سجادی و از سجده کن ها برتری تو

از هرکه مشتاق عبادت سرتری تو

 

اسلام بی حجت نمی ماند که تشنه است

از هرچه عباس است آب آور تری تو

 

داغ علی های پدر خونین دلت کرد

ای اربن اربا دل ! علی اکبر تری تو

 

 

در کربلا شمشیر بود و شام طعنه

در ازدحام سنگ بی سنگر تری تو

 

روزی علی بودی و خیبر را گرفتی

امروز منبر را مگر حیدر تری تو؟

 

آن خطبه قرآن یا تو بر منبر پیمبر؟!

اقراء به نام سر که پیغمبر تری تو

 

 

ابری است بعد از کربلا چشم تو ، هر روز

با روضه های سیلی و معجر ، تری تو

بعد از آن واقعه‌ی سرخ، بلا سهم تو شد

پیکر سوخته‌ی کرب و بلا ، سهم تو شد

 

بعد از آن واقعه، هفتاد و دو آیینه شکست

ناگهان، داغ دل آینه‌ها سهم تو شد

 

 

بعد از آن واقعه، آشوب قیامت برخاست

بر سر نیزه، سر  خون خدا، سهم تو شد

 

بعد از آن واقعه، خون جوش زد از چشمانت

خطبه‌ی اشک برای شهدا، سهم تو شد

 

بعد از آن واقعه، در هروله‌ی آتش و خون

در شب خوف و خطر، خطبه‌ی « لا » سهم تو شد

 

بعد از آن واقعه، در فصل شبیخون ستم

خوردن زخم، ز شمشیر جفا سهم تو شد

 

خیمه‌ی نور تو در فتنه‌ی شب سوخت، ولی

کس نپرسید که این ظلم، چرا سهم تو شد؟

 

بعد از آن واقعه، ای زینت سجاده‌ی عشق!

از دلت آینه جوشید، دعا ، سهم تو شد

 

 

بعد از آن واقعه، ای کاش که می‌مُردم من

مصلحت نیست بگویم، که چه‌ها سهم تو شد

 

بعد از آن واقعه‌ی سرخ، حقیقت گل کرد

کربلا در تو درخشید، خدا سهم تو شد

چهل سال هرشب روضه گردان تو بودم

با عمه ها پاره گریبان تو بودم

 

چهل سال شد حرف از تنت چهل سال مردم

رفتم سر سفره ولی چیزی نخوردم

 

 

چهل سال تقدیر دل من درد و غم بود

هرچیز میدیدم گریز روضه ام بود

 

نعلین پا کردم بیابان یادم آمد

رفتن روی خار مغیلان یادم آمد

 

چشمم به زیر انداز حجره خورد تر شد

داغ حصیری بر دل من شعله ور شد

 

هرجور میشد روضه را مکشوفه کردم

هرکس سلامم داد یاد کوفه کردم

 

وقتی عبا دوشم کشیدم گفتم ای وای

تا اشک دختر بچه دیدم گفتم ای وای

 

در کوچه ها رد طناب آمد به چشمم

نوزاد تا دیدم رباب آمد به چشمم

 

رفتم.به تشییع جوانها گریه کردم

با خنده های ساربانها گریه کردم

 

عمامه ام افتاد و بی حد روضه خواندم

انگشتر از دستم درامد روضه خواندم

 

بازار رفتم بوی نانش اذیتم کرد

بازاریان بد زبانش اذیتم کرد

 

هرجا شلوغی بود ماتم سهم من شد

شرمندگی از خواهرانم سهم من شد

 

 

قرآن که میخوانم ز غصه نیمه جانم

یاد لب خشک تو زیر خیزرانم

 

حق میدهی از تشنگی قلبم کباب است

در ظرف آبم روضه ی جام شراب است

چون باد در مجاورت شمعی چون شمع در محاصره بادی

با احتساب کرببلا ای کوه پنجاه و هشت سال نیافتادی

 

لبخند گشته است فراموشت با چشم های روشن و خاموشت

نزدیک به دو سوم عمرت را در چهره ات ندیده است کسی شادی

 

 

زینب که کوه صبر مجسم بود یک سال و نیم ماند و دوام آورد

اما تو در حدود چهل سال است مثل سکوت عامل فریادی

 

