صفحه اصلی
چوشد غارب ترک سوی بهشت

چوشد غارب ترک سوی بهشت

لینک

https://ayohalmazloom.com/p-263448

دگر نامداران فرخ سرشت

تناتن به رزم سپه تاختند

روان برخی جان شه ساختند

بجز هاشمی زاده گان کس نماند

که یارد به بدخواه شه تیغ راند

به نام سرافراز خویشان شاه

برافراشت چتر شهادت به ماه

چه نام آوران هر یکی یادگار

به گوهر زبو طالب نامدار

یکایک نهنگ محیط یلی

به نام آوری یادگار علی (علیه السلام)

چو مردان ز شه دست برداشتند

به سر تیغ را تاج انگاشتند

نه دیده کمی پشتشان روز جنگ

نه آوردشان جسته غژمان پلنگ

یکایک ز نیزه سرافرازتر

ز شمشیر بران سراندازتر

همه آتش کشت بدگوهران

همه آفت جان جنگ آوران

همه بر کشیده سراز نه سپهر

زده پشت پا بر به دیهیم مهر

همه سر سپرده به دارای دین

به جان باختن بر زده آستین

نخست آنکه زین دوده ساز نبرد

بپوشید و آغاز پیکار کرد

جوانی بد آزاده و نامور

که بودش سپهدار مسلم پدر

بدش نام عبدالله نامجوی

پدر وار برزد برو یال اوی

نیا شیر حق بودش از سوی مام

که حیدرش خواندی رقیه به نام

چو خال سرافراز را نامدار

نگه کرد در پهنه ی کارزار

به مردانه رگ خونش آمد به جوش

برآورد مانند تندر خروش

سراپا یکی تیغ خونریز شد

به آهنگ مرد افکنی تیز شد

بپوشید خفتان و بر ره نورد

بیفکند بر گستوان نبرد

بیاویخت تیغ سرانداز را

زجا کند رمح سرافراز را

چنان چرمه در تاخت زی شاهدین

فرود آمد وبوسه زد بر زمین

به پوزش بدو گفت کای شهریار

یکی دیده بگشا بدین کارزار

غلامان خود را ببین تن به تن

به پیکر در آورده از خون کفن

همه سر بریده فتاده به خاک

براو جوشن از تیغ کین چاک چاک

همه جان سپرده به جان آفرین

زده تخت بر بارگاه برین

نبود این چنین رای و پیمان ما

که مانیم بر جای و یاران ما

بتازند توسن به آوردگاه

نمایند جان برخی جان شاه

چو جستند پیشی به فرمان تو

کنون نوبت آمد به خویشان تو

همه دوده را در دل این آرزوست

که جان را ببازند در راه دوست

در آغازشان گر نشد بخت یار

درانجام این آرزوشان برآر

یکی زان سرافراز مردان منم

کزین آرزو رفته توش از تنم

که چون باب خود مسلم نامدار

کنم جان خود برخی شهریار

جهان بین مسلم به راه من است

به دیدار من چشم او روشن است

دو تن را تو مپسند درانتظار

مرا بخش دستوری کارزار

به فرزند خواهر چو شه بنگریست

ز مسلم بسی یاد کرد و گریست

فرستاد برجان پاکش درود

به زاری پس آنگه بدین سان سرود

که ای نام گستر سپهدار من

کجایی که بینی دراین انجمن

سپه کشته گردیده شه بی پناه

غو کوس بر پا ز ناوردگاه

هراسان دل بانوان حرم

همه دوده ی هاشم از غم دژم

جوان پور خود را ببینی چنین

زده پوش و آورده یکران به زین

پی رخصت جنگ با بدسگال

به پوزش برمن غم آورده یال

کجایی که دشمن شکاری کنی

پسر را درین رزم یاری کنی

فراق تو جانا مرابس نبود

که پور تو خواهد برآن برفزود

چگونه فرستمش سوی نبرد

کسی جان خود را زتن دور کرد؟

همی گفت و می ریخت ازدیده خون

همی کرد نفرین به بدخواه دون

پس از گریه ناچار آن شهریار

بدو داد دستوری کارزار

به هاشم نژادان رسید آگهی

که خواهد شد از باغ سرو سهی

به گردش یکی انجمن ساختند

یکی مویه از نو بپرداختند

که ای بی پدر پورسالارراد

جوانمرگ مسلم نرفته زیاد

تو زان صفدری پیش ما یادگار

بماند تا کند دوده ات کارزار

جوان گفت ازمن بدارید دست

مرابا شما هست آخر نشست

چو باب نکو نام آزاده جان

مرا رفته گیرید نیز از جهان

چو ما را سرانجام جز مرگ نیست

پس و پیش رفتن درین ره یکی است

بگفت این و فرمود بدرود شان

شکیب از غم خود بیفرودشان

به زین تکاور سپس برنشست

یکی نیزه چون مار پیچان به دست

بیامد برافروخته رخ چو ماه

درخشان به سر برش رومی کلاه

تو گفتی که بهرام با تیغ و خود

به زیر اندر آمد ز چرخ کبود

به زیر اندرش باره ای همچو کوه

که از پویه ی آن زمین بد ستوه

برابر چو شد با سپاه گشن

بزد بر زمین نیزه ی خویشتن

هژبر دلاور بغرید سخت

که ای بد منش لشگر تیره بخت

چنین تندی و جنگ و پرخاش چیست

گمانتان که پاینده خواهیم زیست

هم ایدون شما را دم تیغ من

کشاند به مهمانی اهرمن

منم پور دخت علی ولی (علیه السلام)

