بگو با زخم های روضه ی ناموس جان دادم

وزآن پس علی (علیه السلام) شاه اهل سجود

درآن دم نگه کرد بانوی دین

پناه جهان سیدالساجدین

باز دل را نوبت بیماری ست

یاد آن روز که ما را به اسارت بردند

قسمت این بود بال و پر نزنی

هر صبح و ظهر و شام و سحر ضجه میزنی

کوچه های مدینه و بوی زخمهای تنی که می آید

من را به جرم عاشقی یار می برند

درد بسیار، مداوا گریه

دریا به دیده ی تر من گریه می کند

در تشنگی سراب به دردی نمی خورد

غمگین تر از پاییزم و ابر بهارم

هجران بهانه ایست برای وصال ها

راوی نوشته است غروبی غریب بود

من وارث غم من کوه دردم

زهر کین عاقبت دادی از غصه نجاتم

ای خدا شد خزان گلشن من

خدایا وارث خون خدایم

سجاده ی اشک تو ، به هر جا باز است

من علی ابن حسینم زاده ی حبل المتین

من باغبانم اما گلهایم از جفا سوخت

ای دل شرار زهر شد میهمان من

شب شادی شب غم گریه می کرد

همان وقتی که خنجر از تن خورشید سر می‌خواست