دل بدین گونه که اندر غم و رنج و محن است

کفن آور که دم رفتن جان از بدن است

آب کوثر به گمانم که فرو ننشاند

این شراری که در آتشکده جان من است

ژاله بر چهر فشان ای مژده چون ابر بهار

کابرو را به بهار و به بهاران چمن است

با که گویم؟ که لب تشنه حسین را کشتند

بدنی کو؟ که بگویم ز چه بی‌پیرهن است

استخوانی اگر از سینه او باقی بود

آن هم از ضرب سم اسب، شکن در شکن است

کفنی داشت ز خاک و کفنی داشت ز خون

تا نگویند شه کرب‌وبلا بی‌کفن است

آن سلیمان که در انگشت بدش خاتم تن

خود به خون غرقه و خاتم به کف اهرمن است

تیره از دود دلم نُه فلک آید هر دم

یاد آرم که به مطبخ، سر شاه زمن است

مگر از یاد رود داغ غمش «جودی» را

ورنه گلزار جنانش همه بیت الحزن است

موضوعمصائب امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

گریزقتلگاه امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

شاعرعبدالجواد جودی خراسانی

قالبغزل

سبک پیشنهادینوحه

زبانفارسی