با لباس و عبای پیغمبر

مکتب شیعه را شد احیاگر

 

نفس تازه ای به آیین داد

جان گرفت از علوم او منبر

 

کشتی امن، در دل در دریاست

مذهب ناب حضرت جعفر(علیه السلام)

 

کاشت یک نهال و دارد هنوز

می دهد این درخت سود و ثمر

 

حاصل زحمت و تلاشش بود

اگر از شرع و شیعه مانده اثر

 

دین ما زیر دِین این آقاست

مانده عمامه ای اگر بر سر

 

قال صادق نبود اگر امروز

مردمان می شدند کور و کر

 

معدن دانش است سینه او

از همه در علوم بالاتر

 

تربیت شد هزارها شاگرد

از دم قدسی اش الی محشر

 

می رسید از کلاس قرآنش

عطر جان بخش سوره کوثر

 

درس و بحث و کلام و گفتارش

باعث فخر خالق داور

 

کل انجیل و کل تورات و

هم زبور را بود از بر

 

می دهد شرح و میکند تفسیر

از خود صاحبان آن بهتر

 

تاب این شیخ را نیاوردند

ساعتی در امان نبود از شر

 

رنج هایی به حضرتش دادند

که کسی را نمی شود باور

 

خانه اش را که خصم آتش زد

مضطرب شد، مشوش و مضطر

 

چقدر بچه هاش ترسیدند

غم این ماجراست دردآور

 

آه آقا فدای این اشکت

در دلت زنده شد غم مادر

 

مرد خانه چرا تو غمگینی

همسرت تازیانه خورده مگر؟

 

یا که آقای من زبانم لال

بین دیوار و آتش و این در

 

گشته مجروح پیکرش با میخ؟

یا لگد از شما گرفته پسر؟

 

مادرت پشت در نفس می زد

آتش و جان محسنش به خطر

 

تا به فکر نجات او افتاد

نه، ادامه نمی دهم دیگر…

 

بی عبا و عمامه ات بردند

چقدر سینه ات گرفته شرر

 

پا برهنه کشان کشان رفتی

تو به همراه خنده لشکر

 

پیرمردی اگر زمین بخورد

نفسش قطع می شود آخر

 

ای به قربان جد عطشانت

که زمین خورد در بر اکبر

 

وای من از غم دل بابا

آه و صد آه از غم پیکر

سلام به تربت خاکی در مزار بقیع

پریده مرغ دلم به هوایت کنار بقیع

 

سلام به غربت بی انتهای تو صادق

سرشک دیده‌ام امشب بود نثار بقیع

 

شب شهادت تو شیعه دیده تر دارد

دلی نمانده نگردیده بی قرار بقیع

 

چگونه اشک نریزم برای غربت تو

که مهدی زهراست سوگوار بقیع

 

قسم به تربت بی شمع بی چراغ شما

هنوز مانده دل عاشقت جوار بقیع

 

دلم هوای خواندن روضه برایتان کرده

چه گویمت ازغصه های بیشمار بقیع

 

هوای تربت خاکی؛ حریم بی حرمت

هوای غربت بی حد شام تار بقیع

 

حدیث غربت تو در بیان نمی گنجد

غمت نهفته به قلب پر از شرار بقیع

 

شرار آتش کین را زدند به لانه ی تو

شبیه خانه زهرا شده ست خانه ی تو

خلوتم پر شده از خلوت ایوان بقیع

مثل شمعی شده ام بین شبستان بقیع

برسانید کمی تربت ویران بقیع

که شوم زائر آن زائر پنهان بقیع

 

صبح صادق خبر از گمشده ام می آید

مست زهرا شده ام بوی حرم می آید

 

رونقِ اشک سحر بر سر سجاده دعاست

حلقه بر گوش شما بودن من کار خداست

فاطمی بودن ما خیر دعاهای شماست

نوکر خانه تان سینه زن کرببلاست

 

آمدم در بزنم، زود جوابم نکنی

نام زهرا به لبم هست عذابم نکنی

 

جهل با جذبه ی نور تو در آمد از چاه

ماه شبهای منی و ز تو دستم کوتاه

با نگاه تو مشخص شده راه از بیراه

منبرت چیست بجز ذکر اباعبدالله

 

