سپاس و حمد خدا را که ناز و نعمت داد

به نسل‌های بشر ذات پاک فطرت داد

 

زبان برای تشکر، دهان برای بیان

نفس برای حیات و بدن به قدرت داد

 

به عالَم از درِ توحید لطفِ بی حد کرد

به آدم از رهِ تکریم، حکمِ طاعت داد

 

 

هدایتِ همه با آیه های قرآنش

به خالصانِ درش هدیه ی نبوت داد

 

ز حبِّ آل محمد محبتش جاری 

به شیعیان علی نعمت ولایت داد

 

کمالِ عصمت خود را به فاطمه بخشید

تمام هستی خود را به آل عصمت داد

 

به افتخار نبی و علی به معصومین 

و نسل کوثریِ فاطمه امامت داد

 

پس از حسین و حسن تا علیٍُ الهادی 

علیِ چارمِ خود را به آل عترت داد

 

سخن ز حضرت ابنُ الجواد می گویم

همانکه حضرت حق، بیرقش ز نصرت داد

 

ز لطف خاصِ خداوندی اَش در این دوران

بدست هادیِ دین پرچم هدایت داد

 

پس از جواد به ابنُ الرضای دوم نیز

هزارویک سخنِ نغز و بحرِ حکمت داد

 

ولادتش شده بابُ الغدیر این آقا 

چقدر حضرت هادی به شیعه عزت داد

 

ز هشت سالگی اَش شد امامتَش آغاز

قیام او به همه عاشقان کرامت داد

 

قیام کرب و بلا را دوباره احیا کرد

بهای تازه ای از شوقِ بر زیارت داد

 

زیارتی ز غدیریه، جامعه، مبسوط 

ز نَصِّ خویش بدست تمام امت داد

 

مبارزات فراوانِ او همه تعلیم 

به شیعه با عملِ خیر، درس عبرت داد

 

چو از مدینه به تبعیدِ سامرا بُردند

به شیعیان، همه طرحی دراز مدت داد

 

شیوعِ نهضتِ نامه نگاری اَش زیباست 

قیامِ نرم، به یاران عجیب وحدت داد

 

منافقان به غیابش سعایتَش کردند

هزینه های زیادی از این سعایت داد

 

حرامیان حرمش را محاصره کردند 

ولی خدا به ولی اَش دوباره فرصت داد

 

هزار نقشه علیهِ امام ما چیدند

ولی مقاومتِ او بما بصیرت داد

 

دگر ز دشمنیِ دشمنان هَراسی نیست

زمامداریِ هادی به شیعه شوکت داد

 

هنوز هم حرم او دفاع می خواهد 

مدافعِ حرمش درس استقامت داد

 

دلِ امام زمان را بدست آوردند

به پیر و مرشد ما، حضرتش بشارت داد 

 

به رغمِ خصم، که آینده را برَد در بیم 

امام مژده ی آینده را به امت داد

 

فریب و فتنه و تحریم و خدعه و تهدید

به لطفِ حق به شما ابتکار و همّت داد

 

لباسِ جنگ به هر رنگ در بیاید، باز...

لباسِ رزم به تن کن که جنگ عزت داد 

 

اسیرِ سامره ی او همیشه در رزم است

به آن امید که شاید به ما شهادت داد

 

غریبِ سامره بود و عزیز زهرا بود 

هزار راه نشان در میان غربت داد

 

اهانتی که به بزم شراب بر او شد

پیام تازه بما در دلِ مصیبت داد

 

ز شعر خواندنِ خود، کاخ ظلم را لرزاند 

شبیهِ خطبه ی زینب، به خصم ذلّت داد

 

 

گریزِ روضه ی ما مجلس شرابِ یزید...

چگونه بود که دشمن به خویش جرأت داد

 

شکستنِ لب و دندان به  جای خود، اما

به دخترِ شهِ خوبان چگونه تهمت داد

 

ز بوسه ای که رباب از سرِ بریده گرفت

برای گریه به آل حسین مهلت داد

پاینده اگر جلال قربان و غدیر

تابنده وگر جمال قربان و غدیر

 

 

میلاد تو نازیم! که در بین دو عید

شد حلقه‌ی اتّصال قربان و غدیر

سلام بر قدمت یا مجیر یا هادی

فدای قامتت ای بی نظیر یا هادی

 

تو نوری و قد و بالای تو سراجِ منیر

سلام بر تو سراجُ المنیر یا هادی

 

زدی قدم چه مطهر درونِ خانه ی وحی

که آمدی تو میان حریر یا هادی

 

شکفت غنچه لبت با زیارتِ پدرت

به علمِ باطن و ما فِی الضمیر یا هادی

 

بجز ولایت تو نیست در جهان خبری

خبر تویی ز خدای خبیر یا هادی

 

جمالِ بی مثلِ تو مثالِ روی خداست

تویی تو صاحب مُلک و سریر یا هادی

 

 

علیِ چارمِ احمد! تویی امامِ هدی

درودِ ما بتو یَابنَ الامیر یا هادی

 

چو جده اَت ثمرِ جانِ مصطفی هستی

چو جدِ خویش نبی را وزیر یا هادی

 

شمیمِ رایحه ی جامعه کبیره، ز توست

تویی مُنادیِ شَانُ الکبیر یا هادی

 

علی است بابِ علومِ خدا، تو بابِ غدیر

امیدِ ما بتو بابُ الغدیر یا هادی

 

تویی که با هنرت در زیارت آوردی...