تعریف کرده ای تو به جای چشم یک جفت ابر حامل باران را

شاگرد چشم های تو زینب بود بر گریه بر حسین تو استادی

 

هر شب ادامه داد غم خود را با اشک های خویش به نحوی که

او را به یاد شام می اندازد هر گیسوی رها شده در بادی

 

 

دورم ز خاک پای تو با این حال حس می کنم که بعد هزاران سال

در گوشه بقیع به آرامی در سجده است حضرت سجادی

وقت باران داغ چشم تر عذابم می‌دهد

آب می‌نوشم غم حنجر عذابم می‌دهد

 

شیرخواره سیر باشد زود خوابش می‌برد

از عطش بی‌خوابی اصغر عذابم می‌دهد

 

 

مجلس ختم جوان رفتم دلم آتش گرفت

یاد تشییع تن اکبر عذابم می‌دهد

 

غیرتم را شعله‌ور کرده! چهل سالست که

ماجرای غارت معجر عذابم می‌دهد

 

ذبح را وقتی که می‌بینم کسی سر می‌برد

خاطرات کندی خنجر عذابم می‌دهد

 

روی دست من اثر از حلقه‌های آهن است

این کبودی‌های بر پیکر عذابم می‌دهد

 

موی بابایم به روی نیزه‌ها آشفته بود

شانه را تا می‌زنم بر سر عذابم می‌دهد

 

کاش غارت می‌شد از روی سرم عمامه‌ام

بر سرم جامانده خاکستر عذابم می‌دهد

 

 

از دم دروازه تا بازار ساعت‌ها گذشت

این شلوغی‌های هر معبر عذابم می‌دهد

 

شامیان در پیش من حرف از کنیزی می‌زدند

التماس چشم آن دختر عذابم می‌دهد

 

داغ چوب خیزران و مجلس شوم شراب

از تمام داغ‌ها بدتر عذابم می‌دهد

 

 

خطبه را با لعن بر جدم علی آغاز کرد

چون به مسجد می‌روم منبر عذابم می‌دهد

 

هرچه آمد بر سر ما از بلای شام بود

قتلگاه اصلی ما کوچه‌های شام بود

در ازل بود که خون از جگرم کام گرفت

بارش ابر ز چشم ترم الهام گرفت

 

آه از ناحیه‌ی حنجر من پیدا شد

نوح از نوحه‌ی من بود چنین نام گرفت

 

 

روزگاری است فقط خواب و خوراکم گریه است

سر و سامان مرا بازی ایام گرفت

 

هرگز ای کاش نمی‌زاد مرا مادر من

بسکه اندوه و مصیبت به پر و پام گرفت

 

سی چهل سال دلم سوخت... دلم سوخت... ولی

خبر حرمله آمد کمی آرام گرفت

 

کربلا –عمه‌ی من گفت– فقط زیبایی است

دل ما بیشتر از غائله‌ی شام گرفت

 

آی مردم بنویسید به تاریخ دمشق

زهر... نه، جان مرا سنگ لب بام گرفت

 

 

پشت دروازه ی ساعات مرا دار زدند

و یهودی به سرم چوبه‌ی اعدام گرفت

 

چشمش افتاد به ما پیرزنی، از حرصش

کاروان را وسط کوچه به دشنام گرفت

 

پنجه‌ای که به سر و روی حسین چنگ کشید

موی ناموس مرا در ملأ عام گرفت

 

 

خواهرم در وسط هلهله‌ها گیر افتاد

آن قدر همهمه کردند که سرسام گرفت

 

گوشواره، زر و خلخال، لباس، انگشتر

هر کسی سهمیه‌ای زین همه اقلام گرفت

 

هر که یک روسری از اهل حرم غارت کرد

قد وزن سر عباس من انعام گرفت

 

ما گرسنه جلوی جمع نشستیم و یزید

سر دق دادن ما مجلس اطعام گرفت

 

خواست آزار دهد، برد سر بابا را

یک به یک روبروی دیده‌ی ایتام گرفت

 

 

چشم نامحرم و اظهار کنیزی که گذشت

کار با ظرف می و چوب، سرانجام گرفت

 

