مگر آسمان را چراغان نکردیم ؟!

زمین را مگر نورباران نکردیم ؟!

 

مگر کوچه را آب و جارو نکردیم ؟!

شبِ تار را غرقِ شب‌بو نکردیم ؟!

 

مگر شهر را غرقِ شربت نکردیم ؟!

سر کوچه را طاق‌نصرت نکردیم ؟!

 

مگر شاعران از غمش کم سرودند ؟!

قلم‌ها سلاحِ ظهورش نبودند ؟!

 

مگر مرغِ آمین‌مان در قفس بود ؟!

دم ربّناهایمان بی‌نفس بود ؟!

 

مگر العجل‌هایمان دیردَم بود ؟!

سرِ سفره‌ی ندبه‌ها چای، کم بود ؟!

 

مگر صبحِ جمعه سلامش نکردیم ؟!

تهِ هفته‌ها را به نامش نکردیم ؟!

 

چرا یوسف افتاده در چاهِ غیبت ؟!

چرا برنمی‌گردد از راهِ غیبت ؟!

 

چرا روز موعود، تاخیر دارد ؟!

کجای عمل‌هایمان گیر دارد ؟!

 

جوابِ چراهایمان هم سوال است

مگر آرزوی وصالش محال است ؟!

 

نگو آرزویش محال است، هرگز !

نگو دیدنش در خیال است، هرگز !

 

زمانش بیاید؛ همین جمعه شاید

اگر حرف‌مان حرف باشد می‌آید مگر آسمان را چراغان نکردیم ؟!

زمین را مگر نورباران نکردیم ؟!

 

مگر کوچه را آب و جارو نکردیم ؟!

شبِ تار را غرقِ شب‌بو نکردیم ؟!

 

مگر شهر را غرقِ شربت نکردیم ؟!

سر کوچه را طاق‌نصرت نکردیم ؟!

 

مگر شاعران از غمش کم سرودند ؟!

قلم‌ها سلاحِ ظهورش نبودند ؟!

 

مگر مرغِ آمین‌مان در قفس بود ؟!

دم ربّناهایمان بی‌نفس بود ؟!

 

مگر العجل‌هایمان دیردَم بود ؟!

سرِ سفره‌ی ندبه‌ها چای، کم بود ؟!

 

مگر صبحِ جمعه سلامش نکردیم ؟!

تهِ هفته‌ها را به نامش نکردیم ؟!

 

چرا یوسف افتاده در چاهِ غیبت ؟!

چرا برنمی‌گردد از راهِ غیبت ؟!

 

چرا روز موعود، تاخیر دارد ؟!

کجای عمل‌هایمان گیر دارد ؟!

 

جوابِ چراهایمان هم سوال است

مگر آرزوی وصالش محال است ؟!

 

نگو آرزویش محال است، هرگز !

نگو دیدنش در خیال است، هرگز !

 

زمانش بیاید؛ همین جمعه شاید

اگر حرف‌مان حرف باشد می‌آید 

به خودنماییِ برگی، مگو بهار می‌آید

بهار ماست سواری که از غبار می‌آید

 

قرارهای زمین را به هم زنید که یارم

از آسمان چه به موقع سر قرار می‌آید

 

یقینی است برایم حضور حضرتش آن‌سان

که روز روشنم اکنون به چشم تار می‌آید:

 

درفش عدل علم شد، و زار، کار ستم شد

که برگزیده‌سواری به کارزار می‌آید

 

به چشم، برقِ پر از رعدِ تیغِ حیدرِ کرّار

به گوش، بانگِ چکاچاکِ ذوالفقار می‌آید

 

زمان اگر همه شب باشد، آفتاب شود او

زمین اگر همه صحراست، آبشار می‌آید

 

سپاه دشمن اگر کوه، کاه در نظر او

ز بیم کَرّ و فَرِ او، حقیر و خوار می‌آید

 

اگرچه جنگ کند، جنگ را دمی نپسندد

به کارزار به دستور کردگار می‌آید

 

برای صلح می‌آید، برای شوق می‌آید

برای عشق می‌آید، برای یار می‌آید

 

کسی که بر سر جنگ است با تمام حسودان

کسی که با همهٔ عاشقان کنار می‌آید

 

به دادخواهی از انبوه بی‌گناه یتیمان

به دست‌گیری این کودکان زار می‌آید

 

اگرچه رنج جهان را فراگرفته، همین هم

نشانه‌ای‌ست که پایان انتظار می‌آید

 

