برگشته‌ای بدون سوارت به خیمه‌گاه
در امتداد واقعه، در عصر اشک و آه

دلواپس کسی‌ست نگاهت قدم قدم
گاهی اگر به پشت سرت می‌کنی نگاه

یالت چقدر سرخ... خیالت چقدر سرخ...
چشمت به خون نشسته چرا؟ آه ذوالجناح!

ای مرکب بهشت خدا! پس حسین کو؟
افتاده عرش روی زمین در کجای راه؟..

تن‌ها رها به دشت... خدایا چه بی‌سپر!
سرها به ‌روی نیزه... دریغا چه بی‌گناه!

فریاد «یا بُنَیَّ» جهان را گرفته‌ است
بوی مدینه می‌وزد از سمت قتلگاه

جیبشان پر می‌شود
جیب هر مرد و زن و پیر و جوان پر می‌شود

با فروش دین خود
کوفیان بی‌مروت جیبشان پر می‌شود

هرکسی بیعت شکست
یک سپر گندم برایش رایگان پر می‌شود

آه از اشباه الرجال...
قصه‌ی کوفی جماعت در جهان پر می‌شود

چوب‌خط عده‌ای
در بزنگاه خطیر امتحان پر می‌شود

لشگر ابن زیاد
با هجوم مردمی نامهربان پر می‌شود

محض تکفیر حسین
دشت از یک عده بی‌نام‌ونشان پر می‌شود

کوله‌بار حرمله
بعد بغض و کینه از تیر و کمان پر می‌شود

شمر مهمانش شده
دامن مهمان به لطف میزبان پر می‌شود

قتل صبرش را ببین
قتلگاه از خولی و شمر و سنان پر می‌شود

روضه خیلی سخت شد
با سر نیزه همه حجم دهان پر می‌شود

هر شکاف زخم او
با عصای پیرمردی ناتوان پر می‌شود

فاخر است انگشترش
با عقیقش دست‌وبال ساربان پر می‌شود

بعد غارت شک نکن
جیب خولی از النگوی زنان پر می‌شود

از رد پای شبث
چادر طفل یتیم کاروان پر می‌شود

پیش چشمان رباب
مشک‌های خالی از آب روان پر می‌شود

گوش اطفال حرم
از رجزخوانی چوب خیزران پر می‌شود

برای روضه نشستیم و روضه‌خوان آمد
صداگرفته و غمگین و ناتوان آمد

نشست و گفت سلامٌ علیکَ یا عطشان
سلام حضرت لب تشنه! روضه‌خوان آمد

سلام حضرت شیب الخضیب! مقتل‌ها
نوشته‌اند چه بر روزگارتان آمد

نوشته‌اند مقاتل که ظهر روز دهم
چه روضه‌ها که از این داغ بر زبان آمد

سه سیب را، سه هدف را، سه تیر کافی بود
سه بار حرمله هربار با کمان آمد

نوشته‌اند که شاهی ز صدر زین افتاد
اگر غلط نکنم عرش در فغان آمد

نوشته‌اند مقاتل که عصر عاشورا
بلند مرتبه‌ای خسته، نیمه‌جان آمد

بلند مرتبه شاها! همین که افتادی
بریده باد زبانم ولی سنان آمد

بلند مرتبه شاها! همین که افتادی
به قصد حنجره‌ات شمر همچنان آمد

بلند مرتبه شاها! همین که افتادی
میان هروله زینب دوان دوان آمد

یکی به دشنه تو را زد‌، یکی به نیزه؛ ولی
یکی به قصد تبرک عصا زنان آمد

هنوز داخل گودالی و تنت بر خاک
رسید خولی و در دشت بوی نان آمد..

غمی به وسعت عالم نشسته بر جانش
تمام ناحیه خیس از دو چشم گریانش

شبیه ابر بهاری هوای ناحیه را
پر از ترنم غم کرده اشک سوزانش

سلام کرد به جدّش... سلامی از سر صدق
سلام آن‌ که کند جان فدای جانانش

سلام کرد بر آن گونه‌های خاک‌آلود
بر آن تنی که نمودند نیزه بارانش

سلام کرد بر آن بوسه‌گاه نورانی
سلام آن‌ که کند جان خویش قربانش

سلام آن‌ که دلش زخمی مصیبت‌هاست
سلام آن‌ که اگر بود کربلا، جانش،

میان طف، سپر نیزه و سنان می‌شد
و می‌سپرد به شمشیرها گریبانش...

سلام آن‌ که اگر نینوا حضور نداشت
علی‌الدوام شده نالۀ فراوانش

سلام آن‌ که سرازیر می‌شود هر روز
به جای اشک روان، سیل خون ز چشمانش...

ابتدا گریه انتها گریه
می‌کشد آخرش مرا گریه

گریه گریه، همیشه می‌چسبد
در علن گریه در خفا گریه

مدتی هست دائم الاشکم
بی‌صدا گریه، با صدا گریه

(زخمی‌ام التیام می‌خواهم)*
مرهمِ دردِ بی‌دوا گریه

غزل و اشک، یار دیرین‌اند
به غزل می‌دهد صفا گریه

غزل است این؟ بعید میدانم
واژه واژه هجا هجا گریه

آخرش بی بهانه، بی‌علت
می‌رود سمت کربلا گریه
::
حرف گودال شد، چه باید کرد؟
در دوراهی مرگ یا گریه

شاه از روی زین زمین افتاد
شد تمامیِ ماسوا گریه

تا که افتاد، مادرش غش کرد
خواهرش ناله زد وَ ما گریه

چقدر کار شمر طول کشید
از سرِ ظهر تا عشا گریه

می‌کند کندیِ سرِ خنجر
به سری که شد از قفا... گریه

همواره حُسن مطلع و حُسن ختامم
حتی برای شمر و خولی من امامم

من آمدم از سنگ‌ها هم دُر بسازم
از کوفیان تا می‌توانم حر بسازم

بگذار ابر تیرها بارش بگیرند
شمشیرها از جسمم آرامش بگیرند

باید بمانم گرچه تیغ و دشنه باشد
شاید یکی از این جماعت تشنه باشد

شاید یکی یک جلوۀ روشن بخواهد
شاید یکی انگشتری از من بخواهد

پیراهنم وقتی که سهم این و آن است
آغوش من با نعل اسبان مهربان است

شاید دل سنگ کسی را نرم کردم
شاید تنور خانه‌ای را گرم کردم

تاریخ را پای کلام خود نشاندم
من خطبه‌ام را با زبان زخم خواندم

تاریخ را آزاد کردم با قیامم
همواره حُسن مطلع و حُسن ختامم

الهی بهر قربانی به درگاهت سر آوردم
نه تنها سر، برایت بلکه از سر بهتر آوردم

پی ابقایِ قَد قامَت، به ظهر روز عاشورا
برای گفتن اللّه‌اکبر، اکبر آوردم...

علی را در غدیر خم، نبی بگرفت روی دست
ولی من روی دست خود، علی اصغر آوردم

اگر با کشتن من دین تو جاوید می‌گردد
برای خنجر شمر ستمگر، حنجر آوردم

برای آن‌که قرآنت نگردد پایمال خصم
برای سُمّ مرکب‌ها، خدایا پیکر آوردم

علی، انگشتر خود را به سائل داد اما من
برای ساربان انگشت با انگشتر آوردم...

من «ژولیده» می‌گویم، حسین بن علی گفتا:
الهی بهر قربانی به درگاهت سر آوردم