عالمی سوخته از آتش آهِ من و توست

این در سوخته تا حشر گواهِ من و توست

 

 

غربتم را همه دیدند و تماشا کردند

بی‌پناهی فقط انگار پناهِ من و توست

 

کوچه آن روز پر از دیده‌ی نامحرم بود

همه‌ی روضه نهان بین نگاهِ من و توست

 

صورت نیلی تو از نفس انداخت مرا

گرچه زهرای من این اول راهِ من و توست

 

 

آه از این شعله که خاموش نگردد دیگر

آه از آن روز که بر نی سر ماهِ من و توست

از فاطمه از وفا به مولاش... بگو

از راز و نیاز دل شبهاش... بگو

در روضه‌ی فاطمه...همیشه... اول...

یک ذره از آن خطبه‌ی غراش...بگو

 

فرقی نکند کدام سو... بنشینید

هرجا شده در مجلس او... بنشینید

 

در روضه‌ی فاطمه مقید باشید...

با حال خضوع و با وضو بنشینید

 

هرجا شده در مجلس او... بنشینید

پاکیزه و خوشبو و نکو ... بنشینید

 

در روضه‌ی فاطمه مقید باشید...

باحال خضوع و با وضو بنشینید

 

سر بسته بگو روضه‌ی میخ در را

اینقدر مسوزان دل پیغمبر را

 

زنهار که باغبان نفهمد... یعنی

آهسته بخوان روضه‌ی نیلوفر را

افضل الاعمال من گریه برای فاطمه است

برکت این زندگی از روضه‌های فاطمه است

 

درس توحیدم بوَد زهراشناسی، زین سبب

می‌پرستم آن خدایی که خدای فاطمه است

 

 

منکر این روضه‌ها! بشنو که گفته رهبرم

روزی یک سالِ کشور در عزای فاطمه است

 

چشم دل وا کردم و دیدم که قرآنِ خدا

آیه‌هایش یک به یک مدح و ثنای فاطمه است

 

هیچ‌کس با پای خود در مجلس روضه نرفت

هر کجا روضه بوَد، مهمان‌سرای فاطمه است

 

گرچه باشد قبر او بین قلوب شیعیان

عالم امکان ولی دولت‌سرای فاطمه است

 

خلقت جنت برای شیعه‌ی حیدر بود

نار، جای منکرین بی‌حیای فاطمه است

 

بین قبرم دو ملک تا سینه‌ام را بو کنند

پیش خود گویند:«به‌به، این گدای فاطمه است»

 

 

روز محشر سینه‌زن‌هایش شفاعت می‌کنند

این شفاعت برکتِ شال عزای فاطمه است

 

نیست ذکری برتر از ذکر شریف فاطمه

افضل الاعمال من گریه برای فاطمه است

سند محکم مظلومیت حیدر بود

چادر سوختۀ فاطمه، روشنگر بود

 

کاش اسلام نمی‌دید چنین روزی را

آنکه می‌سوخت، جگرگوشۀ پیغمبر بود

 

یاس یاسین پسری داشت خدایا پسری

عمر آن غنچۀ نشکفته ز گل کمتر بود

 

گاه ای علّت ایجاد! به خود می‌گویم

من و ما کاش نبودیم ولی مادر بود

 

پیر شد بعد تو آقای جوانان بهشت

دیدن قاتلت از بس‌که عذاب آور بود

 

آه مادر! چه از آن کشتۀ عطشان گفتی

زینبت گفت که این توصیۀ آخر بود

 

آنچه با دیدن آن پشت حسین تو شکست

بعدِ پهلوی تو، پهلوی علی اکبر بود

آری صدای آه گاهی گوشه‌دار است

آثار قلبی سوخته از روزگار است

 

باید میان شعله‌ها سینه سپر کرد

در این دیاری که چنین قحطی یار است

 

 

خاک دو عالم بر سر اهل مدینه

زهرا به امداد علی مرکب‌سوار است

 

هر کس که می‌خواهد بداند فاطمه کیست؟

خون در و دیوار نقش اقتدار است

 

باید به خون غلطید در حفظ ولایت

ورنه ولایت‌محوری تنها شعار است

 