به لاله‌ای که برون کرده سر ز برف، نظر کن

قسم به داغ شهیدان، که آن بهار می آید

ای دلشدگان! شاهد مقصود آمد

در پردۀ غیب آن که نهان بود آمد

 

گر بویِ گلِ محمّدی می‌شنوید

محبوب خدا، مهدی موعود آمد

باغیم که رنج‌دیده از پاییزیم

با اشک، نمک به زخم خود می‌ریزیم

 

یک عمر به احترام نامت، این‌بار،

باید که به انتظار تو برخیزیم

شعری به رسم هدیه... سلامی به رسم یاد

روز تولد تو سپردم به دست باد

 

ای باد! راه خانۀ موعودمان کجاست

ای رودهای گمشده! مقصودمان کجاست

 

ای کاش باد بود و غزل بود و جاده‌ها

می‌آمدیم سوی تو ما پا پیاده‌ها

 

می‌آمدیم و عرض ادب، عرض احترام

تبریک عید و گفتن لبیک یا امام...

 

روز تولد تو زمین مهربان‌تر است

خورشید شاد‌تر شده گویا جوان‌تر است

 

کوچه به کوچه زمزمۀ طاق نصرت است

عید است و جمکران تو امشب قیامت است...

 

دورم ولی تو مرحمتت دیر و دور نیست

بودن فقط منوط به شرط حضور نیست

 

مادربزرگ گفت که او، حَیّ و حاضر است

بر حال ما همیشه نگهبان و ناظر است

 

دستش گره‌گشاست، نگاهش گره‌گشاست

یک خنده روی صورت ماهش گره‌گشاست

 

ای دل چرا شکسته و ساکت نشسته‌ای

چیزی بگو که ندبه و آهش گره‌گشاست

 

شعبان کرامت است و شفاعت علی‌الخصوص

ماه تمام نیمۀ ماهش گره‌گشاست

 

شب پشت شب گره به گلوی غزل زده

حلقه به حلقه زلف سیاهش گره‌گشاست

 

حلقه به حلقه در زده تبریک گفته‌ام

نام تو را در این شب تاریک گفته‌ام

 

نام تو روشنایی صبح است و راز عشق

خواندم پس از اذان طلوعت نماز عشق

 

روز تولد است و سلام و ارادتی

دادم به دست باد به شوق زیارتی

خورشید هم در آسمان رؤیت نمی‌شد

دیگر کسی با ماه، هم‌صحبت نمی‌شد

 

چشم ستاره لحظه‌ای سوسو نمی‌زد

رنگین‌کمان در محفلی دعوت نمی‌شد

 

خاک از وجود تیرۀ خود دست می‌شست

باد از سکون خویش بی‌طاقت نمی‌شد

 

آتش مجال شعله‌ور بودن نمی‌یافت

رود از نبود موج ناراحت نمی‌شد

 

غنچه به خواب مرگ می‌رفت و پس از آن

از خلوت خود وارد جَلوَت نمی‌شد

 

ارکان هستی را خدا میزان نمی‌کرد

دار و ندار ما به جز ظلمت نمی‌شد

 

منظومه‌ای در کهکشان باقی نمی‌ماند

اصلا خدا آمادۀ خلقت نمی‌شد

 

این سرنوشت شوم ارکان جهان بود

عالم اگر که صاحب حُجّت نمی‌شد

 

ای کاش در هر محفل اُنسی که داریم

از هیچ‌کس غیر از شما صحبت نمی‌شد

آن روز هرچند آخرین روز جهان باشد

باید شروع فصل خوب داستان باشد

 

روزی که پیدا می‌شود خورشید پشت ابر

باید که بارانی‌ترین روز جهان باشد

 

مردی که ده قرن است با عشق و عطش زنده‌ست

باید نه خیلی پیر نه خیلی جوان باشد

 

با خود تصور می‌کنم گاهی نگاهش را

چشمی که بی‌اندازه باید مهربان باشد

 

یک روز می‌آید که این‌ها خواب و رؤیا نیست

و خوش به حال هر کسی که آن زمان باشد

 

بی‌بی که جان می‌داد بالا را نشان می‌داد

شاید خبرهای خوشی در آسمان باشد

 

بی‌بی که پای دار هی این آخری می‌گفت

این آخرین قالیچه نذر جمکران باشد...

