زمانی که به تو داد افتخارِ همنشینی را

خداوندت به نامت کرد امیرالمومنینی را

 

به خود گفت آفرین و گفت، خلقِ دیگران با تو

به دست عشق داد ابزارِ عاشق آفرینی را

 

خودت می‌خواستی اوصافت از جنسِ بشر باشد

وگرنه در تو می‌شد دید، رب‌العالمینی را

 

به جانِ جبرئیل از روحِ خود یک قطره بخشیدی

برایش شرح دادی منسبِ روح‌الامینی را

 

تو با هر خطبه‌ات یک سوره نازل کرده‌ای انگار

کلام‌الله باید گفت، حرفی اینچنینی را

 

«سخاوت» سائلی بود؛ از رکوعت با کرامت شد

«شجاعت» روی خاکِ پای تو مالیده بینی را

 

«امامت» مقصدِ راهِ «نبوت» بود و با نامت

خدا ختمِ به خیرش کرد، ختم‌المرسلینی را

 

تو که روزِ غدیرت پیر کرده کاتبانت را

برای باقی عمرت بیاور صد «امینی» را

 

نمی‌گوییم از شأن تو؛ وقتی منتسب کردند

به بندِ کفش‌هایت منسبِ حبل‌المتینی را

 

برای عرشیان با گنبدت از نور می‌گویی

از آن بالا که می‌بینند، خورشیدِ زمینی را

به خدا آیه ی سوگند، علی است

بهترین اسم خداوند، علی است

ذکر بی مثل و همانند، علی است

آبرومند و برومند، علی است

 

مدح او هرچه کنم بی ادبی است

جانشین خلف شخص نبی است

 

پادشاهی است که محتاج خداست

خال او کعبه ی حجاج خداست

سیب او میوه ی معراج خداست

بعد احمد به سرش تاج خداست

 

نام حیدر به نبی هم مدد است

خطبه ی عید غدیرش سند است

 

با علی غصه در این هستی نیست

مستیِ بی دم او مستی نیست

برو خوش باش! که بن بستی نیست

به روی دست علی دستی نیست

 

بِنِگر بین سما زمزمه را

خنده ی روی لب فاطمه را

مردی که با جان و دلش پیکار می کرد

با ذوالفقارش دشمنان را خوار می کرد

 

وقت سحر که امتی در خواب بودند

پا می شد و سجاده را بیدار می کرد

 

از اینکه شاید یک یتیم امشب گرسنه ست

از احتمالاتش هم استغفار می کرد

 

چون آبروی مومنانش محترم بود

گاهی گناه دیده را انکار می کرد

 

خوبی خود را با امید اینکه روزی

او هم هدایت می شود تکرار می کرد

 

قربان شاهی که به جای باج گیری

نان یتیمان را به دوشش بار می کرد

 

از وصله هایی که نمی چسبید غم داشت

نعلین خود را باز وصله دار می کرد

 

واجب تر از نان شب ما مدح مولاست

کاری که با بدخواه او تمار می کرد

 

احمد به معراج خودش رفت و دو دل بود

با رب خود یا باعلی دیدار می کرد

 

من کنت مولا ی پیمبر علتی داشت

او با پیامش خلق را هشیار می کرد

 

دین با ولایت زنده می ماند که اینقدر

احمد به حیدرخواهی اش اصرار می کرد

خُمار غَمکده‌ ها ساغرِ شعف کم داشت

طنین شادی عُشاق ضرب و دف کم داشت

نشست چهره‌ی دلبندِ عشق در قابی…

برای داشتنش ، عرش ، قوسِ رَف کم داشت

تمام هَست به خط شد زمان اِجلالش

فضای کون و مکان جا برای صف کم داشت

سَرِ کلافِ کلام از اساس گم شده بود

همیشه تیر بیانِ بشر ، هدف کم نداشت

خمیره‌ی خِرَدِ خَلق تازه شکل گرفت

شعورِ ناقص ما خِصلتِ شرف کم داشت

برای فخر‌فروشی به عالم لاهوت

زمین در عمق وجودش فقط نجف کم داشت

خدای کعبه علی را به خانه دعوت کرد

خدا چُنین گوهری را در این صدف کم داشت

اگر شریعت حیدر ، طریقت همه بود

“جهان” به بَطن خودش طفل ناخَلف کم داشت

کسی که منکر عشق علی‌‌ست..، عاقل نیست

پس از مباحثه با او بگو : طرف کم داشت!

 

شروع علم لَدُنّی‌ست عَینِ نام علی

” علی امام من است و منم غلام علی”

 

به نام نامی حیدر به نام شمشیرش

شکست هِیمنه ی کُفر را تدابیرش

کسی که سر به سر ذوالفقار بگذارد

نوشته اند دَرَک را برای تقدیرش

یلی که عَبْدُوَدِ دَهر را زمین کوبید

کشید ظلم زمان را به بندِ زنجیرش

کنار در ، دل خود را به مرتضی داده…

چقَدر قلعه‌ی خیبر شده است درگیرش!