داغ دو دست بسته سنگین‌تر ز سیلی‌ست

باور کنید این مرد صاحب‌ذوالفقار است

 

نفرین به آن مسمار و هر کس که لگد زد

بنگر چگونه مادر ما بی‌قرار است

 

سادات خون گریند تا روز قیامت

زین گفته‌ام سری نهفته آشکار است

 

 

تا فضه آمد دید بار شیشه افتاد

فریاد زد نامرد بی‌بی ..... است

 

تاریخ هم مانده چه پاسخ گوید این حرف

آخر چرا زهرای اطهر بی‌مزار است

اول 

باغست و شکوفه ی خزانش مانده 

بر شانه فقط بار گرانش مانده 

در آینه تصویر ندارد مادر 

جسمش که نه! آه نیمه جانش مانده 

 

 

دوم 

از باغ نشسته در خزان آقا جان 

حرفی بزن و کمی بخوان آقا جان 

زهرا به زمین خورد و علی را بردند 

این جمعه خودت را برسان آقا جان 

 

 

سوم 

دیر است تو را خدا کمی زود بیا 

اصلا به دستت آب اگر بود بیا 

دیوار شنید...مادری در آتش 

از پشت در شکسته فرمود بیا 

 

 

چهارم 

از بام ظهور تا خدا پر بکشد 

ته مانده ی انتظار را سر بکشد 

یک روز به انتقام زخم دستاس 

تیغ دوسر از غلاف حیدر بکشد 

 

 

پنجم 

دستان کسی نشسته یادت بکند 

اهل کرمی! خدا زیادت بکند 

ای کاش به حرمت در نیمه کبود 

با جمعه ای از ظهور شادت بکند 

 

 

ششم 

مخفی ز نگاه آسمان بالا رفت 

با بال شکسته پر زد و تنها رفت 

جاری و زلال پیش من آمده بود 

زخمی و کبود و خاکی از دنیا رفت 

 

 

هفتم 

در سوخت و زیر پای مسمار افتاد 

گل در وسط هیمه ای از خار افتاد 

وقتی که درخت را تکان می دادند 

از دست کبود شاخه ای، بار افتاد 

 

 

هشتم 

از چشم همه، زمین نامحرم هم 

مخفی شده قبرتان ولی مریم هم 

رفتی و کسی ندید و پیدات نکرد 

برگ و بر و خاک و میوه ات، این هم هم 

 

 

نهم 

شب بود و چه بی سر و صدا رفت که رفت 

آرام در آغوش خدا رفت که رفت 

روی تن او نشانه ها ماند که ماند 

زخمی و کبود کوچه ها رفت که رفت 

 

 

دهم 

همسایه هم از صدای او راحت شد 

از کوچه و جای پای او راحت شد 

پاهای ورم کرده و دست مجروح 

از نیمه شب دعای او راحت شد 

 

 

یازدهم 

گفتیم که یا فاطمه تطهیر شدیم 

با نان تنور خانه اش سیر شدیم 

از درد و بلای او شنیدیم کمی  

خیلی به پای روضه اش پیر شدیم 

 

 

دوازدهم 

زهرا که قتیل زخم مسمارم بود 

در فتنه کوچه یکتنه یارم بود 

با دست شکسته ذوالفقاری می کرد 

سینه زن هیات و علمدارم بود 

 

 

سیزدهم 

بگذاریدش به حال تنهایی خود  

سر برده به زیر بال تنهایی خود 

هرشب سر خاک، آبیاری دارد 

در مزرعه محال تنهایی خود 

 

 

چهاردهم 

ای مرد بخوان که بیش از این گریه کنیم 

بر زخم دل خانه نشین گریه کنیم 

پشت سر تابوت کسی در کوچه 

با خون چکیده بر زمین گریه کنیم 

 

 

پانزدهم 

آمد که بشوید آب از سر خم شد 

قد کفن از قامت مادر خم شد 

غسال تو ناگهان چرا دست کشید 

از زانو کوه صبر حیدر خم شد 

 

 

