در نقشه ها کوفه مکان دیگری دارد

در شهرسامرا نشان دیگری دارد

 

رفته علیِّ دیگری در خیبری دیگر

تاریخ در نقلش بیان دیگری دارد

 

 

یعنی پس از «نهج البلاغه» پشت این صورت

با «جامعه» شیعه، دهان دیگری دارد

 

بر دشمنان آمد علی تا چاربار از نو

این زلزله هردم تکان دیگری دارد

 

وقت غضب گاهی شبیه زلزله اما

در رحمتش هردم جهان دیگری دارد

 

در خاک سامرا علیِّ چارمین آمد

این جسم دیگرگونه جان دیگری دارد

 

هم دوستانی مثل سلمان و ابوذر نه؛

هم اینکه قطعا دشمنان دیگری دارد

 

با تیغ زهرآلود،نه با زهر چونان تیغ

جان دادنش هم داستان دیگری دارد

 

 

با زهر سر می بُرّد ازلب تشنه ای، این بار؛

گودال سامرّا سنان دیگری دارد

 

مثل علی از جنس اصغر گونه اش اما

این قصه گویا قهرمان دیگری دارد

 

آن جا که غیر از اکبرش ارباب ما تازه؛

با ذبح اصغر امتحان دیگری دارد

 

دنیا گمان دارد که اصغر می شود سیراب

تیر سه پر اما گمان دیگری دارد

 

غیر از کمانش حرمله بر زجرکُش کردن

من مطمئن هستم کمان دیگری دارد

 

آن جا که بعد از تیر می بینم علی اصغر؛

انگار بر حنجر دهان دیگری دارد

 

آن جا که بعد از تیر خوردن حس شد این کودک؛

درپشت گردن استخوان دیگری دارد

 

 

درگوشه ی گودال هم غیر از سنان ارباب

با چکمه هایش میهمان دیگری دارد

 

پشت سر هم می زند گویا یزید اصلا

در دست هایش خیزران دیگری دارد

نیمۀ شب امام رابردند

خانه و خانواده مضطرب است

نگرانِ امامِ هادی شد

سامرا بی قرار و ملتهب است

 

 

من بمیرم که پیش چشمانش

سَبِّ جدِّ گرامی اش کردند

دل هفت آسمان به درد آمد

بس که بی احترامی اش کردند

 

 

می بَرَندش بدونِ عمامه

غربت از چشمهاش معلوم است

خوب که ،  در رُخش نگاه کنی

مثل جدّش علیست مظلوم است

 

 

جان به قربان آن امامی که

دستهایش به غصه زنجیر است

علتِ بردنش به بزم شراب

به گمانم به قصد تحقیر است

 

 

متوکل مقابل حضار

اندکی آمد و توقف کرد

بی حیا از شرابِ در دستش

به امام دهم تعارف کرد

 

 

خواست تا که امام هادی را

نحوهء دیگری عذاب دهد

گفت با او که شعر میخوانی

منتظر ماند تا جواب دهد

 

 

حضرتش قصد شعر خواندن کرد

کرد آغاز معجزاتِ کلام

سخنش مثل تیغ حیدر بود

محشری شد به پا زِ شعر امام

 

 

بر سرِ دشمنش خراب ، آقا

گویی آن خانۀ مجلل کرد

شعرها در مَذَمّتِ دنیا

عیش او را به غم مبدل کرد

 

 

متوکل که منقلب گردید

در خود احساس روسیاهی کرد

لااقل در میان آن مجلس

از امام آمد عذرخواهی کرد

 

 

دشمنی هم سراغ دارم که

پرچم ظلمِ بی امان برداشت

در قبال سری که قرآن خواند

بی حیا چوب خیزران برداشت

 

 

پیش زنها و بچه ها ، ملعون

پستی اش را به خلق ثابت کرد

ضربه را بر لب و دهانش زد

صوت قرآن به چوب ساکت کرد

 