منم شرزه شیر کنام یلی

منم هاشمی زاده ی نامدار

که مادر نزاید به ازمن سوار

مرا خال پور شه اولیاست

ابو طالب راد فرخ نیاست

نهم زین پی جنگ چون بر ستور

فراوان پدر کو بگرید به پور

دلاورترین مرد در کار زار

بود پیش من کودک نی سوار

دم تیغ من دستیار قضاست

سر نیزه دندان مار قضاست

بگفت این و، زد برسپاه گران

شد آسیمه زو جان جنگ آوران

زمانی به شمشیر سرها ربود

زمانی به نیزه نبرد آزمود

همی کشت از چپ همی زدبه راست

همی تن فکند وهمی جان بکاست

امیر سپه دید چون رزم اوی

بترسید از آن شیر پرخاش جوی

فراری گوی بود درآن سپاه

که شمشیر زن بود وناورد خواه

بدش نام قدام پور اسد

که نفرین رسادش به روح و جسد

ورا خواند نزدیک و با او بگفت

که بیغاره با ما شد امروز جفت

تو دیدی که از نیروی چند مرد

سرنیمی از ما در آمد به گرد

کنون بنگر این هاشمی زاد را

دلیر و جوانمرد و آزاد را

که بر لشگری تیغ یازد همی

تو گویی که بازیچه سازد همی

چه مانی؟برانگیز توسن زجای

نگون سازش از کوهه ی باد پای

وگرنه دگر نزد گردان مناز

بدین گردن زفت و دست دراز

چو قدام بشنید این سرزنش

ز سالار بد کیش و شیطان منش

بیامد به یکسوی میدان ستاد

چو بی نیزه دیدش مر آن بد نژاد

دگر باره درتاخت سوی جوان

بدو راست کرد آبداده سنان

بگشت از بر زین یلی دیومند

که زان نیزه بر وی نیاید گزند

چو زخم بد اختر زخود دور کرد

به جولان در آورد هامون نورد

چنان بر دهان زد پرند آورش

که سوی هوا جست نیم سرش

سرآمد چو روز بد اختر سوار

نشست از برد زین او نامدار

غلامی به همره بدش نامجوی

سپرد آن چمان چرمه ی خود بروی

چمید از بر باره ی گرمتاز

ربود از زمین آن سنان دراز

بیفشرد مردانه برباره ران

رکاب سبک پوی او شد گران

چو کوهی زآهن در آمد زجای

دم تیغ او شد سرو ترک سای

بجوشید از خشم خون درتنش

زغیرت برآمد رگ گردنش

رخان پر زچین ابروان پرگره

بپوشید بر تیزه پیکر زره

برآمد به یکران و برزد رکاب

روان شد سوی مرگ خود با شتاب

رسید و سنان کرد بر وی دراز

بزد نیزه بر نیزه اش سرفراز

چو دید آن تبه گوهر نابکار

زدوده سنان را و جنگی سوار

تو پنداشتی کز برش زهره ریخت

نیاورد تاب درنگ و گریخت

زپی تاخت مرد افکن او را سمند

که بربایدش با سنان بلند

چمان چرمه اش بود ناخورده آب

به پویه نیارست کردن شتاب

بدانست عبدالله نامدار

که از نیزه اش گشته ترسان سوار

زکف جانگزا نیزه یکسو فکند

به نرمی همی راند تازی سمند

بیازید بر میمنه تیغ نیز

برانگیخت در کوفیان رستخیز

پلیدی که او زشت فرجام داشت

که خود حمیر حمیری نام داشت

بسی نامور بود در تازیان

ز پیگار او دیو دیدی زیان

درآن حمله کردن دچار آمدش

برابر پی کارزار آمدش

دلاور به خودش چنان تیغ راند

کز آن زخم جانش زپیکر رهاند

