْ،این گونه

جای  زخمی  نبود  بر  پهلو

کاش بی جان شده نمی افتاد 

وقتِ شانه به مو زدن،بازو

 

 

کاش مادر بدون درد و رنج

ساعتی را دوباره می خوابید

کاش بارانِ گریه سر می شد

از ته دل دوباره می خندید

 

کاش با هر نفس نفس زدنش

روی  بستر  گلی  نمی رویید

کاش این روزها کسی با خشم

درب این خانه را نمی کوبید...

با ضرب پا افتاد گل، گلزار خونی شد

در بی هوا پرتاب شد، دیوار خونی شد

 

خیلی نمی دانم چه پیش آمد ولی ناگاه

گل غرقِ خون شد، تیزیِ مسمار خونی شد

 

 

وقتی دو دستش بسته شد با ریسمان صبر

چشم پر آب حیدر کرار خونی شد

 

از بس فشار آمد به بار شیشه ی آن گل

روی سپید غنچه اش انگار خونی شد

 

بالقوه محسن یک حسین و یک حسن بوده

بالفعل در راه علی، آن یار خونی شد

 

تا سِرّ مُستودع فدا شد فضه راهی شد

بال و پر آن مَحرم اسرار خونی شد

 

 

در کربلا جسم حسین آن قدر زخمی بود

هم پیرهن، هم شال، هم دستار خونی شد

 

از بس که با کینه به جسمش نیزه را جا کرد

حتی لباس و دستِ نیزه دار خونی شد

عرش زیر پای او مثل حصیر افتاده است

رونق عشق است در دستانش از بس ساده است

 

نه فلک در گردش است از گردش دستاس او

اینکه دستش بر سر دنیاست فوق العاده است

 

 

بعد پیغمبر چه بیعت‌ها که نشکستند خلق

نان به نرخ روز خوردن سفره‌اش آماده است

 

روی دستانش ورم دارد به پهلو جای زخم

باز هم با هر مشقت بر  سر سجاده است

 

هرکسی این روزها حال و هوایش روضه‌ای‌ست

خوش بحالش، عشق زهرا کار دستش داده است

 

 

 

با غم و اندوه و تب هر روز خلوت می‌کند

یک دل سیر اشک می ریزد، عبادت می‌کند

 

خسته از زخم زبان‌ها، بیت‌الاحزان ساخته

از غمش هر روز با پیغمبر شکایت می‌کند

 

تا مبادا خدشه‌ای بر دین کسی وارد کند

جان خود را هم شده، خرج ولایت می‌کند

 

یادشان رفته است این نامردها او کوثر است؟؟

هر کسی از راه می‌آید جسارت می‌کند

 

هرچه باران بر زمین می‌بارد از اندوه اوست

غربتش را با جهان با اشک قسمت می‌کند

 

جان محض است او و حتی روح سربارش شده

لاجرم روح از تن او رفع زحمت می‌کند

 

 

 

روضه اما می‌رسد با چشم‌های تر به در

وای از آن وقتی که زهرا می‌رسد آخر به در

 

طاقتش در پشت در هر بار کمتر می‌شود

دشمنان  هربار می‌کوبند محکم‌تر به در

 

یاس تا پرپر شود آیا لگد کافی نبود؟

کاش می‌کردند فکر شعله را از سر به در

 

خواست تا از سینه‌اش در را جدا سازد ولی

آه، قنفذ با لگد زد ضربه‌ای  دیگر به در

 

 

فاطمه رفت و علی یک عمر حسرت خورد که

کاش می‌کوبید یک مسمار کوچک‌تر به در

 

 

بر مداری گیج می‌گردد جهان تا روز حشر

در هوای مدفن زهراست دنیا در به در

منم که گردش شام و سحر به دستم بود

ظهور و غیبت شمس و قمر به دستم بود

 

منم حبیبه‌ی حق بضعةالنبی، زهرا

کسی که ملک قضا و قدر به دستم بود

 

 

به من رسید جفایی که هستی‌ام را سوخت

از آن جفا سندی معتبر به دستم بود

 

فدک مگوی که از دادن و گرفتن آن

دلی شکسته و خون جگر به دستم بود

 

در آن زمان که به سیلی نوازشم دادند

هنوز  جای  لبان  پدر  به دستم بود

 

نگاه مات حسن کشت و زنده کرد مرا

که وقت حادثه دست پسر به دستم بود

 

مغیره بازویم از ضرب تازیانه شکست

که وقت مرگ هنوز آن اثر به دستم بود

 

نظر به دست علی دوختند خلق ولی

در آن میانه علی را نظر به دستم بود

 

تن ضعیف کجا و چهل نفر ای کاش

توان و قدرت از این بیشتر به دستم بود

 

نمی‌گذاشتم او را کشان‌کشان ببرند

دوباره دامن مولا اگر به دستم بود

 

کشیدم آه به نفرین ولی علی نگذاشت

از آنکه امر حیات بشر به دستم بود

 

شکسته دست من افتاد دیگر از دستاس

اگر چه امر قضا و قدر به دستم بود

 

 

شبی که زینب من پیش بسترم خوابید

نگاه دختر من تا سحر به دستم بود

 

همیشه دست 'موید' گرفته‌ام از لطف

که مادرم من و چشم پسر به دستم بود

دید دشمن فاطمه جان علی است

بلکه با جانش نگهبان علی است

 

گفت باید جان حیدر را گرفت

از علی دخت پیمبر را گرفت

 

دید جان مرتضی پشت در است

از امام خویش هم تنهـا تر است

 

پای تا سر بغض و خشم و کینه بود

کینه‌هایش کینه‌ی دیرینه بود

 

بغض حیدر شعله‌ور در سینه داشت

سنگ بود و جنگ با آئینه داشت

 

سنگ و آئینه نمی‌دانم چه شد!؟

آهن و سینه نمی‌دانم چه شد

 

آنقدر گویم که در بیت الولا

قل هو الله گشت از قرآن جدا

 

آرزوی حیدر آنجا کشته شد

هم پسر هم مادر آنجا کشته شد

 

