پا بر زمین میکوبد و با بیقراری
دارد به سینه میزند با مشت ، کودک
وقتی  عمو از اسب با صورت زمین خورد
هی میزند خود را به قصد کشت،  کودک

تنهایی اش را دید در گودال و حالا
باید برایش آخرین سرباز میشد
درگیر و دار پر زدن سمت ِ عمو بود
دستانِ  عمه مانع  پرواز میشد

با هر مکافاتی که میشد دست خود را
از دست های عمه جانش باز میکرد
میرفت در گودال با دستانِ  خالی
شمشیر اگر میداشت که اعجاز میکرد...

از زیر دست و پای اسبان میدوید و
از لابه لای جمعیت با زور رد شد
میخواست تا راهی برای خود کند باز
با مشت میکوبید هرکس را که سد شد

پای برهنه میدوید و داد میزد :
قدری تحمل کن عمو دارم می آیم
از لابلای دشمنان فریاد میزد :
ای گرگها !! من بچه شیرِ  مجتبایم

گودال پر از جمعیت بود و عمو را
بی حال بینِ لشگری خونریز میدید
بر غربتش بیش از همیشه اشک میریخت
وقتی که بر تل عمه اش را نیز میدید

میدید  بر روی زمین   شاهِ زمان    را
یوسف به جای چاه در گودال مانده
دارد هزار و نه صد و پنجاه تا زخم
تکیه زده بر نیزه ای بی حال مانده

باران ِ سنگ و تیر و تیغ و نیزه یکریز
از شش جهت روی ِ سر ِ ارباب   میریخت
با خنده پیش ِ چشم ِ آن لب تشنه "قاتل"
بر روی خاک گرم  دائم آب میریخت

سر نیزه ها بر صورت و پهلوش میخورد
مانندِ  نی زار است کل پیکر او
وقتی لگد بر سینه اش میزد حرامی
گودال بود و ضجه های  مادر او

از لابه لای جمعیت با زور رد شد
انداخت خود را توی آغوش عمویش
هر تیر و تیغی که می آمد سمتِ مولا
میبرد دست کوچک خود را به سویش

میگفت " بابا" بر عمویش گاه و بیگاه
بابا چرا بی من تو در گودال رفتی ؟
دلواپس ِ اهل حرم بودی و دیدم
با سرعت از پیش همه اطفال رفتی ..

دیدم که عمه بر گلویت بوسه میداد
دیدم نگاهت را که سمت ِ آسمان بود
فهمیدم از حجم ِ  ترک های لب تو
 داغ و عطش در سینه ی تو  بی کران بود

من آمدم  تا پیکرم جای تن تو
آماج تیغ و تیر زخم و درد باشد
برخیز با یک یا علی سمت حرم رو
می مانم اینجا و شما برگرد ... باشد؟!

بر زخم هایت میگذارم دست  شاید
از پیکرت هی چشمه چشمه خون نیاید
هر کار کردم تیرِ  توی سینه ات را_
بیرون کشم بابا،  ولی بیرون نیاید

می مانم اینجا تا به من مشغول باشند
این  نیزه ها .. این سنگ ها.. این دشمنانت ...
برگرد سمت خیمه ها ی بی علمدار
دشمن هجوم آورده سمت ِ کودکانت...

بر غیرتش برخورد عبدالله  آنجا
مانند قاسم سینه ی خود را سپر کرد
شمشیری آمد ناگهان سمت عمویش
با دست خالی از عمو دفع خطر کرد

بر پوست آویزان شده دست ظریفش
لبخند میزد تا عمو قلبش نلرزد
وقتی سه شعبه بر گلویش خورد میگفت:
در راه تو سر میدهم قطعاً می ارزد

پا بر زمین میکوبد او از درد اما
خوشحال از اینکه آبرو دار  پدر شد
جسمش که با جسم عموجانش یکی شد  
بر نیزه ها هم با سر ِ او  همسفر شد

ز اخبار دانان نیکو سرشت
یکی داستانی در آنجا نوشت

به ناگه خروشی ز خرگاه خاست
یک ویله از بانوان گشت راست

برادر پسر بود شه را یکی
گرانمایه فرخنده فرکودکی

بهشت و بهارش دو تن بنده بود
مه و آفتابش پرستنده بود

درآن دم ز فرخنده عم یاد کرد
نمود از حرم رخ به دشت نبرد

حسن (علیه السلام) باب و عبدالهش (علیه السلام) نام برد
حسین علی (علیه السلام) را دل آرام بود