خیزران خواست بگیرد جلوی قرآن را

قیصر روم ولی مسلک اسلام گرفت

آقا چه شد که روی تو در آفتاب سوخت؟

هر وقت خورد بر لب خشک تو آب سوخت

 

آقا چه شد که خیمه‌ات آتش گرفته بود؟

در بین شعله‌های جهنم کتاب سوخت

 

 

پای تو را به ناقه‌ی رم‌کرده بست شمر

از کربلا به کوفه تنت زین عذاب سوخت

 

در گیر و دار رد شدن همسرت ز شام

آتش سراغ معجرش آمد نقاب سوخت

 

رجاله‌ها به صورتتان سنگ می‌زدند

از طعنه‌های شهر دلت بی‌حساب سوخت

 

بر روی زخم گردن تو مرهمی نبود

وقتی که از حرارت سرب مذاب سوخت

 

دیدی چگونه چوب به لب‌های عشق خورد؟

دیدی چگونه از غم این سر رباب سوخت؟

 

 

یعقوب دل‌شکسته چهل سال آزگار

چشمت به یاد روضه‌ی بزم شراب سوخت

 

گفتم رباب و روز و شبم رنگ غم گرفت

"بس کن رباب" عمه‌ی سادات دم گرفت

ای مقتدای اهل بکا و دعا، علی 

ای بانی ارادت ما بر خدا، علی 

ای گریه هات، روضه ی بی انتها، علی 

ای مقتل مجسّم کرببلا، علی 

 

 

زخمی که مانده روی پرت فرق می کند 

داغی که مانده بر جگرت فرق می کند 

اصلا دلیل درد سرت فرق می کند 

از کربلای خون، خبرت فرق می کند 

 

 

داغ اسارت و غم هجران چشیده ای 

از کربلا به شام به چشمت چه دیده ای 

بر شانه بار شام غریبان کشیده ای 

پس بی دلیل نیست چنین قد - خمیده ای 

 

 

با نیزه پای نیزه ی دلدار بردنت 

بر روی ناقه با تن تب دار بردنت 

با دست بسته مجلس اغیار بردنت 

با دختران فاطمه بازار بردنت 

 

 

غم با حساب گریه ی تو بی حساب شد 

با روضه های آب تنت آبِ آب شد 

تا ذبح دیدی و دل زارت کباب شد 

هر شب گریز روضه ی آبت رباب شد 

بگذارید برای پدرم گریه کنم

اشک تا هست به چشمان ترم گریه کنم

 

 

تشنه کشتند عزیزان مرا ، حق بدهید

تا که بر آب می افتد نظرم گریه کنم

 

پیش من وقت وضو طشت نیارید ،که من...

یاد طشت زر و رأس پدرم گریه کنم

 

یاد آن ضرب عمود و عمویم می افتم

تا گذارم روی سجاده سرم گریه کنم

 

حرفی از کشته شدن نیست،اسیری سخت است

بگذارید به داغ جگرم گریه کنم

 

غم خاکی شدن چادر زینب بس بود

به خدا تا به قیامت اگرم گریه کنم

 

خواهرم بسکه کتک خورد زناقه افتاد

به زمین خوردن این همسفرم گریه کنم

 

ما و بازارچه ی برده فروشان ،ای وای

تا به بازار می افتد گذرم گریه کنم

 

دست بسته به خدا روی گرفتن سخت است

به گرفتاری زن های حرم گریه کنم

 

 

وسط هلهله ها مادر اصغر میگفت

بگذارید برای پسرم گریه کنم

غرقِ تب! افتاد از تاب و توان بعد از پدر

شد نگهدار و پناه کاروان بعد از پدر

 

دست بر مویِ پریشان رقیه میکشید

بود دستانش امیدِ کودکان بعد از پدر

 

 

اشکِ پنهانی او را دیده بود و گشت و گشت

مثل پروانه به دورِ عمّه جان بعد از پدر

 

گر چه دستش بسته بود اما کماکان غیرتی

شد سپر در پیش چشم دیگران بعد از پدر

 

خطبه اش جنگِ مجسّم بود و هر ثانیه داد-

کاخ دشمن را چنان محکم تکان بعد از پدر

 

«أشهدُ أنّ علی»...داغِ برادر تازه شد...

