مویم که شد سفید فدای سرت حسین

دوباره گفتم: دیگر سفارشت نکنم

گداى خوشه‌چینم تا قیامت خرمن او را

به تیغی حیف گیسویت گُسستند

السلام ای مادر ایثار یا ام‌البنین

آن کنیزم که در سرای علی

شنیدم ز دانا کز اینسان سرود

گفتم ام البنین، دلم پا شد

بدون ماه قدم می زنم سحر ها را

تنها چرا نشسته, مگر گریه می کند؟

رسالتت نه فقط صاحب پسر شدن است

به نام آب مطهّر شدم ،خدا را شکر

آشفتگی گیسوی ما شانه کم داشت

خوب است که مادر دل نَر داشته باشد

رسید و دست‌هایش نقطه‌چین بود

ای امّ بنین که فاطمه بودت نام!

بانوی غصّه هم غم امّ البنین ندید

گفتم امّ‌البنین دلم پا شد گره‌هایی که داشتم وا شد

نسیم طف که در این کوچه ها گذر دارد

ای بانوی خانه ی شیر خدا

سیدتی فاطمه حضرت ام البنین

بگرید مدینه ز آهی حزین

اولادی و مَن تَحتَ الخَضراء

در آسمان خود قمر ندارم

سلام مدینه ای شهر غربت

ستاره میبارم قمر ندارم من