یوسف مجتبی رفت با ناله سمت گودال

یوسف مجتبی رفت
با ناله سمت گودال
عمه رود به دنبال   واویلا واویلا
چون قاسم از شهادت
بوی عسل شنیده
سوی اجل دویده   واویلا واویلا
دست اوشد    سپر ثارالله
میدهد جان    به بر ثارالله
ای عموجان   یا اباعبدالله
از خیمه دیده تنهاست
یک زخمی بین لشکر
افتاده عرش داور    واویلا واویلا
دیده شمشیر و نیزه
آماده بهر جنگ است
دامن ها پر ز سنگ است   واویلا واویلا
زیر شمشیر    مانده یک بی یاور
یک غریب و     حمله ی یک لشکر
ای عموجان    یا ابا عبدالله
با تیر حرمله شد
مثل علی ی اصغر
سرش جدا ز پیکر    واویلا واویلا
در آغوش عمو بود
در خونش دست و پا زد
مادرش را صدا زد    واویلا  واویلا
هم حسین و    هم حسن افتاده
بین گودال    دو بدن افتاده
ای عمو جان    یا اباعبدالله