آئینه طلعتی که فروغ سپیده است

با خود هزار جلوه ی نور آفریده است

 

با شوق دیدن رخ آن آفتاب حسن

خورشید سربرهنه زمشرق دویده است

 

 

با رویش وشکفتن آن گلبن امید

عطر خوش بهار به جان ها رسیده است

 

اکنون خبرکنید مریدان عشق را

کز گلشن مراد، نسیمی وزیده است

 

دیگرمخوان حدیث شب انتظار را

خورشید آسمان هدایت دمیده است

 

او شاهکار خلقت و نقش آفرین دهر

نقشی دگر زروی محمد کشیده است

 

با شوق سرنهادن برآستان او

تا سامرا کبوتر دل ها پریده است

 

آشفته گشته خواب خوش دشمنان از او

با آن که کودک است وبه مهد آرمیده است

 

خواندند ان یکادبرایش فرشتگان

طاووس جنت است که جبریل دیده است

 

صدتور نقره در ره او فرش کرده است

ماهی که وصف چهره ی او را شنیده است

 

ایام انتظار گل نرگس است وباز

دل ها به شوق وصل جمالش طپیده است

 

پرچم فراز عدل وامان است وکردگار

او را به پاس عدل وشرف برگزیده است

 

 

ای دل بخوان دعای فرج را،کزاین دعا

عطرظهورمهدی زهرا چکیده است

 

با او خرابه هاشود آباد درجهان

ایمان به این کلام «وفایی» عقیده است

از کرانِ بی کران ها جلوه ی مطلق رسید

وارث شیر دلیر خیبر و خندق رسید

فاتح دل های عاشق صاحب بیرق رسید

شرح آیات خدا مصداق جاءالحق رسید

 

شوره زار دیده ی ما لایق باران شده

بیشتر یاد توام چون نیمه ی شعبان شده!

 

گرمی خورشید دل ها ماه مجلس آمده

تکیه گاه عاشق ناچیز مفلِس آمده

هر دل غمدیده ای را یار و مونس آمده

یاس زهرا س بر سر دستان نرجس آمده

 

هر چه غم از عالم و آدم فراری می شود

نام او را می برم دنیا بهاری می شود

 

 

می برد دل های ما را شور شیدایی او

می دهد حاجات ما را لطف زهرایی او

بی نیازم از همه با رزق مولایی او

زنده گشتم با نفس های مسیحایی او

 

یابن زهرا س یابن طاها یابن یاسین آمده

دردهای شیعیان را نور تسکین آمده

 

تا تبسم می کند احساس پیدا می شود

در هوایش حسّ و حالی خاص پیدا می شود

از کلامش عطر ناب یاس پیدا می شود

در نگاهش غیرت عبّاس پیدا می شود

 

نور چشمان علی بن ابی طالب تویی

ای امام منتظَر؛ حاضرترین غائب تویی

 

خاکسارم با نگاهت آسمانی می شوم

هر سحر سفره نشین مهربانی می شوم

شب به شب مهمان بزم همزبانی می شوم

تو مرا می خوانی و من جمکرانی می شوم

 

مایه ی آزادی این ناله ی در حَصرِ من

دم به دم می خوانَمَت ای سوره ی والعصر من

 

بشنو از نی از غم دوری شکایت می کند

در غروب عاشقی گریه برایت می کند

می رسی و آه ؛آوینی حکایت می کند

جمعه ای فتح نهایی را روایت می کند

 

می رسی و می شود ذکر لبانت بیشمار

لافتی الّا علی لا سیف الّا ذوالفقار

 

علّت سرمستی دل های ما جام علی ست

هر کسی چشم انتظار توست همگام علی ست

پرچم تو پرچم تشخیص اسلام علی ست

جشن میلاد تو روز بردن نام علی ست

 

یادگار کربلا از راه می آیی عزیز

با تمام شهدا از راه می آیی عزیز

 

 

ذکر دنیا ذکر عقبا یالثارات الحسین 

ناله ی عشّاق زهرا س یالثارات الحسین 

کربلا می خوانَد این را یالثارات الحسین 

می رسی با یا علی با یا لثارات الحسین 

 

مرهم زخم فراق سینه ی ما می رسی

ای امید آخر آدینه ی ما می رسی

 

خسته ام از ندبه های غمگسار جمعه ها

این دل غمدیده ی ما بی قرار جمعه ها

هر که را دیدم شده لحظه شمار جمعه ها

پیر کرده عاشقت را انتظار جمعه ها

 

ناله ام ؛ حرفم ؛ سکوتم یا اباصالح بیا

التماس هر قنوتم یا اباصالح  بیا

عیدمان آغاز شد، آمد بهارِ واقعی

دل به آرامش رسید از این قرارِ واقعی

 

ماه رؤیت شد در آغوش امام عسکری

دل شد امشب صاحبِ دلدار و یارِ واقعی

 

 

پر شد از عطر گل نرگس تمام سامرا

تا به دنیا آمد آن امیدوارِ واقعی

 

ناامید از من نشد، بخشید و با لبخند گفت

میشود یکروز آخر افتخارِ واقعی

 

حیفِ قلبم را که بسپارم به دست این و آن

شد أباصالح برای من نگارِ واقعی

 

نیمۂ شعبان رسید و وای بر من! برنگشت...