گرفت آیه‌ی تطهیر دامن او را

گرفت خاک نجف را برای تطهیرش

مسیر حرکت خورشید باب میلش نیست…

خدا به میل علی داده است تغییرش

علی‌ست رازِ پسِ پرده ی شب معراج

نبی شناخت صدا را بدون تصویرش

کسی که حضرت عیسی ، مسیح گفته به او

کسی که خضرِ پیمبر صدا زده پیرش

خدا به دست یدالله داده کوثر را

علی اجازه گرفته برای تکثیرش

امیر عالم و آدم غذای سیر نخورد…

غم مَعیشت ما کرده از جهان سیرش

به شوق دیدن لبخند او یتیم شدیم

طمع نداشت دل ما به کاسه‌ی شیرش

شفیعِ محشرِ ایتامِ مرتضیٰ ، زهراست

خدا کند که نباشیم دست و پاگیرش

 

کنار جلوه‌ی خورشید ، ماه هم داریم

علی و فاطمه داریم ما ، چه کم داریم!

 

علی رسید ، نبی دید یار یعنی چه

حریم آینه را پرده‌دار یعنی چه

دُکان کاسبی اهل زُهد تخته شده است

به وقت مدح علی کسب و کار یعنی چه؟!

زمان حمله‌ی حیدر به قلب لشکر کفر

نگاه‌ کن که بفهمی فرار یعنی چه

یکی زده است ، دو تا جسم بی سر افتادند

خودت محاسبه کن ذوالفقار یعنی چه

علی‌ کنار نبی ماند و آن دو در رفتند

که شاهد است اُحُد ، یار غار یعنی چه!

قسم به مومن آل قریش ابوطالب

حرامزاده چه داند تبار یعنی چه

تمام حیثیت مأذنه ، اذان علی‌ست

بلال شرح دهد اعتبار یعنی چه

کشیده است مرا جذبه‌ی ضریح پدر

به جبر تن بدهم ، اختیار یعنی چه!

نجف به هجده ذِی‌الْحَجّه خوب ثابت کرد

طواف حضرت پروردگار یعنی چه

 

نگفته ایم خداوند ما علی ست..،ولی

شبیه ذات خداوند کیست؟! شخص علی!

 

مقام چشمه‌ی او را کویر می فهمد

لباس کهنه ی او را حریر می فهمد

بزرگ مکتب ما عشق تاج و تخت نداشت

بزرگ مکتب ما را حصیر می فهمد

علی غنی است ولی فقر را بغل کرده…

فقیر را چه کسی جز فقیر می فهمد!

شبیه کارگران چاه آب می کنده

خطوط دست علی را اَجیر می فهمد

زره به پشت نمی بست حیدر کرار

شجاعت علوی را ، دلیر می فهمد

شگرد رزم علی را حسن مسلط شد

چه زود معرکه را بچّه‌شیر می فهمد

کسی به زور غلام علی نمی گردید

گذشت کردن او را اسیر ، می فهمد

نماز بود که هوش از سر علی می بُرد

کجا قیام علی دردِ تیر می فهمد!

نبی به آینه ی خود ، علی ، نگاه انداخت

امیر بودن او را امیر می فهمد

همیشه دستِ یدالله دستِ بالا بود…

حقیقتی که جهان در غدیر می فهمد

بدون عدل علی ، کار عالمی زار است

ولی چه فایده ، این قوم دیر می فهمد

 

پس از رسول ، علی در حریق غم‌ها سوخت

چه خوب شد که پیمبر ندید ، زهرا …

من رسول خدای قهارم

که برای همه خبر دارم

هر کسی را اگر بدهکارم

غضبش را به جان خریدارم

 

الغرض، این پیام من باشد

گوشتان بر کلام من باشد

 

سبب خلقتم علی جان است

علت،علتم علی جان است

جلوت و خلوتم علی جان است

همه ی شوکتم علی جان است

 

علی این مرد عالی اعلا

که مرا ، هم…اخی،وصی،آقا

 

همه جا این کلام تان باشد

بعد من او امام تان باشد

همه دنیا به کام تان باشد

بی علی شد حرام تان باشد

 

هرکسی سر به راه او باشد

همه جا در پناه او باشد

 

با علی هرکه بوده پاینده ست

بی علی هرکه بوده شرمنده ست

با علی در نیفت کوبنده ست

که جهنم عجیب سوزنده ست

 

من علی را امام تان کردم

حجت حق تمام تان کردم

 

همه در محضر علی باشید

همه در لشکر علی باشید

همه در سنگر علی باشید

همه پشت سر علی باشید

 

گوشتان بر لب علی باشد

پیرو مذهب علی باشد

 

نکند دشمن علی باشید

آتش گلشن علی باشید

قاتلان زن علی باشید

شاهد بردن علی باشید

 

