دید بالای بلندی ازدحام
صد حرامی، دور یک بیتُ‌الحَرام

حمله‌ور، بر کعبه دید اصحاب فیل
دشتی از نمرود گِرد یک خلیل..

کَعب نی‌ها گِرد کعبه، در طواف
سنگ‌ها دارند قصد اعتکاف..

«دیده‌ای تلفیق خون و خاک را؟
بر زمین افتادن افلاک را؟»

دیده‌ای مرگی بدین حَد، باشُکوه؟
دیده‌ای تکیه دهد بر نیزه کوه؟

دیده‌ای پَرپَر، گُل احساس را؟
دیده‌ای یک یاس و، صد‌ها داس را؟

دیده‌ای صد سنگ و یک آیینه را؟
نُو به نُو، صد کینۀ دیرینه را؟..

ماهتابی با شفق، آمیخته‌ست
خون پیشانی به رویش ریخته‌ست..

زخمه‌ها در پردۀ بیداد بود
یک گلو، صد حنجره فریاد بود
__________________________________
دید بالای بلندی، خواهر‌ است
دست او گه بر فلک، گه بر سر است

درد، در دل بود بر لب آه داشت
یا «رسول‌الله» و «یا الله» داشت..

هر دو تن، گویی دو بی‌جان پیکرند
شاهد جان دادن یکدیگرند

در صدای او، ولی جوهر نبود
جوهر گفتار، با خواهر نبود..

در نگاه خود، پیام صبر داشت
کوه را با استواری وا گذاشت

ای امید من برو اینجا مباش
خود نمک بر زخم‌های من مپاش..

رُو به خیمه رهبری آغاز کن
خار، بَر کَن، راه طفلان باز کن

ماه من، منظومه‌ام را کن رَصَد
بوی آتش بر مشامم می‌رسد..

آسمان در شب، پر از اَنجُم شود
در دل شب، قرص ماهم گم شود

جستجوی خویش را دنبال کن
گر نجُستی، روی در گودال کن..

کودکان ما همه دُر‌دانه‌اند
گِرد شمع داغ‌ها پروانه‌اند

بر سر بیمار من تیمار باش
در کنارش کاروان‌سالار باش..
________________________________
هر چه گفتش چشم بربند از حسین
زینب، امّا دل نمی‌کَند از حسین

داشت یک تن بیمِ جان دو امام
گاه در گودال، دل، گه در خیام

زین طرف، بی‌یار، مانده یک غریب
ز آن طرف، بیمار می‌خواهد طبیب

مرغ دل، گه در حرم، پَر می‌کشید
گه به سوی قتلگه، سر می‌کشید..

بود زینب، مُحرِمِ حجّ وفا
گه به سوی مَروه، گاهی در صفا

زیر پایش دید می‌لرزد زمین
رنگ گردون، همچو روی شرمگین..

آب‌ها، گویی تلاطُم می‌کنند
بادها هم، راه خود گم می‌کنند

جامه گردون در خُم نیلی زند
خود به روی خود، شفق سیلی زند

ز آسمان، خورشید باشد جلوه‌گر
یا که داغی را نهاده بر جگر؟..

رنگ از مهتابِ روی او پرید
بوی پرپر گشتن گُل را شنید

عشق، کوه صبر را از جای کَند
رفت سوی مجمر آتش، سپند

پای از ره ماند، امّا دل دواند
بر زمین چون سایه، خود را می‌کشاند..

با تن بی‌جان، سوی جانانه رفت
شمع، سوسو می‌زد و پروانه رفت..

آمد و دید از عِناد قوم کین
گوشوار عرش، بر روی زمین..

بانگ زد: آیین مهمانی‌ست این؟
کافران! رسم مسلمانی‌ست این؟..

آه ای نفرین بی‌حد، بر شما
نیست آیا یک مسلمان در شما؟

این گلو را مصطفی بوسیده‌ست
صد گُل از گلبرگ رویش چیده‌ست..

دیدۀ او،‌ مشعل اُمّ‌القُرا‌ست
سینۀ او، لوح محفوظ خداست

سرخ بود این گُل، که بر آن رنگ زد؟
کی به یک آیینه، صد‌ها سنگ زد؟

این شَفَق‌رخسار، ماه زینب است
کعبۀ دل، قبله‌گاه زینب است..

