میان بندگانت بدتر از من نیست… تنها من!

تو دستم را گرفتی و اسیر دستِ دنیا… من

گنهکارم؛ به تاثیرِ دعاهایم امیدی نیست

گمانم فاصله افتاده از درگاهِ تو, تا من

تو در دستانِ پینه بسته, در اشک یتیمان و

به دنبالِ تو میگردم چرا عمریست اینجا من؟!

چه برکت دادی و شد سفره ام رنگین و رنگین تر

ندانستم اگر چه حرمتِ نان و نمک را من

به جایِ آبرو ریزی همیشه آبرو دادی

فقط شرمنده ام کردی! نمیدانم که آیا من-

تو را آنگونه که باید عبادت کرده ام یا نه!

مبادا بندگی کرده ست جنّ و إنس, إلّا من

پُر از خوف و رجایم, کار دستم داده عصیانم

چه محتاجم به غفرانِ تو بیش از پیش ترها من

شبِ قدر است و بیمارِ گناهم؛ گوشۂ چشمی

تویی «نِعمَ الطّبیب» و سخت محتاجِ مداوا من

إلهی لاتؤدّبنی… نبینم خشم و قهرت را

عذابم کن ولی یک لحظه سرسنگین نشو با من!

موضوعلیالی قدر و ماه مبارک رمضان | مناجات با اعیاد و ایام | مناجات با خدا

گریز

شاعرمرضیه عاطفی

قالبغزل

سبک پیشنهادیمناجات

زبانفارسی