باز هم بر دل مظلوم شرر افتاده

باز هم شعلۀ زهری به جگر افتاده

 

اینهمه زجر بر این جسم جوانش ندهید

وسط حجره جواد است به سر افتاده

 

 

دست و پا میزند و هادی خود را خواند

جوهر صوت رسایش ز اثر افتاده

 

آب شد پیکرش از زهر به دادش برسید

به خدا جان امامت به خطر افتاده

 

هلهله نیست جواب نفس آخر او

به چه جرمی گل زهرا  ز نظر افتاده

 

حجت حضرت سبحان به تمسخر انگار

گیر بی حرمتی چند نفر افتاده

 

صاحب عرش الهی ست شده خاک نشین

یاد آشفتگی جدش اگر افتاده...

 

جگر تشنه او ذکر انا العطشان داشت

از دل حجره به گودال گذر افتاده

 

این بدن زیر سم اسب نرفته اما

نظرش بر تن مظلوم  دگر افتاده

 

زیر لب روضه شمشیر و سنان میخواند

یاحسین گوید و با دیدۀ تر افتاده

 

بعد کشتن چه کند با تن بی جان جواد

بر زبان همه یک تازه خبر افتاده

 

اهل کوچه خبر از نعش سر بام دهند

چقدر بر بدنش سایه پر افتاده

 

کربلا روضه اش اما بخدا بر عکس است 

چقدر بر بدنش تیغ و تبر افتاده

 

 

ریختند از همه سو بر تن صد چاک حسین

گذر فاطمه بر نعش پسر افتاده

 

خواهرش آمد و با پیکر بی سر میگفت:

بر تنت نیزه شکسته چقدر افتاده

به تسلای دل فاطمه که صاحب عزاست

شیعه همدرد رضاست

 

هادی از داغ پدر زمزمه اش وا ابتاست

شیعه همدرد رضاست

 

تو امیر کاظمینی و رئوفاً بالعباد

یا ابا الهادی جواد

حضرت مشگل گشا ادرکنی یا باب المراد

یا ابا الهادی جواد

 

تشنه لب از پا فتادی چون غریب کربلا

یا جواد ابن الرضا

 

می زدی در حجرۀ در بسته مادر را صدا

یا جواد ابن الرضا

ارث قبیله است که هرکس جوان تر است

مویش سفید گشته و قدش کمان تر است

 

این بیست و پنج سال که سنی نمی شود

اما بهار عمر شما پر خزان تر است

 

تو مجتبای خانه ی موسی بن جعفری

با همسری که از همه نامهربان تر است

 

زهری کشنده بود و لبت را سیاه کرد

زهری که چوب نیست ولی خیزران تر است...

در کوچه بود جسم امام جوان، جواد؟

یا بام، شاخه بود و گُلش بر زمین فتاد

 

ملعون دهر، داد به معصوم عصر، زهر

بس اُمّ‌فَضل داشت به اِبن‌الرّضا عِناد

 

این جسم سبز بوی گل سرخ می‌دهد

دست که داد دسته‌گل فاطمی به باد؟

 

شد کوچه‌های شهر پر از عطر و بوی گل

گویی فتاده باغ گلی روی دوش باد

 

گه نام باب برد و گهی آب آب کرد

لب‌تشنه داد جان و جوابش کسی نداد

 

 

آن کس که اَنفُس از نَفس او نَفس گرفت

زد همچنان نفس نفس و از نفس فتاد

کبوترانه نگاهش به سمت بالا بود

سفر براى دل خسته اش مهیا بود

 

کبوترى که فقط شوق پرکشیدن داشت

میان خانه خود هم غریب و تنها بود

 

 

خزان ،کنار نفس هاى او قدم مى زد

بهار، گمشده در چشم هاى دریا بود

 

چه حس و حال عجیبى دوباره باران داشت

که سوز حنجره از ناله اش هویدا بود

 

نماز غربت خود را شکسته برپا کرد

 اگرچه یک دلِ سیر آشناى غم ها بود

 

در آن فضاى نفس گیر بى وفایى ها

که انعکاس صدایش به حجره پیدا بود-

 

 

مراد اهل نظر ،لحظه هاى آخر را

میان بستر خود بى قرارِ زهرا بود

 

چراغ عاطفه با موج اشک روشن شد

نگاه ماه نهم ،سمت عرش اعلى بود

دوباره حُجرۀ دربسته، باز کرب و بلا 

دوباره تشنه لب اولاد سیدالشهدا

 

