چون خسرو و دین به جسم صد چاک

افتاد ز صدر زین روی خاک

سرتا قدمش نشانه‌ی تیر

بشکافته فرق او ز شمشیر

از سینه او ز زخم کاری

افزون ز هزار چشمه جاری

جسمش به میان خون فتاده

سر بر سر خاک ره نهاده

پهلوش ز نوک نی دریده

از بار الم قدش خمیده

بربوده یکی عمامه‌اش را

آن یک بدریده جامه‌اش را

آن بسته کمر به کینه او

بشکسته ز چکمه سینه او

شه تشنه جگر بزیر خنجر

چشمش نگران به سوی خواهر

می‌سوخت دلش به سینه چون دود

می‌شد نفسش ز سینه چون دود

با این همه زخم تیر و خنجر

شمرش چو اجل ستاده دربر

آن دم لب او چو غنچه بشکفت

از سوز جگر به شمر دون گفت

کای شمر ز تشنگی کبابم

ده بهر خدا دو جرعه آبم

جودی بگذر ز شرح این غم

افتاد شرر به جان عالم

موضوععاشورا امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

گریزقتلگاه امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

شاعرعبدالجواد جودی خراسانی

قالبمثنوی

سبک پیشنهادیروضه

زبانفارسی