بـر گلستان ولایت تاختند

غنچه را با لاله پرپر ساختند

 

لاله زیر خار و خس افتاده بود

باغبان هم از نفس افتاده بود

 

ظلـم و طغیان تا قیامت زاده شد

این چنین مزد رسالت داده شد

چه می‌شد؟ گر مرا با غربت خود آشنا می‌کرد

چه می‌شد سفره‌اش گر، گل برای غنچه وا می‌کرد

 

چرا می‌کرد دور از چار طفلش بستر خود را

گل از چه خویش را از غنچه‌های خود جدا می‌کرد

 

اگر از گریه‌اش همسایگان را شکوه بر لب بود

دل شب‌ها نمی‌زد پلک و آنان را دعا می‌کرد

 

به چشم خویشتن دیدم که بشکستند بازویش

ولی مادر مگر دامان حیدر را رها می‌کرد

 

هم از سینه هم از بازوش خون می‌رفت در آن روز

ولیکن می‌دوید و باز بابم را صدا می‌کرد

 

 

نماز عشق نیّت کرد ما بین در و دیوار

ولی زان پس رکوع خود میان کوچه‌ها می‌کرد

 

مرا می‌برد و دست او به روی شانه‌ی من بود

قد دختر، کنار مادرش کار عصا می‌کرد

این گریز اول روضه است، در آتش گرفت

آنقدر هیزم فراهم شد گُذر آتش گرفت

 

در مقاتل می‌نویسد شعله از در هم گذشت

آنچنان که متن‌های معتبر آتش گرفت

 

 

واژه‌ها دارند می‌سوزند پس حق می‌دهم

برگ‌های دفتر شاعر اگر آتش گرفت

 

دود از این ماجرا در چشم‌های خلق رفت

تا ابد از این مصیبت خشک و تر آتش گرفت

 

این که میخ داغ با پهلو چه کرده جای خود

وای معجر بود، اما موی سر آتش گرفت

 

گوش مادر سرخ شد از ضربت سیلی ولی

در روایت آمده آنجا پسر آتش گرفت

 

این خبر تا آسمان‌ها رفت شاید هم کسی

گفت با فطرس نبودی بال و پر آتش گرفت

 

 

آه  مادر را علی با اشک‌های گرم شست

ریخت اسما آب را اما پدر آتش گرفت

 

ام کلثوم سه‌ساله سمت مادر می‌دوید

این گریز آخر روضه است، در آتش گرفت

لاله‌ها پژمرد بلبل را دگر آوا نبود

هیچ کس در باغ، مثل باغبان تنها نبود

 

یک مدینه دشمن و یک خانه بی‌فاطمه

بانوی آن خانه کس به‌جز زینب کبری نبود

 

 

روی سیلی‌خورده‌ی زهرا شهادت می‌دهد

از علی مظلوم‌تر مردی در این دنیا نبود

 

نیست جایز خانه‌ی کفار را آتش‌زدن

ای مسلمانان مسلمان بود زهرا، یا نبود؟

 

ای جنایت‌کار! ای بیدادگر! رویت سیاه

اجر و پاداش رسالت کشتن زهرا نبود

 

مصطفی از تو مودت خواست تو سیلی زدی

بی‌حیا! سیلی‌زدن اجر ذوی‌القربی نبود

 

ریخت دشمن بر سر زهرا، ولایت را ببین

بارها از پا فتاد و غافل از مولا نبود

 

من نمی‌گویم چه شد گویند در چشم علی

سیل دشمن بود پیدا فاطمه پیدا نبود

 

ای مدینه آتش غیرت چرا آبت نکرد

جای ناموس خدا در دامن صحرا نبود

 

آنچه بر آل علی در کربلا یکسر گذشت

در سقیفه اتفاق افتاد، عاشورا نبود

شیخ عباس روضه می‌خواند، روضه از خانه‌ای که در دارد

بیت احزان شعر را گفتم، پدری چاه در نظر دارد

 

در صدا خورد لحظه‌ای بعدش پسری سمت در روان می‌شد

مادرش گفت با هزاران غم:پسرم  صبر کن خطر دارد

 

 

بعد مادر به سمت در می‌رفت و در انگار داشت می‌لرزید

در، تمامی غصه‌ام از اوست بگو دست از تو بردارد

 

پیش خود گفت دشمنی ظالم که علی مانده است و تنهایی

پشت در ماند مادری غمگین که بگوید علی سپر دارد

 

داد می‌زد پسر که تنها است به خدا مادرم در این کوچه

فکر می‌کرد داد و بیدادش ثمری می‌دهد، اثر دارد

 

بیعتی پشت ابر می‌ماند و سیاهی به جای خورشیدی...

...می‌نشیند ولی نمی‌داند شب تاریک هم سحر دارد

***

آدمی را بگرد و پیدا کن که تنش پر ز زخم‌ها باشد

چون فقط اوست آنکه می‌فهمد چقدر زخم دردسر دارد

 

 

بعد از این شهر با تو ساکت شد و تو انگار گریه می‌کردی

مادرم، گریه را کمی بس کن که برای شما ضرر دارد

 

حال با اینکه از جراحت‌ها و نفس‌های سرد من گفتی

آه، این را بگو که از دردم پدرت تا کجا خبر دارد!؟

رعد و برقی زد و باران ستم غوغا کرد

جهل حاکم شد و آنروز خیانت ها کرد

 

گلّه ای آمده بودند علی را ببرند

در عوض بازی تقدیر چه با زهرا کرد

 

 

پشت در خواست که مانع شود و نگذارد

پای ظلم آمد و محکم زد و در را وا کرد

 

در، عقب آمد و تا اینکه به پهلوش رسید

میخ بی رحم زد و شاخه ی گل را تا کرد

 

 

بعد از آن مرد، نه... نامرد چنان زد که همان

لحظه دستش به روی صورت بانو جا کرد

 

صبر مظلومه ی تاریخ سرآمد انگار

ناله ای زد که در افلاک عزا برپا کرد

ظلم و کینه به حق فاطمه ام بی حد شد

راه او در وسط کوچه ی تنگی سد شد

 