دوباره مار گَزیده، دوباره پاره جگر

خدا! چه میگذرد بر جواد ابنُ رضا

 

چه فرق میکند، انگار حُجره شد گودال

چه فرق میکند اصلاً، مدینه با اینجا

 

بیادِ جسمِ لگدکوب از سُمِ اسبان

گرفت حاجتِ خود را ز روضه ها، آقا

 

تمامِ عمر ز غمهای بی کفن گِریید

شد عاقبت پَرو بالِ کبوتران پیدا

 

چه شد که بالِ کبوتر به کربلا نرسید

رسید نیزه و شمشیر بر تنِ مولا

 

أمان از آن دَمِ رفتن که ساربان آمد

بُرید از بدن انگشتِ زادۀ زهرا

 

چو دید خواهرِ مظلومه جای سالم نیست

گذاشت روی گلویش لبِ مبارک را

 

 

تنِ مقطع الاعضا به خاک صحرا ماند

سرِ بریده به همراهِ زینب کبرا…

 

عزیز فاطمه! برگَرد عمه اَت تنهاست

به داد عمۀ تنها نمیرسی آیا 

عمری گدای صاحب این خانه ماندیم

خود را درون مجلس روضه رساندیم

پا را میان این مجالس باز کردیم

دل را به پایِ روضه و منبر نشاندیم

گاهی بلند از پرده ی دل گریه کردیم

گاهی به زیر لب زیارت نامه خواندیم

 

مشمول الطاف زیادِ اهل بیتیم

گریه کنِ داغ جواد اهل بیتیم

 

شاهِ وفا بود و شریکش بی وفا بود

تنهای تنها حضرت ابن الرضا بود

در خانه غربت داشت باید گفت از این حیث

خیلی شبیهِ به امامِ مجتبی بود

وقتی کنیزان هلهله کردند بی شک

در شام یاد شامیان و عمه ها بود

 

هنگام جان دادن اسیرش کرده این غم

گر چه جوان بوده است پیرش کرده این غم

 

سخت است وقتی خسته و بی جان که باشی

مظلوم بین جمعی از خویشان که باشی

مسموم باشی و تنت در تب بسوزد

دردش دو چندان می شود عطشان که باشی

حالا تجسم کن چه حالی داری آنجا

با یادِ میخ و سینه ای گریان که باشی

 

مادر میان شعله ها میسوخت میسوخت

با روضه اش ابن الرضا میسوخت میسوخت

 

هم گریه حیدر کرده هم زهرا برایت

هم ابتدای کودکی بابا برایت  (1)

هم شیعه ات آنقدر بر تو گریه کرده

قطره به قطره تا شده دریا برایت

هم که خدا دیده تدارک زیر خورشید

یک سایه با  بال کبوترها برایت

 

اما تنِ جدِّ غریبت زیر خورشید

این داغ را باید که از زینب بپرسید

 

 

پشت در بسته عطش بال و پرت سوخت

هم که دلت هم که تمام پیکرت سوخت

چشمان تو سمت خراسان بود انگار

دلها برای آن نگاه آخرت سوخت

تب داشتی فکر مدینه بودی آخر

عالم به ذکر وای مادر مادرت سوخت

 

زهرا به بالین تو آمد با قد خم

بر جسم و جان خسته ات گردید مرهم

 

این چشمها بی اشکها لطفی ندارد

بی گریه بر آل عبا لطفی ندارد

دنیا خدا داند برای لحظه ای هم

بی اهل بیت مصطفی لطفی ندارد

پای تمام روضه ها بودیم اما

بی روضۀ کرببلا لطفی ندارد

 

امشب که غمگینِ جواد ابن الرضاییم

یک بارِ دیگر روضه خوان کربلاییم

 

ای وای از آن وقتی علمدارت نباشد

ای وای اگر غم دست بردارت نباشد

سخت است بین عده ای بیگانه باشی

اما به همراهت کس و کارت نباشد

وقتی که سرها روی نی ها شد نمایان

ای کاش روی نی سرِ یارت نباشد

 

ختم کلامِ منبرِ روضه حسین است

یعنی نمک در آخر روضه حسین است

 

***

 