 

گریه کردیم بر حسین ، ولی

حال زینب کجا و ما ؟ هیهات

ما شنیدیم و خواهرش دیده

وای بر حال عمۀ سادات

می چکد آب عطش از جامه ی تبدار تو

رو به زهرکج مدار افتاده کار و بار تو

 

مانده دریا سائل نهرلب خشکیده ات

صد بیابان گریه دارد صورت گلنار تو

 

 

یوسفانه بین چاهی و نمی داند کسی

سکه جز غربت ندارد گرمی بازار تو

 

قطره ای مرداب لغوی رو به اقیانوس گفت

او نفهمیده که باران هست جانبدار تو

 

صفحه ی آیینه ات ازصورت نیلی پراست

روضه می خواند کسی پشت نگاه تار تو

 

شأن نعلین شما مخروبه ی دنیا نبود

خم شده زیر مصیبت شانه ی دیوار تو

 

آیه ی تطهیر را اصلا چه کاری با شراب

گرچه تعارف برنمی دارد به جز آزار تو

 

تو امامت می کنی حتی برای شیرها

نقش های مرده هم گفتند ما هم یار تو

 

 

آسمانی و کفن ها روی دوشت می برند

گریه می ریزد زمین پشت سر دستار تو

 

بعد تو خورشید هم چاک گریبان پاره کرد

ذرّه ها ماندند ماتم خوان روزگار تو

زهر ،  با جانِ تو آمیخت ، توانت را کاست

دودِ آه از جگر حضرت زهرا برخاست

 

بی سبب نیست که حال دلتان طوفانیست

ابرِ چشمِ پدر و مادرتان باران زاست

 

 

حرمت چون حرم کرببلا غم دارد

سامرا کرببلا ، کرببلا سامرّاست

 

رنگ رخسار تو با خود خبری آورده

شوقِ پرواز تو در چهره زردت پیداست

 

مثل اجداد خودت زهر به جانت افتاد

رسمِ مسموم شدن بین شما پابرجاست

 

در اهانت به شما دشمنتان بی باک است

در جسارت به شما دشمنتان بی پرواست

 

می کشیدند و تو را مثل علی می بردند

چقَدَر داغت از این حیث شبیهِ باباست

 

پیش چشمان ترت قبر تو را می کندند

تا قیامت به تو و چشم ترت گریه رواست

 

ساکنِ " خانِ صعالیک "  شدی روز ورود  *

شرحِ این واقعه یادآوریِ شام بلاست

 

 

یاد سادات به ویرانۀ شام افتادی

خاک ویرانه مگر درخورِ ناموس خداست

 

دختر شاه کجا گوشۀ ویرانه کجا؟

فاطمه گریه کُنِ تک تکِ این مرثیه هاست

 

***

*خان صعالیک نام محلۀ فقیر نشین سامراست که هنگام ورود ، امام را با نیت آزار و تحقیر  در این منطقه ساکن کردند

ابر بارانی ام و این شب ها

پا به پای غم تو می بارم

تشنه ی گریه ام و می خواهم

سر به خاک قدمت بگذارم

 

اشک یعنی که درون قلبم

باز هم درد زیادی دارم

من عزادار گل زهرایم

ماتمِ حضرت هادی دارم

 

 

سامرا گفتم و قلبم لرزید

ناگهان پرده ی چشمم تر گشت

داغ تصویر حریمی ویران

تلخی خاطره هایم برگشت

 

من از احوال حریمت آقا...

شدت فاجعه را می خوانم...

با دل خسته مفاتیح به دست...

خط به خط جامعه را می خوانم...

 

عادت دست شما احسان است...

من به دنبال کرم آمده ام...

از گدایان قدیمی توٱم...

بازهم سمت حرم آمده ام...

 

اینقدر آه نکش می سوزم...

از دلم زمزمه بر می خیزد...

تا که بر روی زمین می افتی...

