آموخت تا که عطر ز شیشه فرار را

آموخت تا که عطر ز شیشه فرار را

آموختم فرار ز یاران به یار را

دل می کشید ناز من و درد و بار را

کاموختم کشیدن ناز نگار را

 

پس می کشم به وزن و قوافی خمار را

 

 

گیرم که کرد خواب رفیقان مرا کسل

گیرم که گشت باده ز خشکی ما خجل

گیرم که رفت پای طرب تا کمر به گل

ناخن به زلف یار رسانم به فتح دل

 

مطرب اگر کلافه نوازد سه تار را

 

 

باید که تر شود ز لب من شراب خشک

باید رسد به شبنم من آفتاب خشک

دل رنجه شد ز زهد دوات و کتاب خشک

از عاشقان سلام تر از تو جواب خشک

 

از ما مکن دریغ لب آب دار را

 

 

شد پایمال خال و خطت آبروی چشم

از باده شد تهی و پر از خون سبوی چشم

شد صرف نحوه ی نگهت گفت و گوی چشم

گفتی بسوز در غم من ، ای به روی چشم

 

تا می درم لباس بپا کن شرار را

 

 

با خود مگو که گیسوی مستانه ریخته

بخت سیاه ماست بر آن شانه ریخته

خون دل است آنچه به پیمانه ریخته

از بس که در طواف تو پروانه ریخته

 

یاران گذاشتند ، همه کسب و کار را

 

 

خاکی که تاک از آن نتراوید خاک نیست

تاکی که سر نرفت زدیوار تاک نیست

آن سر که پاک گشت ز عشق تو پاک نیست

در سلک ما ملائکه گشتن ملاک نیست

 

آدم فقط کشید ز عشق تو بار را

 

 

ما سائل توایم و اگر مست کرده ایم

انگشتر عقیق تورا دست کرده ای

ما عیش خود چنان چه شد و هست کرده ایم

بیت تورا اجاره ی دربست کرده ایم

 

ساکن شدیم این دِلَکِ بی قرار را

 

 

بازار حُسن داغ نمودی برای که؟

چون جز تو نیست پس تو شدستی خدای که؟

آخر نویسم این همه عشوه به پای که؟

ما بهتریم جان علی یا ملائکه؟

 

ما را بچسب نه ملک بال دار را

 

 

این دست پاچگی ز سر اتفاق نیست

هول وصال کم ز نهیب فراق نیست

شرح بسیط وصل به بسط و رواق نیست

اصلاً مزار انور تو در عراق نیست

 

معنی کجا به کار ببندد مزار را

 

 

دلچسب شد فراق تو با  دام چشم تو

خال تو مُهر کرده به احکام چشم تو

زین تیغ کج که هست به بادام چشم تو

ختم به خیر باد سرانجام چشم تو

 

بادا ز خلق تا که در آری دمار را

 

 

با قل هو اللَهَ است برابر علی مدد

یا مرتضاست شانه به شانه به یا صمد

هستند مرتضی و خدا هر دو معتمد

جوشانده ای ز نسخه ی عیساست این سند

 

گر دم کنند خون دم ذوالفقار را

 

 

ای آفتاب روز غدیرت شراب ساز

ای ذرّه های خاک درت آفتاب ساز

ای دستهای عبد تو عالیجناب ساز

شد خارهای خشک بیابان گلاب ساز

 

کردی ز بس جلیس گل روت خار را

 

 

ظهر است بر جهاز شتر آفتاب کن

خود را ببین به صفحه ی آب و ثواب کن

این برکه را به عکسی از آن رخ شراب کن

از بین جمع یک دو ذبیح انتخاب کن

 

پر لاله کن به خون شهیدان بهار را

 

 

غم شد بدل به یمن جمال تو بر نشاط

پرداخت قبض برق تو یک دوره انبساط

افتاد تشت ما ز سر بام بر حیاط

من غیر دل نمانده برایم در این بساط

 

آسی بکش که باز ببازم قمار را

 