از لبش دارد حیات، آب حیات
دست هَستی خواهد از دستش برات..
________________________________
دیده‌ای در پیش چشم خواهری
خنجری و، قاتلی و، حنجری؟..

دیده‌ای روی حریر، الماس را؟
دیده‌ای داسی نبُرّد یاس را؟..

خواهر از این سو و از آن سو، عدو
بود یک خنجر، به روی دو گلو

گر چه او را طاقت دیدن نبود
هم‌چنان‌ وحی،‌ آمد از بالا فرود

لیک با او هاله‌ای از نور بود
چشم خفّاشان به رویش کور بود

از خدای عشق، نیرو می‌گرفت
صبر، زیر بازوی او می‌گرفت

پیکر بی‌جان خود را می‌کشاند
می‌فتاد و عشق او را می‌دواند

تا حسین از عزم او آگاه شد
صحنه بیش از زخم‌ها، جانکاه شد

گفت، ای همسَنگر من خواهرم
ای تو ناموس خدا رُو در حرم..

باز سوی خیمه‌ها پیمود راه
ای قلم برگرد سوی خیمه‌گاه..

بس زبان افصح اینجا لال شد
کسی چه می‌داند چه در گودال شد..

هر قلم اینجا شکسته بهتر‌ است
جز لبان عشق، بسته بهتر‌ است
____________________________________
نِی توان دارد زبان، بر گفتنش
نِی دلی را طاقت بشنفتنش..

آیه‌های عاشقی تفسیر شد
خنجری با حنجری درگیر شد..

باغ را عطر خدا پُر کرده بود
کربلا را دو صدا پر کرده بود

خواهری گفتا: به قربان سرت
بانویی گفتا: بمیرد مادرت

آسمانا، گریه سر کن بر زمین
«سر بریدند آسمان را در زمین»

ای روضه‌روضه داغ تو جان‌سوز، یا حسین
ای داغ تا همیشه جهان‌سوز، یا حسین

با روضۀ تو دم به دم آتش گرفته‌ام
با بیت بیت محتشم آتش گرفته‌ام

«باز این چه شورش است که در خلق عالم است
باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است»

این ماتمی که آتش آن در جهان گرفت
داغی که شعله‌اش به پر قدسیان گرفت

داغی که برد تاب و توان از دل همه
شاید که خوانده با دل بی تاب فاطمه

«ای کشته فتاده به هامون حسین من
ای ماه دست و پا زده در خون حسین من»

بودند دیو و دد همه سیراب و ای دریغ
در خیمه‌های آل عبا تیر بود و تیغ

مهجور مانده است سلیمان کربلا
غوغا به پاست در دل میدان کربلا

نبض زمین و نبض زمان نامرتب است
انگار وقت رفتن خورشید زینب است

محشر شده‌ست در دل اهل حرم به پا
غرق تلاطم است دگر خاک نینوا

حالا حسین آن‌که جهان بی‌قرار اوست
دل از جهان بریده و خود بی‌قرار دوست

او می‌رود که زنده کند خاک مرده را
این خاکیان دل به مذلت سپرده را

او می‌رود قیامت عظمی به‌پا کند
این خاک معصیت‌زده را کربلا کند

لب تشنه می‌رود سوی گودال قتلگاه
خورشید می‌رود که شود روشنای راه

گویا زمان معجزه‌های پیمبری‌ست
اعجاز او ولی همه از جنس دیگری‌ست

معراج اوست از دل گودال قتلگاه
تنها و تشنه، بی‌کس و مظلوم و بی‌سپاه

از خون وضو گرفته و قد قامت الصلات
صف بسته‌اند پشت سرش عرش و کائنات

برپا شده‌ست در دل مقتل نماز او
زیباتر است از همه راز و نیاز او

در سجده از تمام جهان دل بریده است
تنها که نیست؛ لشکر کوفی رسیده است

سرنیزه‌ای برای طواف سر آمده
تیری به استلام لب و حنجر آمده

«انا الیه...» بر لب و... عالم به تاب و تب
چشمش به سوی زینب و... عالم به تاب و تب

وقت نماز سر شده بر روی نیزه‌ها
قد قامت الصلات بخوان خاک کربلا

معراج اوست در دل خون دیدنی شده
قرآن آیه آیه چه بوسیدنی شده

«وَ اَم حَسِبتَ» کار جهان را نظاره کن
خورشید روی نیزه! طلوعی دوباره کن!