نَوَد دلیل برای غدیر یا هادی

 

اگر به آل محمد مدیحه ای باشد

تویی مولفِ آن بی نظیر یا هادی

 

قسم به معنیِ تفسیرِ روشنِ قرآن

تویی کلام خدا را سفیر یا هادی

 

مرادِ آیه ی قرآن به سوره ی کوثر!

تویی به فاطمه خیرِ کثیر یا هادی

 

شبیهِ یوسفِ آل علی، امام حسن

چقدر دلبری و دلپذیر یا هادی

 

به شاهراه هدایت، تویی حسینِ دگر

شدی مربیِ ما هر مسیر یا هادی

 

به ما تمامیِ رفتارهاری تو الگو

مرامِ توست به دلها امیر یا هادی

 

به احترامِ جوادالائمه بابایت

هماره با ادب و سربزیر یا هادی

 

پِیِ زخارفِ دنیا کمر نِمیبستی

که بود روحِ تو از غیر - سیر یا هادی

 

تو امتدادِ خدای غَنیِ بِالذاتی

و ما همه به سرایت فقیر یا هادی

 

به سجده گاهِ عبادت، ز شام تا به سحر

به بارگاهِ خدا مُستجیر یا هادی

 

اگر تو جلوه کنی بر دلِ محبانت

شوند خیلِ محبان بصیر یا هادی

 

سلامتِ دل و دینِ همه بدستِ شماست

نظر نما، نظری چشمگیر یا هادی

 

بلا بدور کن از هر دیارِ زهرایی

تویی به امتِ قرآن امیر یا هادی

 

به هیچ اهلِ دلی، فرق در ولایت نیست

تویی امامِ کبیر و صغیر یا هادی

 

دریغ هیچ نکردی ز یاریِ مظلوم

به دین مدافع و حق را نصیر یا هادی

 

چه نقشه ها که به تدبیر بَرمَلا کردی

در آن زمان و مکانِ خطیر یا هادی

 

به قعرِ برکه ی شیران بخاک می اُفتد

به احترامِ تو درّنده شیر یا هادی

 

برای خانه نشینیِ تو چه ها کردند

شدی ز کینه چو عمه اسیر یا هادی

 

نه تو اسیرِ سپاهِ ستمگران، بلکه

بدستِ تو متوکل اسیر یا هادی

 

 

به ابتکارِ تو این بس، که در دلِ تبعید

شدی معلمِ نسلِ غدیر یا هادی

 

جهادِ حصر، جهادِ بزرگمردان است

تویی بزرگ و عدویت حقیر یا هادی

 

به ما هم اذنِ جهادی بده که جان بازیم

چنان امامِ شجاع و دلیر یا هادی

 

به کربلا ، متوکل نَه هتکِ حرمت کرد

که زد به قلبِ تو بارانِ تیر یا هادی

 

سپاهِ منتقمان را بخوان، محرم شد

ظهور صاحبمان گشته دیر یا هادی

 

هنوز لشگرِ یارانِ باوفا داری

بخوان دعای فرج، یا مجیر یا هادی

لطف امام هادى و نور ولایتش

ما را اسیر کرده به دام محبتش

 

بر لطف بى کرانۀ او بسته‌ایم دل

امشب که جلوه‌گر شده خورشید طلعتش

 

منت خداى را که به ما کرده مرحمت

توفیق برگزارى جشن ولادتش

 

تبریک باد بانوى کبرى سمانه را

کین غنچه بر دمید ز گلزار عصمتش

 

ماه تمام و نیمۀ ذى حجه مطلعش

خیر کثیر وکوثر قرآن بشارتش

 

این است آن امام که تقدیر ایزدى

بعد از جواد داده مقام امامتش

 

این است آن امام که ذرات کائنات

اقرار کرده‌اند به جود و کرامتش

 

این است آن امام که در بِرکةُ السِّباع

شیران شوند رام و گذارند حرمتش

 

این است آن امام که از نقش پرده هم

ایجاد شیر زنده کند حکم قدرتش

 

این است آن امام که دشمن به چند بار

رخسار عجز سوده به درگاه عزتش

 

سر تا به پاى عاطفه و مرحمت ولى

دشمن به لرزه آمده از برق هیبتش

 

آن سومین ابوالحسن از خاندان وحى

چون سه علىِ دیگر باشد عبادتش

 

افزون ز ریگ‌هاى بیابان عطاى او

بیش از ستاره‌هاى درخشان فضیلتش

 

مائیم و دست و دامن آن حجت خدا

چون نا امید کس نشود از عنایتش

 

گردیده‌ایم جمع به ذیل لواى او

افکنده‌ایم دست به دامان رحمتش

 

از آستان قدس رضا هدیه مى‌کنیم

آهِ دلى به غربت و اشکى به تربتش

 

از لطف آن امام، (مؤیِّد) مؤیَّد است

کو را نشان خدمت آل محمد است

جود و کرم عادت امام هادی 

قربان سیادت امام هادی

 

ای‌کاش که امر فرج امضا بشود

از یُمن ولادت امام هادی

سرچشمه‌ی فیض حی سرمد آمد

آئینه‌ی نور حُسن احمد آمد

 

