از قصر بیرون زد، عبا روى سرش بود

چو شاه طوس در ملک خراسان

قبله هفتم رضا چون از مدینه در بدر شد

خوش آن که درد دل خویش با صبا گویم

چرا؟ چونی، نکنم ناله در عزای رضا

آسمان زیر پرت بود ؛ زمین افتادی

در سماوات بانگ غم دادند

روضه شد مجمل و کوتاه ” نشست و برخاست “

آمدی در خاک ایران ، خاک ایران سبز شد

بر روی خاک بال و پرت می کشی چرا ؟!

تا زنده تر باشی شکستی قفل جانت را

خبر از طوس مگر آمده با پیک صبا

ای لطف تمام یا رضا ادرکنی

کوثر اشک من از ساغر و پیمانه ی توست

نام تو را بردم زمستانم بهارى شد

مانند مادرت شده ای، قد خمیده ای!

هر چند ناتوان شدی اما ز پا نیفت

تو آن هفتمین قبله باوری

دل همیشه غریبم هوایتان کرده است

با زمین خوردنت امروز زمین خورد زمین

شب هم به قدر دیده ی تو، پر ستاره نیست

ای ضامن آهو همه ی بود و نبودم

خورشید ، سر به زیر عبایی ز ابر برد

حجره ی در بسته گشته قتلگاهم

( و قبر بطوس ) آه از محنتش ملائک نوحه خوان بر مصیبتش

( و قبر بطوس یا لها من مصیبه )