ناله ی فاطمه بر می خیزد...

 

لحظه ی آخر خود می دیدی

مادرت با دل شاکی آمد

آه اینبار خدا رحم کند

با همان چادر خاکی آمد

 

سرّ مظلومیت نام علی 

غربت شهر چه کرده با تو؟؟

سخت می افتی و برمی خیزی

اثر زهر چه کرده با تو؟؟

 

چشم خونین تو امّا اینبار ...

راوی واقعه ی عاشوراست...

یاد غم های حسین افتادی...

سامراء شعبه ای از کرببلاست...

 

تشنه بودی و پریشان احوال

وسط بزم شراب افتادی

در همان حین که گریان بودی

یاد احوال رباب افتادی

 

 

زیر لب نوحه کنان می گفتی

جای هر تکه کلامی...ای وای

زینب و مجلس رقص و شادی

عمه و چشم حرامی ای وای

 

همه را گفتم و دیدم قطعاً

جمعه ای نور سحر می آید

انتقام علوی در راه است

عشق با تیغ دو سر می آید

نمی دیدند غیر از التهاب و اضطراب آنجا

 در یک خانه وا شد بارِ دیگر با شتاب آنجا 

 

امام شیعه را با دستهای بسته می بردند

 دوباره باز شد در کوچه ها پای طناب آنجا

 

 کجا خانِ صَعالیک است  شأن حضرت هادی

 از این غم شد دل صدیقه کبری کباب آنجا

 

 

 به هر صورت امام شیعه را تحقیر می‌کردند

تعارف شد به جان شیعیان جام‌شراب آنجا

 

علی الظاهر دوشنبه زهر جانش را گرفت اما 

 لبش تر شد خدا را شکر با یک جرعه آب آنجا 

 

امام عسکری آمد نمازی خواند و دفنش کرد 

تن او را سه روز و شب نسوزاند آفتاب آنجا

 

 اگرچه زهر جانسوز است اما لااقل دیگر

 محاسن را نکرد از خون پیشانی خضاب آنجا

 

 

 نشد بی حرمتی هرگز به اهل خانه بعد از او

 نشد توهین به فرزند و زن و ناموس باب آنجا

 

 خدا را شکر بین این همه آدم نبود ای دل 

یکی مثل علی اصغر یکی مثل رباب آنجا 

 

«جوان حضرت هادی به بالینش رسید اینجا 

جوانش دست و پا زد سید اهل شباب آنجا»

مشیتِ ازلی هر چه را اراده کند

به حکمِ نافذِ خود، حکمتش پیاده کند  

 

اگر بناست که غیبت به قرنها برسد

و هجرِ ما به همه شیعیان ما برسد

 

ز قبلِ غیبتِ مهدی، فراق لازم بود

و این فراق به شهر عراق لازم بود

 

 

برای آنکه شود شیعه زود آماده...

که بهر دوره ی غیبت نبود آماده...

 

دگر میانِ اَعاظم شروع شد غیبت 

ز عصرِ موسیِ کاظم شروع شد غیبت

 

سپس امامِ دگر از وطن عزیمت کرد

که از مدینه رضا، سوی طوس هجرت کرد

 

پس از جوادالائمه چو نوبت من شد

برای من پِیِ تبعیدِ سخت، دشمن شد

 

من از حضور و ظهورِ عیان، شدم محروم 

دگر ز رابطه‌ با شیعیان، شدم محروم

 

مرا ز شهر مدینه به سامرا بردند

به شهر سامره با چند ماجرا بردند

 

به شهر سامره اَم، "سُرّ مَن رَآ" که نبود 

به پادگان! نظامی چه دردها که نبود

 

مرا به گوشه ی آن پادگان که جا دادند

نگاهبانِ بسی بی حیا بما دادند

 

گهی بدونِ اجازه به خانه می آمد 

گهی ز بامِ حریمم شبانه می آمد

 