تبریک به ثامن الحجج باید گفت

چارم علی آل محمّد آمد

آن‌شب مدینه غرق تجلاّی نور بود

 آیات نور در همه‌جا در ظهور بود

گـردون دوباره جلوه‌ی وادی طور بود

هرسو فرشته‌ای به فلک در عبور بود

 

آئینه‌ای ز نور خدا داشت شهر نور

گنجینه‌ای ز صدق و صفا داشت شهر نور

 

کروبیان به شوق قدومش صلا زدند

دم از فروغ چهره‌ی شمس الضحی زدند

با هرنفس که در ره صدق و صفا زدند

گم‌کرده‌گانِ راه وفا را صدا زدند

 

گفتند گر نشاط سماوات بی حد است

فصل ظهور هادی آل محمّد است

 

خیز و ببین سُلاله‌ی خیرالأنام را

آئینه‌ای زلال، زحُسن تمام را

دربر گرفته است امامی امام را

دادند بار عام تمام عوام را

 

دستی برآر و عیدی ازآن مقتدا بگیر!

از درگه جواد، جواز جزا بگیر!

 

او جلوه‌ی همیشه‌بهار ولایت است

خورشید تابناک سپهر هدایت است

چارم علی زآل رسول عنایت است

الطاف این امامِ مبین، بی نهایت است

 

ای تشنه‌کام! لب به لب کوثری بزن!

از چشمه‌ی کرامت او ساغری بزن!

 

آئینه‌ی نجابت گل‌های نور، اوست

فُلک نجات و گوهر دریای نور، اوست

مشعل فروز سینه‌ی سینای نور اوست

شمس هدایت همه، معنای نور، اوست

 

این انعکاس نور در آئینه‌ی خـداست

معنای نور آیه‌ی والشمس والضحاست

 

او را خدای عزّوُجل برگزیده است

بهر بشر امام هُدا آفریده است

وقتی دعای جامعه از او رسیده است

یعنی زلال وحی ازآن گل چکیده است

 

این کوثر همیشه زلالی که جاری است

هرگز خزان ندارد و دائم بهاری است

 

ایمان، شکوفه‌ای‌ست به گلزار جان او

تقوا، نشانه‌ای‌ست زحُسن بیان او

اخلاص، چشمه‌ای‌ست ز چشم روان او

ایثار، آیتی‌ست در عالم نشان او

 

قدرش اگرکه نامتناهی‌ست این امام

مجموعه‌ی صفات الهی‌ست این امام

 

این است آن امام که از نور باورش

ظلمت شده اسیر همیشه به محضرش

عطر حیات می‌دهد انفاس اطهرش

شیران نشسته‌اند همه در برابرش

 

در پای آن امام مبین سر نهاده‌اند

سر را به خاکبوسی دلبر نهاده‌اند

 

اشکی زشوق در قدم او فشانده‌ام

خود را به آستانه‌ی آن گُل کشانده‌ام

دل را به راه سامره‌ی او نشانده‌ام

من هرچه خواستم از او ستانده‌ام

 

این‌بار هم کرامت او را طلب کنم

بار دگر به درگهش عرض ادب کنم

 

ای واجب السّلام نثارت سلام من

شیرین شده زجام ولای تو کام من

نامت همیشه موج زند در کلام من

تو باخبر ز حال منی ای امام من

 

چشم «وفایی» است به بخشیدن شما

روز حساب دست من و دامن شما

باز وقت عطای زهرا شد

گره‌هامان یکی یکی وا شد

 

تو رسیدی و روز میلادت

پیشواز غدیر مولا شد

دلم امشب گدای سامرّاست

از تو غیر از تو را نخواهم خواست

 

یا علیَّ النَّقیّ و یا هادی

حرم تو بهشت قرب خداست

 

آسمان خاکبوس گنبد تو

کهکشان پیش پای تو برخاست

 

«مَهْبِطَ الْوَحْی» و «مَعْدِنَ الرَّحْمَة»

دل دریایی و زلال شماست

 

ذرّه با یک اشاره‌ات خورشید

قطره با یک نگاه تو دریاست

 

«مَن عَصاکُم فَقَد عَصَی الله» است

که مطیع شما، مطیع خداست

...

«قَد نَشَرتُم شَرایِعَ الاَحکام»

راه غیر از شما فریب و خطاست

 

«قولُکُم صِدق، فِعلُکُم حَقٌّ

اَمرُکُم مُتَّبَع» که حکم قضاست

 

بسته بر بال هر ملک آمین

نَفَس جاری تو عین دعاست

...

مشعل جامعه کبیرۀ تو

به یقین رهگشای اهل ولاست

...

و خدا در طلیعۀ خلقت

عرش خود را به نورتان آراست...

خورشید سامرا و کریم جهان تویی

ما را بده پناه، که کهف امان تویی

 

هادی تویی در این شب ظلمت، به داد رس

گمگشته‌ایم و مشعلۀ کاروان تویی

 

کاخ ستم به لرزه فکندی به حرف حق

حقا که جان عدلی و حق را زبان تویی

 

مستی ربودی از سر بزم شراب، لیک

مستی‌فزای جان و دل عاشقان تویی

 

جَدّت امام هشتم و سلطان دین رضاست

جَدِّ امام عصر و ولی زمان تویی

 

با «جامعه کبیره» سلامم شنیدنی‌ست

مهمان هر امام شوم، میزبان تویی

باران شدم از شوق پریدن به هوایت

شد کفتر بی‌گنبدِ تو، باز رهایت

 

ای صاحب آن جامعۀ‌ پر شده از عشق!

