ای دین من کلام تو یا باقرالعلوم

از غمِ دلم خدا خبر داره

همرزم بودم یک زمانی با سه ساله

داغِ تو روشن می کند شمعِ محرم را

چه تفاوت بکند ناله کند یا نکند

عاقبت آه کشیدم نَفسِ آخر را

نینوا را سوزاند ناله‌ام عاقبت این بیتِ عزا را سوزاند

زهر..آخر راحتم کرد از جفای کربلا...

همینکه ذکر احادیث قال باقر شد

آمده ذی الحجه و افتاده ام یاد منا

در مزارت نفسِ ثانیه‌ها می‌گیرد

چگونه او جگر تفته روبراه کند

مانده داغی عظیم بر جگرت

سینه ام چون تلاطم دریا

من پنجمین ولی خداوند قادرم

یک طرف کاغذ و یک سو قلمش افتاده

کسی که بود شکافندۀ تمام علوم

تو یکسره در چشم لشکر بودی و من نه

هجوم موج بلا را به چشم خود دیدم

غم آمده در عزای تو گریه کند

دل او آشنا با سوختن بود

می سوزد جگر امام مظلوم می گرید بقیع بر باقرالعلوم

خون گریه کن از ماتم من شهر مدینه

زمین گریه کرد و سما گریه کرد منی گریه کرد ، کربلا گریه کرد

السلام ای بهشت برین که غیر غربت به خاطر نداری

نگاه کودکی ات دیده بود قافله را