اسم و رسمم باز هم شد شرمسارِ واقعی

 

جشن میلادش کنار کعبه میشد دیدنی  

انتظارم بود اگر یک انتظارِ واقعی

 

 

توبه هایم با دعای عهد بالا میرود

میدهم جان پایِ این قول و قرارِ واقعی

 

عاقبت می آید و واللهْ دارد لذتی

در کنارش زندگی در روزگارِ واقعی!

وقتی که در دنیا ستم مرسوم باشد

وقتی عدالت گنگ و نامفهوم باشد

 

وقتی ظهور از چشم‌ مردم دور مانده

وقتی نفس آلوده و‌ مسموم باشد

 

وقتی کسی چشم انتظاری را بلد نیست

وقتی بشر از عاشقی محروم باشد

 

حق می‌دهم در خانه‌ی تاریخ، یک زن

آوازه‌اش پنهان و نامعلوم باشد

 

حق می‌دهم چونانکه زهرا بود مظلوم

میراث‌دار فاطمه، مظلوم باشد

 

اما خدا می‌خواست از میراث مریم

نام زنی در دفترش مرقوم باشد

 

اما خدا می‌خواست از زن‌های تاریخ

با نام نرجس، دفترش مختوم باشد

 

زهرا عروسش را خودش بر می‌گزیند

حتی اگر شهزاده‌ای از روم باشد

 

باید به چشم حضرت زهرا بیاید

در خانه‌ی حیدر چنین‌ مرسوم باشد

 

تأثیر یُذهب، عنکمُ الرجس است و قطعاً

نرجس زنی پاکیزه و معصوم باشد

 

اوصاف او را در کُتب کمتر نوشتند

تاریخ باید تا ابد محکوم باشد

 

فرزند او - موعود - پنهان مانده، باید

او نیز چون فرزند خود مکتوم باشد

 

فرزند او یک روز می‌آید سرانجام

روی لبش آن‌روز یا قیّوم باشد

 

آن‌روز، آری دوستانش شادمانند

آن‌روز، آری دشمنش مغموم باشد

دل رمیده حوالی آستانه‌ی اوست

تمام دلخوشی‌ام جشن شادیانه‌ی اوست

ترانه‌ی لب من از غزل ترانه‌ی اوست

"رواق منظر چشم من آشیانه‌ی اوست "

 

"اگر چه عرض هنر پیش یار بی ادبی‌ست

زبان خموش و لیکن دهان پر از عربی‌ست "

 

ستاره‌های درخشان، به جلوه آمده‌اند 

شبیه ماهِ فروزان، به جلوه آمده‌اند

بسانِ یوسف کنعان، به جلوه آمده‌اند

"اگر چه حُسن‌فروشان به جلوه آمده‌اند"

 

" کسی به حُسن و ملاحت، به یار ما نرسد 

به دلپذیری نقش نگار ما نرسد"

 

پیمبران اولوالعزم، بی گمان جمع‌اند

کنار اهل زمین، اهل آسمان جمع‌اند

به شوق آمدن صاحب الزمان جمع‌اند

"حضور خلوت اُنس است و دوستان جمع‌اند"

 

"وان یکاد بخوانید و در فراز کنید

معاشران! گره از زلف یار باز کنید"

 

برای عرض ارادت به ساحت نرگس 

رسیده حضرت مریم به خدمت نرگس

عزیز عسکری و جان حضرت نرگس 

نظر به چهره‌ی ماهش عبادت نرگس

 

حَسن جمال و حَسن سیرت و حَسن سکنات

به شادی دل مهدی و مادرش #صلوات

 

وقار و شأنِ سلیمان، شرافت یعقوب

نگاه رحمت نوح و تحمل ایّوب

مِلاحت و نفَس و حُسن یوسف محبوب

شمیم ناب مسیح از شمال تا به جنوب

 

تمام نور محمد به چهره اش پیداست

چکیده‌ای ز تمام پیمبران خداست

 

شبیه پرچم در حالِ اهتزاز آمد 

امیر مُطلَقِ از خَلق بی نیاز آمد

علی و جعفر طیار و حمزه باز آمد

قسم به تیغ دو دم، فارس الحجاز آمد

 