آه علی سر به زیر و مظلوم است

بری است از گناه و معصوم است

ما را غدیر جان داد با باده‌ای زلالی

با جلوه‌ای جمالی با جذبه‌ای جلالی

ما را غدیر جان داد آری در آن حوالی

وقتی نوشت زهرا ما را هم از موالی

 

یعنی نمی‌شناسیم غیر از علیِ عالی

 

سر بر غدیر داریم حتی جدا اگر هست

جایی برای غم نیست لطف خدا اگر هست

طوفان نمی‌شناسیم یامرتضی اگر هست

ما قبله‌ای نخواهیم ایوان طلا اگر هست

 

مست‌اند با ضریحش مستانُ لا ابالی

 

خاک نجف چه دارد؟ جمعی هلاک دارد

عمری بهشت رشکِ این طُرفه خاک دارد

این آستان به گِردش مستانِ پاک دارد

قلب نجف ضریحی از جنسِ تاک دارد

 

انگور می‌فشاریم با مستیِ حلالی

 

تفکیک آن محال است از مصطفی علی را

از فاطمه ظهورش از سِرِّ با علی را

آری شناختیم از این جلوه‌ها علی را

ما با علی خدا را ما با خدا علی را

 

داریم تا قیامت ما با علی چه حالی

 

یک قاب بود از او عیسای آسمانی

یک شعله دید از او موسی به چوپانی

غیر از خدا که داند این معنی نهانی

لَیْسَ کَمِثْلِهِ شَیْ‌ء معنیِ لن ترانی

 

او آمد و نشان داد ممکن شود محالی

 

مردی که دستِ او را دست خدا گرفته

این دست را پیمبر بر دستها گرفته

هذا علیِ احمد تاریخ را گرفته

بعد از غدیر دنیا تازه بها گرفته

 

تو هم علی‌علی گو با نغمه‌ی قوالی*

 

دیدند مرتضی را یا اصل مصطفی را

یک روح در دو تن را یک نور از خدا را

روح‌القُدُس دمیده آیات اِنَّما را

مُردند از حسودی دیدند کبریا را

 

آنان که کور بودند از نورِ لایزالی

 

وقتی زند به میدان لشگر نمی‌شناسد

جز فتح، جز قیامت حیدر نمی‌شناسد

غیر از علی و وصفش خیبر نمی‌شناسد

سلمان نمی‌پرستد قنبر نمی‌شناسد

 

گویا که کوه می‌زد بر لشگری سفالی

 

هنگام تار و مارش حظ می‌بَرد خدا هم

می‌ساخت تیغِ مولا از هر نفر دوتا هم

هم جمع های کفار هم که جدا جدا هم

دیدند شش جهت را پاشیده است باهم

 

می‌گشت لشگر آنجا دنبال قبرِ خالی

 

دشمن شناس سازد درس علی شناسی

دشمن چه چاره دارد غیر از علی هراسی

سمت علی نماندن یعنی که ناسپاسی

اینجاست اصل حق و آنجاست اقتباسی

 

سمت درستِ تاریخ این است یا موالی

 

باید رئیس جمهور مرد جهاد باشد

نه اهل سازش و ترس نه حزب باد باشد

باید که خشمگین از اهل عِناد باشد

باید فقط برای ایرانِ شاد باشد

 

مثل بهار و باران در فصل خشکسالی

 

غزه ببین که دنیا فریادِ انتقام است

فرجامِ کار صهیون این نطفه‌ی حرام است

پایان کار این ظلم نزدیکِ والسلام است

ای وعده‌گاه صادق یک کار ناتمام است

 

آقا بیا که نبْوَد جز دوری‌ات ملالی

 

***

*قوالی خانی پاکستانی

من ماجرا را خوب یادم هست، چون کاروان ما جلوتر بود

پیکی رسید و گفت برگردید، دستور، دستور پیمبر بود

 

چرخید سرهای شترهامان، چون با محمد بود دل‌هامان

فرمانبری از حرف پیغمبر، با حج برای ما برابر بود

 

خیل عظیم حج گزاران را گرد درختانی کهن دیدیم

کار بنای سایه‌بان‌ها با عمار و سلمان و ابوذر بود

 

زنگ شترها از صدا افتاد، از دشت حتی رد نمی‌شد باد

راوی به حرف خویش پایان داد، یعنی محمد روی منبر بود

 

«اَلیَوم اَکمَلتُ لَکُم دینی...»، «مَن کُنتُ مَولاهُ عَلی مَولاه...»

بانگ رسایی داشت پیغمبر، هرچند بعضی گوش‌ها کر بود

 

آن‌ها که می‌دیدند می‌خواندند از چشم پیغمبر مرادش را

آن‌ها که نشنیدند می‌دیدند در دست او دست برادر بود

 

هم برکه هم دریا شهادت داد، هم طور هم سینا شهادت داد

حتی شن صحرا شهادت داد، حکم ولایت دست حیدر بود

 

از خندق و از بدر تا خیبر، تا لحظۀ آخر که در بستر...

