زهر ، با جانِ تو آمیخت ، توانت را کاست

زهر ،  با جانِ تو آمیخت ، توانت را کاست

دودِ آه از جگر حضرت زهرا برخاست

 

بی سبب نیست که حال دلتان طوفانیست

ابرِ چشمِ پدر و مادرتان باران زاست

 

 

حرمت چون حرم کرببلا غم دارد

سامرا کرببلا ، کرببلا سامرّاست

 

رنگ رخسار تو با خود خبری آورده

شوقِ پرواز تو در چهره زردت پیداست

 

مثل اجداد خودت زهر به جانت افتاد

رسمِ مسموم شدن بین شما پابرجاست

 

در اهانت به شما دشمنتان بی باک است

در جسارت به شما دشمنتان بی پرواست

 

می کشیدند و تو را مثل علی می بردند

چقَدَر داغت از این حیث شبیهِ باباست

 

پیش چشمان ترت قبر تو را می کندند

تا قیامت به تو و چشم ترت گریه رواست

 

ساکنِ " خانِ صعالیک "  شدی روز ورود  *

شرحِ این واقعه یادآوریِ شام بلاست

 

 

یاد سادات به ویرانۀ شام افتادی

خاک ویرانه مگر درخورِ ناموس خداست

 

دختر شاه کجا گوشۀ ویرانه کجا؟

فاطمه گریه کُنِ تک تکِ این مرثیه هاست

 

***

*خان صعالیک نام محلۀ فقیر نشین سامراست که هنگام ورود ، امام را با نیت آزار و تحقیر  در این منطقه ساکن کردند