ز نسل احمد مختار و رونوشت علی‌ست

سرشتِ مهدی کرار از سرشت علی‌ست

 

نگاه مرحمتش خلق را کفاف کند

به خوبی‌اش همه‌ی شهر اعتراف کند

به زیر سایه‌ی الطافش اعتکاف کند

میان عرش، مَلَک دور او طواف کند

 

همیشه از سر دلتنگی‌اند محتاجش

فرشته‌ها همه چشم انتظار معراجش

 

قلم برای سرودن دوباره گرم وضوست

سرودن از پسر فاطمه همیشه نکوست

"سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

که هر چه بر سر ما می‌رود ارادت اوست"

 

دمی که صحبت یار است، صحبت از "من" نیست

سرور شیعه که تنها به ریسه بستن نیست

 

خدا کند که بیابم نشانِ مهدی را

نشان دهم به همه دوستانِ مهدی را

به عالمی ندهم قُرص نان مهدی را

دوباره زنده کنم گفتمانِ مهدی را 

 

ز جور جعفر کذاب‌هایمان فریاد

که سال‌های پیاپی ظهور عقب افتاد

 

نگاه روشن و بیدارمان عوض نشود

بیان محکم گفتارمان عوض نشود

مسیر و موضع و کردارمان عوض نشود

نظام و نحوه‌ی پیکارمان عوض نشود

 

به غیر میل شهادت نبوده در دل‌مان

مسیر ماست مسیر امام راحل‌مان

 

قسم به کرببلا، "حریّت" فروشی نیست 

"وفا و غیرت و انسانیت" فروشی نیست

"ولایت و شرف و امنیت" فروشی نیست

به خونْ نوشته شد: این مملکت فروشی نیست

 

هنوز مشی شهیدان‌مان به خاطر هست

بقای نهضت ایران، گران تمام شده‌ست  

 

یگانه منجی عالم که حق ضمیمه‌ی اوست

و شیعه تشنه‌ی یک نَظرَةً رَحیمه‌ی اوست

وجبْ وجبْ وطن ما هماره بیمه‌ی اوست

زمانه منتظر دولت کریمه‌ی اوست 

 

گره‌گشایی در مشکلات با مهدی‌ست

نوای شیعه‌ی مظلوم، ذکر یا مهدی‌ست

عشق رختی‌ست که بر قامت جان دوخته‌ایم

این متاعی‌ست که جان داده و نفروخته‌ایم

ترس از فقر و نداری دو جهان در ما نیست

عشق رزقی‌ست که تا آخرت اندوخته‌ایم

عشق مشقی‌ست که هرشب بنویسیم علی

عشق درسی‌ست کز آن زیستن آموخته‌ایم

عشق یعنی علی و آل علی؛ دیگر هیچ

شعله‌ی هستی از این عشق بر افروخته‌ایم

یازده بار علی بعد علی آمده است

یازده مرتبه از عشق علی سوخته‌ایم

 

گرچه در هردوجهان عشق به معنای علی‌ست

آخرین عشق از این سلسله لیلای علی‌ست

 

او همانی‌ست که جا در دل ایمان دارد

عاشق عاقل و دیوانه فراوان دارد

او همانی‌ست که از آل علی دل برده

جان زهراست که جا در دل جانان دارد

گرکه شانه بکشد سیل بَلاکش ریزد

سر هر زلف خمش، حلقه‌ی رندان دارد

هر که رفته به تماشای نگاهش گفته

جای چشمش به خدا مصحف قرآن دارد

او همانی‌ست که هر چند ندیدند او را

یک جهان آن قد و بالاش مسلمان دارد

 

خبرِ آمدنت را که ملائک دادند

همه از شوق تو بر سجده‌ی شکر افتادند

 

خبر آمد گل بی خار به دنیا آمد

عاشقان! حضرت دلدار به دنیا آمد

کُلُّهم نور نبی‌اند پسرهای علی

آخرین احمد مختار به دنیا آمد

یازده زاده‌ی زهرا همه شیرند و کنون

آخرین حیدر کرار به دنیا آمد

گرحسین بن علی سبط نبی شیرین است

او حسینی‌ست که نُه بار به دنیا آمد

سیزده کعبه به دور سر او می‌گردند

نقطه‌ی مرکز پرگار به دنیا آمد

 

اینکه از عشق رخش، عشق به فریاد آمد

مهدی ماست که با حُسن خداداد آمد

 