 

پیش چشمان حسن دست عدو بالا رفت

صورت کعبه ی حیدر،حجرالاسود شد

 

ضربه ی سیلی آن دست به گوشم آمد

همسرم خورد به دیوار،برایم بد شد

 

نه فقط بین گذر،بلکه به خانه دیدم

لگد خصم به پهلوی گلم ممتد شد

 

 

زیر در ماندن یارم چقدر طول کشید

در روی فاطمه و دشمن از آن در،رد شد

به خانه ی علی و فاطمه،شرر افتاد

به عرش،شور عظیمی از این خبر افتاد

 

به جان فاطمه،ای فضه لااقل تو بگو

چه شد مدافع حیدر،به پشت در افتاد

 

به روی مادر ما داد می زد آن ظالم

چه غصه ها و چه غم ها که بر جگر افتاد

 

لگد به در زد و افتاد در روی زهرا

سخن درست بگویم روی پدر افتاد

 

چهل نفر به روی در قدم زدند ای وای

که جان محسن ششماهه در خطر افتاد

 

فقط نه پشت در و کوچه،بلکه کرب و بلا

رسید نیزه و از صدر زین،پسر افتاد

 

چه شد به گوشه ی گودال،لب فرو بندم

همین بس است که از دست شمر،سر افتاد

تیشه به نخل باغ امیدم دگر زدند

در عرش شعله بر دل و جان پدر زدند

 

دیگر خوشی زخانه ی ما پا کشید و رفت

غمها فقط به خانه رسیدند و سر زدند

 

 

با بودن تو زندگیم روبراه بود

آخر تمام زندگیم ام را نظر زدند

 

بردار سر زخاک و ببین کودکان تو

ناله ز ماتمت همه شب تا سحر زدند

 

دیدند ناکسان که همه لشگرم تویی

ازمن تو را گرفته به جانم شرر زدند

 

 

از ره رسید قنفذ و من آه میکشم

کو با مغیره بر تن تو بیشتر زدند

 

گیرم تو را زدند در آن کوچه ها ولی

دیگر چرا مقابل چشم پسر زدند

 

یارب چگونه زنده بمانم که دیده ام

تا حد مرگ فاطمه را پشت در زدند

ز سوز سینه و از گریه‌ی شبانه بگو

بخوان ز فصل خزانی که در بهار شده

و باز دم بزن از روضه‌های جان‌فرسا

غرور زخمی مردی که لکه‌دار شده

 

 

نگو که حرفی از آن سینه‌ی شکسته بزن

همیشه گفته‌ام، این‌بار ... نه نمی‌گویم

اگر اجازه دهی در روایت یک یاس

کلامی از در و دیوار ... نه نمی‌گویم

 

 

نخواستم که برای تو روضه بنْویسم

من از بهار نوشتم، ولی خزان آمد

مپرس واقعاً اصلاً خودم نمی‌دانم

چطور پشت در خانه یک جوان آمد

 

 

از این به بعد خودت روضه را مجسم کن

همین که فاطمه افتاد، دست من لرزید

رسید کار به جایی که یاس پرپر شد

قلم فتاد و حرفم به آخرش نرسید

 

 

اگر به وسعت دریا ز چشم خون بارم

هنوز هم همه‌ی درد را نمی‌فهمم

گذاشته سر خود را به شانه‌ی دیوار

سکوت نیلی این مرد را نمی‌فهمم

تیره گی با جلوه ی داور نمی دانم چه کرد

غم به جان دخت پیغمبر نمی دانم چه کرد

 

شعله ی آتش چو از بیت خدا بالا گرفت

باغبان با غنچه ی پرپر نمی دانم چه کرد

 

 

از صدای ناله ی زهرا مدینه گفت آه

این صدا با ساقی کوثر نمی دانم چه کرد

 

سینه ی دخت نبی آیینه ی وحی خداست

با چنین آیینه میخ در نمی دانم چه کرد

 

بر سر یک بانوی تنها، چهل نامرد ریخت

این ستم با فاتح خیبر نمی دانم چه کرد

 

 

فاطمه دنبال حیدر  زینب  از دنبال وی

مادر افتاد از نفس دختر نمی دانم چه کرد

 

دست قنفذ رفت بالا بازوی زهرا شکست

دست های بسته ی حیدر نمی دانم چه کرد

 

با نگاه دو کبوتر بچّه ی بی بال و پر

در میان دشمنان ، آذر نمی دانم چه کرد

 

 

سالها «میثم» ، علی در خانه ی بی فاطمه

بی کس و تنها و بی یاور نمی دانم چه کرد

روضه از این دیگه بدتر نمی شه

غنچه با شعله برابر نمی شه

 

هر چی سعی می کنم امشب براتون

که نگم از دیوار و در نمی شه

 

 

حرفی از مردونگی پیش نکشید

هیچ جا زن حریفِ لشکر نمی شه

 

وقتی آتیش بیاد از جلو بخوای

از عقب نیوفتی با سر نمی شه

 

درِ خونه رو مادر افتاده بود

اوضاع از این دیگه بدتر نمی شه

 

هر چی که می زندش بازم می گفت

برا من هیچ کسی حیدر  نمی شه

 

 

کی می دونه نوکِ مِسمار یعنی چی؟

کی می دونه مردم آزار یعنی چی؟

 

به خدا خیلی بَده اگر بگم

یه عزیز کرده بشه خار یعنی چی؟

 

می دونم هیچ کسی باور نداره

گریه ی حیدرِ کرار یعنی چی؟

 

برید از چَشمِ علی سوأل کنید

خجالت کشیدن از یار یعنی چی؟

 

 

بچه ای که تازه چار سالش شده

نمی دونه یک سگِ هار یعنی چی؟

 

اونکه با لگد در و وا می کنه

چی می فهمه زنِ باردار یعنی چی؟

ناگهان در واشد و مسمار پهلو را گرفت

دست شعله بی محابا پای گیسو را گرفت

 