توکهنسال ترین مرجع دینی آقا

بازهم روضه بخوان، خیر ببینی آقا

 

سنگ این قوم شکست آینه ی هفتم را

خوانده ای زیر لب خود غزل چندم را

دشمن آورده دوباره چه کند هیزم را

آمده تازه کند داغ دل مردم را

 

دست صیاد تو را در قفست می گیرد

چه شده بین نمازت نفست می گیرد

 

یکصدا ناله شدی و نشنیدند ترا

ناسزاها به تو گفتند و خمیدند ترا

پیش چشم در و همسایه کشیدند ترا

بی عبا، پای برهنه همه دیدند ترا

 

نیمه شب دست ترا دشمن تو آمد و بست

نیمه شب حرمت تو پیش زن و بچه شکست

 

رفتی و پیکر تو بر در و دیوار نخورد

گوشه ی پیرهنت بر نوک مسمار نخورد

پهلویت چند لگد در وسط کار نخورد

گذرت خورد به کوچه، سر بازار نخورد

 

پیش چشم حرمت وارد مقتل نشدی

چند روزی سر دروازه معطل نشدی

 

دود دیدی، همه را تار ندیدی اصلاً

حرمت را که گرفتار ندیدی اصلاً

پای پر آبله از خار ندیدی اصلاً

سنگ اندازی و آزار ندیدی اصلاً

 

رفتی و باز درخانه رساندند ترا

وسط مجلس مستان نکشاندند ترا

نیمه شب شعله به مهمانی در می آید

اشک آتش به سر هیزم تر می آید

کوچه را دود گرفت و وسط آتش ها

پشت در حضرت زهرا به نظر می آید

روضه خوان کیست؟امامیست که چون ابراهیم

مثل خیری ست که در دامن شر می آید

روضه خوان باش که درک صفحات مقتل

فقط از عهده ی لبهای تو بر می آید

بی وفا شهر مدینه ، بی حیا ای بغداد

سوز این روضه به پابوس جگر می آید 

گرچه عمامه نداری و عبایی هم نیست

به تنت نور ولایت چقدر می آید

ماه ، روبند بیانداز ببین در دل شب

مو پریشان وسط کوچه قمر می آید

مو پریشان شدی و زجر کشیدی ، آری

مو پریشان بشود حوصله سر می آید

 

روضه بر حاشیه ی برگ شقایق بنویس

مثل زهراست غمت ، حضرت صادق بنویس

 

چه رسیده ست به حال بدن محترمت

و چه سنگین شده بر شانه ی تو کوه غمت

ریسمان بر تن مهتاب تو بی تاب شده

کوچه پر نور شده نیمه ی شب از قدمت

تو اگر تندتر از این بروی میفتی

آه ای پیر قبیله ، آه از قد خمت

مو سفیدی و ولیکن پسر فاطمه ای

مادرت گفت بُنَیَّ به فدای قدمت

مثل آن سینه ی سنگین شده در ظهر عطش

چه قدر سخت شده هم دم و هم بازدمت

تو چه گفتی که سزاوار مصیبت شده ای؟

تو چه کردی که کند قاتل تو متهمت؟

بنویس آنچه که اسلام به آن وابسته

رستگاری مرا داده خدا در قلمت

 

روضه بر حاشیه ی برگ شقایق بنویس

مثل زهراست غمت ، حضرت صادق بنویس

 

چشم هایت نگران و به لبت جان آمد

آسمان بغض نکن ، نم نم باران آمد

فطرسی هست کنار تو که پرواز کند

جان من ، روی لبت ذکر حسین جان آمد

ولی آقا چه بگویم؟ نه سرت بر نی شد

نه به تشتی ز لبت نغمه ی قرآن آمد

نه سرت ماه تنور است که خاکی بشود

نه کسی پیش تنت موی پریشان آمد

دخترت کنج خرابه نشده منتظرت

آه از آن لحظه که بابا سر دامان آمد

شُکر ، ناموس تو اصلا سر بازار نرفت

نه اسیری ز تو بر ناقه ی عریان آمد

شُکر ، ناموس تو در مجلس اغیار نبود

نه اسیری ز تو در مجلس مستان آمد

پا به پای تو و این روضه که من میرم

پا به پای تو و این روضه که نَتْوان آمد

 