برای روضه نشستیم و روضه‌خوان آمد
صداگرفته و غمگین و ناتوان آمد

نشست و گفت سلامٌ علیکَ یا عطشان
سلام حضرت لب تشنه! روضه‌خوان آمد

سلام حضرت شیب الخضیب! مقتل‌ها
نوشته‌اند چه بر روزگارتان آمد

نوشته‌اند مقاتل که ظهر روز دهم
چه روضه‌ها که از این داغ بر زبان آمد

سه سیب را، سه هدف را، سه تیر کافی بود
سه بار حرمله هربار با کمان آمد

نوشته‌اند که شاهی ز صدر زین افتاد
اگر غلط نکنم عرش در فغان آمد

نوشته‌اند مقاتل که عصر عاشورا
بلند مرتبه‌ای خسته، نیمه‌جان آمد

بلند مرتبه شاها! همین که افتادی
بریده باد زبانم ولی سنان آمد

بلند مرتبه شاها! همین که افتادی
به قصد حنجره‌ات شمر همچنان آمد

بلند مرتبه شاها! همین که افتادی
میان هروله زینب دوان دوان آمد

یکی به دشنه تو را زد‌، یکی به نیزه؛ ولی
یکی به قصد تبرک عصا زنان آمد

هنوز داخل گودالی و تنت بر خاک
رسید خولی و در دشت بوی نان آمد..

سرم خاک کف پای حسین است
دلم مجنون صحرای حسین است

بُوَد پرونده‌ام چون برگ گل پاک
در این پرونده امضای حسین است

بهشت ارزانی خوبان عالم
بهشت من تماشای حسین است

به‌وقت مرگ چشمم را نبندید
که چشم من به سیمای حسین است

تمام هستی‌ام باشد دل من
که لبریز از تولاّی حسین است

چراغ از بهر قبر من نیارید
چراغم روی زیبای حسین است

خوش آن صورت که در فردای محشر
بر آن نقش کف پای حسین است

دلی جای خدا باشد که آن دل
پر از نور تجلاّی حسین است

نترسانیدم از روز قیامت
قیامت قدّ و بالای حسین است

ای کاش مردم از تو حاجت می‌گرفتند
از حالت چشمت بشارت می‌گرفتند

باید به‌جای بردن انگشتر از دست
از فیض انگشتت اشارت می‌گرفتند

وقتی‌که قرآن تو را از نی شنیدند
درسی فراتر از تلاوت می‌گرفتند...

باید زِ کام خشک سقای تو در آب
درس وفاداری و غیرت می‌گرفتند

افسوس از آن مردمانی که سرت را
از دست یکدیگر غنیمت می‌گرفتند

ابتدا گریه انتها گریه
می‌کشد آخرش مرا گریه

گریه گریه، همیشه می‌چسبد
در علن گریه در خفا گریه

مدتی هست دائم الاشکم
بی‌صدا گریه، با صدا گریه

(زخمی‌ام التیام می‌خواهم)*
مرهمِ دردِ بی‌دوا گریه

غزل و اشک، یار دیرین‌اند
به غزل می‌دهد صفا گریه

غزل است این؟ بعید میدانم
واژه واژه هجا هجا گریه

آخرش بی بهانه، بی‌علت
می‌رود سمت کربلا گریه
::
حرف گودال شد، چه باید کرد؟
در دوراهی مرگ یا گریه

شاه از روی زین زمین افتاد
شد تمامیِ ماسوا گریه

تا که افتاد، مادرش غش کرد
خواهرش ناله زد وَ ما گریه

چقدر کار شمر طول کشید
از سرِ ظهر تا عشا گریه

می‌کند کندیِ سرِ خنجر
به سری که شد از قفا... گریه

هرروز سر بر زانوی غم گریه کردم
بر اشرف اولاد آدم گریه کرم

در خانه‌ها منبر به منبر روضه خواندم
در کوچه‌ها پرچم به پرچم گریه کردم

من سال‌های سال قبل از خنجر شمر
بر ضرب تیغ ابن ملجم گریه کردم

کوه گناهی را خدا می‌بخشد از مهر
وقتی به‌قدر بال شبنم گریه کردم..