شد پریشان-حال هنگام اذان بعد از پدر

 

 

خورد با بغض ِ گلو! دلتنگ! با چشمان خیس

هر کجا که بر دهان بگذاشت نان بعد از پدر

 

یادِ آن لب های خشک و پیکرِ در بوریا...

سال ها در خلوتش شد روضه خوان بعد از پدر!

من باعث این دیده ی تر را نمی‌بخشم

این داغ سنگین مکرر را نمی‌بخشم

من نیزه و شمشیر و خنجر را نمی‌بخشم

زجر و سنان و شمر را دیگر نمی‌بخشم

 

من از طناب از ناقه از زنجیر بیزارم

از حرمله بیزارم و از تیر بیزارم

 

یادم نرفته حال و روز کاروان بد بود

هم صحبتی با مستهای بدهان بد بود

طرز نگاه این و آن بر خواهران بد بود

بدتر ازین ها خنده های ساربان بد بود

 

با چوب میزد ناقه ی من را تکان می‌داد

عمدا عقیق دزدی خود را نشان می‌داد

 

هرجا مهار ناقه را آزاد میکردند

بین مسیرم مشکلی ایجاد میکردند

فریاد میکردند هی فریاد میکردند

از ذبح بابایم به خنده یاد میکردند

 

اوباش بودند و بدوبیراه میگفتند

در پیش من بر شمر ای والله میگفتند!

 

کی می‌رود از خاطرم شبهای غمبارش

لعنت به شام و مردمش لعنت به بازارش

مظلومه زینب که گره افتاد در کارش

شد دستگردان چادر او بین اشرارش

 

اهل و عیالم داشتند ازغصه می‌مردند

من زنده بودم خواهرانم سنگ می‌خوردند

 

حالا پس از سی سال غرق اضطرابم من

با گریه نوزادها یاد ربابم من

دلخور ازین گرما و از این آفتابم من

شب آمده اما نمی‌خواهم بخوابم من

 

درخواب می‌بینم که در گودال هستند آه

بر سینه ی بابای مظلومم نشستند آه

در خیمه ماند و داغ دید و قسمتش تب شد

بعد از پدر پشت و پناهِ عمّه زینب شد

 

آتش کشیدند و به غارت رفت هر چه بود

بسکه هجوم آورده؛ خیمه نامرتّب شد

 

 

روز دهم با رأسِ بر نیزه به پایان یافت

قدّش خمید و روزگارش بعد از آن شب شد

 

در پیش چشمش یک نفر رفت و طناب آورد

حرف از اسارت آمد و صبرش لبالب شد

 

با دست بسته خیره شد بر ناقه! اشکش ریخت

در محضرش زانو زد و مَرکب مؤدّب شد

 

 

میدید عمّه در شلوغیِ سرِ بازار

با چادرش رو میگرفت و بد معذّب شد

 

هم داغ، هم بارِ امامت روی دوشش داشت

با خطبۂ جانانه اش ناجیِ مذهب شد

 

سی سال گریه کرد هر جا آب را می دید

تا که به «سیدّالبُکا» آقا ملقّب شد!

از گلستان لاله‌های پرپرم آید به یاد

از نیستان داغ‌های خاطرم آید به یاد

 

با دل خود هر زمانی را که خلوت می‌کنم

در اسارت زآن چه آمد بر سرم آید به یاد

 

سال‌ها از ماجرای کربلا بگذشت و باز

هر نظر آن صحنه‌ی حزن‌آورم آید به یاد

 

هرکجا آب است آتش می‌زند بر جان من

چون نوای آب آب خواهرم آید به یاد

 

هر جوانی را که می‌بینم به یاد کربلا

گاهی از قاسم گهی از اکبرم آید به یاد

 

چون که بینم شیرخواری در کنار مادرش

از رباب و گریه‌های اصغرم آید به یاد

 

می‌شوم از آتش شرم و محن چون شمع آب

چون زحال عمّه‌ی غم‌پرورم آید به یاد

 

من که برجسم پدر از بوریا کردم کفن

روز و شب زان جسم از جان بهترم آید به یاد

 

حنجر خونین او بوسیدم و کردم وداع

وایِ دل، چون آن وداع آخرم آید به یاد

 

چون که بینم کودکی سرگرم بازی با گلی

سرگذشت خواهر کوچکترم آید به یاد

 

