شاخِ شمشاد حسن از دور تا معلوم شد

حرفی بزن بگو چه شده بی صدا شدی

شور و شوقم را ببین، یاور نمی‌خواهی عمو؟

بر تن دشت ردپا مانده

ز فرط شوق، شد آن خسته، مرتعش بدنش

به دشت ماریه قاسم به راه شاه حجاز

داغ یتیمی ام برشانه ی دل است گیسوی من ببین در چنگ قاتل است

با من بگریید ای آل هاشم آغوش من شد تابوت قاسم

جای تو خالیست جان برادر

غارت زده منم که مثل تو دادم از دست

در بین خاک و خون بشنو فریادم

ای ماه کنعان حسن ای لاله ی خونین بدن

یوسف ما ز کنعان رود سوی بیابان

ای حسن جان کجایی برادر

ارث شجاعت از علی دارم من

گل من چه زیبا شکوفا شدی

آیینه ای شکسته در بر من تازه شده داغ برادر من

شده سوره ی هل اتی سینه زن

بر سر عمامه و بر تنت یک کفن

یوسفی آمد به میدان که مه انجمن است

من گل یاسمنم قاسم بن الحسنم

عمو زود بیا که مرا نمانده طاقت

لاله گون گشته تنت پیرهن شد کفنت

مزن پرپر ای گل من که دل من بی قرار است

دارم روی خاکا، تورو می‌کشونم

خون پدرش در رگ او می جوشد