از ابتدا حرف از ولایت بود، آری! ولایت حرف آخر بود

بنای دین که با معراج دستان تو کامل شد

به رسم تهنیت‌گویی برایت آیه نازل شد

 

«و اَتمَمتُ عَلیکُم نِعمَتی» یعنی که ای باران!

غرض از خلقت دنیای تشنه با تو حاصل شد

 

کنار برکه‌ای جاری شد احکام وفاداری

وضو با هر سرابی غیر از این سرچشمه، باطل شد

 

شکافنده‌تر از فجری که سر زد بین روز و شب

میان حق و باطل، ذوالفقارت حدّ فاصل شد

 

تو هارون و نبی موسی، تو جان او و او مولا

کدامین سامری بین تو و جان تو حائل شد؟

 

نماز صبح در محراب، باران بند می‌آید

پس از آن چاه تنها گریه کرد و آب‌ها گل شد

حاجی به دور هشت رسید اعتراف کرد

می‌گفت جای کعبه علی را طواف کرد

 

دیوارِ مستجار دهان باز کرد و گفت

ما را خدا به خاطر حیدر مَطاف کرد

 

بیت‌الحرام، قبله شد از خاکساری‌اش

وقتی که زیر پای علی اعتکاف کرد

 

از ذوقِ مدح او قلمم غرق لکنت است

مثل کسی که کوهِ طلا اکتشاف کرد

 

شیری که ذوالفقارِ دَمش قاتل‌ُالقوی‌ست

شمشیر را به روی ضعیفان غلاف کرد

 

خورشیدِ عصر، حمله به سوی غروب کرد

شرمنده‌ی علی شد و ترک مصاف کرد

 

هر کس که بی علی‌ همه عمرش نماز خواند

بی‌دین‌تر از کسی‌ست که عمری خلاف کرد

 

ابلیس، سامری شد و گاوِ سقیفه را

در غیبت نبی، علَمِ اختلاف کرد

 

لعنت به آن‌که راه چنین مستقیم را

با ردّ پای خویش پر از انحراف کرد

نه فقط خلیل، تبر به کف به مصاف بتکده یاعلی...

نه فقط کلیم، عصا به دست، میان شعبده یاعلی

 

به رکوع آیه‌ی إنّما، به وفای سوره‌ی هل‌أتی

به حدیث قدسی لافتی، که خدا صدا زده یاعلی

 

نه کسی شبیه تو تا ابد، که یَکن لکَ کفواً أحد

نه کسی شبیه تو از ازل، به جهان نیامده یاعلی

 

به شهادت أرِنی قسم، به فمَن یمُت یرَنی قسم

که ز هرطرف به تو می‌رسم به یکی مشاهده یاعلی

 

چه مباهله است و غدیر خم؟! وَ نساءَنا وَ نساءَکم

که تمامِ فاطمه یکصدا همه یاعلی شده یاعلی

 

تو همانکه فاتح خیبری، تو همانکه ساقی کوثری

که بدون اینهمه دلبری، دو جهان چه فایده یاعلی

 

پسر عدالت مرتضی، همه اولیا همه انبیا

لِترابِ مقدمِه الفِدا، تو بشارتش بده یاعلی

 

ضربان میکده یاحسین و سکوت میکده یاحسن

صلوات میکده یامحمّد و ذکر میکده یاعلی!

گفتیم هر زمان همه جا مرتضی علی

ذاکر شدیم ذکر تو را مرتضی علی

 

از مدح تو همیشه قلم شرم می‌کند

ای قدّ شعر پیش تو تا مرتضی علی

 

اخلاص و موُمنون و زمر؛حمد و کافرون

یاسین و عادیات و نسا، مرتضی علی

 

تفسیر تو به‌دست کسی پا نداده است

شأن وجود نقطه‌ی ” با ” مرتضی علی

 

معراج هم نبی به تماشای تو رسید

یعنی صعود کرده الی… مرتضی علی

 

تنها تویی که اصل اصول ولایتی

ای مرز کفر و دین خدا مرتضی علی

 

چون تو کسی شبیه محمد نمی‌شود

یا مرتضی محمد و یا مرتضی علی

 

گفتی:”فمن یمت یرنی”پس زمان مرگ

فریاد می‌زنم که بیا مرتضی علی

 

دراین جهان وهرچه در او هست هو بکش

می‌گردد‌ انعکاس صدا – مرتضی علی

حال و هوایت را به سر دارم حسابی

آقا هوای یک سفر دارم حسابی

مولا دلم تنگ نجف شد آخر شب

شاهد بخواهی چشم تر دارم حسابی

من واقفم تو خوبی اما من همیشه

آقا برایت دردسر دارم حسابی

گفتم اگر روزی شود روزی بیایم

درد و دلی وقت سحر دارم حسابی

وقت تشرف در حرم با بوسه هایم

تا میتوانم خوشه بردارم حسابی

 