 

مَن لی یَکونُ حَسبْ ، یکونُ لدهره حَسْب

با این حساب هر چه که دل خواست کرد کسب

چسبیده است تیغ تو بر منکر نچسب

از انتهای معرکه بی زین گُریزد اسب

 

دنبال اگر کنی سر میدان سوار را

 

 

در معرکه چو تیغ کجت گشت سر فروش

تیغ تو خورد خون و خداوند گفت نوش

مرد قتال هستی و در زهد سخت کوش

تیر از نماز نافله ات میرود ز هوش

 

ناز طبیب میکشد این تیر زار را

 

 

تیغت به آبروی خودش آب دیده شد

زلفت به پیچ و تاب خودش تاب دیده شد

رویت هزار مرتبه در خواب دیده شد

هر دفعه لیک چهره ی اصحاب دیده شد

 

کو دیده ای که حمل کند آن وقار را

 

 

کس نیست این چنین اسد بی بدل که تو

کس نیست این چنین همه علم و عمل که تو

کس نیست این چنین همه زهر و عسل که تو

احمد نرفت بر سر دوش تو بلکه تو

 

رفتی به شانه احمد مَکّی تبار را

 

 

بیدار و خواب کیست بجز مرتضی علی

شرّ و صواب کیست بجز مرتضی علی

آب و شراب کیست بجز مرتضی علی

عالیجناب کیست بجز مرتضی علی

 

این هفت تخت و نه فلک بی قرار را

 

 

از خاک کشتگان تو باید سبو دمد

مست است از نیام تو عمر بن عبدود

در عهد تو رطوبت مِی، زد به هر بلد

خورشید مست کرد و دو دور اضافه زد

 

دادی ز بس به دست پیاله مدار را

 

 

مردان طواف جز سر حیدر نمی کنند

سجده به غیر خادم قنبر نمی کنند

قومی چو ما مراوده زین در نمی کنند

خورشید و مه ملاحظه ات گر نمی کنند

 

بر من ببخش گردش لیل و نهار را

 

 

دل همچو صید از نفس افتاده میتپد

از شوق منزل تو دل جاده میتپد

تسبیح میتپد گِل سجاده میتپد

او رفته است و باز دل ِساده میتپد

 

از سادگان مگیر قرار و مدار را

 

 

دانی که من نفس به چه منوال می زنم

چون مرغ نیم کشته پر و بال می زنم

هر شب به طرز وصل تو صد فال می زنم

بیمم مده ز هجر که تب خال می زنم

 

با زخم لب چه سان بمکم خال یار را

 

 

قومی به زنگ خفت و دل از ینجلی نخفت

فولاد آبدیده چو شد صیقلی نخفت

مه خفت، مهر خفت، ولیکن علی نخفت

طغیانم از الست به صدها بلی نخفت

 

با لای لای خویش بخوابان غبار را

 

 

امشب بر آن سرم که جنون را ادب کنم

بر چهره ی تو صبح و به روی تو شب کنم

لب لب کنان به یاد لبت باز تب کنم

شیرانه سر تصرف ری تا حلب کنم

 

وز آه خود کشم به بخارا بخار را

 

 

افتد اگر انااللَهَت ای دوست بر درخت

ذوق لبت کلیم تراشد ز هر درخت

چون میشود ز نار تو زیر و زبر درخت

هر چیز هست ، نیست ز من خوبتر درخت

 

در من بدم دوباره برقصان شرار را

 

 

خونین دلان به سلطنتش بی شمار شد

این سلطه در مکاشفه تاج انار شد*  *(ضربت خوردن مولا)

راضی نشد به عرش و به دل ها سوار شد

این گونه شد که حضرت پروردگار شد

 

سجده کنید حضرت پروردگار را

 

 

تا ظلم شعله گشت نهان بین ضعف خس

افتاد ذَنبِ جذبه ی تو گردن قفس

با اینهمه ز مدح تو کو راهه پیش و پس

مداح ِ مست ، یک تنه یک لشگر است و بس

 