هنوزش ز ده بیش نگذشته سال
چو جد و پدر بود در فر و فال

ز دنبال او فاطمی بانوان
زبهر نگهداری او دوان

ز یکسوی عشقش کشیدی زمام
ز سوی دگر بانگ و افغان مام

شهنشه چو آن بانگ و افغان شنید
نگه کرد آن کشمکش را بدید

بزد نعره کای خواهر خون جگر
مرا او را بگیر و به خرگاه بر

مهل تا بدین سو شتاب آورد
اجل چشم او را به خواب آورد

که این دیوساران چو درنده گرگ
نبخشند بر ما ز خرد و بزرگ

گرفتش سر بانوان آستین
که باز آردش از ره دشت کین

بدو گفت شهزاده کای نیکبخت
به جان آفریننده سوگند، سخت

که از دیدن عم نام آورم
نتابم عنان گر بیفتد سرم

همی خواست بانو به گفتار گرم
سوی خیمه باز آردش نرم نرم

به ناگاه شهزاده ی راستین
رها کرد از چنگ او آستین

چو باز به پرواز شد
به نزدیک عم سرافراز شد

برادر پدر را چو زان گونه دید
بزد دست و از غم گریبان درید

شهش گفت: کای جان چرا آمدی؟
سپر پیش تیر بلا آمدی

مرانک به سوگ تو باید گریست
که این، دشت مرگ است، بازیچه نیست

بدو گفت: عشق تو شاها چنین
مرا می کشاند به میدان کین

به خواهر تو گویی نگه داردم
ولی در نهان، عشق نگذاردم

مرا نیز قربانی خویش گیر
چون یاران جان داده از پیش گیر

شهش خم شد و برگرفت از زمین
نهادش چو گلدسته در پیش زین

ببوسید روی و ببوید موی
بدو گشت پور حسن (علیه السلام) راز گوی

چو دید ابحر کعب، شه را چنان
گرفتار آن طفل شیرین زبان

به گرمی بدو کرد نزدیک راه
که تیغی زند بر سر ترک شاه

چو این دید شهزاده فریاد کرد
بگفتا: که هان! ای بد نهاد نه مرد

تو خواهی زنی تیغ بر عم من؟
بر آرد خدا جانت از تیره تن

برآشفت ابحر ز گفتار او
پر از چین چو دیو دژم کرد، رو

سوی تارک شه بیفکند تیغ
سپر کرد شهزاده دست و، دریغ

یکی دست آن ماه در راه دوست
بیاویخت از تیغ دشمن به پوست

بپیچید شهزاده بر خود ز درد
در آغوش شه ناله بنیاد کرد

خروشید کای عم نگه کن ببین
که دستم بیفتاد از تیغ کین

شهنشاه بگریست بر حال او
کشیدش به بر، تنگ و بوسید رو

بگفتش: که جانا شکیب آر پیش
که ایدون روی پیش پاکان خویش

در این بود فرزند شاه نجف
که آمد دمان حرمله پیش صف

خدنگی بر آورد زهر آبدار
که از کوه خارا نمودی گذار

به چرخ اندرش بست و بگشاد شست
گلوگاه شهزاده از وی بخست

از آن تیر جان پیش جانان سپرد
تو ای چرخ شرمی از آن دستبرد

بکشتی چنان کودک شاه را
که مانست در چرخ دین ماه را

شه از مرگ او اندر آمد به خشم
دو رخ را بشویید از آب چشم

بر کشتگانش نهاد و به جنگ
برآهیخت از درد دل تیغ چنگ

به جولان درآمد اگر اسب شاه
ز ماهی پر از ویله شد تا به ماه

شد از تیغ یک زخم آن شهریار
زمین پر دو نیمه ستور و سوار

آمد خبر حسین ز پا اوفتاده است
این حرف از دهان صبا اوفتاده است

بویت چه خوب می‌رسد از دور، گوییا
پیراهنت به دست صبا اوفتاده است

گفتم مگر برادرت آمد به دیدنت
آن شد که دل به هول و ولا اوفتاده است

مانند حرز حلقه زنم دور گردنت
چون حفظ تو به گردن ما اوفتاده است

این نیزه‌ها دهان ترا بوسه می‌زنند
لب‌های تو به دست بلا اوفتاده است

دستان من که هست، مهم نیست ای عزیز
در معرکه سپر به کجا اوفتاده است

از آن سه تیر حرمله یک تیر مانده بود
یک حنجره ز قافله جا اوفتاده است

هنگام دست و پا زدن آفتاب شد
وقت غروب سر زقفا اوفتاده است