ممسوس ذات بوده‌ای از صبح خلقتت

رود همرهت اشک من از بصر

خواهرم خوب نگا کن پسرم افتاده

گریه مکن اِنَّ...اصطفایی را که می بوسی

پاره پاره بدن دست و پا میزدی

ای روشنی ی دل از روی ماه تو

ای خفته در خون ای ماه کنعان جای تنت نیست در این بیابان

چه دیدنی شد نیلوفر من افتاده در خون برابر من

گفتم برو ولیکن دنبالت چه کشیدم

خلیل الله داغی چون من ندیده

ای یوسف در قتلگاه ای ممسوس فی ذات الله

زنده شده اذان، با صوت اکبرت

علی اکبر داداش بیا به غربت ما رحمی کن

نوحه خوانی کند آسمان با گریه هایم

ای ز سر تا به پا آینه دار پیمبر

پر شد از بوی گل دشت و صحرا

آینه دار چهره ی پیمبر

دلا گریه کن در عزای حسین

پریشانم نمودی تو ای سلسله گیسو

ای که صد قافله دل به همراه توست

یوسف کرببلا نور چشم بابا

یوسف من می بویم پیراهنت را

پیکرت آسمانی پر از اختر شده

ای امان از دل مادر تو چه بلایی رسیده سر تو

الله اکبر آمده میدان علی اکبر

ای پاره پاره مقابل من