شانزدهم 

او رفت ولی چقدر لاغر شده بود 

در قالب خود، جمع مکسر شده بود 

چشمان به گود رفته مادر ما 

سویی هم اگر داشته کمتر شده بود 

 

 

هفدهم 

یک شانه خم به زیر داغم امشب 

مشغول کفن کردن باغم امشب 

ای ساقه ی مجروح دعا کن تا مرگ 

بعد از تو بیاید به سراغم امشب 

 

 

هجدهم 

پاییز به جان باغ تاک افتاده 

بر پیرهن عمر تو چاک افتاده 

انگار که گوشواره عرش خدا 

کنده شده و به روی خاک افتاده 

 

 

نوزدهم 

آن روز که چای خطبه را دم آورد 

از سنت و از کتاب دین هم آورد 

کور و کر و لال ها تعجب کردند 

از بس خانم دلیل محکم آورد 

 

 

بیستم 

ابلیس دوباره ناگهان پیدا شد 

حرفی نزده لب جهنم وا شد 

طوفان آمد قباله را با خود برد 

کشتی شکسته راهی دریا شد

از بارگاه قدسی و افلاکی خدا

آمد به گوش اهل سماوات این ندا:

 

فرموده کردگار که ای آسمانیان

آمد عزایِ فاطمه «حی علی العزا»

 

 

مویه کنان و ناله کنان جبرئیل گفت:

برتن کنید رخت عزا ای فرشته ها

 

یکماه گفته حضرت حق در تمام عرش

برپا کنند حور و ملک خیمه ی عزا

 

واعظ نبی اکرم و مداح مرتضی

چشم زمان ندیده چنین روضه هیچ جا

 

 

بال ملائکه شده فرش حسینیه

خدام هیئت اند شهیدان و اولیاء

 

جارو کشی نصیب بزرگان دین شده

سینه زنان هیئتشان خیل انبیاء

 

شیرخداچه روضه سختی بیان نمود

طفلی برای مادر خود می شود عصا

 

 

ختم رسل به گریه فقط داد می زند

«ای مردمان شهر مدینه چرا چرا؟»

 

این رسم هیئت ست که مداح می زند

از روضه های کوچه گریزی به کربلا

چه خوب می شود از خواب سر که برداری

تمام غصه ی خود را کنار بگذاری

 

برای مادرت اینبار خانه امن شود

نه میخ باشد و آتش نه در نه آزاری

 

 

نه کوچه ای که ببندند راه را بر تو

نه ضربه ای که بکوباندت به دیواری

 

خدا کند که نبینی به خواب هم حتی

مصیبتی که چشیده حسن به بیداری

زیرِ بارانِ ستم چهره‌ی مهتاب شکست

آخرین تکه از این آینه‌ی ناب شکست

 

پس چه شد اجرِ مشقاتِ پیمبر مردم؟

ظاهرا بعد نبی حرمت و آداب شکست

 

 

طعنه و زخم زبان، غصب فدک، کوچه‌ی تنگ

بعد از آن در نگه مضطربش خواب شکست

 

برتر از بندگیِ جن و بشر ضرب علی‌ست¹

ولی این‌بار یلِ غزوه‌ی احزاب شکست

 

پشتِ در مظهر ناموس خدا را کشتند

دلِ بی تابِ علی پشتِ همان باب شکست

 

 

شیشه‌ی عمرِ علی بسته به عمر زهراست

چه کسی گفته علی گوشه‌ی محراب شکست؟

 

نام زهرا سببِ متصلِ ارض و سماست²

رفت و با رفتن او رشته اسباب شکست

 

****

 

پی‌نوشت:

1- رسول خدا(صلى الله علیه و آله) می‌ْفرمایند: "ضَربَةُ عَلِی یَومَ الخَندَقِ اَفضَلُ مِن عِبادَةِ الثّقلین" (مستدرک حاکم، ج 3، ص 32 )

 2- در دعای ندبه می‌گوییم: "أین السبب المتصل بین الارض و السماء"

خیبر شکن و خانه نشستن هیهات

در برزخ آفتاب بستن،هیهات

 

( لا اسئلکم علیه اجرا) یعنی

سیلی زدن و سینه شکستن هیهات

 