روضه بر حاشیه ی برگ شقایق بنویس

مثل زهراست غمت ، حضرت صادق بنویس

قلبم از کینه ی دشمن چقدر ریخت به هم

تا که زد بر جگرم زهر شرر ریخت به هم

 

یاد بزمی که بپا کرد در آن شب منصور

از سر شب جگرم تا به سحر ریخت به هم

 

 

جگرم سوخته از زهر نباشد،که عدو

ناسزا داد به زهرا که جگر ریخت به هم

 

اثری نیست به جا جز سرم،از زهر ولی

صورت مادرم از شعله ی در ریخت به هم

 

خانه ام سوخت ولی سینه ای از میخ نسوخت

آن که شد بهر علی سینه سپر ریخت به هم

 

 

با لگد زد به در سوخته تا در افتاد

میوه از شاخه جدا گشت و ثمر ریخت به هم

 

دست بسته وسط کوچه کشاندند مرا

دیده ام از غم زینب شده تر،ریخت به هم

 

داغهای من و عمه چه تفاوتها داشت

وای من عمه ام از تیر نظر ریخت به هم

 

 

می دویدم عقب مرکب و می سوخت دلم

بهر آن طفل که از پای به سر ریخت به هم

شبی که دشمن بی شرم با من روبرو می شد

دلم با یاد غم هایی به اشک و آه خو می شد

 

 

دو دستم تا که شد بسته به دل یاد از علی کردم

خدایا بین کوچه چه جفاها  که بر او می شد

 

میان راه ملعونی اهانت کرد بر زهرا

دو چشمم پر ز اشک از کینه و ظلم عدو می شد

 

دویدم پشت مرکب یادم از ده نعل اسب آمد

شنیدم جسم جدم زیر مرکب زیر و رو می شد

 

اگر چه از نفس افتادم اما نیزه داری نیست

ولی بر گردن جدم نوک نیزه فرو می شد

 

 

چه شد در گودی گودال با آن پیکر بی سر

همین اندازه می گویم که پاشیده گلو می شد

جانم به فدای قبر خاکی شما

ماییم گدای قبر خاکی شما

ای کاش که یک بارگهی می دیدیم

از دور به جای قبر خاکی شم

 

 

در کوچه تو را مثل علی می بردند

افتاده عبا مثل علی می بردند

دستان شما بسته و بی عمامه

از روی جفا مثل علی می بردند

 

خوردی تو زمین صدا زدی یا زهرا

با قلب حزین صدا زدی یا زهرا

با پای پیاده چون زمین افتادی

با صوت غمین صدا زدی یا زهرا

 

تا شعله ی  درب خانه ات را دیدی

از درد غم سینه به خود پیچیدی

با یاد غم محسن و روی نیلی

با چشم پر آب، پشت در نالیدی

 

 

تا آن که به پشت مرکبش افتادی

باناله به یاد کربلا افتادی

با یاد غم سه ساله پشت مرکب

خوردی تو زمین و ناله سر می دادی

امام صادق ما را حرامیان بردند

و یک ستاره دوباره از آسمان بردند

 

دری شکست و دوباره مدینه شد تکرار

رئیس مذهب ما را کشان کشان بردند

 

به زور و ظلم وجفا و به حیله و نیرنگ 

ز گنج ناب امامت دُری گران بردند

 

شبیه چادر زهرا که روی خاک افتاد

عبای خاکی او را فرشتگان بردند

 

و بی عصا و عبا و بدون عامه 

شبیه شیر خدایی که روبهان بردند

 

به پیش چشم زن و بچه و کنیزانش

تمام اهل و عیالش به سر زنان.. بردند...

رنگش پرید و رفت پریشان، کشان کشان

آخر رسید روی لبش جان، کشان کشان

 

سِنّی گذشته بود از او و توان نداشت

میرفت پابرهنه، شتابان، کشان کشان

 

 

مانند مادرش چقدَر خورد بر زمین 

با زانوان خسته و لرزان، کشان کشان

 

در کوچه بُرده شد به روی سنگ های سخت

با ریسمان؛ تشیّع و عرفان...کشان کشان

 

در پشتِ سر برای دو دستان زخمی اش

خون گریه کرد عالم امکان، کشان کشان

 

میرفت زیر پا و دلم تکه تکه شد

پایِ عبایِ مشکیِ ایشان، کشان کشان...