هرگز چنین انگور خوش نقشی ندیدم

چشمک زد و من هم بدون وقفه چیدم

 

وقتی شراب تو از این انگور ناب است

من میخورم دیگر چه جای اجتناب است

من اهل تعارف هستم اما با تو هرگز

تعارف بزن وقتی سر سفره شراب است

یک کوله پر کردم از آهم از گناهم

وقتی شنیدم بخشش تو بی حساب است

تو لافتی ای حضرت موالموالی

یک جذبه از چشمان تو این انقلاب است

ما نان خور این خانه ایم و خانواده ت

جانم علی گفتن برایم نان و آب است

آقا دعای فاطمه پشت سر توست

آن فاطمه که هر دعایش مستجاب است

 

ما رعیت زهرا مسلمان غدیریم

یعنی مسلمان علی جانِ غدیریم

 

دست تو داده خلقت هر دو جهان را

کون و مکان و هستی و حتی زمان را

دنیا ندیده بهتر از نام علی ، خوب

با نام تو کرده مزین رب اذان را

تکیه به دیوار تو دادم زیر سایه

از من نگیرد رب من این سایبان را

ما را نجف مهمان بفرما روز عیدی

از ما گرفته دوری ات تاب و توان را

ما هر کجا نام تو را خوانیدم علی جان

شیرین تر از شهد عسل کرده دهان را

 

اهل علی آبادم ، آبادم علی جان

از کودکی دل را به تو دادم علی جان

 

ما را بنا کردی که ویران تو باشیم

تو آفریدی تا که حیران تو باشیم

تو رب ما هستی و ما عبد تو هستیم

تا تو خدایی ما هم انسان تو باشیم

این مجلس تو مجلس عاشق کُشان است

ما را ببر امشب که مهمان تو باشیم

حالا که ما را یک نجف مهمان نکردی

ما را بُکش دور از تو قربان تو باشیم

این گریه ها را هم بخر دور از هیاهو

ما هم شریک بیت الاحزان تو باشیم

 

لعنت به هرکس که تو را خانه نشین کرد

پیش تو زهرای تو را نقش زمین کرد

آورد بالا دستهای جانشینش را

میخواست تا کامل کند اینگونه دینش را

 

الیوم اتممت علیکم نعمتی میگفت

تا خلق بشناسد امام اولینش را

 

احمد که خود سر حلقه ی عشاق عالم بود

انداخت بر این حلقه با مستی نگینش را

 

حتی خدا هم داشت غرق مغفرت می کرد

با نام حیدر آسمانها و زمینش را

 

زیباتر از هر صحنه ای لبخند زهرا بود

می دید بر تخت امامت هم نشینش را

 

می دید اوصاف خدا را در رخ مولا

میدید اینگونه امیرالمومنینش را

 

جزحب او چیزی قسیم نار و جنت نیست

در دوزخ است آنکه نگیرد آستینش را

شکر حق هستم گدایی بر سر کوی علی

دوست دارم هر چه را که می دهد بوی علی

باز کردم من زبان با نام دلجوی علی

آمدم دنیا به عشق دیدن روی علی

 

هر که ام یا هر چه ام اهل غدیر حیدرم

هست این عشق علی میراث زهرا مادرم

 

ای غدیر ای بی تو بیراهه ، تمام راه ها

آرزوی روزها و سال ها و ماه ها

ای نشانده بر روی لب های شیطان آه ها

ای مقام تو فزون از کل عید الله ها

 

آی عید آسمانی کار را کردی تمام

دین ما نازد به ادیان با چنین حسن ختام

 

شب کجا پوشاندن ِخورشید تابان غدیر

نیست در عالم مسلمان جز مسلمان غدیر

صد سلیمانند چون مور سلیمان غدیر

ای هزاران عید قربان باد قربان غدیر

 

البشارت آی از ماه خدا جامانده ها

فرصت نابی در عیدالله اکبر مانده ها…

 

هر چه دشمن کرد روز و شب حسادت بر غدیر

حضرت حق داد بیش از پیش عزت بر غدیر

بیشتر از خاک دارد عرش غیرت بر غدیر

انبیا با جان و دل دارند ارادت بر غدیر

 

آری آری آن جماعت که غدیری تر شدند

تا ابد بالانشین گشتند و پیغمبر شدند

 

بعد احمد بر جهان مولا ، علی مرتضی

کعبه زاده ،کعبه ی زهرا ، علی مرتضی

مرد میدان، اسوه ی تقوا ، علی مرتضی

لا امیرالمومنین الا علی مرتضی

 

بوی شیطان می دهد حتی نبوت بی علی

هیزم دوزخ شود حتی عبادت بی علی

 

