«یکدم دلم رها ز غم لاله ها نشد»

فلک! بر اهل دل بیداد، بی اندازه کردی تو

فلک ویران شوی بنگر چه ظلمی، در جهان کردی

شکوه ها دارم ز تو ای آسمان، ای آسمان!

چون جفا کردی به آل بوتراب، ای آسمان

ای کشته ای که کعبهٔ عشق است کوی تو!

به نجف گذر کن ایا صبا تو زکربلا ز ره وفا

ظلمی که بر حسین علی شد به کربلا

به بزم ماتم سبط نبی باشد خدا حاضر

در خانه ای که بزم مصیبت بپا شود

ای دل! بیا که ناله و آه و فغان کنیم

ز چیست شور و فغان در جهان بپاست هنوز؟

ای کشته ای که مقتل تو دشت کربلاست!

آی آب فرات! از چه گل آلود روانی؟

کو طالع و بخت آنکه باشم

از چه حیران شده ای اهلِ بُکا؟روضه که هست

تو بگو کرببلا تا که خدا از دهنت

تعالی الله از این کاخ فلک فرساد بنیانش

هر روز صبح زود , به آقا سلام کن

چه کربلاست ! که عالم به هوش می آید

هوا هوای حسین و هوا هوای حرم

نگاه می کنم از آینه خیابان را

سلام می دهم از راه دور در شب جمعه

از خدا آمده‌ام تا به خدا برگردم

محرم اومد رفت ، ضریح ارباب هم رفت

گفت با کرب و بلا کعبه من از تو بهترم