ای ز شور نشئه دنیای فانی سرگران

ذره ای در نزد خورشید درخشان توأیم

تا عشق کار حضرت موسی بن جعفر است

همچو احمد سیر در قوسین و اوادنی کند

عاشق آن باشد که چون سودا کند یکجا کند

دوباره چنگ زدم دامن خراسان را

احساس می کردم که درخاک خراسانم

در دو عالم در دلش هرگز نباشد درد و غم

یار برفت و دور از او، صبر و قرار شد زکف

نیست با دوستی خلق جهان هیچ دوام

بشنو این معجزه از شاه سریر اعجاز

عشق جانان هر دلی را کو مسخر می‌کند

فشرده سایهٔ مژگان بر آن گلبرگ تر ناخن

ز دامنی که دم صبح بر جهان افشاند

ز تاب شعشه آفتاب در سرطان

باز شوری ز سر می زند سر

سزد گر با دل پژمان کنم یاد

صالح ترین عبد خدا موسی بن جعفر

شکـر خدا که نوکـر اولاد حیدرم

هر کس که می خواهد ببیند لطف حیدر را

آنجا که عاشقی است همیشه فضای ماست

من که جلد بام شاه مشهدم

ایــا نــســیــم ســحــر پــا بـنـه بـتـارک فـرقـد

ترسی از فقر ندارند گدایان کریم

ای بـاب مـراد خلق عالم

هر که یک دفعه سر این سفره مهمان می شود