ای دل تو ندانستی قدر گل و بستان را

بنویسید که عشق است به هرجا ببرند

آدم که عاشق میشود فکر خطر نیست

همه َش براى خودت، آبرو به ما ندهید

محضر او نباید از دردِ دوری و درد هجر صحبت کرد

دوستت دارم و دانم که تویی دشمن جانم

با گریه نوشت .... با چه حالی میرفت

تو که یک گوشه چشمت غم عالم ببرد

مادر مرا گرفت در آغوشش، در کنج زیر پله هراسان بود