منی که بوده عباس و علی اکبر هوادارم

به شهر شام رفتم بی حسینم، سخت بی یارم

دم دروازه ی ساعات جانم روی لب آمد

به رفتن در شلوغیها مرا کردند وادارم

همه بهر تماشای اسیران آمدند اینجا

من و این ازدحام شام، خوابم یا که بیدارم

تمام دختران گویند با هم یکصدا عمه:

همه نامحرم اند اینجا، گره خورده عجب کارم

تمام شهر با سنگ و نی و دف آمدند اینجا

ولی من بی دفاع هستم فقط تنها تو را دارم

به دامانم پناه آورده اند اطفال با گریه

حسین من! از آن بالا دعایم کن گرفتارم

یتیمان را فقط با نیزه ها آرام میکردند

بماند این که من هم زخمی ام از درد سرشارم

سر سجاد را بین غل و زنجیر سوزاندند

دلم می سوزد و دلواپس احوال بیمارم

هزاران غم، هزاران سنگ و چوب و خاک و خاکستر

کدامش را برایت بازگویم یا که بشمارم

یهودی های شهر شام خیلی بی حیا هستند

علی را ناسزا گفتند و می دادند آزارم

سزد یکسر بسوزد شهر شام و اهل آن با هم

من پرده نشین را برده اند از بین بازارم

اگر چه دست مارا مثل بابایم علی بستند

از این تکرار غم باکی ندارم، دخت کرارم

اگر چه ابری ام طوفانی ام اما برادر جان

کنار دشمنانت یک سر سوزن نمی بارم

موضوعمناجات ها و مصیبتهای حضرت زینب بعد از عاشورا | ورود كاروان اسرا به شام و مجلس یزید حضرت زینب (سلام الله علیها) | امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

گریز

شاعرمجتبی شکریان همدانی

قالبغزل

سبک پیشنهادینامشخص

زبانفارسی