 

پشتِ امام ِ صادقمان تازیانه خورد

افتاد لرزه بر تنِ قران، کشان کشان

 

شیخ الائمه را شبِ تاریک، روی خاک

بردند پشت مرکبِ عریان، کشان کشان

 

 

جانم فدای جدّ غریبش که نیزه خورد

افتاد از دهان دو سه دندان، کشان کشان

 

آمد نفس زنان، نه که با پا! به دست شمر(لعنت الله)...

در قتلگاه! سیدالعطشان کشان کشان!

دوباره پای برهنه شبانه  آوردت

شبانه باز که از کُنجِ خانه آوردت

 

کسی نگفت که از راه دور آمده است

کسی نگفت به منصور، نور آمده است 

 

عبا نداری و عمامه و ردایت کو؟ 

چقدر خون شده پایت بگو عصایت کو؟ 

 

 

بمیرم آمدی و ردِ پایِ تو پیداست

چقدر زخم روی دست‌های تو پیداست

 

حرم تو هستی او پشت بر حرم داده

تو ایستاده‌ای و نانجیب لم داده

 

به گرد خویش غلام و کنیز دارد باز

به زیر بالش خود تیغ تیز دارد باز

 

نگاه تو  پُرِ صبر است و سینه‌ات آرام

نگاه او پُرِ خشم و دلش پُر از دشنام

 

سه بار خواست بسوزی به ناروا که نشد

سه بار خواست بگوید به ناسزا که نشد

 

سه بار سمت تو آمد  ولی برِ تو نشست

سه بار تیغ کشید و قلاف کرد و نشست

 

سه بار خواست بتازد ولی سلامت کرد

بجای دشنه و دُشنام احترامت کرد

 

هزار شُکر شکست از نهیبِ پیغمبر 

بجای خویش نشست از نهیبِ پیغمبر 

 

هزار شُکر جسارت نشد به پیر حرم

هزار شُکر که رفتی حرم امیرِ حرم

 

تو کوه بودی و او در مقابلِ تو شکست

اگرچه پیش تو خم شد ولی دل تو شکست

 

شکست تا دل تو گفت: یا رسول الله

به گریه مقبل تو گفت  با رسول الله_

 

 بلند مرتبه شاهی زِ صدر زین اُفتاد

اگر غلط نکنم عرش بر زمین اُفتاد

 

 

تمام پیکر‌ش از تیغ غرق خون گردید

عزیز فاطمه از اسب سرنگون گردید

 

مزاحم نفسش نیزه با عصا  شده بود

هزار تیغ شکسته به زور جا شده بود

 

لبش پُر از ترک و  آب را بردند

به روی ناقه‌ی عریان رُباب را بردند...

دستِ ستم، امام اُمم را ز ما گرفت

زهرا دوباره در غم دیگر عزا گرفت

 

داغِ دلِ پیمبر و حیدر که تازه شد

بارِ دگر، مدینه غم کربلا گرفت

 

یک مجتبای دیگر و یک باقرِ دگر

سجادِ دیگری به بقیع باز جا گرفت

 

کرب و بلای صادق آل عبا رسید

شعله دوباره دامن آل کسا گرفت

 

آتش رسید باز به دهلیزِ بیتِ وحی

این خانه باز هم ز سقیفه بلا گرفت

 

با اینکه خانواده، همه در امان شدند

هُرمش، تمام اهلِ حرم را فرا گرفت

 

تا حال، نیمه شب به حرم حمله ای نبود

این بارِ اول است که این فتنه پا گرفت

 

دشمن ز در نرفت، ز دیوارِ خانه رفت

بَد فرصتِ نماز ولیِ خدا گرفت

 

با بددهانی از پسر فاطمه ربود...

سجاده و مجالِ نماز و ثنا گرفت

 

آن سالخورده را پیِ مرکب ز بس کشید

ناگه میانِ رَه، نفَسَش بی هوا گرفت

 

در کاخِ ظلم، گرچه فراخوانده شد، ولی

هربار، تیرِ قهرِ رسول خدا گرفت

 

اینجا چه شد، رسول خدا فرصتِ قتال...