عطر نرگس شدی و نیست از این بو خوش‌تر 

حلقه‌ی دام بلا نیست از این مو خوش‌تر 

سوی چشمان شما کعبه به پا کرده نماز

قبله‌ای نیست به والله از این سو خوش‌تر 

نه غلط گفته هر آنکس که بهشتت گفته

کِی بهشت است به اندازه‌ی این رو خوش‌تر 

گر که دیوان غزل مدح تو گوید نشود

از دوبیتی که نوشتی به دو ابرو خوش‌تر 

روی لب‌های تو انگار سلیل است روان

هست از آب بقا، کوثرِ این جو خوش‌تر 

 

جان فدای لب تو باد که در دیده‌ی مست

چمن آرای جهان خوش‌تر از این غنچه نبست

 

نَقل کردند که تو هیبت طاها داری

نَقل کردند که تو عصمت زهرا داری

بی گمان پشت ندارد زره‌ات چون حیدر

نَقل کردند که تو قدرت مولا داری

دشمنت هر که شود، قبر خودش را کنده

همه جا پُر شده که دیده‌ی سقا داری

گر رجزخوان بشوی، اهل زمین می‌لرزند

این نشانی‌ست که از اکبر لیلا داری

تو خودت یک تنِ یک کرببلایی آقا 

این مرامی‌ست که از زینب کبری داری

 

ای گل سر سبد عرشِ خدا! یا مولا

جان زهرا قسمت می‌دهم آقا که بیا 

وقتی مساجد تشنۀ یک ختم قرآنند

در گیر و داری که خیابان‌ها چراغانند

 

وقتی برای بستۀ درها کلیدی نیست

وقتی تمام قفل‌ها سر در گریبانند

 

می‌آیی و «اِنّا فَتَحنا» روی لب داری

یعنی برایت کارهای سخت آسانند

 

ارباب‌ها و خواب‌های بر پر قوشان

از چند شب قبل از ظهور تو پریشانند

 

احوالشان آن لحظه باید دیدنی باشد 

وقتی مُعبّرها تو را «منصور» می‌خوانند 

 

می‌آیی و یک عده بر خود سخت می‌لرزند

می‌آیی و یک عده قَدرت را نمی‌دانند

 

من در خیابان‌هایمان گَز می‌کنم نذرت! 

وقتی تمام چشم‌ها دنبال مهمانند

جان آمده است، روح جهان آمده است‌

از سوی خدا، سرنهان آمده است

 

شد نیمه ی شعبان،آمده دنیا شه خوبان

سامرا شده بسی روشن، ز وجود این مه تابان

 

***مولا اباصالح، بیا بیابیاگل نرگس

بیابیابیاگل نرگس

بیابیابیاگل نرگس

 

مولا عسکری،شده صاحبِ پسری

نرجس به بغل، دارد چه زیبا قمری

 

درعالم بالا، جشن بزرگی شده برپا

قنداقه او شده مهمان، کل ملائک به تماشا

 

***مولا اباصالح، بیا بیابیاگل نرگس

بیابیابیاگل نرگس

بیابیابیاگل نرگس

 

نور ازلی، پسر زهرا وعلی

آمد که کند، دین خدا را عملی

 

عالم شده خندان، چون آمده مظهر ایمان

آمده تا بهر خلایق، اجرا کند وعده قرآن

 

***مولا اباصالح، بیا بیابیاگل نرگس

بیابیابیاگل نرگس

بیابیابیاگل نرگس

 

عید آمده است، روز سعید آمده است

رحمت زخدا، ما را نوید آمده است

 

در نیمه ی شعبان، زیبا شود کوی وخیابان

دلها تپد بهر ظهور،آن مصلح خلق مسلمان

 

***مولا اباصالح، بیا بیابیاگل نرگس

بیابیابیاگل نرگس

بیابیابیاگل نرگس

اومد، گل باغ آرزوها مهدی

میده دنیامون صفا مهدی

 

حجت آخر خدا مهدی

یا مهدی، یامهدی

 

***مولا، اباصالح ابا صالح مهدی

ابا صالح ابا صالح مهدی

ابا صالح ابا صالح مهدی

یا مهدی یا مهدی

 

شعبان، نیمه شد وگل نرگس واشد

معطر از بوی او دنیا شد

 

علت امیدِ به فردا شد

فردا شد، فردا شد

 

***مولا، اباصالح ابا صالح مهدی

ابا صالح ابا صالح مهدی

ابا صالح ابا صالح مهدی

یا مهدی یا مهدی

 

عرش، خدا براش شده چراغونی

قنداقش اومده به مهمونی

 

همه میگن به به عجب جونی

عجب جونی عجب جونی

 

***مولا، اباصالح ابا صالح مهدی

ابا صالح ابا صالح مهدی

ابا صالح ابا صالح مهدی

یا مهدی یا مهدی

 