مرا سوی متوکل، وفور میبردند 

گهی به بزمِ شرابش به زور میبردند

 

در آن شبی که مرا میکشید، در یادم

به فکرِ بزم شرابِ یزید افتادم

 

بیاد غربتِ آن عمه های مظلومه 

بیاد عمه سکینه که بود مغمومه

 

سرِ پدر چو به طشت طلا زیارت کرد

به طعنه دشمنِ شامی به او جسارت کرد

 

نه آلِ عصمتِ حق را عزیز میخواندند 

که جمله فاطمیون را کنیز میخواندند

 

در آن میانه بسی ازدحام شد در شام

حریمِ فاطمه بی احترام شد در شام

 

 

چو رَاسِ جدّ غریبم کمی تلاوت کرد 

یزید بر لب و دندان او جسارت کرد

 

از این جسارتِ دشمن، قسم به تبعیدم

تمام عمر بیاد حسین گرییدم

 

قسم به اشکِ ترِ منتقم که می آید

بخواه آن سحرِ منتقم که می آید

سهم من از مصیبت جدم حساب شد

پایم همینکه باز به بزم شراب شد

 

مردانه بود بزمُ دلم یاد  عمه سوخت

دیدم چقدر عمه ام  آنجا عذاب شد

 

بسیار گریه کردم از این غصه که چرا

ناموس کبریا به کنیزی خطاب شد

 

میخواند جد من به لبش آیه های نور

افسوس خیزران به لب او جواب شد

 

تشتِ زر و شراب و سر و  کینه ی یزید

اینها دلیل رفتنِ تاب از رباب شد

ای از غم تو بر جگر سنگ، شراره

وی در همه‌ی عمر، ستم‌دیده هماره

 

سنگینی اندوه تو از کوه فزون‌تر

غم‌های فراوان تو بیرون ز شماره

 

تو آیه تطهیری و دشمن به چه جرأت

با جام میِ خود به سویت کرده اشاره

 

از هجر تو باید کمر کوه شود خم

جایی که گریبان ولایت شده پاره

 

سوزد جگرم بر تو که با پای پیاده

همراه عدو رفتی و او بود سواره

 

از تیغ زبان زخم فراوان به دلت بود

کز زهر ز پا تا به سرت سوخت دوباره

 

فوجی پی آزار دلت دست گشودند

قومی ز دفاع تو گرفتند کناره

 

«میثم» دگر از این غم جانسوز نگویی

کز نوک قلم جای سخن ریخت شراره

شکست بال و پرش آسمان تکان می‌خورد

ز درد، روی تنش رنگ ارغوان می‌خورد

 

میان بستر خود او ز درد می‌پیچید

گره به کار اهالی آسمان می‌خورد

 

برای زخم عمیقش دوا افاقه نکرد

ز بس که زخم زبان او از این و آن می‌خورد

 

تو را خدا دگر او را به کوچه‌ها نکشید

خدا نکرده زمین گر در آن میان می‌خورد-

 

-جواب مادر او را چگونه می‌دادید

چه قدر خونِ جگر او ز دست‌تان می‌خورد

 

میان بستر خود تشنه روضه سر می‌داد

صدای گریه و آهش به گوش جان می‌خورد

 

چنان ز چوب و لب خشک و خیزران می‌خواند

که گوئیا به لبش چوب خیزران می‌خورد

 

شبیه جدِّ غریبش چنان به خاک افتاد

کأنَّ ضربه ز سر نیزه‌ی سنان می‌خورد

یا رب از زهر جفا سوخت زپا تا به سرم

شعله با ناله برآید همه دم از جگرم

 

جز تو ای خالق دادار! کسی نیست گواه

که چه آورده جفای متوکّل به سرم

 

می‌دوانید پیاده به پی خویش مرا

گرد ره ریخت بسی بر رخ همچون قمرم

 