من فدای آن خداوندی که شیرش حیدر است

بهترین پیغمبر عالم وزیرش حیدر است

هست تنها مومن آن کس که امیرش حیدر است

دست ِ خالی نیست آن که دستگیرش حیدر است

 

ای بز ِکوهی نباشد جای تو اقلیم شیر

یا بمان با مرتضی یا از حسد آتش بگیر

 

ای همیشه مقتدای مومنین و مومنات

کار تو مشکل گشایی در حیات و در ممات

هر کجا پا می گذاری می شود دارالنجات

هست ممنون از رکوعت تا خود محشر زکات

 

باز هم نازل شده مدح تو بر پیغمبرت

می زند جبریل پر ، دور سر انگشترت

 

غیر تو این گونه سر ، سردار دیگر بود ؟ نه

غیر تو آن روز یک تن مرد خیبر بود ؟ نه

غیر تو اصلا کسی در شان کوثر بود ؟ نه

غیر تو با مصطفی شخصی برادر بود ؟ نه

 

کس ندیده دو برادر را چنین شیدای هم

محرم هم، همدم هم ، دین هم ،دنیای هم

 

هر که دارد آبرو نان و نوایش حیدر است

مقتدای ماست آن که مقتدایش حیدر است

کِی غریب است آن کسی که آشنایش حیدر است

عرش تا فرش خدا ، فرمانروایش حیدر است

 

بهترین اعجاز ختم المرسلین تنها علی است

بر رکاب دین پیغمبر نگین ِ یا علی است

 

تا ابد می ماند حق پنهان اگر حیدر نبود

نه پیمبر بود و نه قرآن اگر حیدر نبود

کفر میشد فاتح میدان اگر حیدر نبود

بود عالم بنده ی شیطان اگر حیدر نبود

 

دین و دینداران تماما ریزه خوار حیدرند

تا ابد ممنون ِ تیغ ذوالفقار حیدرند

 

کس نداد عشق علی را یاد ما ، چون فاطمه

کس نشد پای غدیر و دین فدا ، چون فاطمه

کس نداده پای این مکتب بها ،چون فاطمه

کس نزد بر سینه سنگ مرتضی چون فاطمه

 

محسن و جان و جوانی داد در راه علی

کرد حک بر میخ در ، لعنت به بدخواه علی

صبحدم باغ غزلخوان شد و عید آمده است

مژده ای اهلِ ولا عیدِ سعید آمده است

باز از عرشِ خدا بانگِ نوید آمده است

که به پیغمبرِ ما یارو مرید آمده است

 

شورها در همه آفاق وزد از قدمش

دو جهان در کنفِ بخششِ جود و کرمش

 

چشمه ای هست که از برکه ی خُم جوشیده ست

مثلِ سروی ست که از باغِ ولا روییده ست

بس که در جان و دلش نورِ خدا تابیده ست

عطرِ مینوی جبینش به جهان پیچیده ست

 

نور این بار ز سر چشمه ی توحید دمید

پلکِ هر پنجره بگشای که خورشید دمید

 

فرش تا عرش شده شیفته ی بوی تنش

از همه دل ببرَد جاذبه ی هر سخنش

تا ابد سبز بوَد گلشنِ باغ و چمنش

حَسناتِ همه عالم شده ماتِ حَسنش

 

به فدای تو و چشمِ تو شدن شیرین است

بخدا عاشقیِ ما به تو از دیرین است

 

اولین قبله ی عالم شهِ بطحا باشد

نفسش پاکتر از جانِ مسیحا باشد

یار و غمخوارِ نبی همسرِ زهرا باشد

مدح خوانش همه از عالمِ بالا باشد

 

هر کسی دل به دلش داد مکرّم شده است

یک شبه از کرَمش شهره ی عالم شده است

 

عشقِ او بر همگان جان جهان می بخشد

نفسش بر دلِ عالم هیَجان می بخشد

عطرِ ایمان به همه کون و مکان می بخشد

بوی امید به هر پیر و جوان می بخشد

 

باید از سینه ی او طعمِ محبت بچشیم

از خُم جاریِ او نورِ ولایت بچشیم

 

سیرت و صورت قرآنِ مجسم علی است

جلوه و جاذبه ی روی دو عالم علی است

یارِ دیرینه ی پیغمبرِ اعظم علی است

مکه و سعی و صفا چشمه ی زمزم علی است

 

رَه بجایی نبرَد آنکه تو را رد کرده است

بیشتر چون ز همه او به خودش بد کرده است

 

عشق با شور و شعَف گشته غزل خوانِ علی

عقل یکسر شده درمانده ی عرفانِ علی

صورت و سیرتِ قرآن همه برهانِ علی

جانِ ناقابل ما باد به قربانِ علی

 

از همان روزِ ازل دل به نگاهش دادیم

دل و جان در گروِ زلفِ سیاهش دادیم

 

دم به دم نامِ علی وردِ زبانم شده است

هر نفس زمزمه ی ذکرِ اذانم شده است

یادِ او عافیتِ روح و روانم شده است

مِهرِ او قوّتِ شیداییِ جانم شده است

 

روزِ پیمانِ تو ما یکسره شادیم علی

از ازل دل به تولای تو دادیم علی!