به به، ماه سامرا چه درخشونه

آنا بقیه ا... میخونه

 

لبای عسکری چه خندونه

خندونه، خندونه

 

***مولا، اباصالح ابا صالح مهدی

ابا صالح ابا صالح مهدی

ابا صالح ابا صالح مهدی

یا مهدی یا مهدی

 

به به، امشب ذخیره ی خدا اومد

موعود آل مصطفی اومد

 

فرمانده کل قوا اومد

خوش اومد،، خوش اومد

 

***مولا، اباصالح ابا صالح مهدی

ابا صالح ابا صالح مهدی

ابا صالح ابا صالح مهدی

یا مهدی یا مهدی

پا به پای دل شیدای خودم

میذارم گل روی دستای خودم

قمر نیمه ی شعبان که رسید

رسیدم خدمت آقای خودم

 

سحر سامرا

پیچیده این ندا

رو لبا زمزمه، مولا مولا

 

قمر آسمون

ثمر آقامون

پسر فاطمه، اومد از راه

 

همه دنبال فرصت

واسه عرض ارادت

دل ما هم دخیل گهواره

 

همه دارن میخونن

همه اینو میدونن

وارث عباس علمداره

 

یه سبد لبریز از عطر بهار

خالصانه می برم محضر یار

یار من صاحب یک قلب رئوف

یار من صاحب تیغ ذوالفقار

 

شب غم سر اومد

ماه نو دراومد

خبر خوش میاد از سامرا

 

شب قدر همه

میخونه فاطمه

به قد و قامتت ماشاءالله

 

عود و عنبر بیارید

می کوثر بیارید

آقای ما بقیه الزهراست

 

آره محشر رسیده

خود حیدر رسیده

رجزش مثل اکبر لیلاست

 

شب مستی شده و باده میخوام

برا امشب یه دل ساده میخوام

منی که یه نوکر بن نوکرم

یه آقا و یه آقازاده میخوام

 

همه عرش برین

میرسن رو زمین

بارون شوقه و جشن خورشید

 

چراغون شد بهشت

یه ملک می نوشت

جلوات علی بازم تابید

 

صد و ده قل هوالله

به رخ انور شاه

همه مجنون شدند و سرگشته

 

ولی‌اللهِ مطلق

هو حق و مع الحق

آره حیدر دوباره برگشته

بوی مهدی از میان سامرا تا حس شده

دامن نرجس پر از لاله پر از نرگس شده

 

***یااباصالح مدد مولا ابا صالح مدد

 

مهدی آل محمد همچو غنچه وا شده

سامرا عرش برین شد عسکری بابا شده

 

***یااباصالح مدد مولا ابا صالح مدد 

 

مصلح کل آمده دنیا همه غرق شعف

عرض تبریک همه برمرتضی شاه نجف

 

***یااباصالح مدد مولا ابا صالح مدد 

 

کوکب برج حیا آمد ز بیت عسکری

وارث دین نبی با ذوالفقاری حیدری

 

***یااباصالح مدد مولا ابا صالح مدد 

ای نور دل فاطمه مهدی تو کجایی

عالم همگی منتظرت تا تو بیایی

 

***مهدی تو کجایی 

مردم ز جدایی 

 

بی تو همه ی عالم هستی چو خزان است

روی تو زچشم همگان از چه نهان است

 

هر جا نگرم یوسف من از تو نشان است

برگرد گل فاطمه، تورمز بقایی

 

***مهدی تو کجایی 

مردم ز جدایی

 

بی روی تو اشک بصرم گشته روانه 

گیرددل خون گشته ی من ازتو نشانه

 

ما منتظر دیدنت ای در یگانه

آقاز برای فرجت کن تو دعایی

 

***مهدی تو کجایی

مردم ز جدایی

 

گرچه تو میان همه تنها و غریبی 

ای هستی زهرا تو به ما یار و حبیبی

 

بردرد دل شیعه ی حیدر تو طبیبی

برگرد، به دردهمه مهدی تو دوایی

 

***مهدی تو کجایی 

مردم ز جدایی 

 

بنگر تو براین روی سیه، حال خرابم 

از غصه ی هجران تو من در تب و تابم

 

از لطف بده ای گل زهرا تو جوابم

امشب دل ما را بنما کرب وبلایی

 

***مهدی تو کجایی 

مردم ز جدایی 

 

هستی تو گل فاطمه و نور دو عینم 

با چشم دل امشب توی بین الحرمینم

 

گریان عموی تو و نالان حسینم

دارم، زغم جدغریب تو نوایی

 

