ای لطف تمام یا رضا ادرکنی

این که گفتی غریب یعنی چه ؟

وَالله قسم هر که گدا رفت درون حرمش

محبوب رضاست هر که دل ریش تر است

آن خالقی که بر تن بی روح جان دهد

عشق رسوایی محض است که حاشا نشود

گلدسته هایِ مرقدتان پایه هایِ عرش

ای ضامن آهو همه ی بود و نبودم

هر که می آید به این در می شود پس محترم

دل سودا زده سامان نپذیرد هرگز

عاشقت شد از ابتدا این قدر

بهر حاجات اگر دست دعا برخیزد

ای جلوه گر از مرقد تو نور محمد

کعبه ی امید قبله ی مراد

با ذکر قبول صلوات آمده ایم

از گنبد زردت ای چراغ توحید

می خواست که زنده از شمیم تو شود

هر بار کارم زار شد گفتم علی موسی الرضا

رواق اینجا ، رواق آنجا ، شکفته عطر شب بو ها

از غیب صدای رفت و آمد آید

خورشید ، سر به زیر عبایی ز ابر برد

حجره ی در بسته گشته قتلگاهم

( و قبر بطوس ) آه از محنتش ملائک نوحه خوان بر مصیبتش

ای گل باغ رسول بر گل روی تو سلام

( و قبر بطوس یا لها من مصیبه )

و پیرمرد در آغوش صبح نیشابور