پا بر زمین میکوبد و با بیقراری

آمد خبر حسین ز پا اوفتاده است

عمو رسیدم و دیدم؛ چقدر بلوا بود!

هر چند به یاران نرسیدم که بمیرم

در سرش طرح معما می کرد

شیب گودال ، به سوی تو دویدن دارد

این کیست که طوفان شده میل خطر کرده ؟

کشته ی دوست شدن در نظر مردان است

مصحف ما، چه به هم ریختنت!!! وای عمو

پا برهنه شد و به میدان زد

وقتی تمام لشگریان هار میشوند

عمه جان ول کن من از اصغر که بهتر نیستم

شمسی و روی زمین با روی ماه افتاده ای

پاشو بریم حرم ، نداره رحمی دشمنت

جای پدر بود بر تو نگاه من آغوشت ای عمو باشد پناه من

جای پدر هست خالی کنارم بر سینه ی تو جان می سپارم

از خیمه طفلی آمد به گودال

یوسف مجتبی رفت با ناله سمت گودال

از خیمه تا قلب دشمن پر گشته از عطر حسن

پر زده یک کبوتر به سوی قتلگاهش

خیمه ها سر به سر شد پریشان

زمین کربلا داشت فغان و ناله چون نی

از خیمه تا مقتل دویده این طفل

تو خورشید خیمه ها و زینت هفت آسمانی

خبر داری از آه حسرت من؟

برادر تشت خون را لاله باران کرد یادم هست