آن شبی را که مرا خواند سوی بزم شراب

گشت از شدّت غم، مرگ عیان در نظرم

 

خواست تا بر من مظلوم دهد جام شراب

شرم ننمود در آن لحظه زجدّ و پدرم

 

زهر نوشیدم و راحت شدم از عمر ولی

ریخته خاک یتیمی به عذار پسرم

 

با که این ظلم بگویم که به زندان بلا

قبر من کند عدو پیش دو چشمان ترم

 

هر زمان هست در این دار فنا مظلومی

حق گواه است که من از همه مظلوم‌ترم

 

فخرِ "میثم" همه این است به فردا کامروز

هم ثناگستر من آمده هم نوحه‌گرم

حرمت مویت شکست و مو پریشان سوختیم

با گداها همنشینت کرد ، دوران سوختیم

 

از پیاده بردنت دنبال مرکب هایشان

از جسارت کردن فتح بن خاقان ، سوختیم

 

بار ها جوشید خون غیرتت در کاخ ها

ناسزا گفتند بر بانوی نسوان ، سوختیم

 

ما هزاران بار از اینکه شمر دوران شما

قبر جد اطهرت را کرد ویران، سوختیم

 

ما برای دستهایی که به جرم رفتنِ

کربلا از تن جدا می شد، فراوان سوختیم

 

حرمتت از ناقه ی صالح که کمتر نیست، هست؟

یاد مادر زنده شد، ما هم دو چندان سوختیم

 

دست بسته بردنت این روضه را تا شام برد

ما به یاد خارهای پای طفلان سوختیم

 

هرچه باشد مرد بودی ، تشت در مجلس نبود

عمه ات در مجلس می، گشت مهمان سوختیم

 

چشم تو در مجلس می ، خیزرانی را ندید

یاد ضربه خوردن لبهای عطشان سوختیم

حال و هوای چشم ترت جور دیگری ست

ذکر قنوت هر سحرت جور دیگری ست

وقتی میان سجده به معراج می پَری

پِی می برم که جنس پرت جور دیگری ست

حتّی نسیم کویِ تو هم اعتراف کرد

عطر بهشتی گذرت جور دیگری ست

در سامرا همیشه زیارت لذیذ هست

طعم زیارت سحرت جور دیگری ست

هادی ترین چراغ هدایت کلام توست.

نور چراغ شعله ورت جور دیگری ست

این جامعه ز “جامعه” ات رُشد کرده است

محصول کِشت پر ثمرت جور دیگری ست

درندگان کنار تو آرام می شوند

بر روی قلب ها اثرت جور دیگری ست

ارباب های ما همگی با سخاوتند

امّا عنایت پدرت جور دیگری ست

کشکول چشم های مرا پر ز اشک کن

حال گدای پُشت درت جور دیگری ست

زهری رسید و شمع وجود تو آب شد

سوسوی نور مختصرت جور دیگری ست

دیگر گُمان کنم جگری هم نمانده چون

خون لخته های دور و برت جور دیگری ست

او دیده دست و پا زدنت کنج حجره را…

آه دمادم پسرت جور دیگری ست

 

شُکر خدا سر از بدن تو جدا نشد

شُکر خدا کفن به تنت “بوریا” نشد

 

شکر خدا به پیرهنت نیزه ای نخورد

شکر خدا که بر بدنت نیزه ای نخورد

پیشانی تو سنگ و عصایی ندیده است

آقا!دو پلک شب شکنت نیزه ای نخورد

تو دست و پا زدی نه ولی زیر دست و پا

بال تو وقت پر زدنت نیزه ای نخورد

شکر خدا که دور و بر تو سنان نبود

شکر خدا که بر دهنت نیزه ای نخورد

 

عمامه و عبای تو سهم عدو نشد

با سُمِّ اسب پیکر تو زیر و رو نشد

دلم بدون تو محکوم بر پریشانی است

همیشه گوشه نگاهت علاج حیرانی است

 

