ای بـاب مـراد خلق عالم

ای بـاب مـراد خلق عالم

سر تا به قدم رسول‌اکرم

 

هفتم ولـی خدای منـان!

مهر تو روان دین و ایمان

 

قرص قمرِ امام صادق

نور بصرِ امام صادق

 

گفتـار تو چون کلام قرآن

در هـر نفست پیام قرآن

 

صحـن تو تمـام آسمان‌ها

دوران امـامتت زمـان‌هـا

 

چشم همـه بـر عنـایت تو

سرمایـۀ‌ مـا ولایـت تـو

 

تو بـاب مـراد عالـم استی

تـو کعبـۀ روح آدم استی

 

تو دسـت عنـایت خـدایی

از خلق جهان گره‌گشایی

 

ای روح، کبوتـر حــریمت

عالم همه بر در حـریمت

 

موسایی و عالم است طورت

گردیده کلیم، غرق نورت

 

دل‌های شکسته کاظمینت

خواندنـد امـام، عالمینت

 

از دسـت تـو کار حیدر آید

ز انگشت تو فتح خیبر آید

 

در حبسی و خلق، پای‌بستت

سررشتۀ آسمان به دستت

 

معـراج تـو بود قعر زندان

خلوتگـه ذات حی منان

 

پیشانی خود نهاده بر خاک
بگذاشته پا به فرق افلاک
.
گردیده نمـاز ، سرفرازت
آورده نماز بر نمازت

 

زندان شده محفل وصالت
آغوش خدای ذوالجلالت

زنجیـر ، سلام بر تو می‌ داد
از دوست پیام بر تو می‌ داد

ای گل ز تو آبرو گرفته
محبوبِ به حبس خو گرفته !

 

زندان تو لطف کامل ماست
اشک تو چراغ محفل ماست

 

اینجا که فراق نیست در بین
بر توست مقام قاب قوسین

اینجا که تجلی خدایی‌ ست
تاریکی حبس ، روشنایی‌ ست

 

افسوس که حرمتت شکستند
بازوی تو را به حبس بستند

 

در شأن تو شاخه‌ های گل بود
کی شأن تو حلقه‌ های غل بود ؟

 

زجرت به هزار قهر دادند
در زیر شکنجه زهر دادند

 

زندانی عترت پیمبر
افسوس که لحظه‌ های آخر

 

دل شیفته ی مدینـه‌ ات بـود
زنجیر به روی سینه‌ ات بود

 

پیوستـه سلام بی‌ نیازت
بر لحظه ی آخرین نمازت

 

با آن همه دختر و پسرها
رفتی ز جهان غریب و تنها

معصومه کجاست تا که آید
زنجیـر ز گردنت گشاید ؟

با آن که به حبس می‌ زدی پر
تابوت تو گشته تخته ی در

 

مردم که جنازه ی تو دیدند
فریاد ز سوز دل کشیدند
.
تابوت تو را به شهر غربت
بردند ولـی به اوج عزت

 

بعد از ضرباتِ حلقه ی غل
تابوت تو گشت غرق در گل

دیگـر نزدند تیــر کینت
کی سنگ زدند بر جبینت ؟

دیگر نبرید کس سرت را
دیگـر نزدنــد دخترت را

 

تا از جگرش شراره خیزد
“میثم” به غم تو اشک ریزد