پهلوی زخمی جدا و صورت نیلی جدا

یک غلاف بی مروت جان بانو را گرفت

 

 

با همان حالش به مسجد رفت دنبال علی

انتقام دستهای بستۀ او را گرفت

 

دست نامحرم چنان زد، بند دلها پاره شد

وای از دستی که از چشمان او سو را گرفت

 

آفتاب خانۀ حیدر غروبی تلخ داشت

فاطمه از اهل خانه ماه ها رو را گرفت

 

در سیاهیِ مدینه چشم او که تار شد

نیمۀ یک شب سپیدی آمد و مو را گرفت

 

دور از چشم علی هر شب که بانو ناله زد

زینب آمد خون روی زخم بازو را گرفت

 

 

با همان حالش برای  قوت قلب علی

پاشد و از دستهای فضه جارو را گرفت

 

بعد از آن حیدر دگر آن حیدر سابق نشد

موقع برخاستن پهلو و زانو را گرفت

فصل باران شد و ازگریه سرم درد گرفت

سیل غم ضربه زد و چشم ترم درد گرفت

 

آسمان خواهش پرواز مرا زخمی کرد

قفس افتاد زمین بال وپرم درد گرفت

 

 

چوبی آتش به درخانه ی پهلو می زد

دل درسوخت و بازوی حرم درد گرفت

 

میخ ها سمت اذان دست درازی کردند

ربناهای قنوت سحرم درد گرفت

 

جان گهواره به زیر قدم سنگ افتاد

شیشه ای خوردشد و دور و برم درد گرفت

 

ریسمان ها همگی مرد مرا می بردند

جبرئیل آه کشید و جگرم درد گرفت

 

با زمین خوردن من آل عبا خورد زمین

تا ابد طایفه ی پشت سرم درد گرفت

 

 

شاخ و برگ نبوی پشت در از بار افتاد

سیبی از باغ شریف پدرم درد گرفت

 

سر به مهر است و نفهمید کسی جز مسمار

وسط شعله کجای پسرم درد گرفت

بگذار نیاید به دهانِ در و دیوار

در پرده بماند جریانِ در و دیوار

 

تا اینکه نبیند پسرش٬میخ دری را

صد بار قسم داده به جانِ در و دیوار

 

 

شرمنده ولی آه چه مانده است از این یاس

بین لگد و میخ و تکانِ در و دیوار

 

در پاسخ اینکه چه گذشته است به زهرا

بند آمده یک عمر زبانِ در و دیوار

 

این بوی بهشت است که در کوچه می آید

از سینهٴ یک غنچه میانِ در و دیوار

 

 

باید بنویسد پس از این واقعه٬ تاریخ

غم های علی را به توانِ در و دیوار

شبیه باد وقتی یاس پرپر را نمی فهمد

تبر افتادن سرو و صنوبر را نمی فهمد

 

چه فرقی می کند شمشیر باشد یا غلاف اصلا

که ظالم حرمت دخت پیمبر را نمی فهمد

 

 

 مرا مانند آتش نه ، تصور کن مرا چون دود

که فرق چوبهای خشک با تر را نمی فهمد

 

مرا مانند تابوتی تصور کن که شب هنگام

دلیل شانه ی لرزان حیدر را نمی فهمد

 

کسی که پشت در حتی نفهمیده است محسن را

یقینا بین صحرا حال اصغر را نمی فهمد

 

 

شبیه سینه ای زخمی که وقتی میخ می بیند....

سری بر نیزه می بینم که خنجر را نمی فهمد

 

قنوتم گرم آمین است در الجار ثم الدار

ولی عجل وفاتی های مادر را نمی فهمد

از در نمی گویم که تقصیری ندارد

جز سوختن این چوب تقدیری ندارد

 

در بشکند نجار از نو می تراشد

دل بشکند انگار تعمیری ندارد

 

 

گاهی لگد آنقدر محکم می شود که

در تا شروع روضه تاخیری ندارد

 

قانون در، پهلوی مادر، قدّ حیدر

غیر از شکستن فعل تعبیری ندارد

 

جنگ است و در مرز میان خیر و شر است

اما علی اینبار شمشیری ندارد

 

باید کسی خود را سپر می کرد و زهرا

جز آیه ی بازوش تفسیری ندارد

 

دشمن اگر یاغی است پس  باید ادب کرد

دیوانه را وقتی که زنجیری ندارد

 

 

از کربلا شش ماهه ای اینجاست، دشمن

جز میخ در زهدان خود تیری ندارد

 

شاعر ندارد واژه ای این درد را و

این پرده را نقاش تصویری ندارد

آتشی در خانۀ اهل کسا انداختند

ریسمان بر گردن شیر خدا انداختند

 

بدتر از آن ریسمان این بود که ، در پشت در

یاس هجده سالۀ او را ز پا انداختند

 

 

با لگد گیرم چنان انداختندش بر زمین

پیش چشم دخترش زینب چرا انداختند

 

فرصتِ آنکه سرش را خم کند پیدا نکرد

دست ، سمت صورت او بی هوا انداختند

 

دور از چشم علی فضه بیا امداد کن

با لگد هم طفل من را هم مرا انداختند

 

 

از علی شد هتک حرمت وقت مسجد بردنش

از سرش عمّامه از دوشش عبا انداختند

 

دیدنِ این چادر خاکی علی را می کشد

روی چادر چند تایی ردِّ پا انداختند

 

آتشی را کز درِ این خانه شعله می کشید

بعدها در خیمه های کربلا انداختند

 

 

دیده ی عباس روی نیزه ها پُر آب شد

دختری را بی هوا از ناقه تا انداختند

 

جان فدای آن سری که شامیان با سنگها

شرط بستند و ز رویِ نیزه ها انداختند

 

گشت آقایی میان خاکها با گریه گفت : ...