چو دید آن چنین پور آن بد سیر

که بد کاملش نام زشت از پدر

به کین پدر تاخت بر وی سمند

برآهیخت از خشم برآن پرند

جهانجو به یک زخم خارا گزار

بپرداخت گیتی ازآن نابکار

چو کشت آن بد اندیش را یکتنه

به قلب اندر آن تاخت از میمنه

فزون ریخت زان دیو ساران به دشت

چو طومارشان برهم اندر نوشت

حصین آن بد اندیش خیرالانام

برادر یکی داشت صالح به نام

بیفتاد وی را در آن رزمگاه

به فرزانه فرزند مسلم نگاه

بزد اسب تا گیردش راه تنگ

سپهدار زاده ندادش درنگ

بزد نیزه اش بر میانش چنان

کز آنسوی او گشت پیدا سنان

تنش را بدان نیزه از تن ربود

بینداختش سوی چرخ کبود

به گاه فرود آمدن زد دو نیم

مر او را میان مرد بی ترس وبیم

سپه زهره درباختند از سوار

نشد جنگ را هیچ کس پایدار

سبک تاخت از قلب زی میسره

رمیدند از پیش او یکسره

تو گفتی به تن زان یل سخت کوش

همی کرد استخوان دونان خروش

ستوده سوار آزموده سمند

برو بازو و تیغ و زن زورمند

چه گویی بماند کسی بر به جای

چو گردد چنین مرد زوی آزمای

بکشت اندر آن حمله قدامه را

دلیر تن اوبار خود کامه را

پلیدی بد آن بدرگ تیره تن

که مرز حبش بود او را وطن

وزان پس که بسیار کشت از سپاه

همی خواست برگردد از رزمگاه

پیاده رده سوی او تاختند

بدو تیغ و زوبین بیانداختند

دمشقی یکی مرد ناپاکدین

بزد تیغ و پی کرد اسبش زکین

چو پور سپهبد پیاده بماند

دژم گشت وبرناکسان تیغ راند

بشد خسته از جنگ جستن جوان

شد از زخم کاری تنش ناتوان

فرا برد دست آن دلیر گزین

که خون بسترد از درخشان جبین

پلیدی زتیر آتشی برفرخت

به هم دست و پیشانی وی بدوخت

بدو دیگران حمله کردند سخت

ز پای اوفتاد آن تناور درخت

یکی تیغ زد بر تن روشنش

یکی چاک زد از سنان جوشنش

ز آسیب پیکان و شمشیر تیز

شد اندام گلفام او ریز ریز

به مینو شد آن جای مردی چمان

که گرید بر او دیده ی آسمان

چو فرزند خواهرش را کشته شاه

بدید اندر آن دشت آوردگاه

برون تاخت با هاشمی زاده گان

به بالین آن پور آزاده گان

بفرمود کان کشته برداشتند

به پیش سراپرده بگذاشتند

به گرد اندرش زار وگریان شدند

همه ز آتش سوک بریان شدند

به گوش آمد از پرده گیهای شاه

خروشی که بر شد زماهی به ماه

بدان پور جان پدر سوگوار

شد اندر بر حیدر تاجدار

درود از خداوند بر وی رساد

به بدخواه او چرخ نفرین کناد

جهانا پس از این جوانان ممان

بدینسان مگرد ای بلند آسمان

ببراد دستی که بگشاد تیغ

بدین هاشمی زاده گان ای دریغ

موضوعدیگر اصحاب اصحاب امام حسین (علیه السلام)

گریزعاشورا امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

شاعرمیرزا احمد الهامی کرمانشاهی

قالبمثنوی

سبک پیشنهادیرجز خوانی,مدح و مرثیه

زبانفارسی

اشعار مرتبط با این شعر و مناسبت