خواست چو از غیب ذات شاهد یکتا

خواست چو از غیب  ذات  شاهد یکتا                        

جلوه  دهد   در  ظهور   طلعت   زیبا

کنز خفی را کند به خلق هویدا                      

بهر تماشای  آن جمال دل آرا

 

آینه ای ساخت از جمال محمد

 

چرخ  مدوّر  نبود  و   مهرِ   مشعشع                       

انجم   و  اختر    نبود   و  ماهِ   ملمّع

صادر و مصدر  نبود  و  طالع  مطلع                       

بود  خود  از  خلعت   وجود    مخلّع

 

قامت  قائم   به  اعتدال  محمد

 

یافتگان   را   به     یُمن   فرّ   همایی                     

می دهد  از  ذلّت   دو   کون   رهایی

ملتزم  عزت  است  و   رتبه   فزایی                       

عین   جلال  است  و ذوالجلال  ستایی

 

بندگی    درگه   جلال    محمد

 

ذات  قدیمی   است   آن   روان    مقدّس                      

خود  به   لباس  حدوث   گشته  ملبّس

حجت   بی  مثلی   خدای   همین   بس                     

کانچه  تصور کنی ز خلق  جهان کس

 

نیست که تا خوانیش مثال محمد

 

منکر او  بر کمال اگر چه  محال  است                    

ور که  بود ، منکر وجود  کمال  است

ره سپر راه  جهل و بغی و ضلال است                    

گمشده دشت وهم و خواب وخیال است

 

هر که  شود  منکر  کمال  محمد

 

پس علی  آن  کو  به  کردگار ولی  بود                  

جای   نشینش    به  مسند    ازلی   بود

حامل  اسرارش  از  خفی  و  جلی  بود                 

قول   محمد   همان   مقال   علی   بود

 

قول  علی  بُد  همان  مقال  محمد

 

فاطمه   آن    زهرۀ    سپهر    کرامت                    

فاطمه    اندر     جزا    شفیعۀ    امت

واسطه   بین   نبوت   است  و  امامت                   

حضرت  او  داده  تا   به  روز  قیامت

 

با  علی  و   آل   اتصال   محمد

 

پس حسن آن  بحر حلم و کشتی احسان                     

رهبر   جن   و   ملک   حقیقت  انسان

بی   مددش   مشکلی   نمی شود  آسان                    

سبط  محمد  شهی   که   آمده   یکسان

 

خصلت او جمله با خصال محمد

 

بعد   حسن  بر  حسین  بین   و  مقامش                     

کوست   نگهبان   شرع   جدّ  گرامش

طُرفه  طلسمی  است  اسم  اعظم  نامش                

کآمد    اندر   پناه   یمن    و   دوامش

 

تا به   ابد شرع  بی  زوال  محمد

 

بعد     حسین     کرد     آفتاب    ولایت                    

سیر  به  نُه  برج  و تافت بهر  هدایت

تا  ده  و   دو   برج   را   رسید   نهایت                   

بسته  و بگشوده اند  خوش به  حمایت

 

سدّ  حرام   و   ره  حلال   محمد

 

و  آن  علی  و باقر است و جعفر و کاظم                    

باز  رضا  و  تقی   دو   بحر   مکارم

پس  نقی  و  عسکری   دو   فخر  عوالم                  

خاتم   ایشان   که   هست  حجت   قائم

 

اوست  فرج  از  برای  آل  محمد

 

آن  که  ز فرط  جلال  و  مرتبت  و جاه                  

از  الف   قامت   است    مظهر    الله

خواهی  اگر  نام   او  در  آی  بدین  راه                   

میم   محمد  بگیر  و  ساز  پس  آنگاه

 

وصل بر آن حاء و میم و دال محمد

 

مُلک  خدا   را   یگانه    مالک   مطلق                    

مُلک  به  او قائم  اوست  قائم   بالحق

چون  به   حرم   برزند  فراشته   بیرق                     

هر  روشی  رافتد  شکست   به رونق

 

جز روش  شرع  خوش مآل  محمد

 

من  که   صغیر  و  غریق  بحر  گناهم                  

رشک  برد  آسمان به رفعت  و جاهم

کاین  ده  و  چارند  در  دو  کون  پناهم                     

حالِ   تباهم   مبین   و  رویِ    سیاهم

 

بین  که  یکی  عبدم از  بلال محمد