خاتمت بردند ، انگشتت کجا انداختند

هر زمان سختی هر مرحله بی حد می شد

فاطمه مادر دلسوز محمد می شد

 

گاه با تیغ زبان یک تنه حیدر بود و

گاه در خواندن خطبه خود احمد می شد

 

 

برساند به نبی، یا به علی، یا زهرا؟

حامل وحی در این بیت مردد می شد

 

چه یتیم و چه اسیر و چه فقیر و مسکین

بهره مند از کرمش هر که می آمد می شد

 

چادر فاطمه از گبر مسلمان می ساخت

لاابالی درِ این خانه مقید می شد

 

پشت این در ملک الموت سه بار اذن گرفت

آتش و دود به اذن چه کسی رد می شد؟

 

چه گذشته است مگر در پس این در؟ که علی -

حرف در می شد اگر، حال دلش بد می شد

 

پاره ی جان نبی داشت به همراه پسر

روزی از کوچه ی شهر پدرش رد می شد

 

ناگهان شیشه ی عمر پسر افتاد و شکست

وسط کوچه همان شد که نباید می شد

 

 

مانده ام! دشمنش آخر چه گره داشت مگر؟

وا نمی شد اگر اینگونه نمی زد؟... می شد!

 

کاش می آمد و با کندن بنیان ستم

بانی ساختن مرقد و گنبد می شد

سخت است پیش چشم تو مادر بیفتد

مادر بیفتد ، سوره ی کوثر بیفتد

 

لنگ است کار خانه وقتی که نود روز

خانومِ خانه گوشه ی بستر بیفتد

 

 

از هُرم آتش هم اگر پلکی بسوزد

سخت است اشک از چشم های تر بیفتد

 

شیر خدا باشی و بند غم به دستت

شرمنده خواهی شد اگر همسر بیفتد

 

اصلا تصوّر کن خودت را جایِ مولا

پیشّ نگاهت یاسِ پیغمبر بیفتد

 

یا نه تصوّر کن خودت را جایِ بی بی

روی زمین افتاده باشی، ... دَر بیفتد

 

 

پائین گرفته صورتش را که مبادا

چشمش به چشمانِ تَرِ حیدر بیفتد

**

دختر به مادر می رود، پس این طبیعی است

یک روز هم در کوچه ای دختر بیفتد

این بار من خط می‌کشیدم دفترم را

باید چگونه شرح گویم باورم را !!؟؟

 

آتش ، چنان شعله کشیده بین شعرم

سوزانده مصرع‌مصرعِ خشک و ترم را

 

 

آتش ، همان عنصر ، یکی از چهارگانه

چیزی که حالا گرمِ خود کرده سرم را

 

آتش ، همان واژه که از کوچه شروعش

خون کرده قلبِ عاشق و در به درم را

 

آتش ، همان شعله که مادر بین آن بود

حرفش به درد آورده جانِ مضطرم را

 

 

آتش ، همان حُرمِ حرارت ها که زهرا

میگفت : تو ، در هم شکستی پیکرم را

 

آتش ، همان در ، دربِ چوبی کوهِ هیزم

دارد زبانه میکشد هی منظرم را

 

آتش ، همان داغی ، که داغش پیرکرده

بال و پر و ، پهلویِ زهرا مادرم را

 

 

آتش ، همان جایی که حیدرداد میزد

بس کن ، نزن با آن غلافت همسرم را ...

 

 

خط روی خط آمد ... ، قلم سوزاند من را

با دست او ، آتش کشیدم دفترم را

گل، گرفتارِ خار می‌بینم

چادرش پرغبار می‌بینم

 

ردّ پای کدام داغ اینجاست!؟

کوچه را لاله‌زار می‌بینم

 

 

آهوی خسته را بدون رمق

گرگ را بی‌مهار می‌بینم

 

راه برگشت آهوان گم شد

گرگ فکر شکار می‌بینم

 

زوزه‌ی گرگ و آهِ آهوها...!

اشک، بی‌اختیار می‌بینم

 

باز در دست کوه‌های صبور

دامن آبشار می‌بینم

 

همه، باغ انار می‌شنوند!

من، نه! داغ انار می‌بینم

 

قطعه‌قطعه... به زیر پا... در صحن...

کلمات قصار می‌بینم

 

این چه کابوس ترسناکی بود

در دل ذوالفقار می‌بینم

 

گوشواره نمی‌شود پیدا

کوچه را بسکه تار می‌بینم

 

گوشه‌ی آسمانِ صورتِ ماه

ردّ ابرِ بهار می‌بینم

 

باعث خجلت است در یثرب

هرچه گوشه کنار می‌بینم

 

بین هر کوچه‌ای که باریک است

.............. می‌بینم

 

در دلِ معرکه، فرشته‌ی حق

به مُغیره، دچار می‌بینم

 

غربتِ یارش از دلم که گذشت

غربتش در دیار می‌بینم

 

حَجَرُالاَسوَدِ شکسته... غلاف...

خوابِ بازویِ یار می‌بینم

 

 

خواب تابوتِ حضرت زهرا...

یاس در رهگذار می‌بینم

 

 

من به دنبال نام زهرایم

هرچه سنگِ مزار می‌بینم...

جاری شده این اشک به تکرار غم تو

عمری‌ست دل ماست گرفتار غم تو

 

شد هر تپشش ذکر «علیّاً ولی الله»

قلبی که شده محرم اسرار غم تو

 

چشم تر ما چشمه‌ای از کوثر و در دل

چون خیمه‌ای افراشته همواره غم تو

 

جا مانده دلم در وسط کوچهٔ‌ اشکت

آتش زده ما را در و دیوار غم تو

 

ده قرن گذشته‌ست، هنوز ای گل پرپر

مانده به‌روی دوش جهان بار غم تو

معطر بود حتی پرپرش هم

لباسش داشت لاله، بسترش هم

 

به قدری پهلویش مجروح شد که

گمانم درد دارد محشرش هم

 

نَوَد روز است چشمانش کبود است

نَوَد روز است که بال و پرش هم

 

به قدری عاشق و معشوق بودند

نگفت از درد خود با همسرش هم

 

زن از شوهر بگیرد رو؟! محال است

نه... اصلاً... نه... ندارم باورش هم

 

علی که جای خود دارد، الهی

نبیند این بلا را کافرش هم

 

رسید از دَر به خیمه آتش و دود

بمیرم من به حال دخترش هم

عالمی سوخته از آتش آهِ من و توست

این در سوخته تا حشر گواهِ من و توست

 

 

غربتم را همه دیدند و تماشا کردند

بی‌پناهی فقط انگار پناهِ من و توست

 

کوچه آن روز پر از دیده‌ی نامحرم بود

همه‌ی روضه نهان بین نگاهِ من و توست

 

صورت نیلی تو از نفس انداخت مرا

گرچه زهرای من این اول راهِ من و توست

 

 

آه از این شعله که خاموش نگردد دیگر

آه از آن روز که بر نی سر ماهِ من و توست

از فاطمه از وفا به مولاش... بگو

از راز و نیاز دل شبهاش... بگو

در روضه‌ی فاطمه...همیشه... اول...

