با گریه گفت کای پدر نامدار من

خواهرا حالم چه می‌پرسی به غم یارم هنوز

چند ای خواهر غمگین ز قفا می‌آیی

آخر ای خسرو خوبان سوی میدان رفتی

ای شه خوبان مه سپهر امامت

چون صدر دین امام مبین مقتدای راد

کز اختر فلک زده وز طالع زبون

کز جد و مادر و پدر ای یادگار ما

کای یار بی کسان سخن جان گزا زدی

کای خواهر ای ستم کش بی غم گسار ما

گشتند کشته چون همه انصار اهل بیت

ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند

وقت آن شد که کشد کلک نزار

چو آمد به نزدیک پرده سرای

بیامد در آن لحظه با اشک وآه

زتیر بداندیش چون روزگار

خواهرش بر سینه و بر سرزنان

باطن ترین من،نه،خداحافظی مکن

صبر کن ای برادرم آرام

تو فقط دست به زانو مزن و گریه مکن

مانند سایه از سرم ای تاج سر ، مرو

پروانه ی توام ای شمع محفلم یک امشبی بیا بنشین مقابلم

آخر جدا شدی ای جانم از بدن می میرم ای حسین رحمی به حال من

بابا کجایی مادر کجایی جانان من رفت داد از جدایی