عجب خوابی، عجب حالی، عجب رؤیای شیرینی

چه زیبا می‌شود وقتی، پدر را خواب می‌بینی

عجب عشقی، عجب شوری، عجب عطر دل انگیزی

چه رؤیایی‌ست با یاد پدر از خواب برخیزی

چه کس بیدار کرده دختری که گرمِ رؤیا بود

که در گلزار سرسبز پدر محوِ تماشا بود

چه کس حالا جوابی می‌دهد چشم پر آبم را

به بیداری نخواهم داد شیرینیِّ خوابم را

کجا رفته؟ کجا عمه؟ همین لحظه، همین جا بود

همین حالا، همین دلخسته در آغوش دریا بود

همین حالا کنارم بود و از غم‌ها رهایم کرد

دوباره جان به من داد و رقیه جان صدایم کرد

نیامد بر لبم لبخند و از غم‌ها دلم پوسید

به جبرانش پدر با گریه لب‌های مرا بوسید

دوباره دستِ گرمش را به دُورِ گردنم انداخت

نگاهی بر رُخِ زرد و کبودیِّ تنم انداخت

دویدم کودکانه باز هم دنبال من می‌کرد

لب خشکش به هم خورد و سؤال از حال من می کرد

رقیه دخترم خوبی؟ بیا بابا در آغوشم

اگر دردِ دلی داری بگو آهسته در گوشم

تو هر جایی که می‌رفتی، من از بالای نی دیدم

تو هر دفعه زمین خوردی، تو را از دور بوسیدم

زمین خوردی و چشمم را به گریه باز می‌کردم

تو را از روی نیزه با نگاهم ناز می‌کردم

من از بالای نی خون گریه می‌کردم به احوالت

خبر دارم چه شد آن شب که خونین شد پر و بالت

دعا کردم به احوالت، دعایی تو به حالم کن

اگر در راه صد دفعه کتک خوردی حلالم کن

چه می‌فرمایی ای بابا به قربان سر و رویت

هر آنچه شد به من جانا فدایِ تار گیسویت

نمی‌خواهم بیازارم تو را حالا که مهمانی

نمی‌خواهم تو را از کف دهم امشب به آسانی

چه باید گفت ای بابا از این اوضاعِ آشفته

هزاران درد و غم دارم، هزاران حرف ناگفته

تو را تا زنده‌ام در پنجه‌ی هر کس نخواهم داد

به دست این و آن هرگز، سرت را پس نخواهم داد

در آغوشم بخواب آرام عزیزم خسته‌ی راهی

چرا دیر آمدی بابا، مگر ما را نمی‌خواهی

بخواب آرام اینجا دشمنِ نامهربانی نیست

بخواب آغوش من امن است، اینجا خیزرانی نیست

گُلِ من! آمدی اما شمیم یاس جا مانده

تو را آورده‌اند اما عمو عباس جا مانده

پس از تو بارشِ بارانِ غم آغاز شد بابا

پس از تو دخترت با تازیانه ناز شد بابا

پس از تو سهم ما تُندی و خشم و اَخم شد بی حد

در این مدت، تمام پیکر ما زخم شد بی حد

تو رفتی و النگویم طنابِ شمر و خولی شد

دلیل درد بازویم، طنابِ شمر و خولی شد

پذیرایی به غیر از سیلی قاتل نمی‌بینم

نگاهت می‌کنم بابا، ولی کامل نمی‌بینم

مرا پای برهنه روی سنگ و خارها بردند

مرا کوچه به کوچه از دل بازارها بردند

شبی افتادم از ناقه که زجر آمد سراغ من

چنان آمد که گویی آتش افتاده به باغ من

نمی‌گویم چه شد بابا، سخن کوتاه و سربسته

پس از آن نیمه شب، از زندگی کردن شدم خسته

موضوعشهادت حضرت رقيه بنت الحسين (سلام الله عليها)

گریزورود كاروان اسرا به شام و مجلس یزید امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

شاعرمجتبی شکریان همدانی

قالبمثنوی

سبک پیشنهادینامشخص

زبانفارسی