پاییز دلان به یکدگر پیوستند

دیدند که در باده ی غفلت مستند

تا ترجمه موده فی القربی

کامل بشود دست علی را بستند

 

ای جان جهان لحظه پرواز شده است

درهای بهشت جاودان باز شده است

 

تا دفتر زندگانی ات پایان یافت

غمهای بنی فاطمه آغاز شده است

 

در چشم علی، جهان شب است از امروز

از غصه دلش لبالب است از امروز

 

با حسرت و اندوه به خود می گوید:

کدبانوی خانه زینب است از امروز

 

مرهم به روی جراحتم بگذارید

حرمت به همین صراحتم بگذارید

 

من خونجگر از خاطره ی زهرایم

مردم بروید راحتم بگذارید

زهرا  همه‌جا یاور و غم‌خوار علی است

با پهلوی بشکسته طرفدار علی است

 

هر دست که حامی ولایت نشود

دستی که نبی بوسه زند یار علی است  

 

گلخانه‌ی وحی طعمه‌ی آذر شد 

گل رفت ز دست و غنچه‌اش پرپر شد 

شد حرمت صدیقه‌ی کبری پامال

یک آیه جدا ز سوره‌ی کوثر شد  

 

از شعله‌ی نار گل به احمد دادند

بر بانوی وحی تحفه بی‌حد دادند 

 

ضرب لگد و غلاف تیغ و سیلی 

اجری‌ست که بر آل محمد دادند 

 

از هر طرفی که رهسپر می‌گشتم

پیش ضربات او سپر می‌گشتم 

 

همراهم اگر نبود در کوچه حسن 

تا خانه‌ی خود چگونه بر می‌گشتم  

 

کی بود گمان به فتنه دامن بزنند؟ 

آتش به سرای حی ذوالمن بزنند

 

ای اهل مدینه از شما می‌پرسم 

کی دیده سه نامرد به یک زن بزنند؟

زهرا که بود بار مصیبت به شانه‌اش

مهمان قلب ماست غم جاودانه‌اش

 

دریاى رحمت است حریمش، از آن سبب

فُلک نجات تکیه زده بر کرانه‌اش

 

 

شب‌هاى او به ذکر مناجات شد سحر

اى من فداى راز و نیاز شبانه‌اش

 

باللَّه که با شهادت تاریخ، کس ندید

آن حق‌کُشى که فاطمه دید از زمانه‌اش

 

مى‌خواست تا کناره بگیرد ز دیگران

دلگیر بود و کلبه‌ی احزان، بهانه‌اش

 

تا شِکوه‌ها ز امّت بى‌مهر سر کند

دیدند سوى قبر پیمبر، روانه‌اش

 

طى شد هزار سال و گذشتِ زمان نبرد

گَردِ ملال از در و دیوار خانه‌اش

 

افروختند آتش بیداد آن چنان

کآمد برون ز سینه‌ی زهرا زبانه‌اش

 

آن خانه‌اى که روح‌الامین بود مَحرمش

یادآور هزار غم‌است آستانه‌اش

 

گلچین روزگار از آن گلبن عفاف

بشکست شاخه‌اى که جدا شد جوانه‌اش!

 

 

شرم آیدم ز گفتنش، اى کاش مى‌شکست

دستى که ماند بر رخ زهرا نشانه‌اش!

 

تنها نشد شکسته‌دل از ماتمش، على

درهم شکست چرخ وجود استوانه‌اش

شدی شهید که غربت عیار داشته باشد

مدینه بعد تو شب های تار داشته باشد

 

سه آیه ات حسن و زینب و حسین شد اما

نشد که آخر کوثر چهار داشته باشد

 

 

چهل نفر وسط کوچه آه فکر نکردند

علی به خانه زنی باردار داشته باشد

 

چهل نفر همه مست سقیفه اند و مولا

به یاری از چه کسی انتظار داشته باشد

 

گمان نمی کنم این سان که در شکسته به دیوار

به کوچه فاطمه راه فرار داشته باشد

 

 

شفاعتم نکنی در حضور مرگ خوشم که

به احترام تو قبرم فشار داشته باشد

 

نه در حدود مدینه ست نه به سینه نگردید

مگر که می شود این زن مزار داشته باشد؟

سر می زنم به خانۀ آتش گرفته ای

پاکیزه آستانۀ آتش گرفته ای

 

اینجا بهشت سوختۀ حضرت خداست

عرشی ترین نشانۀ آتش گرفته ای

 

 

بعد از نماز برلب خود مشق می کنم

تسبیح عارفانۀ آتش گرفته ای

 

ثقلین مصطفی که امانت سپرده بود!!!