از قاتلانِ صادق آل عبا گرفت؟

 

اما حسین،،، طعمه ی شمشیرها شد و

بر جای جایِ پیکرِ او نیزه جا گرفت

 

با چکمه روی سینه ی آقا نشست و گفت:

باید که تیغ بر سرِ تو از قفا گرفت

 

بس استخوانِ پیکرِ او نعلِ تازه خورد

"اِبنِ زیاد" پای جفا را طلا گرفت

 

وقتیکه حکمِ حمله به خیمه مباح شد

تازه تمامِ نقشه ی آن بی حیا گرفت

 

غارت که شد تمامِ حرم، تازه بعد از آن

معجر بروی نیزه ی کفار جا گرفت

در خلوتش با حال مضطر روضه  میخوانْد

بعد از حدیث و درس و منبر روضه میخواند

 

می دید در آتش تمام خانه اش را

میسوخت و از داغ مادر روضه میخواند

 

از چشم های سنگ میشد اشک جاری 

وقتی که از «مسمار» و «بستر» روضه میخواند

 

بستند دستش را و در ذهنش برای

لرزیدنِ دستانِ حیدر روضه میخواند

 

بی شک رئیس مذهب شیعه همه عمر

از ظلم ِ بر سردارِ خیبر روضه میخواند

 

تلفیق مسجد بود و هیئت، هر نمازش

اول اذان میگفت، آخر روضه میخواند

 

شیخ الائمه پیرِ داغِ کربلا بود

از پیکرِ مجروحِ بی «سر» روضه میخواند

 

 

با یادِ جدّش از عطش لبریز میشد

میخورد اغلب آب کمتر...روضه میخواند

 

با گریه بر پهنای صورت اشک میریخت

وقتی که از «خلخال» و «معجر» روضه میخواند!

باز هم کوچه و یک لشکر بی عمامه

باز افتاده وسط حیدر بی عمامه

 

دود از یک طرف و هلهله از سمت دگر

کوچه لبریز شد از یک سر بی عمامه

 

سال‌ها پیش، علی را به میان آوردند

حال افتاده میان، جعفرِ بی عمامه

 

باز این بیت پر از زخم، همین بیت کبود

می‌کند گریه در آن محشر بی عمامه

 

کوچه وصل است به گودالِ پر از خنجر و خون

کوچه وصل است به یک حنجر بی عمامه

 

زیر شمشیر به آن جد غریبش می‌گفت:

به فدایت شوم ای مضطر بی عمامه

 

ارباً ارباست دلم مثل غزل‌های فرات

ارباً ارباست چنان اکبر بی عمامه

 

گفت ای تیر سه شعبه تو چه کردی که چنین

مانده بر دست خدا اصغر بی عمامه؟

 

گفت ای تیغ چه کردی تو که پرپر می‌زد 

ساقی تشنه‌‌لبِ پرپر بی عمامه؟

 

السلام ای نفس سوخته‌ی کرببلا

السلام ای سر خونین، سر بی عمامه

 

به فدای تن سُم‌کوبِ پر از خاک و شِن‌ات

به فدای دلت ای سرور بی عمامه

 

کاش جای تو سر از پیکر من می‌بردند

جد مظلوم من، ای رهبر بی عمامه

از مهر، آسمان مدینه اثر نداشت

من سفره‌ام کباب، به غیر از جگر نداشت

 

«ما آن شقایقیم که با داغ زاده‌ایم»

جز داغ دل نصیب، جگر بیشتر نداشت

 

بردند اگر به بزم عدو نیمه‌شب مرا

آن جا یزید و چوبِ تر و تشتِ زر نداشت

 

از کودکانِ لرزه به پیکر فتاده‌ام

یک تن امید دیدن روی پدر نداشت

 

گویی مدینه رسم شده خانه سوختن

سهمی دگر ز مادر خود این پسر نداشت

 

غم نیست خانه‌ام اگر آتش گرفت، شکر

گر خانه سوخت، فاطمه‌ای پشت در نداشت

از غربتت، چشمان ما را اختیاری نیست

بر روی قبرِ خاکی‌ات، سنگِ مزاری نیست

 

کاشانه‌ام آباد باشد، قبر تو خاکی؟!

جانم به قربانت مرا دیگر قراری نیست

 

با این همه شاگرد، ماندم از چه در کوچه...

