شرمنده‌ام که شعر ندارم برای تو
شعری که واژه واژه بگرید به پای تو

این شعر نیست، بغض فرو خورده‌ی من است
بغضی که سال‌ها شده دردآشنای تو

هر بیت شعر بر سرم آوار می‌شود
تا می‌کنم نگاه به صحن و سرای تو

اینجا بقیع نیست، ولی غرق حیرتم
یعنی چه آمده سر گلدسته‌های تو؟!

در چشم‌های ابری من خیمه می‌زند
یک شب هوای گریه و یک شب هوای تو

با دست خالی آمدم اینجا مرا ببخش
شرمنده‌ام که شعر ندارم برای تو

با گوشۀ شالت پر پروانه‌ها را جمع کردی
گرد و غبار کاشی صحن و سرا را جمع کردی

عمامه‌ات را لایه‌لایه باز کردی، بغض کردی
خاکستر آیینه و گلدسته‌ها را جمع کردی

کنج شبستان حرم از سر گرفتی ناله‌ات را
روی زمین خم گشتی و برگ دعا را جمع کردی

از بین آوار در و دیوار و خشت و چوب و آهن
اول زیارت‌نامۀ کرب‌وبلا را جمع کردی

برخاستی، زانو زدی، بر خاک افتادی، شکستی
تا تکه‌تکه پرچم شام عزا را جمع کردی

چه خبر از صفای عسگریین ع ؟
دل گرفته برای عسگریین ع

چه خبر از شکوه گنبد او ؟
از دوگلدسته های عسگریین ع

چه خبر از ضریح و کاشی ها ؟
مرقد دلربای عسگریین ع

مانده ار سُر من رئا گویا
تلّی ی از خاک جای عسگریین ع

همه گریند با امام زمان عج
در غم روضه های عسگریین ع

آن بقیع و خرابی اش کم بود
شد اضافه عزای عسگریین ع

نه ز سرداب مانده آثاری
نه ز ایوان طلای عسگریین ع

می برم من شکایت این قوم
پیشگاه خدای عسگریین ع

روضه دارد وجب وجب خاکش
وای از کربلای عسگریین ع

نسل اینان ز نسل کوچه بود
شاهدم ناله های عسگریین ع

گربگویم میان کوچه چه شد
در بیاید صدای عسگریین ع

فاطمه س زیر دست و پا افتاد
گریه کن ، مقتدای عسگریین ع

منتقم بهر انتقام بیا
یار درد آشنای عسگریین ع

هم پنجره ها خراب این جام شدند
هم آینه ها دچار ایهام شدند

لرزید دل علی از این توهین ها
محراب و ضریح در هم ادغام شدند
***
دل های شکسته، بی قرارت شده اند
پروانۀ بی پرِ مزارت شده اند

ای سرو صبور! بمب ها هم حتی
مبهوت شکوه و اقتدارت شده اند
***
پر کرد ز غصه کاسه ی دنیا را
آماده ی گریه کرد آدم ها را

غُرّید زمان و ابرها باریدند
تا بمب شکست بغض سامرا را
***
در سوخت و نانجیب را فهمیدیم
سوزاندن باغ سیب را فهمیدیم

بی شمع شده مزارتان مثل بقیع
امشب علی غریب را فهمیدیم
***
از غربتتان غم به خروش آمده است
این قرن تب آلوده به هوش آمده است

بر شیعه روا نیست که ساکت باشد
خون در رگ تاریخ، به جوش آمده است

خورشید، مستتر به حجابِ سحاب شد
سیمرغِ چرخ، آینه‏‌دارِ غراب شد

آیا خسوف گشته که شد تیره روزگار؟
یا گنبد طلا، به نقابِ تراب شد

از آتشی که بر حرم عسکری زدند
قلب ولی عصر و محبان، کباب شد

از بارگاه عسکریون، سر بُریده‌‏اند
خونش، روان ز دیده هر شیخ و شاب شد

فریاد شیعه بود، نه امواج انفجار
عالم شنید و مرتعش از اضطراب شد

در موسم خرابه نشینی‌ آل صبر
مهدی، صبور فاطمه، خانه‌خراب شد

«نرجس» که سایه‏‌بانِ حریمش، به خاک ریخت
در آفتاب، مرثیه‌خوانِ «رباب» شد

این قصر، با شُکوه‏تر از قبل می‏شود
خصم علی، گمان نکند کامیاب شد

بر ساحت ستاره احساس، غم گریست
حرمت شکست و عشق، حرم در حرم گریست

بر غربت دو ماه و دو خورشید، گوییا
«دعبل» سرود مرثیه و «محتشم» گریست

گویی دوباره، ظهر عطش هست و شام غم
خاتون مهر، نوحه‌کنان، زین الم گریست

سامان دین، شکافت که «عمان» مرثیت
بر بارگاه عاطفه، مانند یم گریست

گلْ‏دسته‏‌ها و گنبد آیینه‌‏ها شکست
باور نمی‏‌کنم که خداوند هم گریست

«صائم» شدم، به مسجد آدینه تا ز غم،
دیدم، فروغ عشق، امام امم گریست

دل امام زمان، زین عزا پریشان است
که مرقد دو ولی خدای، ویران است

به شهر سامره شد، قبه‏ای خراب کز آن
زمین و عرش و سماوات، نور باران است

ضریح عسکریین، از شرار آتش سوخت
دلِ هر آن‌که محب علی است، سوزان است

تو گویی آن‌که عزادار، بهر سامرا
مدینه و نجف و مکه و خراسان است

چو گل که در قفس خار، گشته زندانی
حَرَم، اسیر مریدان آل‌سفیان است

سزد که چشم جهان، خون در این عزا گرید
که چشمِ چشم و چراغ رسول، گریان است

کسی که باغ بهشت، از وجود اوست، «بهشت»
مزار مادرش از جور خصم، ویران است

کسی که خلق جهان، میهمان سفره اوست
دلش، به غصه و چشمش به اشک، مهمان است

هنوز گنبد زیبای شهر سامرا
به زیر خاک غریبی و درد، پنهان است

هنوز بر حرم پاک چار امام بقیع
به شام، ماه و به روز، آفتاب تابان است

هنوز ناله زهرا، به گوش جان آید
که دود آتش، از خانه‏اش، نمایان است

«هنوز ناله زینب، به گوش می‏آید»
که جسم پاک حسینش، به خاک، عریان است

هنوز ناله اطفال سیدالشهدا
بلند، در دل تفتیده بیابان است

در ناله ی ما ، شور عراقی مانده است
در خاطره یک باغ  اقاقی مانده است
ای سامره ، تو دوباره ترمیم شدی
اما دل ما شکسته باقی مانده است