افتاد در میانۀ آتش گرفته ای

 

خون می چکید در دل شعله به روی خاک

از ساقۀ جوانۀ آتش گرفته ای

 

 

دیگر برای شانه زدن قوتی نداشت

از دست درد... شانۀ آتش گرفته ای

 

مادر! برای محفل پر شور عاشقی

سوزان ترین ترانۀ آتش گرفته ای

 

اشکم ز دیده می چکد و شعله ور شدم

در... روضه شبانه آتش گرفته ای

 

 

بهر رها شدن ز عذاب الیم حق

تو بهترین بهانۀ آتش گرفته ای

 

محبوبۀ خدائی و قدیسۀ علی

زهرای بی نشانۀ آتش گرفته ای

 

با یاد دست تو به دلم دست می دهد

احساس شاعرانۀ آتش گرفته ای

 

 

باید برای گریه به صحرا سفر کنی

ای وای عجب زمانۀ آتش گرفته ای

 

آتش گرفته ام ز تب داغ تو ببین

همپای نازدانۀ آتش گرفته ای

نشد اونروز توو اون کوچه

برای تو سپر باشم

گرفتن محسنو از من

نشد بازم پدر باشم

 

 

یه حرفی توو دلم هست که

در و دیوار میفهمه

چقد آتیش نامرده

چقد مسمار بی رحمه

 

 

چی میشد بچه مون محسن 

یه لبخندی به ما می زد

گلم ای کاش می موندو 

منو بابا صدا می زد

 

 

آخه چی شد توو اون کوچه 

که اینجوری زمینگیری

آخه چی شد که انقد زود

داری از دست من میری

می‌رود از آن سَرِ دنیا خبر می‌آورد

شعر در وصف تو باشد بال در می‌آورد

 

شعر در وصف تو یعنی اشک، یعنی اشک، اشک

شاعر این ابیات را با چشم تر می‌آورد

 

مصرع اول اگر از «در» بگوید با خودش

مصرع دوم سر از دیوار در می‌آورد...

 

پرسشم تلخ است و پاسخ تلخ‌تر، این روزگار،

کی برای چیدن یاسی تبر می‌آورد؟

 

در جواب این که در کوچه چه آمد بر سرش

فاطمه هر بار اما و اگر می‌آورد

 

دست او بالا نمی‌آید، ولی این روزها

نام ما را در دعایش بیشتر می‌آورد

زهرا مگیر از حرمم آفتاب را

بر چهره‌ات مبند عزیزم نقاب را

 

شرمنده‌ام که پای غریبیِ مرتضی

کردی تحمل این همه رنج و عذاب را

 

در روزهای صبر علی، با خطابه‌ات

دادی جواب دشمن حاضر جواب را

 

دیدی فراریان اُحد با چه کینه‌ای

بستند دور گردن و دستم طناب را

 

لعنت بر آن که با لگدی فتح باب کرد

با که بگویم آخرِ این فتح باب را

 

در خانه‌ام زدند زنم را مقابلم

زهرا حلال کن، منِ خانه خراب را

 

سوزاند آن که غنچه‌ی نشکفته‌ی مرا

خواهد چشید آتش یوم الحساب را

 

زینب کنار بسترت از حال رفته است

از بس که خوانده سوره‌ی اُم الکتاب را

 

فهمیدم از نفس زدنت، درد پهلویت...

از پلک تار و بی رمقت برده خواب را

 

ریحانه‌ی مجلله و سرو قامتم! 

بیچاره کرده قد خمت، بوتراب را

 

حالا دگر سفارش تابوت می‌دهی؟!