 

صورتِ کعبه ی عالم جهتش سوی علی ست

لیله القدرِ نبی طره ی گیسوی علی ست

سیرِ توحید و نمازم همگی روی علی ست

عطرِ گلهای بهشت از نفس و بوی علی ست

 

زیرِ ایوانِ طلب لب به دعا محتاجیم

به نگاهت به همین حال و هوا محتاجیم!

اگر روزی شوم قربانی اش ، عیدم چنین باشد

گمانم حرف من هم ، خواهش روح الامین باشد

 

فقط مختصِّ آدم نه ، ولایت دارد آقا بر

هر آنچه در سماوات و هر آنچه در زمین باشد

 

من از هر کس که با مولای من قهر است ، بیزارم

یقین دارم یقین دارم ، که اصل دین همین باشد

 

علی را نفس خود خواند ست ، زیبای جهان احمد

رکاب آفرینش را چه کس جز او نگین باشد؟

 

امانت دار احمد کیست غیر از همسر زهرا

بر آنکس که ملقب بر امین بوده امین باشد

 

به اذعان امامان در امیرالمومنینی هم

امام اولین است و امامِ آخرین باشد

 

شبیه نوح و خضر و شیث و ابراهیم می خواهم

به وقت حزن ، امدادم امیرالمومنین باشد

 

دوباره قطره ای از بحر آوردم ، زر آوردم

که شعرم در کتاب مدح مولا ، نقطه چین باشد

مرا به غیر شما با کسی که کاری نیست

غریب و بی کسم و جز تو هیچ یاری نیست

 

قرار بود که اصلا فمن یمت یرنی…

مرا بکش که مرا طاقت و قراری نیست

 

“نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت…”

نوشت غیر علی در جهان نگاری نیست

 

به جز ولایت حیدر هر آنچه گفته شده

به هر کتاب، به مولا که اعتباری نیست

 

قبول ! چهار خلیفه…ولی خدا را شکر

شبیه آن دو خلیفه علی فراری نیست

 

چنان میانه ی خیبر به فرق مرحب زد

که شاهدان همه گفتند : ذوالفقاری نیست؟!…

 

خودش نخواست وگرنه پیمبری میکرد

برای حضرت حیدر اینکه کاری نیست

 

هزار مرتبه در فقه عشق ثابت شد

که در محیط نجف سجده اختیاری نیست...

بود مبارک و میمون صباح عید غدیر 

به اهل عالم ایجاد از صغیر و کبیر 

 

بود امیر بر اعیاد این همایون عید 

چنان‌که بر همه اولیا جناب امیر 

 

علی عالی اعلا قسیم جنت و نار 

ولی والی والا خدیو عرش سریر 

 

شها تویی که به خم غدیر خواند تو را 

وصی خویش نبی ز امر کردگار قدیر 

 

تویی که در شب معراج هم‌سخن بودی 

به بزم قرب به پیغمبر بشیر و نذیر 

 

هرآنچه حکم قضا و هرآنچه امر قدر 

نهاده ایزد منان تو را به لوح ضمیر 

 

مگر در آیینه روی احمدی بینی 

وگرنه در دو جهان نیست بر تو شبه و نظیر

 

به زیر سایه لطف تو از وضیع و شریف 

وظیفه خوار جناب تو از صغیر و کبیر 

 

حقیقت تو گرش مایه‌ی وجود نبود 

خمیر طینت آدم هنوز بود فطیر 

 

صریر خامه تو نفخ صور را ماند 

که مرده زنده کند لیک باشد این توفیر 

 

که این چو زنده کند نعمت است و منصب و جاه

چو او حیات دهد تا چه باشدت تقدیر 

 

دلت به کشور آمال چیست کان کرم 

کفت به مزرع امید چیست ابر مطیر 

 

هر آن‌که با سگ کوی تو هم غلاده شود 

سزد به گردن شیر فلک نهد زنجیر 

 

نه مدح توست که گویند میر مرحب کش

نه وصف توست که گویند شاه خیبر گیر 

 

تویی که خاک در تست تاج فرق شاهان

به حیرتم ز چه بشکافت فرقت از شمشیر

 

تو شاه کشور ایجاد و نوخطان تو را 

قتیل تیغ نمودند از صغیر و کبیر 

 

بیا به کرب و بلا و تن حسینت را 

هزار پاره ز شمشیر بین و نیزه و تیر 

 

به سینه ای که بدی زخمش از هزار افزون 

نشست از چه و در هم شکست شمر شریر 

 

بیا ببین قد اکبر نگون ز تیغ ستم 

دریده بین ز جفا حلق اصغر بی شیر 

 

