بهترین بنده ی خدا زینب

مُردم از دلواپسی بسکه پریشان خاطرم

گاه لیلایی و گهی مجنون

یک زن آمد که از او عشق مصور شده است

از حس مادری دل کنده ام حسین

گیسوی ماتم گشته پریشان مادر نشسته در خیمه گریان

بر آسمان قامت خمیده از مرگ دو ماه خبر رسیده

ای لاله ی دل من با اشک و آه و ناله

مادر گوید در سجده گاه شکرا لله ، شکرا لله

کس ندیده چنین باغبانی گل فروشد

خواهر کربلا مادر اشک و عزایم

شاه بی لشکرم کن نظاره

ای ماه من شد روزگارم چون شب

مادر رنج و دردم دو ستاره آوردم

به سینه ناله دارم به دیده ژاله دارم

دو پاره تن دو برادر می برم من سوی خیمه

ای هلال بر نیزه خورشید بر بام

ای چراغ محملم ای سایه ی سر من

خون میگرید قرآن و زبور

بر تن من لباس اسارت

ای کوه صبر ، محمل تو نور طور داشت

تویی که از شمیم تو بهشت جان گرفته است

ای ماه نیزه و خورشید کاروان

قامت کمان کند که دو تا تیر آخرش

نه تنها در وداع تو جدا شد جان من از من

نسیمی آشنا از سوی گیسوی تو می آید