سلام حضرت ابن الرضای دوم ما

فدای تو چه قَدَر رافتت خراسانی است

 

تو در تمام حرم ها کنار من هستی

زیارتم همه لطفش به جامعه خوانی است

 

علی ِچارم ِ دین ، هر که بنده تو نشد

تمام بندگی اش کفر و نامسلمانی است

 

به میوه ی دلت آقا بگو که برگردد

بهار گم شده اینجا ، هوا زمستانی است

 

زخشکسالی و قحطی چه غم که دل بستم

به خانه ای که همیشه در آن فراوانی است

 

چه در کنار گدایان ، چه کاخ آن ملعون

به هر کجا که رود کار او سلیمانی است

 

عزیز مصر بریز اشک بر عزیز جواد

میان سامره مانده ، غریب و زندانی است

 

چه آمده است به یادش میان بزم شراب

هوای حضرت دریا چه قدر طوفانی است

 

دوشنبه ، گریه ، حسن ، سامرا مدینه شده

دوشنبه های حسن ها همیشه بارانی است

 

حسن به گریه فقط زیر لب بگوید شکر

که دست دیو و دد اینجا عقیق بابا نیست

دل ما و عنایت دلدار

سر ما خاک مقدم سردار

سر ما هست تشنه ی این دار

کم ندارید میثم تمار

 

هیبتت هست هیبت کرار

 

ماه تابان آسمان هادی

حجت الله شیعیان هادی

بهترین اسم در جهان هادی

آن که ما را دهد امان هادی

 

از عذاب جهنم و از نار

 

مطلع و مقطع کلام آقا

اول و آخر دعام آقا

صاحب (جامعه) سلام آقا

برده اسمت به احترام آقا

 

خالق روزگار و لیل و نهار

 

جلوه ی ذات کبریایی تو

وارث مجمع کسایی تو

کعبه ی بین سامرایی تو

نوه ی حضرت رضایی تو

 

دست ما را گرفته ای بسیار

 

مقتدای مطهر عصمت

واجب الاحترام با رفعت

ای علیِ چهارم خلقت

گفته ام من که با همین نیت

 

بر عقیقم علی کَنَد حجار

 

به تو دل داده ایم ادرکنا

تشنه ی باده ایم ادرکنا

نوکر ساده ایم ادرکنا

سینه زن زاده ایم ادرکنا

 

گر از اینجا روم ، شوم بیکار

 

یوسف من به چاه افتادی

گوشه ای بی پناه افتادی

چه به روز سیاه افتادی

تو به تبعیدگاه افتادی

 

تکیه دادی به شانه ی دیوار

 

ماه مانده است پشت ابر عدو

یاوری نیست بین شهر عدو

بدنت آب شد ز زجر عدو

نفست را بریده زهر عدو

 

پاره پاره جگر شدی انگار

 

سر به بالین غصه بگذاری

خون دل از دو دیده ات جاری

تو کجا و بساط می خواری

چه تشابه به عمه ات داری

 

روضه ی شام را نکن تکرار

 

لب جدت به خیزران خورده

در دل طشت سر تکان خورده

دخترش سیلی آن میان خورده

کتک از مرد بد دهان خورده

 

وای از بزم و وای از آزار

خبر گریه ی گرفتاران...

میرسد شب به شب به دلداران

این قبیله به فکر ما هستند

پیرشان کرده غصه یاران

نخ تسبیحشان که میچرخد

سرِ پا میشوند بیماران

سر به دیوار اهل بیت زدیم

خوش به احوال سر به دیواران

ما گنهکارهای آلوده

پشتمان گرم شد به غفاران

دل ما تنگ سامرا شده است

ما و آقا و نم نم باران!