بغضم شکسته، فاطمه! کم کن شتاب را

 

هر شب حسین تشنه‌لب از خواب می‌پرد

بگذار بازهم به برش ظرف آب را

دیشب که چشم شهر مست خواب شیرین بود

زینب کنار مادرش تا صبح غمگین بود

 

دست دعا در ربنای خانه می‌لرزید

انگار لکنت بر زبان سرخ آمین بود

 

با جان پیغمبر چه می‌کردید ای مردم

آیا مودت با ذوی القربای او این بود؟ 

 

با زخم بازو، زخم پهلو، زخم ابرویش

من شک ندارم درد او تنهایی دین بود

 

من شک ندارم درد او تنهایی حیدر

در التهاب لحظه‌های سخت تدفین بود

 

حیف دعا! حیف غم الجار ثم الدار! 

این شهر تنها مستحق چوب نفرین بود

 

درد یتیمی درد سنگینی‌ست این یعنی 

مادر میان بستر خود نیز تسکین بود

جز غم کسی به خانه‌ی ما سر نمی‌زند

اینجا که مرغ شوق دگر پر نمی‌زند

 

در شهر خود غریبم و با درد آشنا

در خانه‌ی غریب، کسی در نمی‌زند

 

من بضعه‌ی پیمبر و یک تن از این همه

دَم از سفارشات پیمبر نمی‌زند

 

جز من که بر دفاع علی سینه‌اش شکست

حرفی کسی ز غربت حیدر نمی‌زند

 

آتش زدند خانه‌ی ما را که هیچ کس

آتش به آشیان کبوتر نمی‌زند

 

در پشت در، شهادت من شد شروع و حال

غیر از اجل به گِرد سرم پر نمی‌زند

 

می‌زد مرا مغیره و یک تن به او نگفت

زن را کسی مقابل شوهر نمی‌زند

 

بیش از همه به حالت زینب دلم بسوخت

مادر کسی برابر دختر نمی‌زند

 

کردیم امتحان (مؤید) که هیچگاه

جز آستان ما، در دیگر نمی‌زند

محضر نور است هرجا دیده ی تر حاضر است

گریه؛ خورشیدی است که از شب فراتر..،حاضر است

 

اشکِ ما مهریه‌ی زهراست..،مهر مادری‌ست

ظرفِ چشم ما کنار حوض کوثر حاضر است

 

وقتِ عرضِ دستبوسی اش،مدینه دیده بود

زودتر از دیگران،شخص پیمبر حاضر است

 

فاطمه یعنی همان آئینه‌‌ی پروردگار

فاطمه یعنی خدایت در برابر حاضر است

 

لیله القدر است..،قدرش قابل توصیف نیست

گرچه از آغاز خلقت فیض منبر حاضر است

 

ساختار پنج تن را حولِ زهرا ساختند

فاطمه در قلب آن مانند محور حاضر است

 

در کلاس فاطمه اعجاز را باید شناخت

فضّه در تائید آن با کوهی از زر حاضر است

 

وقتِ سختی فاطمه پشت مرا خالی نکرد

وقت حلِّ مشکلِ فرزند ، مادر حاضر است

 

حاجتم را تا که گفتم ، زود زهرا رفع کرد

طفل تا لب تر کند ، نانِ معطر حاضر است

 

هم طراز شأنِ اقیانوس جز دریا نبود…

در کنارِ نام زهرا نامِ حیدر حاضر است

 

زیرِ چتر چادرش معراج را حس می کنیم

رُشد خواهی کرد هرجایی که بستر حاضر است

 

فاطمه تقدیر من را نذر عطشانش نوشت

از طفولیّت برایم نقشِ نوکر حاضر است

 

گُم نخواهد کرد ما را بین آن هُولُ وَلا

بانوی قامت‌خمی که صبحِ محشر حاضر است

 

شال حیدر وا شد امّا دست زهرا وا نشد

فاطمه پای علی تا روز آخر حاضر است

▪️

تیزی مسمار کافی بود مادر جان دهد…

آه! پهلویش برای ضربه‌ی در حاضر است؟!