یک ذره از آن خطبه‌ی غراش...بگو

 

فرقی نکند کدام سو... بنشینید

هرجا شده در مجلس او... بنشینید

 

در روضه‌ی فاطمه مقید باشید...

با حال خضوع و با وضو بنشینید

 

هرجا شده در مجلس او... بنشینید

پاکیزه و خوشبو و نکو ... بنشینید

 

در روضه‌ی فاطمه مقید باشید...

باحال خضوع و با وضو بنشینید

 

سر بسته بگو روضه‌ی میخ در را

اینقدر مسوزان دل پیغمبر را

 

زنهار که باغبان نفهمد... یعنی

آهسته بخوان روضه‌ی نیلوفر را

افضل الاعمال من گریه برای فاطمه است

برکت این زندگی از روضه‌های فاطمه است

 

درس توحیدم بوَد زهراشناسی، زین سبب

می‌پرستم آن خدایی که خدای فاطمه است

 

 

منکر این روضه‌ها! بشنو که گفته رهبرم

روزی یک سالِ کشور در عزای فاطمه است

 

چشم دل وا کردم و دیدم که قرآنِ خدا

آیه‌هایش یک به یک مدح و ثنای فاطمه است

 

هیچ‌کس با پای خود در مجلس روضه نرفت

هر کجا روضه بوَد، مهمان‌سرای فاطمه است

 

گرچه باشد قبر او بین قلوب شیعیان

عالم امکان ولی دولت‌سرای فاطمه است

 

خلقت جنت برای شیعه‌ی حیدر بود

نار، جای منکرین بی‌حیای فاطمه است

 

بین قبرم دو ملک تا سینه‌ام را بو کنند

پیش خود گویند:«به‌به، این گدای فاطمه است»

 

 

روز محشر سینه‌زن‌هایش شفاعت می‌کنند

این شفاعت برکتِ شال عزای فاطمه است

 

نیست ذکری برتر از ذکر شریف فاطمه

افضل الاعمال من گریه برای فاطمه است

سند محکم مظلومیت حیدر بود

چادر سوختۀ فاطمه، روشنگر بود

 

کاش اسلام نمی‌دید چنین روزی را

آنکه می‌سوخت، جگرگوشۀ پیغمبر بود

 

یاس یاسین پسری داشت خدایا پسری

عمر آن غنچۀ نشکفته ز گل کمتر بود

 

گاه ای علّت ایجاد! به خود می‌گویم

من و ما کاش نبودیم ولی مادر بود

 

پیر شد بعد تو آقای جوانان بهشت

دیدن قاتلت از بس‌که عذاب آور بود

 

آه مادر! چه از آن کشتۀ عطشان گفتی

زینبت گفت که این توصیۀ آخر بود

 

آنچه با دیدن آن پشت حسین تو شکست

بعدِ پهلوی تو، پهلوی علی اکبر بود

آری صدای آه گاهی گوشه‌دار است

آثار قلبی سوخته از روزگار است

 

باید میان شعله‌ها سینه سپر کرد

در این دیاری که چنین قحطی یار است

 

 

خاک دو عالم بر سر اهل مدینه

زهرا به امداد علی مرکب‌سوار است

 

هر کس که می‌خواهد بداند فاطمه کیست؟

خون در و دیوار نقش اقتدار است

 

باید به خون غلطید در حفظ ولایت

ورنه ولایت‌محوری تنها شعار است

 

داغ دو دست بسته سنگین‌تر ز سیلی‌ست

باور کنید این مرد صاحب‌ذوالفقار است

 

نفرین به آن مسمار و هر کس که لگد زد

بنگر چگونه مادر ما بی‌قرار است

 

سادات خون گریند تا روز قیامت

زین گفته‌ام سری نهفته آشکار است

 

 

تا فضه آمد دید بار شیشه افتاد

فریاد زد نامرد بی‌بی ..... است

 

تاریخ هم مانده چه پاسخ گوید این حرف

آخر چرا زهرای اطهر بی‌مزار است

اول 

باغست و شکوفه ی خزانش مانده 

بر شانه فقط بار گرانش مانده 

در آینه تصویر ندارد مادر 

جسمش که نه! آه نیمه جانش مانده 

 

 

دوم 

از باغ نشسته در خزان آقا جان 

حرفی بزن و کمی بخوان آقا جان 

زهرا به زمین خورد و علی را بردند 

این جمعه خودت را برسان آقا جان 

 

 

سوم 

دیر است تو را خدا کمی زود بیا 

اصلا به دستت آب اگر بود بیا 

دیوار شنید...مادری در آتش 

از پشت در شکسته فرمود بیا 

 

 

چهارم 

از بام ظهور تا خدا پر بکشد 

ته مانده ی انتظار را سر بکشد 

یک روز به انتقام زخم دستاس 

تیغ دوسر از غلاف حیدر بکشد 

 

 

پنجم 

دستان کسی نشسته یادت بکند 

اهل کرمی! خدا زیادت بکند 

ای کاش به حرمت در نیمه کبود 

با جمعه ای از ظهور شادت بکند 

 

 

