که رخ نمود که اندر سپهر آینه فام

از بس که چهره سوده تو را بر در آفتاب

بزرگ مایه‌ی ایجاد قادر ازلی

بـه اهل بـیـنـش در آفـریـنش

چـرا چـو ابـر نـبـارد سـرشـگ از بـصـرم

شـد سـر هویـت بـجـهان جلوه گر امروز

ای مایه امید دل ای رحمت خدا

آیه آیه همه جا عطر جنان می آید

دو جهان نمی و ترشّحی ز یم عطای محمدی

آنــان کــه خــاک را بـه نــظــر کـیـمـیـا کننـد

ساقی امشب باده در دف می کند

آن شب که دو چشم عاشقان سوی تو بود

دوان دوان ز فراسوی نور می آید

انس اگر حکم براند به سخن حاجت نیست

عشقت مرا اسیر بیابان نوشته است

شما زمان شروع من ابتدای منید

آن شب زمین شکست و سراسر نیاز شد

بر سر آشفته ام زلف پریشان ریخته

ببین که قلب زمین شور دیگری دارد

می رسید از قله های کوه نور

لب نگار که باشد رطب حرام بود

همای نور شده راه مکه را پویید

آن را که به جز قُربِ خدا هیچ ندارد

ای گل سر سبد طایفه آقاها

ای فدای تو جِن و روح و بشر

شعر اگر از تو نگوید همه عصیان باشد