گرچه شب تا سحرم بر سر سجاده هنوز

بیا از رحمتت بر ما تو رو کن

خواهان تو هر قدر هنر داشته باشد

بیمار می شوم که پرستاری ام کنی

دل بده تا که جان دهند ترا

کو یک نفر که یاد دل خستگان کند؟

عمری بُوَد ز هجر تو آزار می کشم

توبه از جرم وخطا،حال سحر می خواهد

بیا که عبد مطیع خدا شدن خوب است

ما هم پیاله‌ایم به شرط سبوى اشک

مرغ سحرم دانۀ اشکم شده دانه

مانند طفل دربه دری گریه میکنم

ما عمر خویش وقف خرابات کرده ایم

بود که درگذرند از گناهکاری ما

یارب ز کرم حال دعا بخش مرا

وقتی که مجیر خواندم و جوشن و قرآن بر سر

یارب تو جدا ز دست غیرم فرما

من آن گنهکارم که از دوری خسته شدم

در این دنیا نمی دانم چه می دانم چه می خواهم

ای خدا از کجا آمده ام تا به کجا می‌بَریَم

اینجا کریمی هست که بسیار می بخشد

ز سر هم نفسی با دو نفَس آلوده

آمدم سوی تو راهی وا کنم تا وقت هست

یا رب به اشک و آه من

گر چه به سینه ناله‌ ی جانکاه می‌کشم

به رو سیاهیم اقرار می‌کُنم … العفو