تا نوحه‌خوان دم داد «ای اهل حرم» را
با مشک پاره‌پاره آن دم گریه کردم

بر آن هزار و نهصد و پنجاه زخمش
دیدم فقط اشک است مرهم، گریه کردم..

مقتل نوشت از تشنه‌کامی تار می‌دید
با چشم کوثر، چشم زمزم گریه کردم

هی با لهوفش روضه خواندم، روضه خواندم
هی با مُقَرّم گریه کردم، گریه کردم

فردا که می‌فهمم بهای اشک من چیست
افسوس خواهم خورد که کم گریه کردم

از زمانی که نوشتم آب بابا را درست
خلق شد یک روضه ی کوتاه ؛عاشورا درست

با پدر مادر به هیئت رفتم و از آن زمان
نقطه ی وصل من و تو گشت در آنجا درست

اشک های فاطمه تاثیر خود را کرده بود
از من بی عاطفه میساخت یک شیدا درست

بار بد هستم خودم دارم خجالت میکشم
مثل حر، مثل زهیرت؛ میشوم آیا درست ؟

روضه ی گودال تو سخت است و راحت میکند
از کویر چشم هایم ابرِ باران زا درست

شیخ های شهر  شاهی را به مسلَخ می‌برند  
بحث ِمُلک ری بیاید؛ میشود "فتوا" درست
 
این  جماعت حرف حق را سخت باور میکنند
خطبه میخوانی  و دشمن میکند غوغا درست

"ارباً اِربا" واژه ای که بعد اکبر خلق شد
"یکصد و ده "تکه  شد از آن قد و بالا درست

زخم ِ پیشانی  ِ عباس تو یک مفهوم داشت
گشت آخر ؛عقده های لشکر اعدا درست

سر برید و خنجرش را با لباست  پاک کرد
بی حیا در پیش چشم حضرت زهرا درست

هر کسی دنبال سوغات است از کرب و بلا
موقع تاراج خیمه تازه شد دعوا درست

آه از دروازه ساعات آه از بزم می
کاش کلا ماجرای شام  باشد نادرست

سود خواهد کرد باتو هر که حتی دشمنت
بعد روز واقعه شد قیمتِ سرها درست

یک اشاره از تو دوزخ را گلستان میکند
نامه اعمال من را کن به یک امضا درست
 
من که وقت مرگ  آخر در بغل میگیرمت
عاقبت این آرزویم میشود آقا درست

دلم هوای تو کرده ،کمی حرم لطفاً
تو را به اشک و دعاهای مادرم لطفاً

به من اجازه بده گریه ی کنار ِ ضریح
دوباره قبل ِ اذان تا به صبحدم، لطفاً

چقدر لک زده قلبم برای موکب ها
و چند دانه رطب ، چایِ تازه دم لطفاً

قرار و وعده ی ما ظهر اربعین مولا
بگیر جان مرا پای آن علم لطفاً

هزار بیت نوشتم قبول کن آقا
شبیه شعر پر از سوز محتشم ، لطفاً

به خارهای مُغیلان کربلا میگفت
حَذر کُنید زِ پاهای دخترم لطفاً

کنار پیر ِ جوان مرده محترم باشید
کُنید هلهله کم پیش ِ اکبرم ،لطفاً

کنار علقمه با التماس میگوید
بلند شو همه نیروی لشکرم ،لطفاً

کشید منت آن لشگر خدانشناس
که چند قطره به لبهای اصغرم ،لطفاً

به این شتاب کجا میروید نامردان؟
برای غارتِ خیمه؟ سوی حرم؟ لطفاً ..

به روی سینه ی من با لگد مزن ای شمر
به پیش چشم پر از خون ِ مادرم لطفاً

سر از تنم بِبُر اما لباس هایم را
مرا برهنه مکن پیش خواهرم ، لطفاً

میان نیزه شکسته پیِ برادر بود
بگو:"  اُخَیَّه اِلَیَّه" برادرم! ، لطفاً

به لحن حضرت حیدر عقیله گفت : یزید !!!
مزن برآن لب و دندان محترم، لطفاً

شفیع روز جزا کشتی نجات ِ همه
شفاعتی بنما روز ِ محشرم ،لطفاً

تورا به مادرتان میدهم قسم خیلی
دلم هوای تو کرده کمی حرم لطفاً