داد جسمی که نبی پرورش از ریشه جانش

آه کز سوز عطش رفت ز تن تاب و توانش

پیکری کاحمد مختار نگه داشت ز یاران

این به شمشیر همی میزد و آن یک به سنانش

آنکه بود آب روان ارث وی از بهر کفی

جوی خون گشت روان بر لب دریا ز دهانش

آنکه شد خاک درش سجده گه خلق دو عالم

دم آخر به یکی سجده ندادند امانش

نیزه بشکافت چرا پهلو و جا کرد به قلبش

مگر او خواست که آگه شود از سر نهانش

بهر انگشتری انگشت برید اهرمن آخر

ز آن سلیمان که بدی زیر نگین ملک جهانش

زیر خنجر نتوانست سخن جز به اشاره

چون که شد دوخته از تیر به هم کام و زبانش

جودیا صبح قیامت چو سر از خاک برآری

ناله از جور سنان سر کن و از نوک سنانش

موضوععاشورا امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

گریزمصائب امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

شاعرعبدالجواد جودی خراسانی

قالبغزل

سبک پیشنهادینوحه

زبانفارسی