***مهدی تو کجایی 

مردم ز جدایی

 

تا ناله ی جد تو به گودال شنیدند 

با خنجر و شمشیر سوی گودال دویدند

 

سر از بدن او غریبانه بریدند 

یاد بدن غرق به خون، راس جدایی

 

***مهدی تو کجایی

مردم ز جدایی

 

اگرچه ناله ی او را شنیدند

زجد تو حسین حرمت دریدند

 

به پیش چشم زینب عمه جانت

سر جد غریبت را بریدند

خبر از کعبه می‌پیچد که می‌آید دلیل عشق

که می‌پیچد صدای آخرین پیغام ایل عشق

 

زمین سویش شتابان می‌رود با الرحیل عشق

محبت میشود، نفرت به دستان کفیل عشق

 

***صدایش امتداد صوت حیدر می‌شود آری

جهان لبریز از الله اکبر می‌شود آری

 

سپاه عشق را تنهاترین سردار می‌آید

برای فتح خیبر حیدر کرار می‌آید

 

و با قدرت برای آخرین پیکار می‌آید

که مصداق اشدا علی الکفار می‌آید

 

***عنان کار را از حاکمان پست می‌گیرد

همین‌که ذوالفقار حیدری در دست می‌گیرد

 

دوباره قصه‌ی بدر و جمل تکرار خواهد شد

جهان روی سر هر ظالمی آوار خواهد شد

 

زمین از خواب غفلت عاقبت بیدار خواهد شد

زمان ، مات فروپاشی استکبار خواهد شد

 

***زمین می‌بیند آخر آن امام مهربانی را

که میکوبد در عالم پرچم صلح جهانی را

 

صدای مبهم شیپورهای جنگ می‌آید

دوباره عمرعاص فتنه با نیرنگ می‌آید

 

در این پیکار دشمن با هزاران رنگ می‌آید

به سمت آینه دارد سپاه سنگ می‌آید

 

***برای جنگ ترکیبی بگو آیا سپر داری؟

تو سرگرمی به دنیا از امام خود خبر داری؟

 

بلی روز ظهور وعده‌ی انجیل نزدیک است

عذاب دردناک لشگر سجیل نزدیک است

 

افول سلطه‌ی دیرینه‌ی قابیل نزدیک است

سقوط پرچم ننگین اسراییل نزدیک است

 

***امام عصر به خون‌خواهی طالوت می‌آید

زمان انتقام از جبت والطاغوت می‌آید

 

سکوت شیعه بعد از سال‌ها فریاد خواهد شد

می‌آید آن‌که زهرا با ظهورش شاد خواهد شد

 

که با دستان او صحن بقیع آباد خواهد شد

و از چنگال صهیون قدس هم آزاد خواهد شد

 

***نوید روزهای بهتری از راه می‌آید

به شب‌های جهان خورشید آل الله می‌آید

 

بیابان‌ها گلستان می‌شود وقتی میاید او

و پایان زمستان می‌شود وقتی میاید او

 

گدا با شاه هم‌سان می‌شود وقتی میاید او

چنان نعمت فراوان می‌شود وقتی میاید او

 

***که حتی یک نفر هم لنگ نان شب نخواهد بود

و دیگر هیچ‌کس از غصه جان بر لب نخواهد بود

 

دعای جمعه‌های ندبه‌خوانی می رسد از راه

امید ملت صاحب‌زمانی می‌رسد از راه

 

دلیل گریه‌های جمکرانی می‌رسد از راه

و از مکه صدایی آسمانی می‌رسد از راه

 

***که آغاز ظهور وعده‌ی شیرین خوش عهدی‌ست

به‌گوش انتظار شهر گل‌بانگ اناالمهدی‌ست

 

می‌آید آنکه لبخندش شود حلال مشکل‌ها

همان‌کس که به یمن بودنش دل می‌شود دل‌ها

 

به محض دیدنش با شوق می‌گویند سائل‌ها

«الا یا ایهاالساقی ادرکاسا وناولها»

 

***شراب چشم‌هایش عالمی را مست خواهد کرد

حضورش مردمان را یک‌دل و یک‌دست خواهد کرد

 

به پایان می‌رسد غمگین‌ترین چشم‌انتظاری ها

غم شب ناله‌ها و گریه کردن‌ها و زاری ها

 

به سر می‌آید این دل‌مردگی‌ها ، بی‌قراری ها

و غم ها ناله ها شرمندگی‌ها و نداری‌ها

 

***زمین ازعدل لبریز و جهان از صلح مالامال

که حال مردم دنیاست با او احسن الاحوال