از هجوم درد و غم در آن سفر داغی هنوز -

از نظر نارفته، داغ دیگرم آید به یاد

گریه بر هر درد بی‌درمان دواست

جز غم من که غمی بی‌انتهاست

 

سال‌ها با هر قدم گفتم حسین

شب‌به‌شب سینه زدم گفتم حسین

 

روضه می‌خواندم دلم بی‌تاب بود

روضه‌ی من کاسه‌های آب بود

 

غصه‌، دنیا را به کامم زهر کرد

بعد تو لبخند با من قهر کرد

 

ظاهراً جسمم میان خانه بود

باطناً قلبم در آن ویرانه بود

 

راه می‌رفتم دو چشمم تار بود

فرش زیر پام مثل خار بود

 

هرزمان از بین کوچه رد شدم

گریه کردم به مصیبات خودم

 

دادوبیدادِ سر بازارها...

کشت من را کشت من را بارها...

 

ذبح را بی‌تاب دیدن مشکل است

خنجر قصاب دیدن مشکل است

 

صحنه‌ای دیدم که رنگ من پرید

ذبح خود را آب داد و سر برید

 

نیمه‌شب آیات نور آمد به یاد

بوی نان آمد، تنور آمد به یاد

 

خلق وقتی‌که سلامم می‌کنند

داغدار داغ شامم می‌کنند

 

گفته‌ام با کودکان خانه‌ام

داغدار خواهری دردانه‌ام

 

هرزمان خلخال نو پا می‌کنید

یادی از آن بی‌کس صحرا کنید

 

کرده این یک جمله حالم را خراب

آه...ناموس علی...بزم شراب

 

بعد از آن مجلس دگر من ای عزیز

به کنیزانم نمی‌گویم کنیز

من، آن گلم که خفته به خون باغبان من

نه گل، نه غنچه مانده، به باغ خزان من

 

مرغ بهشت وحی‌ام و از جور روزگار

ویرانه‌های شام شده آشیان من

 

هفتاد داغ دارم و در سوز آفتاب

هجده سر بریده شده سایبان من

 

زن‌های شام خنده به ناموس من زدند

این بود احترام من و خاندان من

 

زنجیرها به زخم تن من گریستند

دشمن نکرد رحم به اشک روان من

 

افتاد روى خاک به سنگ یهودیان

از روى نی سر پدر مهربان من

 

شام بلا و طشت طلا و سر حسین

گردید قاتل پدرم، میزبان من

 

من سخت ناله می‌زدم، او چوب خیزران

من تن به مرگ دادم و او سوخت جان من...

بگو با زخم های روضه ی ناموس جان دادم

غل و زنجیر چیزی نیست از این داغ افتادم

 

برای عمه ی سادات جانم بر لبم آمد

چه حالی داشتند اهل و عیالم، آه اولادم

 

کجا بازار شام و کوفه جای خاندانم بود

چرا یک سنگدل نشنید حتی سوز فریادم

 

مگر دروازه ی ساعات جای زینب کبراست

خدایا بی حیا بودند…. کِی رفته من از یادم

 

همه دیدند بر عمامه ام آتش زدند از بام

ولی دیدم نیامد یک نفر حتی به امدادم

 

تمام دردها یک سو، من و بزم شراب آخر

ببین بی حرمتی هاشان درآورده است بیدادم…

بین هیئت چونکه تقدیر مرا هم بسته اند

طالع بخت سیاهم را محرم بسته اند

 

گرچه من اسباب زحمت بوده ام اما بیا

روی گلبرگ دو پلکم باز، شبنم بسته اند

 

کار من با گریه کردن راه می افتد فقط

چشم خشکم را به آب چاه زمزم بسته اند

 

روضه ها که جای خود، انگار حاجت می دهند

خانه هایی که سر دیوار، پرچم بسته اند

 

من به هر در می زنم، درها به رویم بسته است

آی مردم! کربلا را هم به رویم بسته اند

 

خوش بحال زائرانی که برای اربعین

کارشان را با امیر هر دو عالم بسته اند

 

هم امیر کاروان کربلا بر نیزه هاست

هم اسیران را بهم با قامت خم بسته اند

 

من بمیرم پای زین العابدین تاول زده

آتش و زخم سرش را باچه مرهم بسته اند

 