1. در کتابِ در سوگ آل آلله آیت الله نظری منفرد نقل شده راوی برای تبریک ولادت امام جواد علیه السلام خدمت امام رضا علیه السلام رسید و تهنیت گفت  . امام  گریه کردند . راوی دلیل را جویا شد امام فرمودند که این طفل را در جوانی می کشند و اهل زمین و آسمان بر او گریه خواهند کرد

چشمه ی خشکیده را شب تا سحر پُر می کنند

سفره های اشک ما را پشت در پُر می کنند

 

هرکه هستی، هرچه هستی از کریمان کم نخواه

دست خالی را کریمان، بیشتر پُر می کنند

 

مُشت خاک از کوچه ای ویرانه دستم را گرفت

خاک ها را می خرند و جاش، زر پُر می کنند

 

ما گداها آبروریزیم اما اهل جود

کیسه ی ما را همیشه بی خبر پُر می کنند

 

بارِ مانده بر زمین را روی شانه می کِشند

شهر را با جودشان اهل نظر پُر می کنند

 

سائل باب الجوادم، زائر باب المراد

در حرم کشکول من را بی ضرر پُر می کنند

 

من فدای تشنه ای که زهر خورده جای آب

آنکه در جانش حرامی ها شرر پُر می کنند

 

پیش چشم آن کسی که تشنه خورده بر زمین

از چه آب کاسه ها را اینقدر پُر می کنند

مبارکی تو و خود رزق بی حساب ،جواد

ندیده است شبیه تو را تراب ، جواد

 

برای وارث جود رضا شدن بی شک

نشد به جز تو کس دیگر انتخاب ، جواد

 

مگر به جز تو در این شهر هست خورشیدی

تن تو سوخت چرا زیر آفتاب ، جواد؟

 

سه روز چشم فلک روی بام بیدار است

دیار کفر خودش را زده به خواب ، جواد

 

به زخم های دلت ام فضل می خندد

نمک زده است دلت را کند کباب ، جواد

 

اگر چه کل جهان بر سرت خراب شده است

سرت ندیده به خود مجلس شراب ، جواد

 

هزار شکر که بعد از شهادتت دیگر

نبود صحبتی از معجر و نقاب ، جواد

دوباره قلقله در عرش کبریا افتاد

عزیز فاطمه ابن الرضا ز پا افتاد

 

اگر غلط نکنم این حسینِ دیگر بود

ولی نگفت کسی، زیر دست و پا افتاد

 

ز سوز تشنگی آهسته گفت یاجدّاه

بیا که بر جگرم آتشِ جفا افتاد

 

نه گیرِ شمرِ لعین، گیرِ اُمِ فضل اینبار

به شعله های عطش، حجت خدا افتاد

 

میان هلهله ها، ناله های او گم شد

و ظرف آب ز دست کنیزها افتاد

 

کبوترانِ حرم، خوب سایه گستردند

ولی حسین به گودالِ پر بلا افتاد

 

 

کفن به پیکر بابای خویش، چون پوشاند

نگاهِ هادیِ دین سوی کربلا افتاد

 

نداشت خواهری از غصه اش بمیرد باز

هزار شعله ز داغش بجان ما افتاد

برای کشتن من این شتاب لازم نیست

حیا کنید که بر من عتاب لازم نیست

 

به زهر کینه ی خود، صد بلا بمن دادی

دگر به خنده دلم را عذاب لازم نیست

 

 

شبیه جد غریبم حسین عطشانم

ز کام تشنه ی من، منعِ آب لازم نیست

 

صدای هلهله و رقص و پایکوبی چیست

میان درد دگر التهاب لازم نیست

 

جوادم و ز جوانی ندیده ام خیری

به غیر مرگ به آهم جواب لازم نیست

 

به غیظ این بدن خسته را مبر بر بام

تن نحیف مرا آفتاب لازم نیست

 

چنان حسین به تن، سایبان نمیخواهم

کبوتران حرم را صواب لازم نیست

 

تنش سه روز و دو شب سایبان ندید آری

به غیر نیزه به جسمش حجاب لازم نیست

 

هزار و نهصد و پنجاه زخم بر تن داشت

دگر ز سُمّ ستوران، عِقاب لازم نیست

 

به اشک اهل حرم نیزه دار میخندد

به داغدیده دگر اضطراب لازم نیست

 

سری که نیزه نشین گشت تا چهل منزل

دگر جسارت بزم شراب لازم نیست

 

 

میان سلسله بردند عمه هایم را

به دست دخت سه ساله طناب لازم نیست

 