در شام فتنه، عاشقی و جان نثاری نیست

 

اشرار یثرب، ناسزا و هیزم و آتش

این رسم، رسم بردنِ پرهیزکاری نیست

 

در هست، آتش هست، اما میخِ بر دَر نه

ضرب لگد نه، هول دادن نه، فشاری نیست

 

غصه نخور، این دود می‌خوابد، خدا را شکر...

پشتِ دَر این خانه یار بارداری نیست

 

شیخ و بزرگ شهر را وقتی که می‌افتد

ضربه زدن با تازیانه افتخاری نیست

 

روی سفیدت از چه رو این‌قدر سرخ است؟!

برخیز ما را طاقت این داغِ کاری نیست

 

افتاده‌ای بر خاک کوچه، بهتر از صحراست

حداقل در معبرت، تیزیِ خاری نیست

 

خاکی شده پیشانی‌ات اما به رخسارت

از ضربِ سنگی تیز، خونِ تازه جاری نیست

 

عمامه‌ات افتاده از روی سرت اما

دورت برای غارتت، داد و هواری نیست

 

روی زمین آرام و راحت حمدِ حق را گو

بالاسرت، در انتظارت نیزه‌داری نیست

آتش فتنه چه داغی سرِ داغت می‌ریخت!

سر زده از در و دیوار به باغت می‌ریخت

 

خانه‌ات بی خبر از اشک زلالت می‌سوخت

چه بگویم! دلِ همسایه به حالت می‌سوخت

 

پشت مرکب، چه غریبانه کشاندند تو را

پا برهنه سرِ بازار دواندند تو را

 

پشت مرکب، رمقِ اندکِ پایت افتاد

سرشناس همه‌ی شهر! عبایت افتاد... 

 

ارثی از مرثیه‌اش بُردی و گفتی: مادر

وسط کوچه زمین خوردی و گفتی: مادر

 

هیچ کس بغض تو را، مونس و غم‌خوار نشد

کربلا، کارِ خدا بود که تکرار نشد

 

حُرمت مویِ سپید تو شکسته‌ست، قبول

تو یداللهی و دستان تو بسته‌ست، قبول

 

باز هم شکر! به عمامه‌ی تو دست نخورد

حرف غارت نشد و جامه‌ی تو دست نخورد

 

زخمی نیزه‌ی هر بی سر و پایی نشدی

بی کفن مانده‌ی گودال بلایی نشدی

 

باز هم شکر! به خلخال، نگین باقی ماند

اهل بیت حَرمت پرده‌نشین باقی ماند

 

با دلی سوخته از غصه لبالب نشدند

دخترانت ملأِعام معذب نشدند

کاسه‌ی چشم حضرتش انگار

شده از غصه و غریبی پُر

وسط کوچه‌های بی شرمی

نبریدش برهنه‌پا اینطور

 

از همین کوچه‌های نامردی

خاطرات بدی به دل دارد

توی گوشش صدای یک سیلی‌ست

مثل ابر بهار می‌بارد

 

وسط نافله کجا بردید

پیرمردی که بی کس و تنهاست

قصه‌ی تلخ بردنش امروز

چقدر مثل روضه‌ی مولاست

 

از غم چهره‌ای کبود انگار

روزگارش همیشه در غم بود

آسمان ِنگاه ِخونش خیس

قامتش مثل مادرش خم بود

 

دست شعله رسیده بود ای وای

بر دری که زبانه‌اش می‌سوخت

ناگهان در میان آتش داشت_

همه‌ی آشیانه‌اش می‌سوخت

 

بین دود و شراره‌ها آن‌جا 

فکر گل‌های پرپرش افتاد

در ِآتش‌گرفته را می‌دید

چقدر یاد مادرش افتاد

 

در ِآتش گرفته را می‌دید

به لبش بود آه و واویلا

گریه می‌کرد و صحنه را می‌دید

آتش ِخیمه‌های عاشورا

 

گریه می‌کرد و صحنه را می‌دید

گیسوانی که آخرش می‌سوخت

وسط شعله‌های نامردی

عمه‌ای را که معجرش می‌سوخت

 

گریه می‌کرد و صحنه را می‌دید

غارت خیمه‌های زن‌ها را

روضه می‌خواند در دلش آن‌جا 

بر نوک نیزه اشک سقا را

کاش درد فراق درمان داشت

یا که هجرانِ یار پایان داشت

 