خدیو کشور امکان تو و بیا بنگر 

بدست لشکر عدوان عیال خویش اسیر 

 

به کودکان دل‌افسرده بین‌که در لب شط

ز تشنگی همه گشتند صورت تصویر 

 

گشای بازو و بگسل سلاسل شب و روز 

که کودکان تو را شمر بست بر زنجیر 

 

زمان عمر به تعجیل می‌رود جودی 

به ناله کوش که بس آفت‌است در تأخیر

مظهر اسماء و آیه های الهی

ختم شود بی تو راه ها به تباهی

ای که قیامت برای خلق پناهی

پشت درت با امید گوشه نگاهی

 

حلقه به در می زند غلام سیاهی

 

شکر، خدا را که از تبار غدیرم

نیستم اهل سقیفه گرچه حقیرم

پر شده عشقت میان جان و ضمیرم

عبد در قنبرم بیا بپذیرم

 

ای که دهی کوه را بابت کاهی

 

لعن به هرکس که کرده بر تو خیانت

منکر فضلت نبرده بوی دیانت

هر که به اهل سقیفه داشت ارادت

صوم صلالتش نبوده غیر ضلالت

 

بی تو اوامر شوند جمله نواهی

 

 

از غم هجر نجف شکسته سبویم

غصه ی دل را بگو که با که بگویم

اشک دو چشمم شده است آب وضویم

یک نظری کن به آه و بغض گلویم

 

من نجفی می شوم اگر که بخواهی

 

دست خدا بر دلم نوشت علی جان

خاک مرا با گلت سرشت علی جان

خورده گره با تو سرنوشت علی جان

هست صدای در بهشت علی جان

 

می دهد این وعده را رسول، گواهی

 

پادشه عالمین کیست به جز تو؟

بهر نبی نور عین کیست به جز تو؟

روح قیام حسین کیست به جز تو؟

فاتح بدر و حنین کیست به جز تو؟

 

صاحب تیغ دو دم، امیر سپاهی

 

 

مادر من خورده مِی زجام ولایت

باده به کامم چشانده بعد ولادت

بهتر از این هیچ کس نکرده سقایت

کرده به شیرش مرا گدای سرایت

 

مرحمتش کن به لطف لایتناهی

 

دیده ی کورم کجا و نور جمالت؟

دلخوشی روز و شبم یاد و خیالت

خون مرا لطف کن بریز، حلالت

در به درم کرده آرزوی وصالت

 

از غم عشقت مبادا که بکاهی

 

نُورُکَ یا مرتضی دلیلُ رَشادی

حُبُّکَ لی عُدةٌ لِیوم مَعادی

ذِکرُکَ بَردٌ علی لهیبِ فُؤادی

بَعدَ صَلاتی بِکُلِّ یَومٍ اُنادی:

 

تَحتَ عنایاتِک عَرفتُ الهی

آمد آن عید سعیدِ بی نظیر

شد زمانِ دستبوسیِ امیر

آمدم با تاجی از گل؛ سر به زیر

در کنار برکۂ نابِ غدیر

 

دستِ بیعت دادم و گفتم: بلی

«لا أمیرالمؤمنین إلا علی»

 

از خدا موسی زمین را قرض کرد

نوح، خود را خاک پایش فرض کرد

عاشقی را بی حد و بی مرز کرد

حضرت آدم سلامی عرض کرد

 

توبه کرد و گفت با صوتِ جلی:

«لا أمیرالمؤمنین إلا علی»

 

دست او را تا نبی بالا گرفت

دین تکامل یافت و معنا گرفت

مرتضی در قلب قران جا گرفت

زیر پایش نورِ عالم پا گرفت

 

هست در دست محمد مشعلی

«لا أمیرالمؤمنین إلا علی»

 

مرتضی شاهنشهِ دلخواه شد

آیه نازل شد ولی الله شد

دشمنش از عیدمان آگاه شد

هر که شد بیعت شکن گمراه شد

 

حفظ وحدت گرچه واجب شد ولی

«لا أمیرالمؤمنین إلا علی»

 

نام حیدر داده قیمت بر نگین

بُرده دل از آسمانها و زمین

آمد و با شعر من شد همنشین

میرسد در لحظه های آخرین

 

وقت جان دادن ندارم مُعضلی

«لا أمیرالمؤمنین إلا علی»

 

 

شد امام ِ اولِ عمارها

عاشقش بودند خوش کردارها

مُرد سلمان از نگاهش بارها

گفت قنبر با تو گل شد خارها

 

اصلِ قرانی و وحی مُنزَلی

«لا أمیرالمؤمنین إلا علی»

 

بی زره میرفت، با غیرت، اصیل

پیش رویش عده ای پست ذلیل

ضربه هایِ ذوالفقارش بی بدیل

پشت سر فریاد میزد جبرئیل:

 

نیست مثل تو در این میدان یلی

لا أمیرالمؤمنین إلا علی!