برای عقده گشودن ز اینهمه غربت

به غیر روضه ی شام خراب لازم نیست

اشک میریزم و رسیده بلا

از غمت حال ِ روضه شد برپا

 

 

جعدۂ ثانی آمد و آخر-

فتنه لاجرعه ریخت زهرش را

 

گُر گرفتی و گوشۂ حجره

دومین مجتبی شدی به خدا

 

آهِ تو بین هلهله گم شد

اثرِ زهر در تو شد پیدا 

 

رفت و کل می کشید أمّ الفضل

بر زمین تا که می کشیدی پا

 

جگرت سوخت و شدی تشنه

بیهوا چنگ میزدی به عبا

 

نفَسَت سرد و إرباً إربا شد

یا علی اکبرِ امام-رضا

 

 

پیکرت روی بام و پای دلم

رفته تا قتلگاهِ کرب و بلا!

آن چار گلدسته دو گنبد صحن زیبایش

آرامشی دارد برایم باز رویایش

 

 

هر شب برای روز بعدش رنج و غم می دید

با درد معنا می گرفت امروز و فردایش

 

دور و برش بودند اما باز بی کس بود

تنهای جمعی در میان جمع تنهایش

 

این مرد بار غم به روی شانه ی خود داشت

مقتول غربت بود او مانند بابایش

 

در انتظار مادر خود بود وقتی که

زهر جفا را داد یار ناشکیبایش

 

کار طلوع زندگی دست غروب افتاد

بالاخره آمد همان روز مبادایش

 

سرو جوانی که به زیر بار غم خم شد

افتاد بر روی زمین آن قدّ رعنایش

 

معنای روضه در کلامش ظهر عاشوراست

دریای اشکی بود هر شب چشم دریایش

 

 

باب النجات ما همان باب الجواد ماست

باب الجوادی که همان باب المراد ماست

چه قدر خوب که کارت به تماشا نکشید

حجره شد بسته و قصه به درازا نکشید

 

 

هلهله، کف، به روی زخم نمک پاشیدن

جگرت سوخت و کارش به مداوا نکشید

 

گرچه نوشیده ای از زهر جفای همسر

گرچه این رَنج تو را هیچکس آقا نکشید

 

کربلا، طشت طلا، شام بلا، کنج تنور

چه قدر خوب که پای تو به هرجا نکشید

 

دست و پا می زنی و دست وَ پا می کوبند

لا اقل هیچکسی بر بدنت پا نکشید

 

تشنه ای گرچه، ولی طفل تو که عطشان نیست

طلب آب نمودی، به تمنا نکشید!

 

می کشیدند تو را روی زمین اما شکر

پنجه ای موی سر دخترکت را نکشید

 

تو جوانی چه کشید آنکه جوانش را داد

خوب شد کار تو به طرح معما نکشید

 

به سر و صورت و ابروی تو سنگی ننشست

بر روی نیزه کسی رأس تو بالا نکشید

 

 

پیرهن داری و در دست تو انگشتر هست

سر عمامه ی تو کار به دعوا نکشید...

تسلای دلِ مظلومِ عالم عالمی دارد

گلوی تشنه کامِ زهر خورده مرهمی دارد

 

برای جرعه آبی دست و پا میزد؟ نه وَاللهِ

بیادِ تشنه ی گودال، در جانش غمی دارد

 

 

صدای العطش با هلهله بدجور دَرهم شد

بمیرم گوشه ی حجره، چه حالِ دَرهمی دارد

 

بخاک اینجا سرش، از پیچ و تابِ زهر افتاده

چنان سَروِ شکسته،،، گوئیا قدّ خَمی دارد 

 

به اُم الفضلِ ملعونه بگو: دست از سرش بردار

شبیهِ مادرش زهرا، جواد عمرِ کمی دارد

 

بزیرِ لب نوا میکرد: من داغِ حسن دارم

که این جور و جفا را این جگر از مَحرمی دارد

 

پیِ دیدارِ هادی "یابُنَیَّ" گفت، تا آمد

بیادِ اکبرِ لیلاست، اشکِ نم نمی دارد

 

ندارد خواهری را در برِ خود گریه کن، اما

به مانند حکیمه دخترِ خود همدمی دارد

 

نه جسمش زیر سمّ اسبها با خاک یکسان شد

نه خنجر بر روی حنجر، نه از خونش یَمی دارد

 