ششم 

مخفی ز نگاه آسمان بالا رفت 

با بال شکسته پر زد و تنها رفت 

جاری و زلال پیش من آمده بود 

زخمی و کبود و خاکی از دنیا رفت 

 

 

هفتم 

در سوخت و زیر پای مسمار افتاد 

گل در وسط هیمه ای از خار افتاد 

وقتی که درخت را تکان می دادند 

از دست کبود شاخه ای، بار افتاد 

 

 

هشتم 

از چشم همه، زمین نامحرم هم 

مخفی شده قبرتان ولی مریم هم 

رفتی و کسی ندید و پیدات نکرد 

برگ و بر و خاک و میوه ات، این هم هم 

 

 

نهم 

شب بود و چه بی سر و صدا رفت که رفت 

آرام در آغوش خدا رفت که رفت 

روی تن او نشانه ها ماند که ماند 

زخمی و کبود کوچه ها رفت که رفت 

 

 

دهم 

همسایه هم از صدای او راحت شد 

از کوچه و جای پای او راحت شد 

پاهای ورم کرده و دست مجروح 

از نیمه شب دعای او راحت شد 

 

 

یازدهم 

گفتیم که یا فاطمه تطهیر شدیم 

با نان تنور خانه اش سیر شدیم 

از درد و بلای او شنیدیم کمی  

خیلی به پای روضه اش پیر شدیم 

 

 

دوازدهم 

زهرا که قتیل زخم مسمارم بود 

در فتنه کوچه یکتنه یارم بود 

با دست شکسته ذوالفقاری می کرد 

سینه زن هیات و علمدارم بود 

 

 

سیزدهم 

بگذاریدش به حال تنهایی خود  

سر برده به زیر بال تنهایی خود 

هرشب سر خاک، آبیاری دارد 

در مزرعه محال تنهایی خود 

 

 

چهاردهم 

ای مرد بخوان که بیش از این گریه کنیم 

بر زخم دل خانه نشین گریه کنیم 

پشت سر تابوت کسی در کوچه 

با خون چکیده بر زمین گریه کنیم 

 

 

پانزدهم 

آمد که بشوید آب از سر خم شد 

قد کفن از قامت مادر خم شد 

غسال تو ناگهان چرا دست کشید 

از زانو کوه صبر حیدر خم شد 

 

 

شانزدهم 

او رفت ولی چقدر لاغر شده بود 

در قالب خود، جمع مکسر شده بود 

چشمان به گود رفته مادر ما 

سویی هم اگر داشته کمتر شده بود 

 

 

هفدهم 

یک شانه خم به زیر داغم امشب 

مشغول کفن کردن باغم امشب 

ای ساقه ی مجروح دعا کن تا مرگ 

بعد از تو بیاید به سراغم امشب 

 

 

هجدهم 

پاییز به جان باغ تاک افتاده 

بر پیرهن عمر تو چاک افتاده 

انگار که گوشواره عرش خدا 

کنده شده و به روی خاک افتاده 

 

 

نوزدهم 

آن روز که چای خطبه را دم آورد 

از سنت و از کتاب دین هم آورد 

کور و کر و لال ها تعجب کردند 

از بس خانم دلیل محکم آورد 

 

 

بیستم 

ابلیس دوباره ناگهان پیدا شد 

حرفی نزده لب جهنم وا شد 

طوفان آمد قباله را با خود برد 

کشتی شکسته راهی دریا شد

از بارگاه قدسی و افلاکی خدا

آمد به گوش اهل سماوات این ندا:

 

فرموده کردگار که ای آسمانیان

آمد عزایِ فاطمه «حی علی العزا»

 

 

مویه کنان و ناله کنان جبرئیل گفت:

برتن کنید رخت عزا ای فرشته ها

 

یکماه گفته حضرت حق در تمام عرش

برپا کنند حور و ملک خیمه ی عزا

 

واعظ نبی اکرم و مداح مرتضی

چشم زمان ندیده چنین روضه هیچ جا

 

 

بال ملائکه شده فرش حسینیه

خدام هیئت اند شهیدان و اولیاء

 

جارو کشی نصیب بزرگان دین شده

سینه زنان هیئتشان خیل انبیاء

 

شیرخداچه روضه سختی بیان نمود

طفلی برای مادر خود می شود عصا

 

 

ختم رسل به گریه فقط داد می زند

«ای مردمان شهر مدینه چرا چرا؟»

 

این رسم هیئت ست که مداح می زند

از روضه های کوچه گریزی به کربلا

چه خوب می شود از خواب سر که برداری

تمام غصه ی خود را کنار بگذاری

 

برای مادرت اینبار خانه امن شود

نه میخ باشد و آتش نه در نه آزاری

 

 

نه کوچه ای که ببندند راه را بر تو

نه ضربه ای که بکوباندت به دیواری

 

خدا کند که نبینی به خواب هم حتی

مصیبتی که چشیده حسن به بیداری

زیرِ بارانِ ستم چهره‌ی مهتاب شکست

آخرین تکه از این آینه‌ی ناب شکست

 

پس چه شد اجرِ مشقاتِ پیمبر مردم؟

ظاهرا بعد نبی حرمت و آداب شکست

 

 

طعنه و زخم زبان، غصب فدک، کوچه‌ی تنگ

بعد از آن در نگه مضطربش خواب شکست

 

برتر از بندگیِ جن و بشر ضرب علی‌ست¹

ولی این‌بار یلِ غزوه‌ی احزاب شکست

 

پشتِ در مظهر ناموس خدا را کشتند

دلِ بی تابِ علی پشتِ همان باب شکست

 

 

شیشه‌ی عمرِ علی بسته به عمر زهراست

چه کسی گفته علی گوشه‌ی محراب شکست؟

 

نام زهرا سببِ متصلِ ارض و سماست²

رفت و با رفتن او رشته اسباب شکست

 

****

 

پی‌نوشت:

1- رسول خدا(صلى الله علیه و آله) می‌ْفرمایند: "ضَربَةُ عَلِی یَومَ الخَندَقِ اَفضَلُ مِن عِبادَةِ الثّقلین" (مستدرک حاکم، ج 3، ص 32 )

