زینب به پشت ناقه عریان چو شد سوار

خون گریه کرد از غمِ او چشمِ روزگار

در نُه فلک زِ خیلِ مَلک ناله شد بلند

در شش جهت قیامتِ عظمی شد آشکار

افتاد تاجِ منزلت از فَرقِ فَرق دان

کفّ الخضیب کرد کَف از خون دلِ نگار

پوشید چهره زُهره و نوشید زهر غم

روزی که گشت دخترِ زَهرا اسیر و زار

فخرِ عباد را چو سرِ بی عَمامه دید

روح الاّمین فکند زِ سر تاجِ افتخار

خواری نگر که نو گُلِ باغِ رَسول را

پای برهنه شب به دوانند روی خار

زینب که ره نداشت ملک در حریم او

شمر از یَمین بر آمد و خولی ش از یَسار

او روی ناقه نالهء اطفال در قفا

پیشِ رُخش به نیزه سرِ شاهِ تاجدار

زینب نظر چو بر سرِ شاهِ حجاز کرد

با او زِ اهلِ کینه درِ شکوه باز کرد

موضوععصر عاشورا، شام غریبان و اسارت کاروان امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

گریز

شاعرعبدالجواد جودی خراسانی

قالبغزل

سبک پیشنهادینوحه

زبانفارسی