 

ندید آقا، در این مقتل جفای ساربانان را

سلیمانی که بر انگشتِ عصمت خاتمی دارد

 

نه بر نیزه سری دید و نه عریان پیکری بر خاک

نه گِردا گِردِ اهلِ بیتِ خود نامحرمی دارد

هر ناله ای که از دل غم پرورش کشید

آتش دوباره بر جگر مادرش کشید

 

مثل حسن به خانه خود هم غریب بود

هر چه کشید دردِ سر ، از همسرش کشید

 

 

او صورتش به خاک و فقط آه میکشید

این جای آب ، هلهله دور و برش کشید

 

دیگر توان نداشت کمی دست و پا زند

از بسکه تشنگی رمق از پیکرش کشید

 

از قاتلش چقدر تقاضای آب کرد

کارِ غریبی اش به کجا آخرش کشید

 

شکر خدا امام رضا در برش نبود

بر روی خاکِ حجره که بال و پرش کشید

 

دیگر رضا ندید چگونه زروی بام

قاتل به خاکِ کوچه ، تنِ اطهرش کشید

 

اما حسین دید زمین خورد اکبرش

زانو زد و ناله زد و در برش کشید

 

صد بار مُرد و زنده شد مظلوم کربلا

از بس که نیزه از بدن اکبرش کشید

 

یک بار هم دوباره پدر را صدا نکرد

خون هرچه از دهانِ گل پرپرش کشید

 

یک لحظه یاد مادرش افتاد ، چون حسین...

ناچار شد عبا به روی خواهرش کشید

 

در قتلگاه هم به لبش یا بُنَیَّ بود

خنجر ، دمی که شمر روی حنجرش کشید

 

می گفت خدا به دادِ موی دخترم رسد

از پشتِ سر ، شمر که موی سرش کشید

به چشمت میهمان کردی تمامِ عمر، زمزم را

به خاکِ تشنه خواندی آیه‌ی بارانِ نم‌نم را

 

تویی آن کودکی که از سکوتش درس می‌ریزد

دهان وا کن که بشناسند از هر علم، اَعلَم را

 

 

غلام خُرده‌شاگردانِ شاگردان‌تان می‌شد

به دَرسَت می‌فرستادند اگر یحیی‌بن‌اَکثَم را

 

زیادت نه؛ کمت هم از سر عالَم زیادی بود

نمی‌دانند دستان جوادت معنی کم را

 

نمک‌نشناس‌ها انداختند اندازه‌ی جودت

به جان شانه‌‌ات سنگینی یک کوهْ ماتم را

 

به مشتت جمع شد کابوسِ خاکِ چادر مادر

زمین با اشک‌هایت ریخت بر سر؛ خاکِ عالم را

 

قیامِ انتقام از دست‌های کوچکت پا شد

چشاندی بر دهان کوچه‌ چندین مشتِ محکم را

 

تو را با روضه‌های مادرت کشتند، با سَم نه

به کامت ریخت انگورِ اجل با زهر، مرهم را

 

اگر می‌دید امّ‌الفضل، درمانت شهادت بود

به بیمارش نمی‌نوشاند، هرگز مرهمِ سَم را

 

نوای العطش‌های تو گفت اینجا حسینیّه‌ست

کف و دف را بیاندازید، بردارید پرچم را

 

 

زمین در قابِ چشمش آخر ذی‌القعده را می‌دید

نگاه تشنه‌ات یک آسمان ماهِ محرّم را

 

مسافر بودی و پشتِ نگاهت کاسه‌آبی ریخت

نشان می‌داد حالِ رفتنت یک کربلا غم را

یکبارِ دیگر شد جسارت کنج حجره

مزد محبت شد خیانت کنج حجره   

 

شاگردِ جعده کار دستِ شیعه داده

فتنه گری کرده سرایت کنج حجره

 

از زهرِ أمّ الفضلِ ملعون شعله ور شد

قرانِ سرتاسر فضیلت کنج حجره

 

 

خیری ندید از همسری که قاتلش بود

انداخت او را بد به زحمت کنج حجره

 

دور و برش با عشوه ظرفِ آب در دست

کِل می کشید آن بی مروّت کنج حجره

 

لبهایش از فرط عطش از حرکت افتاد

بیتاب شد در اوج غربت کنج حجره

 