خالی‌ست چرا این همه در جامعه جایت؟

 

گفتی: «فَتَحَ اللهُ بِکُم» پنجره وا شد

گفتی: «و بِکُم یَختِم» و دل کرد هوایت

 

کی می‌رسد آن «اَشرَقَتِ الارض» به نورت

کی مست شود جامعه از جام دعایت

 

هر نیمه‌شب از ذکر تو روشن شده عالم

مَست‌اند ملائک همه از عطر عبایت

 

در بزم شراب آه! بگو مستِ خدایی

شاید متوکل کند این‌گونه رهایت

 

رخصت بده یک لحظه که این پرده بیفتد

تا کاخ و ستون‌هاش بیفتند به پایت

 

وقتی که امامی و علی هم شده نامت

پیداست که در سامره شاه است، گدایت..

 

«اَنتم شُفَعائی» خبری بود که ما را

بُرد از دل شب تا سحری پشت صدایت

 

آه از تو چه پنهان... چه بگویم... فقط اکنون

دست من و دامان تو و لطف خدایت

گرفته جان نفسم در ثنای حضرت هادی

دُر سخن بفشانم به پای حضرت هادی

 

نداشت طوطی جانم، هنوز لانه به جسمم

که بود مرغ دلم آشنای حضرت هادی

 

صفا و مروه کجا و حریم یوسف زهرا

صفاست در حرم با صفای حضرت هادی

 

مقرّبان الهی فرشتگان بهشتی

کشند منّت لطف و عطای حضرت هادی

 

ز دست رفته شکیبم خدا کند که نصیبم

شود زیارت صحن و سرای حضرت هادی

 

درندگان زمین التجا برند به سویش

پرندگان هوا در هوای حضرت هادی...

 

دلم که درد گناهش به احتضار کشانده

پناه برده به دارالشّفای حضرت هادی

 

مرا چه قدر که گردم گدای خاک نشینش

که هست خازن جنّت گدای حضرت هادی

 

دهد به روح لطیف ملک، صفا و طراوات

ملاحت سخن دلربای حضرت هادی

 

به خاک، عطر بهشتی پراکند اگر آید

نسیمی از طرف سامرای حضرت هادی

 

به عمرِ دهر مرا گر دهند عمر، نیرزد

به لحظه‌ای که کنم جان فدای حضرت هادی

 

به تیرگی نبری روی و راه خود نکنی گم

هدایت است به ظلّ لوای حضرت هادی

 

بخوان زیارت پر فیض جامعه که بری پی

به ارزش سخن دلربای حضرت هادی

 

مرا رضایت ابن الرّضا خوش است که دانم

بود رضای خدا در رضای حضرت هادی...

ای «سُرّ مَن رَأیٰ»ی غم ما فقیرها

ای رویش امید, میان کویرها

 

ای خالق زیارت کلّ ذواتِ نور

ای جامعه سُرای تبارِ کبیرها

 

یا هادی‌الاُمَم ! اگر انوار تو نبود

بیراهه می‌شدند تمام مسیرها

 

منت کشیده عرش, برای جلوس تو

اما نشسته‌ای به حصارِ حصیرها

 

معلوم شد, امامِ تمامِ خلایقی

تا سر گذاشتند, به پای تو شیرها

 

ای مظهرِ شکوهِ علی؛ چارمین علی !

میلاد توست, مطلع عید غدیرها

 

یا ایهاالعزیز ! تَصَدَّق عَلیَ الذَّلیل

عشق تو عزت است, برای حقیرها

 

یکبار هم به گوشه‌ی صحنت نظر بکن

یکدم بیا به دیدن ما گوشه‌گیرها !

 

بنشین کنار سفره‌ی سائل تبارها

برکت بده به لقمه‌ی نان و پنیرها

خدا را شکر در حصنِ حصینم

به زیر سایه ی قرآن و دینم

 

خدا را شکر در وادیِ توحید

یکی از مسلمین و مومنینم

 

موحد هستم و عبدِ رسولم

ارادتمندِ ختم المرسلینم

 

غلامِ حضرت زهرای اطهر

به درگاهش فقیری راستینم

 

ز مولایم علی دارم ولایت

ز اَحبابِ امیرالمومنینم

 

حسن را با حسینش دوستارم

که نُه فرزندِ او حبلُ المتینم

 

یکی از نورِ چشمانِ حسین است

علیِ بنِ الجواد، آن نورِ عینم

 

علی، اِبنُ الرضای دومِ ماست

علیِ چارمِ دینِ مبینم

 

ولایت را از آن شمسِ ولایت

هدایت را ز هادی برگزینم

 

هدایتهای خاصه، دستِ هادی است

غدیر از او شده در ماء و طینم

 

روایاتش تمامی، معرفت زا

اَحادیثش تمامی، نصبُ العینم

 

مرامم، سنت است و سیره ی او

کلامم، نَصِ آن سلطانِ دینم

 

زیارتنامه هایش، درسِ مکتب

زیارت جامعه، رکنِ رکینم

 

کلاسِ درسِ رفتارِ وَزینَش

شده افکار و آرای وَزینم

 

به او غیب و عیان، فرقی ندارد

که در تبعید هم، باشد معینم

 

