ای یادگار کربلا

چهل سال است، مقتل می‌چکد از چشم‌های من

باید تو را حسینِ مکرّر بخوانَمت

روضه ی سوختن کرب و بلا را دیده

خون‌ می خورد چشم‌ترش خونبار می بیند

دوباره شب شد و از صبح تا همین حالا

تو خطبه خواندی و ملائک پر درآوردند

پادشاه کشور مرثیه و ماتم منم

تمام عمر با گریه عجین بود

تا که چشمش به آب می افتد

دل بود بیمار آن بیمار عشق مه جبین

یاد آن روز که ما را به اسارت بردند

قسمت این بود بال و پر نزنی

هر صبح و ظهر و شام و سحر ضجه میزنی

کوچه های مدینه و بوی زخمهای تنی که می آید

من را به جرم عاشقی یار می برند

درد بسیار، مداوا گریه

دریا به دیده ی تر من گریه می کند

در تشنگی سراب به دردی نمی خورد

من وارث غم من کوه دردم

زهر کین عاقبت دادی از غصه نجاتم

ای خدا شد خزان گلشن من

من علی ابن حسینم زاده ی حبل المتین

من باغبانم اما گلهایم از جفا سوخت

ای دل شرار زهر شد میهمان من

همان وقتی که خنجر از تن خورشید سر می‌خواست