دلتنگِ بابا بود... دلتنگِ نگاهش

دلتنگِ قدری عشق و رأفت کنج حجره

 

یخ کرد دستانش، سرش سنگین شد و سخت-

افتاد با پهلو، به صورت کنج حجره

 

بخشنده بود و تا که محکم بر زمین خورد

ویران شد ارکانِ سخاوت کنج حجره

 

 

جان داد در اوج جوانی مثل مادر

میرفت مشتاقِ شهادت کنج حجره

 

با پای دل میرفت گریان سمت کوچه

با داغ مادر داشت خلوت کنج حجره

 

شد قاتلش آتش، لگد، قنفذ ،مغیره

جان داد پایِ این مصیبت کنج حجره!

غریب تر از مجتبی غریبِ زهرا تو

صدای  ناله‌ی  اَمَن یُجیبِ زهرا تو 

 

بمیرم از غمت آقا کسی نداری که

غریب تر از مجتبی کسی نداری که

 

چقدر غرقِ عرق  غرقِ درد  تب داری

میانِ سُرفه جگرپاره رویِ لب داری 

 

به دادِ تو نرسیدند تا صدا نزنی

کسی نبود کنارت که دست و پا نزنی

 

 

صدای بال و پَرِ بسته از قفس نرسد

صدا نزن که صدایت به هیچکس نرسد

 

صدا نزن که نفسهات مختصر نشوند

صدای هلهله‌ها تا که بیشتر نشوند

 

صدای هلهله آمد رضا رضا نکنی

که دست و پا بزنی و خدا خدا نکنی

 

صدا نزن که به دَف می‌زنند در پَسِ در

جوابِ دادِ تو کَف  می‌زنند در پَسِ در 

 

نگو  جوان رضا تشنه‌ای که آبی نیست

بیا نگو جگرت سوخت که جوابی نیست

 

 عجیب زهر بدی بود شعله بر پاکرد

تمامیِ جگرت را  که اِرباًاِربا کرد

 

 کسی نگفت که آبی دهان خشکش را

کسی نگفت که رحمی زبانِ خشکش را

 

به پُشت حُجره کنیزان و همسرش اینجاست

 کسی نگفت نخندید مادرش اینجاست

 

میان حجره پَرَت را کسی نمی‌گیرد

عزیزِ تشنه سرت را کسی نمی‌گیرد

 

 غریب‌تر از مجتبی  نه بستری داری

نه گِرد خویش برادر نه خواهر داری

 

برادری که  به قربان پیکر تو رَوَد

نه خواهری که رسد زود همسر تو رَوَد

 

نه گریه‌کُن که پی‌ات سر به دشت بگذارد 

نه خواهری که برای تو طشت بگذارد

 

میان خنده و دشنام بردنت آقا

کِشان کِشان به رویِ بام بردنت آقا

 

کنار خشکْ لبت ، کاسه های آب اُفتاد

کشان کشان بدنت زیر آفتاب  اُفتاد

 

 

ولی به سویِ تو  خیره  نگاهِ دختر نیست

به روی جسم تو جز سایه‌ی کبوتر نیست

 

هزارشُکر که جسمِ تو نامرتب نیست

 هزارشُکر که بر بام ، جای مَرکب نیست

پشت در با جگری سوخته تب می کردی

دست و پا می زدی و آب طلب می کردی

 

گوشه حجره، عطش فاتحه اش را می خواند

اشک هایت به نظر روضه ی سقا می خواند

 

 

همسرت جعده تباری ست، بمیرم مظلوم!

مَحرم راز دلت کیست!؟ بمیرم مظلوم!

 

زهر تنها کمی از بال و پرت را سوزاند

کف زدن های کنیزان جگرت را سوزاند

 

دردِ این غربت جانسوز مرا خواهد کشت

خون لبهای تو امروز مرا خواهد کشت

 

کهنه داغی به دلِ داغ نشین می ریزند

آب را پیش نگاهت به زمین می ریزند

 

تشنگی، زخم ترک روی سبویت انداخت

ناگهان شمر شد و پنجه به مویت انداخت

 

از لبت، خاک کف حجره تیمم می کرد

ناله ات را وسط هلهله ها گم می کرد

 

 

بر سر بام عجب مرثیه جان فرسا بود

سایه بان بدنت بالِ کبوترها بود

 

اجرت کشتن تان گندم مرغوب نشد

پیکرت در ته گودال لگدکوب نشد