تو که یک گوشه چشمت غم عالم ببرد

با گریه نوشت .... با چه حالی میرفت

پیش ما سوختگان، مسجد و میخانه یکیست

ای دل تو ندانستی قدر گل و بستان را

حتی به جرعه‌ای شده مهمانِ‌مان کنید

مادر مرا گرفت در آغوشش، در کنج زیر پله هراسان بود

شکر خدا کز امت پاک پیمبرم

نمیدانم چه می بود اینکه ساقی داشت در مینا

چون علی اندر ره دین راهبر

کس عزیز من نشد واقف بر اسرار خدا

آن مبدعی که چشمه نطق از زبان گشاد

شرعست سپهری که نیابی خطرش

بنویسید که عشق است به هرجا ببرند

آدم که عاشق میشود فکر خطر نیست

همه َش براى خودت، آبرو به ما ندهید

هله ای نیازمندان که گه نیاز آمد

ای شـمـا را سـایـه پـروردی هما

بپای آل علی هر که روی زاری سود

از خلقت ما خلق که امر ازلی است

خواست چو از غیب ذات شاهد یکتا

ای دل گـرت هوای بـهشـت اسـت رو متاب

محضر او نباید از دردِ دوری و درد هجر صحبت کرد

بشر را مرد یا زن آفریدند

دوستت دارم و دانم که تویی دشمن جانم

باغ گل اید و ما بقیه شبنم شما

مسجود ملک آدم عشقست جمالت را

با گریه نوشت .... با چه حالی میرفت

پیش ما سوختگان، مسجد و میخانه یکیست

ای دل تو ندانستی قدر گل و بستان را

حتی به جرعه‌ای شده مهمانِ‌مان کنید

مادر مرا گرفت در آغوشش، در کنج زیر پله هراسان بود