دید چون زِینبِ مَحزون که زمین می لَرزَد

دید چون زِینبِ مَحزون که زمین می لَرزَد

شَط به مُوج آمده و ماء مُعین می لَرزَد

مانده از کارِ فَلک عَرشِ بَرین می لَرزَد

ماندِه زاورادِ مَلک رُوح الَامین می لَرزَد

 

شد سَراسیمِه و چون رَعد در اَفغان آمد

مُو کَنان مُویه کُنان جانِبِ مِیدان آمد

 

مَحشَری دید در آن دَشت پَدیدار شده

روز در چشمِ دو عالَم چو شَبِ تار شده

بانگِ کُوس است که بَر گُنبَدِ دَوّار شده

دامنِ دَشت زِ خون یِکسَره گُلنار شده

 

پِسرِ فاطمه از اَسب نِگُون گَردیده

پای تا سَر تَنِ او غَرقه به خُون گردیده

 

بَرقِ تیغ است که چُون بَرقِ یَمان میگُذرد

نُوکِ رَمح است که از جُوشَنِ جان میگُذرد

ضَربِ سَنگ است که از خُودِ مَهان میگُذرد

سَرِ تیر است که از سینه رَوان  میگُذرد

 

گردِ غَم بَر رُخِ اَهلِ حَرمِین بِنشَستهِ

شِمر بَر سینهء مَجروحِ حسین بِنشَستهِ

 

زَد به سَر دَستِ غَم و جانِبِ صَحرا به دَوید

با دو صَد ناله بِنَزدِ عُمرِ سَعد رِسید

گُفت اِی حقَّ نَبی داده به اَنعام یَزید

این حسین است که سازَند به صَد کینهِ شَهید

 

تو هَمی کُوسِ دَف و نای طَرب ساز کُنی

کَج گُذاری کَله و گُوش به آواز کُنی

 

این حسین است که قنداقهء او را جِبریل

بُرد بر عَرش به فَرمانِ خداوندِ جَلیل

این حسین است که خادِم بُوَدَش میکائیل

این حسین است که دَربان بُودَش اِسرافیل

 

به چه تَقصَیر تو اِمروز جَوابَش ندَهی

به لَبِ آب کُشی تِشنه و آبَش ندَهی

 

پِسرِ سَعد از این گُفتهء جانسُوز گِریست

شَرم کرد از رُخِ او جانِبِ زِینب نِگریست

پَس به گُفتا که در این حال دِگر فایده چیست

زَخمِ کاری به حسین تو نه دَه باشد و بیست

 

گَر من او را نَکُشَم زَخمِ فَراوان بِکُشد

نیزهء جُورِ سِنان ناوُکِ پِیکان بِکُشد

 

دخترِ فاطمه چون از پِسرِ سَعدِ عَنید

گشت مأیُوس بیامَد به بَرِ شِمرِ پَلید

گُفت دانم نِکُند بَر تو اَثر گُفت و شِنید

میکُشی تِشنه حسین را به تَمنّای یَزید

 

چون سَرش می بُری و تَن به زَمین می فِکَنی

سینه اَش را زِ چه از ضَربِ لَگَد  می شِکَنی

 

مُهلتی تا بِسُوی قِبلِه کِشم پایش را

سایه از مَعجرِ نیلی کُنم اَعضایَش را

تَر کُنم زِاشگِ بَصَر لَعل گُهر زایَش را

سیر بینم دَمِ مُردَن رُخِ زیبایش را

 

چون دِگر وَعدهء دیدار قیامَت باشد

میرود سُوی سَفر خِیر و سَلامَت باشد

 

پِسرِ فاطمه چون نالهء زِینب به شِنید

چِشم بُگشود زِ هم خواهرِ خود را طَلبید

گُفت با او که مَرا عُمر به آخر به رِسید

دگر از زندگیّ من به نَما قَطعِ اُمید

 

رُو سُوی خِیمه که هِنگامِ گِرفتاری تست

آخرِ عُمرِ من و اوّل بی یاری تُست

 

رُو سُوی خِیمه پَرستاری طِفلانَم کُن

جَمع اِطرافِ خود اَطفالِ پَریشانم کُن

ناله بر دردِ دلِ عابدِ گِریانم کُن

گِریه بر حالِ من اِی خواهرِ نالانم کُن

 

که پَس از من به غَم و غُصّه گِرفتار شَوی

به اِسیرانِ سِتم قافلهِ سالار شَوی

 

پَس بِناچار سُوی خِیمه رَوان شد زِینب

به فَغان آمد و نُومید زِ جان شد زِینب

دید چون شامِ سیَه روزِ جَهان شد زِینب

بارِ دیگر سُوی مِیدان نِگران شد زِینب

 

دید چون جِنّ و مَلک اَرض و سَما میگِرید

به سَرِ نِی سَرِ شاهِ شُهدا میگِرید

 

جودی از پَنجهِء غم جامهء جان چاک نَما

اَشگ از دیده فُرو ریز و بِسَر خاک نَما

رَخنهِ از آهِ دلِ خویش بَر اَفلاک نَما

عَرضِ این حال بَر خواجهء لُولاک نَما

 

که تَنِ پاک حسین نَرم شد از سُمَّ سُتُور

سَرِ او گه بِسرِ نیزه و گَاهی به تَنُور