ما طلبکار این کریم شدیم

بس که رو داده بر بدهکاران

یوسف سامرا نگاهی کن

ناز بفروش بر خریداران

شیرها پوزه میکشند به پات

تشنه ی کشتن تو خونخواران

 

اهل عالم غم و محن بس ماست

این که بی کس شده همه کس ماست

 

گرچه از زهر حال مضطر داشت

به دلش داغهای بدتر داشت

حجره از ناله ی انا العطشان

حال و روزی شبیه محشر داشت

علی بن جواد این آخر

ذره ای خاک کربلا برداشت

آب شرمنده ی لبانش شد

اثر تشنگی به حنجر داشت

انقدر بین حجره می غلطید

جای خونمردگی به پیکر داشت

بعد ازآن مجلس شراب فقط

از غم عمه دیده ی تر داشت

این لباسش اگر چه خاکی شد!

باز آقا لباس دیگر داشت!

گرچه سردرد اذیتش میکرد

هرچه هم بود لااقل سر داشت

دور و بر خنجری به دستی نیست

قاتلش را کجا برابر داشت؟!

دخترش گرچه داغدارش بود

پشت صد پرده بود معجر داشت

روضه من فقط همین جمله ست

پسرش را کنارش آخر داشت

 

کربلا داغ بر دلم خورده

وای از آن تشنه ی پسر مرده!

شب بود قبله جا نمازی سوی او داشت

کعبه برای دیدن رویش وضو داشت

 

رشک ملک بود آن حصیر زیر پایش

هر شب خدا مشتاق صوت ربنایش

 

قد قامتش با روز شب را کرد محشور

سجاده با هر سجده اش نور علی نور

 

چشم سیاهش روشنای راه ایمان

هر ناوک مژگان او یک خط قرآن

 

تسبیح می چرخاندو می چرخید عالم

ارض و سما را رزق می بخشید توام

 

از خلوتش گرچه دو عالم فیض می برد

اوج مصیبت در دل این شب رقم خورد

 

ناگاه قومی بی ادب حرمت شکستند

تسبیح فیض خلق را از هم گسستند

 

از هر طرف حمله بر آن کاشانه کردند

مانند سیلی خانه را ویرانه کردند

 

نه احترام حرمتش را داشت دشمن

عمامه اش را از سرش برداشت دشمن

 

پای برهنه سربرهنه در دل شب

بردند او را و فلک در تاب و در تب

 

خالیست جای فاطمه انگار اینجا

تا که بگیرد باز دامان علی را

 

می ریخت اشک شرم عالم روی جاده

دشمن سواره بود اما او پیاده

 

در کوچه های بی کسی او را کشیدند

با هر قدم آه از نهاد او شنیدند

 

از داغ این غم عالمی در پیچ تاب است

سر منزل این کوچه ها بزم شراب است

 

بزم شراب اما خبر از خیزران نیست

ناموس او در مجلس نامحرمان نیست

 

از سامرا برخاست آه شام آن شب

یک سوی صد نا محرم یک سوی زینب

 

یک سوسری بر تشت زر یک سو رقیه

یک سو سراسر خنده و یک سوی گریه

 

یک سوی چوب خیزران می خورد بر لب

یک سو مزن ظالم به لبها داشت زینب

 

از بس اسیران را عذاب آن خیزران داد

از تشت آخر سربه روی خاک افتاد

شاه تبعیدی و بی خادم و بی دربارم

چه کنم خسته‌ام و بی کسم و بی یارم

 

بیشتر از دو دهه هست که دور از وطنم

بند در سامره ام ساکن بالاجبارم

 

به هدایت نرسد هرکه زما رو گرداند

هادی ام حیف کشیدند به ابر تارم

 

پسر شیرم وبین قفس شیرم بُرد

آه نشناخت مرا والیِ بد کردارم

 

عرش و فرش است گدایم به که گویم ظالم

به گداخانه مرا برد که سازد خوارم

 

بد نکردم به کسی زهر بکامم دادند

اشک پاییز درآمد بر این رخسارم

 

