زینب به کوفه جا چو به دارالاماره کرد

بی صبر شد چنان که به تن جامه پاره کرد

لب پر ز خنده دید به هر کس که بنگریست

کف پر خضاب دید به هر سو نظاره کرد

پوشید رخ ز موی پریشان و ز اشک و آه

گردون سیاه و خرمن مه پر ستاره کرد

ابن زیاد روی به زینب نمود و گفت

حرفی که رخنه ها بدل سنگ خاره کرد

دیری نماند تا ز غم کشتن حسین

منت خدای را که غمم زود چاره کرد

دیدی که تیغ شحنه ی قدرم چو شد بلند

نه رحم بر جوان و نه بر شیر خواره کرد

دیدی که دل شکسته تو را پای تخت من

حاضر زمانه با دف و چنگ و نقاره کرد

زینب چو رعد ناله ز دل برکشید و گفت

کای بی خبر ز حق تو ز باید کناره کرد

کشتی ز راه ظلم کسی را که از غمش

خیر النساء به خلد برین جامه پاره کرد

کشتی ز تیغ کینه کسی را که ذوالجلال

وصفش به آیه، آیه ی قرآن شماره کرد

پس آن لعین به خشم شد و از ره غضب

بر ظالمی به کشتن زینب اشاره کرد

یکباره چاک زد به گریبان سکینه گفت

آه و فغان که چرخ یتیمم دوباره کرد

«جودی» خموش باش که این آه آتشین

خرگاه مهر پر شرر از یک اشاره کرد

موضوعمجلس ابن زیاد امام حسین (علیه السلام) ، کربلا و کاروان

گریزمناجات ها و مصیبتهای حضرت زینب بعد از عاشورا حضرت زینب (سلام الله علیها)

شاعرعبدالجواد جودی خراسانی

قالبغزل

سبک پیشنهادیروضه

زبانفارسی