رنگ غربت به سر موی سپیدم افتاد

و شمر جالسُ ... نفس مادرش گرفت

بوسه از تن پای مرکب میگرفت

دیگر رمق به پیکر و تابی به تن نداشت

لحظه های آخر است دیگر

تشنه بود و به خاکها خونش

سنان با نیزه ای بر پهلویت زد

خبری نیست از تو و کفنت

وقتی که برگرداند با پا پیکرت را

آخر نشد که عقده از این دل درآورم

دید چشمش به آسمان وا بود

رسم این است که اول سر او می ریزند

شب های جمعه نیمه شب ها تا سپیده

اسمت که میاد، میسوزم آتیش می‌گیرم

آهای مردم دین شما چیه؟ تو رو به پیغمبر...

مظلوم آقا می زدی تو خون پرو بال

قامت مرثیه شد دال خدا رحم کند

سیدی ماکو مثلک الغریب شاه بی لشکر از نفس فتاد

غریب گیر آوردنت یه لحظه کن بمن نگاه

ای پاره پاره آیات قرآن

یحیای من ای دارو ندارم در مقتل تو من سوگوارم

قرآنم بر روی خاک ورق ورق فتاده

یا جدا یا محمدا هذا حسین بالعرا جدا جدا گردیده اعضای تنش

یا علی از نجف کن نگاهم نیمه جان شاهد قتلگاهم

زمین لرزد و آسمان غرق آه

کل عین باکیه یوم القیامه الا عین بکت