ای شهریار عالم امکان که از ازل

نسزد چنین جمالی بحجاب ناز باشد

زغمت خون دلی نیست که در جامم نیست

به جان دوست که از درمران گدائی را

همتی کز پا نشستم یا علی

باز شد بر بندگان راه سعادت بازهم

چشم لطفی سوی ما بهر خدا کن یاعلی

اگر تو را نداشتم، بدان خدا نداشتم

من همان زائری که می دانی

پرده بردار زرخ چهره گشا ناز بس است

تو مپندار که من غیر تو دلبر گیرم

سپیده دم به یاد تو،دلم گرفته یا علی

با موی سفید و روسیاهی چکنم

در کوفه کسی اگر چه یار تو نبود

هر چند بریده بار و برگت دیدند

سوره ی کوثر چرا پیشانی ات خونین شده؟

دلم تنگ است و دلتنگ اند دلتنگان و دل ریشان

اگر نگاه کنی پیش پای چشمانت

از لطف و دستگیری تو حرف می زنم

هر سرخ و سیاهی که شقایق نشود

مصباح نور جلوه ­گر ماه یاعلی

باعطـــــای توچه کم در روزگار

من کیستم گدای تو یا مرتضی علی

با گریه نوشت با چه حالی میرفت

دل شیعه ی آفتاب باشد ، چه خوش است

موجم ، به سوی کناره بر میگردم