 2- در دعای ندبه می‌گوییم: "أین السبب المتصل بین الارض و السماء"

خیبر شکن و خانه نشستن هیهات

در برزخ آفتاب بستن،هیهات

 

( لا اسئلکم علیه اجرا) یعنی

سیلی زدن و سینه شکستن هیهات

 

پاییز دلان به یکدگر پیوستند

دیدند که در باده ی غفلت مستند

تا ترجمه موده فی القربی

کامل بشود دست علی را بستند

 

ای جان جهان لحظه پرواز شده است

درهای بهشت جاودان باز شده است

 

تا دفتر زندگانی ات پایان یافت

غمهای بنی فاطمه آغاز شده است

 

در چشم علی، جهان شب است از امروز

از غصه دلش لبالب است از امروز

 

با حسرت و اندوه به خود می گوید:

کدبانوی خانه زینب است از امروز

 

مرهم به روی جراحتم بگذارید

حرمت به همین صراحتم بگذارید

 

من خونجگر از خاطره ی زهرایم

مردم بروید راحتم بگذارید

زهرا  همه‌جا یاور و غم‌خوار علی است

با پهلوی بشکسته طرفدار علی است

 

هر دست که حامی ولایت نشود

دستی که نبی بوسه زند یار علی است  

 

گلخانه‌ی وحی طعمه‌ی آذر شد 

گل رفت ز دست و غنچه‌اش پرپر شد 

شد حرمت صدیقه‌ی کبری پامال

یک آیه جدا ز سوره‌ی کوثر شد  

 

از شعله‌ی نار گل به احمد دادند

بر بانوی وحی تحفه بی‌حد دادند 

 

ضرب لگد و غلاف تیغ و سیلی 

اجری‌ست که بر آل محمد دادند 

 

از هر طرفی که رهسپر می‌گشتم

پیش ضربات او سپر می‌گشتم 

 

همراهم اگر نبود در کوچه حسن 

تا خانه‌ی خود چگونه بر می‌گشتم  

 

کی بود گمان به فتنه دامن بزنند؟ 

آتش به سرای حی ذوالمن بزنند

 

ای اهل مدینه از شما می‌پرسم 

کی دیده سه نامرد به یک زن بزنند؟

زهرا که بود بار مصیبت به شانه‌اش

مهمان قلب ماست غم جاودانه‌اش

 

دریاى رحمت است حریمش، از آن سبب

فُلک نجات تکیه زده بر کرانه‌اش

 

 

شب‌هاى او به ذکر مناجات شد سحر

اى من فداى راز و نیاز شبانه‌اش

 

باللَّه که با شهادت تاریخ، کس ندید

آن حق‌کُشى که فاطمه دید از زمانه‌اش

 

مى‌خواست تا کناره بگیرد ز دیگران

دلگیر بود و کلبه‌ی احزان، بهانه‌اش

 

تا شِکوه‌ها ز امّت بى‌مهر سر کند

دیدند سوى قبر پیمبر، روانه‌اش

 

طى شد هزار سال و گذشتِ زمان نبرد

گَردِ ملال از در و دیوار خانه‌اش

 

افروختند آتش بیداد آن چنان

کآمد برون ز سینه‌ی زهرا زبانه‌اش

 

آن خانه‌اى که روح‌الامین بود مَحرمش

یادآور هزار غم‌است آستانه‌اش

 

گلچین روزگار از آن گلبن عفاف

بشکست شاخه‌اى که جدا شد جوانه‌اش!

 

 

شرم آیدم ز گفتنش، اى کاش مى‌شکست

دستى که ماند بر رخ زهرا نشانه‌اش!

 

تنها نشد شکسته‌دل از ماتمش، على

درهم شکست چرخ وجود استوانه‌اش

شدی شهید که غربت عیار داشته باشد

مدینه بعد تو شب های تار داشته باشد

 

سه آیه ات حسن و زینب و حسین شد اما

نشد که آخر کوثر چهار داشته باشد

 

 

چهل نفر وسط کوچه آه فکر نکردند

علی به خانه زنی باردار داشته باشد

 

چهل نفر همه مست سقیفه اند و مولا

به یاری از چه کسی انتظار داشته باشد

 

گمان نمی کنم این سان که در شکسته به دیوار

به کوچه فاطمه راه فرار داشته باشد

 

 

شفاعتم نکنی در حضور مرگ خوشم که

به احترام تو قبرم فشار داشته باشد

 

نه در حدود مدینه ست نه به سینه نگردید

مگر که می شود این زن مزار داشته باشد؟

سر می زنم به خانۀ آتش گرفته ای

پاکیزه آستانۀ آتش گرفته ای

 

اینجا بهشت سوختۀ حضرت خداست

عرشی ترین نشانۀ آتش گرفته ای

 

 

بعد از نماز برلب خود مشق می کنم

تسبیح عارفانۀ آتش گرفته ای

 

ثقلین مصطفی که امانت سپرده بود!!!

افتاد در میانۀ آتش گرفته ای

 

خون می چکید در دل شعله به روی خاک

از ساقۀ جوانۀ آتش گرفته ای

 

 

دیگر برای شانه زدن قوتی نداشت

از دست درد... شانۀ آتش گرفته ای

 

مادر! برای محفل پر شور عاشقی

سوزان ترین ترانۀ آتش گرفته ای

 

اشکم ز دیده می چکد و شعله ور شدم

در... روضه شبانه آتش گرفته ای

 

 

بهر رها شدن ز عذاب الیم حق

تو بهترین بهانۀ آتش گرفته ای

 

محبوبۀ خدائی و قدیسۀ علی

زهرای بی نشانۀ آتش گرفته ای

 

با یاد دست تو به دلم دست می دهد

احساس شاعرانۀ آتش گرفته ای

 

 

باید برای گریه به صحرا سفر کنی

ای وای عجب زمانۀ آتش گرفته ای

 

آتش گرفته ام ز تب داغ تو ببین

همپای نازدانۀ آتش گرفته ای