دشمن از کینه و از ترس شبیخونم زد

به حرم‌خانه و سجاده ی استغفارم

 

قصد آتش زدن خانه من را کردند

گاه‌وبیگاه نمودند مرا احضارم

 

هر زمان برد مرا، ناله‌ی من مادر بود

چکنم سیّدم و یاد در و دیوارم

 

به خدا مادر ما زیر لگد گیر افتاد

روضهءمحسن و در کرده مرا بیمارم

 

تا که تحقیر شوم بزم شرابم بردند

چه کنم یار ندارم چه کنم ناچارم

 

وسط بزم شراب از غم زینب مُردم

داد یاد لب و آن چوب مرا آزارم

 

بین آن معرکه با چشم به عباسش گفت

تا کجاها که رسیده‌است پس‌از تو کارم

 

سرخ‌مویِ عربی دختری از مارا خواست

تا ابد زخمی آن صحبت ناهنجارم

 

اشهد لحظه‌ی موتم شده ای وای حسین

یاد آن طشت طلا جان به خدا بسپارم

آقا کمی برای من از سامرا بگو

اوصاف ناله های غریبانه را بگو

 

از ساعتی که چشم جوان تار می شود

از زهر و دست وپا زدن و ضجِّه ها بگو

 

می سوزد از شرار ستم قلب جدِّ تو

کینه چه کرده با دل هادی شما بگو

 

در عرش فاطمه به سر و سینه می زند

از اشکهای مادر و آل عبا  بگو

 

حالا که سفره ی غم و روضه به پاشده

از طعم روضه تشنه لب کربلا بگو

 

از حال شاه و نیزه و گودال خاک و خون

از   تلِّ زینبیِّه  و  آه  و نوا  بگو

 

این دست و پازدن به خدا ارث کربلاست

امّا گرفته دشنه روی حلق جا؟!  بگو

 

روضه جدا نمی شود از ذکر یا حسین

ازآن سری که  رفته به نیزه بیا بگو

 

با هادیُّ و سری که به نی می رود بیا

هر جمعه العجل به امید شفا  بگو

 

تنها دوای شیعه ظهور است بی گمان

از مرگ انتظار و  وصال و  وِلا بگو

مرغ دل شکسته ی ما جَلد سامراست

درعرش بزم روضه ی دلدار ما به پاست

شال سیاه غصِّه روی دوش ِ ماسِواست

ذکر علیُّ و فاطمه  واویلتا خداست

زهر ستم به جان امام حرم بلاست

 

این ناله ها شبیه به نجوای نینواست

 

کینه جواب رحمت و احسان و جود شد

با زهر دشمنی تن یارم  کبود شد

سوز ستم روانه به هر تار و پود شد

روضه به رنگ شعله و از جنس دودشد

شد دیده تار و گریه ی بر گونه رود شد

 

غم سهم سینه ها شده و دم  دم ِ عزاست

 

هادیِّ آل فاطمه    افتاده برزمین

دین خورده ضربه از ستم و ظلم و جور و کین

واویلتاست نغمه ی لبهای مومنین

اشک امام عسگریُّ و آه مسلمین

با ناله های حیدر و کوثر شده قرین

 

 این سامرا  ادامه ی غمهای کربلاست

 

اینجا شراره سهمیِّه ی سینه و دل است

آنجا به روی حنجر دین تیغ قاتل  است

جسم امیر تشنه و بی سر به ساحل است

از اشکهای فاطمیُّون ناقه در گِل است

زینب اسیر و نیزه نشین در مقابل است

 

 ناموس عشق  همسفر دشمن خداست

 

از سامرا به کرب و بلا می روم بیا

با من بگو حسین و بیا سوی کربلا

شش گوشه است و چاووش و سینه زنیِّ ما

بین الحرم   حریم کرم  شاه باوفا

آب فرات و علقمه و ساقیُّ و نوا

 

 حالا نوای فاطمه یابن الحسن بیاست