نگفته؛ حاجتِ دل را برآرَد

به لطفِ دور و نزدیکش قرینم

 

پناهِ بی پناهان است، هادی

امیدِ ناامیدان و اَمینم

 

دلش، حالِ دلم را خوب داند

که من دلشاد هستم، یا حزینم

 

اگر از من شود فارغ، فنایم

اگر در قلب بنشیند، مَتینم

 

اگر یک لحظه، رو گردانَد از من

نِشینَد دشمنِ من، در کمینم

 

دِژِ مستحکمِ من شد، ولایش

مکانِ قُربِ او، باشد مَکینم

 

به قِیدِ عسکری، نورِ دلِ او…

شده نامِ علی، نقشِ نگینم

 

علی را از علی، بشناختم من

هُوَالاَول، هُوَالآخر، یقینم

 

ستونِ دینِ من، هادیِ دین است

کزو برجاست، “نَعبُد نَستَعینم”

 

نَه گمراهم، که او دستم گرفته

نَه از ضالین، مُریدِ صالحینم

 

به مِهرش، حامیِ مظلوم هستم

به قَهرش نیز، خصمِ ظالمینم

 

به یُمنَش، از یَمَن دارم نشانه

زمان شاهد، که وارث بر زمینم

 

به نَصِ روشنِ آیاتِ قرآن…

که من همسنگرِ مستضعفینم

 

به فتحِ قدس، تیری در کمانم

برای فتحِ مکه، در کمینم

 

به خَطَّش، دشمنِ خطِ نفاقم

علیهِ جبهه ی مستکبرینم

 

امیرِ عدل و ایمان را چو بازو

مُبیرِ ناکثین و مارقینم

 

ولی را چون سلیمانی، مطیعم

که ایران را بخوانَد، اینچنینم:

 

همه ایران، سَرای آل زهراست

و من، سربازی از ایران زمینم

 

سَرای عسکریین است، اینجا

رضا، حبُ الوطن داده چنینم

 

حرم، هیهات گردد بی بصیرت

که من، دارای چشمی تیز بینم

 

دوباره؛ شخم میزد کربلا را…

اگر زینب نمیشد درسِ دینم

 

دوباره زینبِ کبری سپر شد

برون آمد خدا، از آستینم

 

وَاِلّا، کربلا از دست میرفت

و میشد چون فلسطین، سرزمینم

 

خدایا! مُلکِ ری، سنگین بها داد

شهیدِ کربلا، شاهد بر اینم

 

صدا زد؛ یارسولَ الله، بنگر

نشسته شمر، با چکمه، به سینه ام

 

حسینت از نفَس افتاد، جَدّاه!

و زینب شد اسیرِ مشرکینم

 

خدا را شکر، آمد هاله ی نور

به گِردِ دخترانِ مَه جبینم

 

ولی افسوس، در بزمِ حرامی…

کنیزک خواند دشمن، نازنینم

 

بیا مادر! چو خوانَم منتقم را…

تو گویی بر دعاها، آمینم

هم گریه ای و آب وضوی مکرّری

هم کوثری و جام و سبوی معطری

باید ترا بجویمت ای عشق اهل بیت

در امتداد پیچش گیسوی دلبری

بر خاک، سجده می کنم و مست میشوم

وقتی که باز میشود از آسمان دری

بسکه خراب باده شدم بین میکده

پایم نمی کشد بروم جای دیگری

 

دلداده و اسیرم و باب الجوادی ام

اهل همین محله و مهمان هادی ام

 

ابن الرضای دوم و عشق رضا رسید

دردانه ی سمانه و نور سما رسید

نامش علی و کنیه ی او هم ابوالحسن

نطقش؛ پیمبری که به وحی خدا رسید

خال لبش اشاره به توحید کعبه داشت

قدّ قصیده اش به قد ربّنا رسید

تقسیم شد محبت او بین کائنات

یک ذره از ولایت او هم به ما رسید

 

عالم فقیر و سائل دست کریم اوست

ایران گدای خانه ی عبدالعظیمِ اوست

 

روح بلند او به جنان پر کشیده بود

میلش به عرش و وادی دلبر کشیده بود

رفت از مدینه، سمت نجف، قبل سامرا

بسکه لبش، شراب علی سر کشیده بود

در قلب عرش، عشق خدا را برای خلق

از برکه ی غدیری حیدر کشیده بود

در “فُلکِ جَاری” از “لُجَجِ الغَامِرَه” که گفت،

حیدر به روی دست پیمبر کشیده بود

 

یعنی یقین کنید که دست خدا علی است

اصلاً کلید معرفت الله، یاعلی است

 

قربان لطف هادی و قربان سامرا

دیوانه ی نجف شده مهمان سامرا

من ریزه خوار لقمه ی سلطان مشهدم

پُر برکت است سفره ام از نان سامرا

جانم به درد و تاول پاهای زائران

در پیچ و تابِ کوچه خیابان سامرا

این اربعین اگر که شدی زائر حرم

یک شب بخواب گوشه ی ایوان سامرا

 

عمریست سامرا، حرمِ جانِ خسته هاست

آنجا که خانه ی پدری من و شماست

 

