اگرچه دیدن غمت مرا عذاب می‌دهد

بارش ابر و جوشش دریا

قلب سنگ ، از اشک خیمه آب شد

به روی برگ گل شبنم نشسته

پر قنداقه را در خون کشیدند

از فرط عطش نفس بگیرد ،سخت است

عطش را روی لب تفسیر داری

از همه تشنگان تشنه تر علی اصغر

خیمه ها شده پر از صدای عطش

از من جدا شدی ای پاره ی تنم

با چشم گریان رفتم پریشان گه سوی خیمه گه سوی میدان

من از نگاهت شرمنده هستم آتش گرفتی بر روی دستم

گاهی روم به خیمه گاهی روم به میدان

یا اهل کوفه طفلم بی گناه است

ای کوفیان ای کوفیان انا الغریب انا العطشان

آروم آروم رو دستای رباب تاب می خوره

ای عطش گریه کن بر حسین و اصغر او

اهل خیمه شده لحظه ی دیدار آخر

بر گل فاطمه بسته شد آب

مکن تلظی تو چنین در برم

شده بسته مهریه ی مادرم

خون تو در سما میکند شورو شین

طفل من بی شیر است سهم آبش تیر است

اهل کوفه بی گناه غنچه ام را چیده اند

تیر سه شعبه آخر شد چاره ی تو

خون کند گریه چشمان افلاک