استخوان گردنش در بین راه آسیب دید

وای از آن زنجیرها که سفت و محکم بسته اند

هر زمان حضرت سجاد فغان سر می‌کرد 

رخنه در عالم ایجاد سراسر می‌کرد 

 

یاد می‌کرد چو از لعل لب خشک پدر 

مژه می‌زد به هم و روی زمین تر می‌کرد 

 

می‌شدی خم چو کمان قامتش از بار الم 

یاد چون قامت سرو علی اکبر می‌کرد

 

دست میزد به سر و نعره ز دل هر گه او 

یاد بی‌دستی عباس دلاور می‌کرد 

 

سینه خویشتن از پنجه غم می‌زد چاک 

یاد چون از ستم خولی کافر می‌کرد 

 

ز تنور دلش آتش به فلک می‌افشاند 

یاد چون از لگد شمر ستمگر می‌کرد 

 

یاد می‌کرد چو از طشت زر و راس پدر 

آهش آیینه خورشید مکدر می‌کرد 

 

می‌گزیدی لب خشکیده به دندان هرگه 

یاد از چوب یزید و لب انور می‌کرد 

 

به فلک چهره خورشید چو عریان می‌دید 

یاد از سوز دل زینب اطهر می‌کرد

 

شکوه از قاتل جمله شهدا داشت ولی 

شکوه بیش از همه از قاتل اصغر می‌کرد 

 

کاش می‌داد خدا عمر دگر جودی را 

تا که مداحی اولاد پیامبر می‌کرد

خواهم از آهی بسوزم عالم ایجاد را 

بنگرم چون حالت زار حضرت سجاد را 

 

کنده بنیادم چنان این غم که گر دستم رسد 

افکنم از گردشش این چرخ بی‌بنیاد را 

 

کربلایی کربلا را گویی افزون‌تر که دید 

از نخستین بشمرم آن مفخر ایجاد را

 

آن جراحت‌ها که در دل داشت از آن قوم دون 

بر دلش می‌دید هر دم خنجر فولاد را 

 

دید چون بر نیزه عدوان سر پاک پدر 

بگذراند از بام گردون ناله و فریاد را 

 

پادشاهی رفتش از خاطر چو در دشت بلا 

دید زیر سم مرکب قاسم داماد را 

 

قامتش آمد کمان فریادش از کیوان گذشت

دید چون بر حلق اصغر ناوک بیداد را

 

کودکان هر یک چو صیدی بسته دام بلا 

گرد هر صیدی نظر می‌کرد صد صیاد را 

 

کی روا بودی که بنشیند به تخت زر یزید 

پیش او دارند برپا باعث ایجاد را 

 

بزم عام و گردن بیمار و زنجیر ستم 

با که گویم جودیا این ظلم و این بیداد را

بگفت ز اهل کجایی تو را وطن به کجاست 

بگفت ز اهل حجاز و مدینه منزل ماست

 

بگفت دین که داری تو ای حمیده لقا 

بگفت یافته از ما رواج دین خدا

 

بگفت خوانده‌ای ای زار خسته جان قرآن 

بگفت هست مرا آیه آیه اندر شان

 

بگفت بهر چه افکنده‌ای سر اندر زیر 

بگفت گردنم آزرده گشته از زنجیر

 

بگفت سوخته عمامه تو از چه چنین 

بگفت بس به سرم ریختند آتش کین

 

بگفت از چه به دندان همی گزی لب را 

بگفت می‌نگرم دل شکسته زینب را

 

بگفت از چه تو را در قفاست دیده دل 

بگفت ترسمش افتد سکینه از محمل

 

بگفت از چه نمایی به پیش روی نظر 

بگفت می‌نگرم صورت علی اکبر

 

بگفت کیست همین دختر ستم دیده 

بگفت فاطمه نو عروس غم دیده

 

بگفت از که بود این سر غریب محن 

بگفت این سر انور ز قاسم ابن حسن

 

بگفت کیستی و از که خود تو را نسب است 

بگفت جد کبارم محمد عرب است

 

بگفت کیست بگو بابت ای ز جان نومید 

بگفت کشته تیغ جفا حسین شهید

 

از این حکایت جانسوز جودیا بگذر 

که جای اشک ز هر دیده ریخت خون جگر