در مدینه شبِ شهادتِ تو

دسته‌های عزات جریان داشت

 

خواستم در مدینه گریه کنم

هرکجا رفته‌ام نگهبان داشت

 

کاش شهر تو جای وهابی

شیعیانی شبیه ایران داشت

 

از تو و مکتب شما بوده

هر فقیهی که درس عرفان داشت

 

این دوچشمان ابری‌ام آقا

در غم تو هوای باران داشت 

 

اول روضه با خودم گفتم

کاش امشب مدینه مهمان داشت

 

از تو و ماجرای تو خوانده

تا زمانی که نوکرت جان داشت

دارد میان هیئت خود گریه می‌کند

با اهل بیت عصمت خود گریه می‌کند

با داغ هتک حرمت خود گریه می‌کند

دارد برای غربت خود گریه می‌کند

 

آتش گرفت خانه‌اش اما سپر نداشت

بینِ چهار هزار نفر یک نفر نداشت

 

مشعل‌به‌دست‌ها وسط خانه ریختند

یک عده بی حیا وسط خانه ریختند

تا اینکه بی هوا وسط خانه ریختند

اموالِ خانه را وسط خانه ریختند

 

بین نماز بود و مجالش نداده‌اند

حتی امان به اهل و عیالش نداده‌اند

 

بین هجوم بی خبر و یاد مادر است

دیوارهای شعله‌ور و یاد مادر است

تنها میان درد سر و یاد مادر است

افتاده است پشت در و یاد مادر است

 

شکر خدا خمیده به دیوار بر نخورد

بال و پرش به تیزی مسمار بر نخورد

 

این پیرِ سالخورده عصا بر نداشته

آرام‌تر هنوز عبا بر نداشته

نعلین خویش را به خدا بر نداشته

شیخِ حرم عمامه چرا بر نداشته

 

او را کشان کشان وسط کوچه می‌کِشند

در پیش این و آن وسط کوچه می‌کِشند

 

آتش مسیر رفتن او را گرفته است

طفلی ز ترس دامن او را گرفته است

چه بد طناب گردن او را گرفته است

راه نفس کشیدن او را گرفته است

 

از بس دویده، خسته شده، بی رمق شده

این پیرمردِ غمزده خیس عرق شده

 

گیرم خمیده در بر انظار رفته است

پای برهنه از سر بازار رفته است

گیرم به پای هر قدمش خار رفته است

با دستِ بسته مجلس اغیار رفته است

 

شکر خدا که پیرهنش پا نخورده است

در زیر چکمه‌ها دهنش پا نخورده است

 

می‌گفت بین ازدحام: آه عمّه جان

افتاده بود یاد خیام؛ آه عمّه جان

آه از نگاه مردم عام؛ آه عمّه جان

از ماجرای بزم حرام؛ آه عمّه جان

 

دستش به روی خاک به سردی گرفته شد

بار دگر محاسن مردی گرفته شد...

بُردند اگر هجوم به بیت مطهّرش

در پشت در نبود گرانمایه همسرش

 

شد بسته گرچه به ریسمان دو دست او

بر سر نبود تیغ عدوی ستمگرش

 

گیرم که گشت همسر او غرقِ غم ولی

دیگر نخورد ضرب غلافی به پیکرش

 

گیرم که ریخت اشک عزیزانش از جفا

دیگر نسوخت لاله‌ی کوثر برابرش

 

گیرم که بود مادر طفلان او غمین

دیگر نبود غنچه‌ی نشکفته پرپرش

 

باید گریست در غم آن طفل نازنین

طفلی که دید حادثه در بطنِ مادرش

 

با آن که برد پای پیاده عدو ورا

دیگر نبود شاهد آن لحظه دخترش

 

عمامه‌اش فتاد اگر چه ز سر ولی

دیگر نبود هجمه‌ی نا اهل بر سرش

 

از غصّه دید گریه‌ی اهل و عیال خود

امّا ندید صدْمه به پهلوی همسرش

 

گرچه نشست آه و فغانش به دل ولی

سیلی نخورد بر رخ تنها صنوبرش

 

خون می‌شود دو دیده‌ی "یاسر" چو قلب یار

زین ظلمِ بی شمار که سخت‌ است باورش