این کوره ی محبت مان گرم شد دمش

جانم به عشق! با همه ی حالِ درهمش

من را فقط یکی ببرد خیمه ی حسین

خیلی زمان نمانده بیاید محرمش

قسمت نشد به سر بزنم زیر قبّه اش

دعوت کنید گریه کنم زیر پرچمش

فکری برای این دلِ بیتاب من کنید

شش گوشه ی حسین مرا کُشته با غمش

 

نوکر، اگر حرم نرود خوار میشود

نوکر، بدون گریه گرفتار میشود

امشب بـشیـر از جانب حـیِّ تعـالی آمده          

گوید که یاسینی دگر از صُلب طاها آمده

یــا کــوثــری از  دامـن ام‌ابــیـهــا آمــده          

چـارم عـلی در مجـمع اولاد زهـرا آمده

از نـسل مصباح الـهـدی هـادی به دنـیا آمده

 

نور هدایت تـافـتـه هم در عـرب هم در عجـم

 

کهف التقی، بدرالشرف، نورالهدا، ابن‌الرضا          

رُخْ رحمة للعـالمین، هیبتْ علیِ مرتضی

قرآن از پا تا به سر، توحید از سر تا به پا          

هر دیده بر او یک حرم، هر دل بر او یک سامرا

هم وجـه ذات کـبـریـا، هـم نـجـل خـتم‌الانـبـیا

 

آیـیـنـۀ حُـسـنِ قَـدم، بـگـذاشـت در عـالـم قـدم

 

از آیۀ «اللهُ نور» افکـنـده گـل سیمای او          

نام دل‌آرایش علی، قـلب محـمّد جای او

در چشم عرش کبریا پیداست جای پای او          

دل، حج بجا آرد ولی در طوف سامرّای او

جود و کرم، بذل و عطا، یک قطره از دریای او

 

عالم اگر سائل شود در پیش بـذل اوست کم

 

چشم عطا بر درگه و چشم کرم بر دامنش          

یعقوب‌هـا بینـا شوند از نفخـۀ پیراهـنش

نور الهـی در دلش، روح محمّـد در تنش          

قرآن، کتـاب منقـبت؛ مداح ذات ذوالمنش

شیرین دعای جـامعه از منطق شور افکنش

 

بیـن زیـارات دگر، این جـامعـه گـشـته عَـلَـم

 

باغ بهشت من بُود صحن و سرای سامره          

مرغ دلـم دائـم زند پَر در هـوای سامره

تا چهره بگذارم شبی بر جای‌جای سامره          

سعی و صفا و مروه‌ام باشد صفای سامره

ای کاش یارب می‌شدم عمری گدای سامره

 

هرچند دائم خـویش را بـیـنـم کـنار آن حـرم

 

ای آفـتاب شهرِ دل، روی جهـان‌آرای تو          

ای گشته زیبایی خجل از طلعت زیبای تو

روی خدا را اهل دل دیدند در سیمای تو          

نور خدا می‌تابـد از سرداب سامرّای تو

دُر کـرامت ریخـتـه از لعـل گـوهـر زای تو

 

در زیر بارِ دِیـنِ تو پُـشت فـلک گردیده خَم

 

تو وجه حی داوری، یا‌بن‌الجواد ابن‌الرضا          

تو احمدی، تو حیدری، یا‌بن‌الجواد ابن‌الرضا

تو جسم ایمان را سری، یابن‌الجواد ابن‌الرضا          

تو روح را بال و پری، یا‌بن‌الجواد ابن‌الرضا

از هرچه گویم برتری، یابن‌الجواد ابن‌الرضا

 

چون می‌نگارم وصف تو، در دست می‌لرزد قلم

 

من عبد بی‌پا و سرم؛ اما سر و سرور تویی          

ساحل تویی، دریا تویی، کشتی تویی، لنگر تویی

گم‌گشتگان را تا ابد، هادی تویی، رهبر تویی          

علم و کمال و فضل را، گردون تویی، محور تویی

لب‌تشنگـانِ نور را، ساقی تویی، ساغـر تویی

 

باشد که از لطف و عطا جامی کنی برما کرم

 

تو هادی و با نور خود ما را هدایت می‌کنی          

تو دوستان خویش را مست ولایت می‌کنی

در گیرودار حشر هم، از ما حمایت می‌کنی          

بر خصم خود هم بس که آقایی عنایت می‌کنی

بر ما عنایت نه، که لـطف بی‌نهـایت می‌کنی

 

ای وصف تو خیرالکلام، ای لطف تو خیرالنِعَم

 

ای داده ذات حق تو را بر خَلقِ عالم برتری          

جـِّد امـام منـتظـر! باب امـام عـسکری!

جوشد ز تیغ مهدی‌ات نور عدالت‌گستری          

از ما سراسر تیرگی، از تو همه روشنگری

میثم کند با مـدح تو پیـوسته گوهـر‌ پروری

 

باشد که جوشد مـدح تو از خـامۀ او دم‌به‌دم

بی قرارم فقط برای شما

صحن دل مملوّ از هوای شما

السلام علیک یا هادی 

در دل شیعه هست جای شما

با سلامی که محضرت دادم

می رسم صحن با صفای شما

در مسیر بهشت خواهم بود

همقدم پشت ردّ پای شما

نامتان آمد و شب میلاد

پرکشیدم به سامرای شما

پس بخوان آیه آیه جامعه را

تا بپیچد کمی صدای شما

ای جگرگوشه ی امام رضا 

راضی ام می کند رضای شما

 

ذکر باب المراد ما هستی

هادی بن جواد ما هستی

 