بی خود نیافت بلبل نام هزار را

 

 

آن که به خرج خویش مرا دار می زند

تکیه به نخل میثم تمّار می زند

تنها نه این که جار تو عمّار می زند

از بس که مستجار تو را جار می زند

 

خواندیم مَستِ جار همین مُستجار را

 

 

از من دلیل عشق نپرسید کز سرم

شمشیر می تراود و نشتر ز پیکرم

پیر این چنین خوش است که من هست در برم

فرمود: من دو سال ز ایزد جوان ترم

 

از صید او مپرس زمان شکار را

 

 

با خود شدی میان نمازت چو روبه رو

بر خویش سجده کردی و با خویش گفت و گو

تاج تو انّماست ، نگین تو تنفقوا

چل حلقه نیز اگر به رکوعش دهد عدو

 

نازل نمیشود ملکی این نثار را

 

 

دل تاب ندارد که بر هم زنی قرار

با من چنان مباش که با خلق روزگار

اصلا که گفته بود در آری ز من دمار

صدپاره شد دلم ز حسادت چنان انار

 

دادی چو بر گدای مدینه انار را

 

 

وقتی که خضر میچکد از آن دهان تر

هر کس که بیش از تو برد بوسه سبز تر

زلفت سماع داد به چشم و دل و جگر

مطرب اگر دچار تو گردد سر گذر

 

قرآن به کف به زلف تو بندد سه تار را

 

 

از عشق چاره نیست وصال تو نوبتی ست

مُردن برای عشق ِتو حکم حکومتی ست

آتش در آب می نگرم این چه حکمتی ست

رخسار آتشین تو از بس که غیرتی ست

 

آیینه آب می کند آیینه دار را

 

 

یا رب کجاست حیدر کرار من کجاست

ویران شدم به عشق ِتو معمار من کجاست

با من ندار باش بگو دار من کجاست

آن نخل آرزوی ثمر دار من کجاست

 

در کربلا بکار برایم تو دار را

 

 

احمد تو را ز خلق الی ربنا شمرد

وقتی نبی شمرد یقیناً خدا شمرد

خود را علی شمرد و گهی مرتضی شمرد

جبریل یک شبه به چهل جا تورا شمرد

 

ای نازم این فرشته ی حیدر شمار را

 

 

زلفت سیاه گشت و شد ختم روزگار

خرما ز لب بگیر و غبار از جبین یار

تا صبح، سینه چاک زند مست و بی قرار

خورشید را بگو که شود زرد و داغ دار

 

پس فاتحه بخوان و بدم روزگار را

 

 

یک دست آفتاب و دو جین ماه می خرم

یک خرقه از حراجی الله می خرم

صدها قدم غبار از این راه می خرم

از روی عمد خرقه ی کوتاه می خرم

 

با پلک جای خرقه بروبم غبار را

 

 

یک دست آفتاب و هزاران دو جین بهار

یک دست ماه و بهاران هزار بار

یک دست خرقه انجم پولک بر آن مزار

یک دست جام باده و یک دست زلف یار

 

وقت است تر کنم به سبو زلف یار را

 

 

بی پرده گوشه ای بدنم را به خون بکش

کم کم مرا به شعله ی عشقی فزون بکش

تیغی به رویم از غم بی چند و چون بکش

بنشین و دفعتاً جگرم را برون بکش

 

چون ذوالفقار خویش مرقصان شکار را

 

 

ذکر علی علی به دو عالم شراب بست

راه نگاه بر همه بیدار و خواب بست

در کربلا علی دگر ره به باب بست

بیچاره مادرش چه امیدی به آب بست

 

یا رب مریز تو دل امّیدوار را

 

 

اصغر ، به آب رفت و به تیری شکار شد

پس تارهای صوتی او تار تار شد

زلفش بنفشه زار بُد و لاله زار شد

تن پیش شاه ماند و سرش نی سوار شد

 

پر کرد نیزه حجم سر شیرخوار را