آفتاب لب بامم ، دگر امیدی نیست

بی وفا داری تو عاطفه معنا نشود

دوباره سفره ی اشک مرا تو گستردی

افتادن و پرپر زدنم دست خودم نیست

بِین این خانه که بوی پدرم می آید

زهرا! گمان کنم که زمان سفر شده

هر چه بود، از در و دیوار خودم فهمیدم

بسترت را جمع کن از خانه ، بیماری بس است

بی شمس جمال تو شبم سر شدنی نیست

چه کنم بی تو اگر زنده بمانم ، چه کنم

بانو سه ماه منتظر این دقیقه ام

چه کنم درد و بلای تو به جانم ، چه کنم

گذشته آب در این روزگار از سر من

ای چراغ خانه ام سو سو نزن

تا که با دیوار، چوبِ در تبانی می کند

در خواب دیده ام که در آورده پر، تنت

وقتی بگو بخند تو در خانه جا نشد

این قدربین رفتن وماندن نمان بمان

کنیز هات نشستند و مو پریشانند

یار بیمار من ای همه دارو ندارم

باغبان گریه کن تا همیشه

ای شکسته دل ، ای خیبر شکن

از چه رو ای مادر من دست بر پهلو گرفتی

سلام ای مادر مجروح و خسته

آرام جانم آرام جانم بی تو نمی خواهم دگر زنده بمانم

چه با صفا بود سلام به حیدر گفتن تو