ای نوابخش بی نوایی ها

فصل لبخند همصدایی ها

بین ما فاصله چه بسیار است

خسته ام خسته از جدایی ها

بهترین وقت دل سپردن بود

لحظه ی سبز آشنایی ها

با خدایی و هر که دور از توست

گشته همرنگ بی خدایی ها

دست ما را بگیر و لطفی کن

تا که باشیم از فدایی ها

هر که همسایه با تو شد آسود

خوش به احوال سامرایی ها

زائر بی قرارتان نامش

رفته در جمع کربلایی ها

 

سامرا حکم عطر کربلا دارد

آب و خاکی پر از بها دارد

تا کتاب آفرینش باز شد               

عاشقی بال و پر پرواز شد

تا که قدری آب و خاک آدم شود       

 با دمِ هو یا علی اعجاز شد

عشق سهم هر کسی آنجا نبود   

 حکمت این موهبت چون راز شد

تا دل ما بسته  شد بر زلف عشق   

 درب‌های رحمت حق باز شد

ابتدای راه بود و اشتیاق               

یا علی گفتیم و عشق آغاز شد

 

با علی شد بر بشر نعمت تمام

عشق یعنی روی حیدر، والسلام

 

اندک اندک جمع مستان می رسند        

 در غدیر خم به جانان می رسند

العطش گویان پی ساقی عشق               

 پای این خُم، می پرستان میرسند

تا در آن برکه به  قربانش روند             

حاجیان از عید قربان می رسند 

از فلک شمس و قمر ها تا کنند           

 جشن حیدر را چراغان می رسند

کاش ما را هم علی مهمان کند           

 با کسانی که به ایشان میرسند 

 

هر که خواهد  تا غدیر خم رود

یک علی باید  هدایتگر شود

 

 

یک  علی که هادی این شادی است

یک علی که  هم نقی هم هادی است

 یک علی که جامعه دارد به لب 

لطف او عادات مادر زادی است

مهبط الوحیی که از انفاس او 

درمیان سینه ها آبادی است

کاش ما را هم اسیر او کنند

بند عشقش برتر از آزادی است

بانگاهش ما غدیری میشویم 

 بی گمان او هادی این وادی است 

 

السلام ای مظهر کهف الورا 

معدن رحمت امام سامرا 

 

آمدی و  شعله ثاقب  رسید 

عشق بر  دلها ز شش جانب رسید

بخت برگشته به دلها روی کرد

تیر مژگانت که بر حاجب رسید

چرخش چرخ و فلک را محوری

محفل پروانه را صاحب رسید

لافتی الا علی آمد  مگر 

که علی بن ابیطالب رسید

دیده واکردی صدا زد هاتفی

آیه های سجده ی واجب رسید

 

عطر و بویت  را بهاران گفته اند

مور کویت را سلیمان گفته اند

 

چشمهایت موضع پیغمبری

ابروانت ذوالفقار حیدری 

لشگر مژگانت ارکان البلاد

بانگاهت فاتح هر  کشوری

مظهر حیی که با یک گوشه چشم 

شیر را از پرده در می آوری

دعوت الحسناست خال روی تو 

عاشقان را اینچنین حج می بری 

 

با تو هر ویرنه ای آبادی است 

هرچه داریم از امام هادی است 

 

 

سامرایت ملجأ درماندگان

سفره ات از بی کران تا بی کران 

بارگاهت جنت روی زمین 

فرش های مرقدت هفت آسمان 

برنمی گردد گدایت نا امید 

هیچکس از تو ندارد این گمان 

دست‌های ما به سویت شد بلند 

دستگیری کن امام مهربان 

ای که ماندی دور از کرببلا 

لطف کن مارا به شش گوشه رسان 

 

ازتو میخواهیم امام سامرا

اربعین پای پیاده کربلا 

 

غصه غربت گلویت را فشرد

برگ عمرت  در خزان غم فسرد

نیمه ی شب بود و مویت شد سپید

بد دهانی زد به عمرت دستبرد

غربت ونیمه شب و بزم شراب

گرچه نتوان غصه هایت را شمرد

لب گشودی  مجلس غم شد به پا 

 خیزرانی برلبت اما نخورد 

خواهرت در بزم نامحرم نرفت

دخترت در گوشه ویران نمرد

 

غصه تو تعارف یک جام بود

داغ زینب کربلا تا شام بود

ای آنکه سحرگاه ِ من و صبح سپیدی

عمریست نشستم سر راهت به امیدی

 

گمکردهٔ راهم! شدم از مقصد تو دور

نوری برسان...وضعیتم را که تو دیدی... 

 

 

هستی نوهٔ ضامن آهو و به رٱفت

بی وقفه به دادِ منِ بیچاره رسیدی

 

خوردی نمک و نانِ جواد إبن رضا را

با لطف و کرم آبرویم را تو خریدی

 

هر آن شدی از ذات خداوند لبالب 

هر بار که بر معصیتم پرده کشیدی

 

آیات تو را خواندم از آنروز که گفتند

همنام علی هستی و قرآن مجیدی

 

یا حضرت هادی الائمه چه کنم که؟! 

دربارهٔ من یک خبرِ خوش نشنیدی

 

یکبار نشد نذر تو درگیر شوم با

نفْسی که نشان داده به من فسق و پلیدی

 

 

غافل شدم اما به خدا عشقِ تو دارم

سوگند به میلاد تو در این شبِ عیدی

 

خوشحال کن این سائلِ محتاج حرم را

با برگ براتی شده...یا وعده وعیدی!

هرکه را آسمانی‌اش کردند

در نگاه تو فانی‌اش کردند

هر که عطر و بوی تو داشت

غرقِ در مهربانی‌اش کردند

در بهشت خدا محبّ تو را

لایق حکمرانی‌اش کردند

و سپس عاشق ولایت را

تا ابد جاودانی‌اش کردند

از سبوی تو هرکسی مِی زد

مست آئینه‌خوانی‌اش کردند

هر نبی را جدا جدا اوّل

پای درس تو فانی‌اش کردند

هرکسی را لیاقتی دادند

خرج دلبر، جوانی‌اش کردند

 

با نگاهت دوباره زنده شدیم

تو نظر کرده‌ای که بنده شدیم

 

عشق، سرمست دلربایی توست

عاشقِ جلوه‌ی خدایی توست

ریزه خوار قدیمی‌ات حاتم

شغل حاتم فقط گدایی توست

از نگاه تو کفر می‌لرزد

این همان ارث مرتضایی توست

از دم تو مسیح جان گیرد

لیک عیسی خودش فدایی توست

کربلایی، مدینه‌ای، حاجی‌ست

هر محبّی که سامرایی توست

 

مست جام توایم یا هادی

ما غلام توأیم یا هادی

 

دست خالی منم، کریم تویی

روح رحمان و یا رحیم تویی

فخر دارم به آسمان و زمین

چون امیر من از قدیم تویی

پیش دریای علم جاویدت

همه جاهل، فقط علیم تویی

عرش حق اعتبار دارد چون

ساکن کوی آن حریم تویی

بهر ایران بس است، استادِ

شاه عبدالعظیم تویی

تو کلیمُ اللَه از تبار علی

گفت موسی فقط کلیم تویی

کی شود شیعه‌ی شما گمراه؟

راه ایمانِ مستقیم تویی

 

با تو من تا خدا سفر کردم

با تو از لامکان گذر کردم

 

جامعه یک حدیث ناب تو بود

جامعه بهترین خطاب تو بود

هر سلامش معارفی کامل

این قدیمی‌ترین شراب تو بود

هست قرآن، کتاب ختم رسل

به خدا جامعه کتاب تو بود

جامعه کٌنهِ معرفت‌سازی‌ست

این زیارت در احتساب تو بود

پشت چشمان تو بُوَد خورشید

پس طلوع از پسِ نقاب تو بود

سحری من خدا خدا کردم

لحنِ لبیک حق، جواب تو بود

جامعه، نافله و عاشورا

از وصایای مستجاب تو بود

 

هادیِ فاطمه دعایم کن

متّقی در ره خدایم کن

 

هرکه در این سرا ولایت داشت

از ولای شما روایت داشت

هرکسی در مسیر ایمانش

به خدا از شما هدایت داشت

مورد لطف حضرت زهراست

دلت از هرکسی رضایت داشت

تا خدا رفت و رستگارش کرد

هرکه را چشم تو عنایت داشت

در مسیر عبورتان آقا

مَلَکی پَر به زیر پایت داشت

بهر بخشیدنِ تمام بشر

خاک پای شما کفایت داشت

دست خالی نرفته هرکس که

سفری سوی سامرایت داشت

 

طالب عزّت و سرورم من

با شما انعکاس نورم من

 

می‌رسد بوی حضرت هادی

عطر گیسوی حضرت هادی

قبله‌ی عاشقان و سرمستان

خَم ابروی حضرت هادی

شیر هم صید می‌شود بینِ

پیچشِ موی حضرت هادی

ماه شرمنده می‌شود نزدِ

رخ مَه‌روی حضرت هادی

در گلستانِ یار، شد مهدی

گلِ خوشبوی حضرت هادی

فخر دارد به باغ‌های بهشت

تربت کوی حضرت هادی

 

هرکه را فیض طاعتش دادند

می ناب شهادتش دادند

 

حرف تو حرف ناب ایمان است

همه‌اش آیه‌های قرآن است

آن ولایت که گفته‌ای آقا

مرکز ثقل آن در ایران است

انقلابِ ولاییِ ایران

همه از التفات جانان است

لقب شیعه‌ی حقیقی ِ تو

به خدا لایق شهیدان است

گشته بیدار امّت اسلام

این همان وعده‌ی امامان است

دشمنی با گناه و استکبار

پَر پرواز هر مسلمان است

هرکه تهدید می‌کند ما را

بی گمان در مسیر شیطان است

 

کاش می‌شد شهیدتان باشم

تا ابد رو سفیدتان باشم

 

گردش روزگار دست شماست

در خزان هم بهار دست شماست

من گرفتار سامرا هستم

اذن دیدار یار دست شماست

آبرو دارم از محبّت تو

هادیا، اعتبار دست شماست

ضرب شصتی نشان دشمن ده

یا علی ذوالفقار دست شماست

ای چهارم علی ز آل علی

کوثر خوشگوار دست شماست

بی‌قرارم تو التیامم ده

در دو عالم قرار دست شماست

شکر حق سائل شما هستم

روزیِ بی شمار دست شماست

 

من نمک گیر سفره‌ات هستم

از سبوی ولای تو مستم